Þjóðviljinn - 13.09.1963, Blaðsíða 10

jg SlÐA
HðÐVILJINN
Föstudagur 13. september 1963
17
Það var leiguhús, einkennandi
íyrir suður Califomiu, fimm ára
gamalt og i niðumíðslu. Hvitt
gipsið var atað ryði úr rennun-
um, sprungið og molnað við und-
irstöðuna. sýndist að því komað
að hrökkva sundur á hvezxi
stundu eins og eggjaskum. önn-
ur samskonar leiguhús, sum
grænmáluð, önnur bleik eða gul,
stóðu umhverfis. Þarna voru eng-
in tré, engar girðingar. hvergi
neitt lifandi til að draga úr
linnulausu sólskininu.
Ed Driscoil og Peter Link stigu
útúr Fordinum sem þeir höfðu á
leigu og gengu yfir flötina. Þeir
stönzuðu fyrir utan 11550 1/2 og
Driscoll barði að dynim. Mið-
aldra kona í ljósgrænum Kjól
opnaði dymar.
— Já?
— Frú Cramer?
— Já.
— Ég er Ed Driscoll. Ég
hringdi í yður í morgun út af
viðtali.
Konan brosti. — Já, sagði hún.
— Gerið svo vei að koma inn.
Mennimir stigu inn í íbúðina
©£ Ed Driscoll gaf henni eink-
unn. Hversdagsleg. Ósköp hvers-
dagsleg. Tvö svefnherbergi, ódýr-
ar litmyndir, sjónvarp. Allt fullt
af gervifomgripum. Hvergi merki
um tilvist bams. né að þar hefði
nokkum tíma verið bam. 'Jú —
þama.
Han^ starði stundarkorn á
innrammaða mjmdina af tveggjá
eða þriggja ára gömlum dreng
sem stóð á maghogny-kommóð-
unni.
— Laglegur krakki, sagði Link
og lyfti myndavélinni. — Má ég
ekki?
— Ég vil það síður.
— Hvemig stendur á því, frú
Cramer?
— Mér þykir það verra. Þá
var hann drengurinn minn, skilj-
ið ér. Bezti og indælasti dreng-
ur sem til var.
Mennimir tveir litu hvor á
annan sem snöggvast.
— Hann er ekki drengurinn
minn lengur, sagði frú Cramer.
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu og
snyrtistofa STEINU og DÓDÓ
Laugavegi 18 III. h. (iytta)
SÍMI 24616.
P E R M A Garðsenda 21.
SfMI 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dömur! Hárgreiðsia við
allra hæfi
TJARNARSTOFAN,
Tjamargötu 10, Vonarstrætis'
megin. — SÍMI 14662.
HARGREIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — SÍMI 14656
*— Nuddstofa á sama stað. —
Hún settist í dökkan sófann og
fór að svala sér með kínversk-
um fílabeinsblævæng. — Þetta
lætur víst hræðilega í eyrum. en
ég get ekki sannara orð talað. Ég
þekki ekki einu sinni þennan
mann sem þið eruð að skrifa
um. Hann er ókunnugur maður.
Driscoll tók upp litla skrifblokk
og blýant. — Haldið áfram, frú
Cramer, sagði hann, en konan
hélt áfram að hreyfa blævænginn
með hægð.
— Ég vildi gjaman fá nokkr-
ar upplýsingar, ef yður er sama.
Er herra Cramer, eiginmaður
yðar. viðlátinn? x
— Nei. Adam dó fyrir fjórum
árum, úr æðastíflu sögðu þeir.
Þeir sögðu æðastíflu. En það er
ekki satt. Hann dó úr hjartasorg!
Svipur konunnar breyttist ekki
neitt. Og meðan hún talaði varð
rödd hennar mýkri, lægrí, breytt-
ist í hvísl. — Adam var bezti
maður i heimi. herra Driscoll óg
bezti eiginmaður sem til var.
Hann var fyrirmyndar heimilis-
faðir.
Driscoll kinkaði kolli. Ég
hélt —
— Við kynntumst í Chicago,
þegar ég var ung stúlka. Vitið
þið. hvað ég var gömul þá? Hún
brosti. — Ég var sautján ára. Ég
hafði auðvitað verið gift áður.
Fyrsti maðurinn minn var aðlað-
andi náungi og það gerðist ailt
í miklum flýti; ég þori ekki einu
sinni að segja hve fljótt. En við
giftum okkur og það virtist vera
prýðilegt. En svo byrjaði hann
á fjárhættuspili. Henry virtist
alltaf tapa, hann tapaði hreint
alltaf, en það læknaði hann ekki.
Ég bað hann og sárbsapdi, og
hann sagði: — Lára, hafðu öngar
áhyggjur, ég er hættur fyrir fuilt
og allt. en samt hélt hann á-
fram. Hann var fallegasti maður
sem til var. Ég skal sýna ykkur
mynd af honum, svo að þið sjá-
ið sjálfir.
