Þjóðviljinn - 18.10.1963, Blaðsíða 10

JQ SlÐA
ÞIÖÐVILIINN
Föstudagur 18. október 1963
NEVIL SHUTE
SKAK-
BORDIÐ
gefa.
Loks sagði Ihaim: — Ef þetta
heldur áfram að versna, læknir,
hvað þýðir það þá? Hvernig lýs-
ir það sér?
Ég vissi auðvitað að hann
myndi spyrja uim þetta. Ég hafði
Hka haft tíma tQ að hugsa.
— Þér segizt fyTst hafa tekið
eftir þessu fyrir sex mánuðum,
sagði ég. — Enn er þetta ekki
orðið yður til mikils trafala.
Ég get ekki áætlað nákvæmlega
hve hratt það gerist.
Hann sagði óþolinmóðlega: —
—Já, en hvað haldið þér lækn-
ir? Ég er búinn að vera, er það
ekki?
Ég sagði: — Ég myndi ætla að
starfsorika yðar færi minnkandi,
herra Tumer. Þér gætuð hald-
ið áfram eðlilegu lífi í sex eða
átta mánuði í viðbót, en þessi
yfirlið yrðu tíðari. Þér ættuð
ekki að aka bíl framar. Og ég
tel líklegt að ðll einkennin yrðu
sterkari með tímanum".
Hann sagði lágt: — Og eftir
það dey ég.
— Það er leiðin okkar allra,
herra Tumer, sagði ég.
2. K A F L I
Ég skrifaði Worth lækni þeg-
ar ég var búinn að tala við
herra Tumer á sjúkrahúsinu.
Bréfið var á þessa leið:
Kæri Worth læknir.
Ég hef lokið rannsókn á herra
John Tumer og ég hef átt tal
við herra Percy Hodder sem
gerði hina upphaflegu aðgerð á
Tumer árið 1943 sem majór í
landlhemum. Ég er búinn að
rannsaka meinafræðiskýrsluna
og röntgenmyndimar af höfuð-
Hárgreiðslan
Hárgreiðsln og
snyrtistofa STEINTJ og DÖDrt
Langavegi 18 III. h. Oyfta)
SlMI 24616.
P E R M A Oarðsenda 21.
SlMI 33968. Hárgreiðsln- og
snyrtistofa.
Dðmur! Hárgreiðsla við
allra hæfi
TJARNARSTOFAN.
Tjarnargðtu 10. Vonarstraetis-
megin. — SfMI 14662.
HARGREIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — SÍMI 14656
— Nuddstofa á sama stað. —
kúpunni, sem ég sendi yður hér
með.
Þér munuð sjá að enn eru eft-
ir þrjár málmflísar í heilaberk-
inum; ég hef merkt með ör þá
þeirra sem ég álít að vandræð-
unum valdi. Ég lít svo á, að ó-
hugsandi sé að gera uppskurð
er að gagni mætti verða.
Skemmd í umlhverfinu virðist
valda slappleika og evima hjá
Turner og áberandi sjóntmfl-
anir hafa komið fram í vinstra
auga.
Ég hef vitað dæmi þess að
svona tilfelli haldast óbreytt ár-
um saman og skána jafnvel, en
það er ekki algengt. Ég geri
því ráð fyrir að þessi einkenni
h'Já herra Tumer verði smám
saman alvarlegri og hann muni
ekki lifa lengur en árið.
Ég vildi g'jaman fá tækifæri
til að skoða hérra Tumer aft-
ur eftir fjóra mánuði eða svo.
Og vegna allra aðstæðna af-
sala ég mér frekari þóknun.
Yðar einlægur,
Henry T. Hughes.
Herra Tumer fór af s'júkra-
húsinu meðan ég var að skrifa
þetta. Hann fór með neðanjarð-
arbrautinni að Piccadilly Circus
og fékk að geyma tösku sína í
farangursgeymslunni. Síðan
gekk hanii upp Shaftesbury
Avenue og beygði inn Dolpbin
Stræti og gekk að Glaða veiði-
manninum. Hann fór inii í bar-
inn; betta var um hádegisbilið
og aðeins fáir gestir.
— Góðan daginh, Nellie, sagði
hann. — Láttu mig bafa hálf-
pott af bitter.
Barstúlkan sem var glaðleg
kona um fimmtugt, tappaði á
könnu, þurrkaði botninn á henni
með klút og rétti honum yfir
borðið Herra Turner tók við
benni, teygaði fjórða hlutann og
lét fallast í stól. Hartn smjatt-
aði. — Sá fyrsti sem ég smafcka
í heila viku. sagði hann ánæg'ju-
lega.
— Er það satt, sagði banstulk-
an vélrænt. — Ellefu pencé. Þú
hefur ekki sézt hér upp á síð-
kastið.
— Nei, sagði herra Turner. —-
Og innan skamms hætti ég lík-
lega alveg að sjást hérna.
—— Ertu að fara eitthvað,
spurði hún áhugalaust.
— Já einmitt, sagði hann. —
Fara fjandans vegalengd. Hann
kveikti í sígarettu, bjastraði
vandræðalega við kveikjarann
með vinstri hendi.