»Hún reis á fætur áður en Dris-
coll gat stöðvað hana og fór inn
í svefnherbergið. Hún kom aftur
fljótlega og hélt á þykku mynda-
albúmi. Síðumar voru hálf
tomma á þykkt og brúnimar
gullbryddaðar. Hún fletti þrem
blöðum og fékk Driscoll bókina.
— Hafið þér nokkum tíma séð
svona fallegan mann?
Driscoll leit á fölnaða, blett-
ótta myndina sem hafði naumast
verið tekin eftir 1910. Maðurinn
var vissulega laglegur, þótt ung-
legir andlitsdrættimir spilltust
af stóru yfirskegginu sem þá
tíðkaðist. Hann rétti Link mynd-
ina og sagði síðan. — Mjög 'ag-
legur, frú Cramer. Leyfist mér
að spyrja hvað hann hét?
— Henry. Hann söng, herra
Driscoll og rödd hans var eins
þýð og vindblær á engi. En
kannski eru allir Irar þannig.
Ég veit það ekki.
Driscoll yppti öxlum.
— Hann söng á kvöldin. í rúm-
inu. Ég sagði: — Henry, þetta
boðar ógæfu! Og hann kyssti mig
og sagði að þegar hann væri
nálægt mér, þá yrði hann að
syngja, hann gæti ekki að því
gert. Þannig maður var hann.
En hann var fjárhættuspilari.
Hún fór að hreyfa blævænginn
örar. — Og svo fór hann að
drekka, herra Driscoll. Móðir
mín og systur mínar sögðu við
mig að það væri bezt fyrir mig
að skilja við hann, því að betta
yrðu eintóm vandræði. en ég
hafði ekki brjóst til þess eða
þrek til þess. Hann varð ekki
drukkinn á sama hátt og margir
aðrir, skiljið þér. Áfengi hafði
allt önnur áhrif á Henry. Það
gerði hann blíðan og góðan.
Hann kom heim úr kránni og
sagði við mig að hann hefði
aldrei séð eins dásamlegan stað
og heimilið okkar! Frú Cramer
hristi höfuðið. — Það er hræði-
legt, lítið hótelherbergi og við
skulduðum þriggja mánaða leigu
út af fjárhættuspilinu hans og
frú Gottlieb talaði ekki við mig.
Við áttum engin húsgögn, enga
fallega hluti, en Henry fannst
þetta dásamlegt!
— Hann bað mig líka að
drekka með sér, herra Driscoil,
og það var svo hræðilegt. —
Svona, Lára, sagði hann. Drekktu
með mér. Þá sérðu allt í réttu
ljósi í fyrsta sinn. Allur Ijót-
leiki hvérfur! Sjáðu bara til, eít-
ir nokkra sopa eru engin vanda-
mál lengur til. Reikhingarnir
hverfa! Frú Gottlieb fer veg allr-
ar veraldar! Og allur heimurinn
verður dásamlegur. Svona talaði
hann. Auðvitað bragðaði ég
aldrei dropa og það á ég móður
minni að þakka.
— 1 sambandi við Adam, sagði
Driscoll og leit aftur á Peter
Link. — Ef þér vilduð —
— Henry, sagði frú Cramer,
— var kominn á það stig að hann
var drukkinn á hverju einasta
kvöldi. Hann hafði ekki áhyggjur
af neinu, ekki nokkrum sköpuð-
um hlut! Ég bað hann um pen-
inga til að borga kaupmanninum
og hann grét og bað mig fyrir-
gefningar, þvi að auðvitað átti
hann ekki eyri eftir. Og svona
gekk þetta mánuðum saman. Ég
veit ekki hvað oft hann lofaði að
bæta ráð sitt og fá sér vinnu
og vera kyrr í henni, en loks
sagði ég honum að ég væri hætt
að trúa honum og þá hætti hann
að gráta og gefa loforð. Mamma
sagði mér að fara frá honum
undir eins. Hún sagði mér að
koma heim — við áttum heima
£ Washington, mamma og systur
mínar, og ég hafði farið til
Chicago að gamni mínu. Ég hélt
að það gæti verið gaman að
verða einkaritari. svo að ég fór
í skóla. En ég lærði ekki mikið.
Þá vaí- það sem ég hitti Henry.
Ed Driscoll lokaði blokkinni
þreytulega og stakk blýantinum
í vasann. — Já, frú Cramer, sagði
hann. — Haldið áfram.
— Má ekki bjóða ykkur te?
— Nei, þökk fyrir.
— Það er gott að drekka le
þegar heitt er í veðri. En Henry
þótti það vont. Hann fékkst ekki
til að smakka á því. Ég elskaði
hann. Konan sléttaði grænan
kjólinn og starði gegnum Dris-
coll. Rödd hennar var eins og
fjarlægt bergmál. — Ég hélt ég
elskaði hann, sagði hún. — En
hvað ætli sextán ára stelpa viti
um svoleiðis lagað? Skiljið bér
hvað ég á við?
— Já, mikil 'ósköp. sagði Dris-
voll.
— Og hann var vitlaus í mér.
Þið trúið því kannski ekki, en
ég var falleg kona fyrir nokkr-
um árum. Allir karlmenn sögðu
það. Henry tilbað mig, sagði
hann; hann kallaði mig litiu
stúlkuna sína. Er það ekki skrýt-
ið?
— Nei.
Auðvitað er sannleikurinn sá
að hann var bamið í fjölskyld-
unni. Tíu árum eldri en ég og
þó hafði hann enga ábyrgðartil-
finningu. Ég varð að sjá um allt.
Og ef ég hefði ekki gert það?
Ef ég hefði liíað eins og hann?
Við hefðum soltið. Hún neri sam-
an höndum og spennti greipar.
— Jæja, það var svo komið að
ég var farin að horast af eintóm-
um áhyggjum og ég sagði Henry
að ég yrði að yfirgefa hann.
Hann kraup á kné og grátbað
mig að gera það ekki. Ég sagði:
— Ef þú elskar mig, hvers vegna
hagarðu þér þá svona? Og hann
sagði: — Lára. þetta er guðs-
heilagur sannleikur. Ég sver að
ég skal aldrei framar valda bér
áhyggjum. Hann sór og sárt við
lagði og minnti mig á að þrátt
fyrir allt hefði hann aldrei svo
mikið sem litið á annan kven-
mann — og það var alveg satt.
Svo að ég gaf honum annað
tækifæri. Ég sagðist ekki fara
frá honum ef hann hagaði sér
eins og maður.
— Hann fékk vinnu daginn
eftir. á rakarastofu minnir mig.
Og um tíma hélt ég að hann
væri búinn að bæta ráð sitt, því
að hann kom alltaf heim á rétt-
um tíma og það var engin vín-
lykt af honum og hann spiiaði
ekki lengur svo ég vissi til. Og
á fimmtudagskvöldi var það,
fyrsta fimmtudagskvöldið, þá
kom hann seint. Ég beið í þrjá
tíma og maturinn varð kaldur.
Þá vissi ég að allt var búið og
ég fór að pakka niður. Ég var
búin að láta niður í tvær töskur
þegar dyrabjallan hringdi. Það
var Henry. Ég heyrði hann
syngja. Og ég hugsaði: — Nei,
ég opna ekki. En ég hef aldrei
verið sterk eins og sumar konur.
Og ég fór til dyra og opnaði og
þar stóð hann, fullur. með hend-
umar fyrir aftan bak. — Halló,
litla stúlkan mín! sagðj, hann og
laut niður til að kyssa mig. Þá
varð ég alveg óð, held ég, þvi
að ég sló hann utanundir. Ég
hafði aldrei fyrr á ævinni slegið
nokkum mann. Mig sveið í lóf-
ann. Hann steig til baka og rétti
fram hendumar. Vitið þér hvað
var í þeim?
Driscoll hristi höfuðið.
— Blóm! Stærsti vöndur af
orkídeum sem ég hef mokkum
tíma séð. Og við sem skulduðum
margra mánaða húsaleigu og
skulduðum öllum og frú Gottiieb
talaði ekki við mig, og hann
hafði farið og eytt öllu kaupinu
sínu í orkídeuvönd! Hún laut
höfði sem snöggvast. leit síðan
upp og það var reiðisvipur í
augum hennar. — Ég tók þær
og setti þær í vasa, herra Dris-
coll, og svo lauk ég við að pakka
og fór frá Henry. Hún dró þungt
andann. — Hvað gat ég annað
gert? Hann var geðbilaður! Auð-
vitað saknaði ég söngsins fyrst
í stað og hvemig rödd hans
hljómaði þegar hann hló, en
mamma kom vitinu fyrir mig
fljótlega. Hún sagði að ég væri
sæl og heppin. Ég efast ekki um
að það var rétt.
Frú Cramer reis á fætur. —
Henry fór til Alaska, sagði hún
lágri röddu, og drakk sig í hel.
Hann dó úr lifrarbólgu. Það er
6krýtið. en ég frétti bað viku
eftir að ég hitti Adam. Má ó-
mögulega bjóða ykkur te?
— Þökk fyrir. Við þiggjum
það með ánægju.
— Það tekur aðeins andartak.
Þið getið litið á myndimar á
meðan.
Peter Link gekk yfir til hans
og settist á hækjur við stólinn.
Þegar frú Cramer hvarf út úr
stofunni og lokaði á eftir sér,
tók hann fjórar myndir í skyndi.
— Ekkert er hversdagslegt,
sagði Driscoll.
— Hvað þá?
— Það var ekkert. Ég var bara
að hugsa upphátt. Hann horfði
Svona nú! Komdu hvutt-i! Enga óþægð. Vertu nú eins og
hundur cinusinail
beztu. Róandi sprautur!
S K OTTA
Pabbi minn. Má þessi ungi vinur minn sálgreina þig.
Karlmannaskór
Hollenzkir
Enskir
Franskir
NÝTT ÚRVAL
LÁRUS G. LÚÐVÍ.GSSON, SKÓV., BANKASTRÆTI 5.
Bifreiðaleigan HJÓL "’E™
I
1*