— Það er óþarfi að bölva yf-
ir því, sagði hún.
Aðeins karlmaður veit hversu
mjög barstúlkur geta hjálpað
karlmönnum undir vissum
kringumstæðum. — Fyrirgefðu,
sagði hann. — En þú myndir
bölva í mínum sporum. Ég kem
beint af spítala. Þeir segja mér
að ég hrökkvi upp af eftir ár
eða svo. Ekkert að gera.
Hún starði á hann. — Nei. . .
— Svei mér þá, sagíS hann.
— Ég segi ekki annað en það
sem þeir sögðu við mig.
—■ En hvers vegna? Það er
ekkert á þér að sjá.
— Það er þetta sár sem ég
fékk á hausinn, sagði hann
þunglbúinn. — Það er að láta
vita af sér eftir öll þessi ár.
— Almáttugur, sagði hún. —
Þarf þá að skera þig upp?
Hann hristi höfuðið. — Það
eru flísar inni í því sem skemma
út frá sér eða eitthvað svoleið-
is. Þeir segjast ekki geta skor-
ið.
Hún sagði aftur: — Almátt-
ugur . . . og síðan hikandi:
— Það er alls ekki víst að þeir
viti það með vissu, Tumer
kapteinn. Ég á við það að lækn-
ar segja svo margt. Vinkona
mín, hún hélt að hún ætti von
á barrti og læknirinn sagði það
líka, en það kom ekkert bam.
Það var tóm vitleysa. Kannski
er þetta líka vitleysa sem þeir
segja um þig. Þú skalt ekki
hafa neinar áhyggjur, meðan
þér líður vel.
Hanrt saup á bjómum. — Mér
líður ékki alltaf vel, sagði hann
lágt. — Þeir skoðuðu mig all-
an hátt og lágt á spítalanum.
Þeir vita víst eins mikið og
hægt er að vita.
Það varð þögn.
— Hvað ætlarðu þá að gera?
spurði konan loks þýðum rómi.
— Ég veit ekki — ég verð að
velta því fyrir mér. Hann blés
frá sér stóru reykskýi. — Verð
að fara heim og segja konunni
það fyrst. Hún veit ekkert um
það ennþá.
— Sögðu þeir hernii ekkert
á spítalanum?
4
— Húrt heimsótti mig aldrei
á spítalann, sagði herra Tum-
er. — Ég var þar ekki nema
viku. Hann þagnaði og sagði
síðan: — Okkur semur ekki
alltof vel — ekki eins vel og
ég vonaðist eftir einu sinni. Ég
býst ekki við að þetta breyti
miklu fyrir henni, néma hvað
hún verður aftur að reyna að
fá sér vinnu.
— Hún verður alveg miður
sín, sagði barstúlkan blíðlega.
— Vertu viss.
— Kannski, sagði herra Tum-
er hugisi. — Ég veit ekki. —
Hann lauk við það sem eftir
var af bjórnum. — Verð lífca
að tala við þá hjá fyrirtækinu,
býst ég við.
— Ég myndi ekki segja þeim
neitt meðan ég gæti unnið,
sagði barstúlkan klókindalega.
— Sum fyrirtæki em svo skrýt-
in. Geta verið svo smásálarleg.
— Ég held við fáum þriggja
mánaða laun, sagði herra
Tumer. Sjúkrabætur á ég við.
Auðvitað fær maður ekki um-
boðslaunin . . . Og ég veit svei
mér ekki hvort ég kæri mig um
að halda áfram að vinna.
— Ekki það?
— Tja, myndir þú gera það?
Ég á við, til hvers er að halda
áfram?
— Ég veit svei mér ekki,
sagði barstúikan. — Eitthvað
verður maður að gera.
—• Ég veit ekki hvað ég vil,
sagði Tumer dauflega. — Ég
veit ekki hvort mig langar til
að selja hveiti fram í rauðan
dauðann. Ég gæti vel hugsað
mér að venda mínu kvæði í
kross og gera eitthvað skemmti-
legra, þótt lítið væri á því að
græða. Þetta er heldur ekki svo
lartgur tími.
— Það væri nú ekki rétt hjá
þér að sleppa vinnunni og kom-
ast svo að raun um að þér væri
batnað, sagði barstúlkan af
hagsýni. — Ég hugsa, að þeir
viti nú ekki allt þessir lækn-
ar.
— En það er ekki gaman
heldur að uppgötva að maður
hefur ekki gert annað alla ævi
en að selja hveiti, sagði herra
Tumer.
Hann ýtti könnunni yfir bar-
borðið. — Ég verð að halda á-
fram.
— Viltu annan? spurði hún.
Hann hristi höfuðið. — Ég
verð að fara heim og tala við
konuna, sagði hann. — Hún er
ekki 'hrifin af bjór. Hann renndi
sér niður af stólnum og brosti
til hemnar. — Allt verður eins
eftir hundrað ár, sagði hann
lágt. — Það segi ég.
Hann gekk út á fjölfama,
sólbakaða götuna. Hann hafði
ætlað sér að hringja í fyrirtæki
sitt, Kornivörur h.f. og jafnvel
fara á skrifstofuna síðdegis.
Hann tvísté á gangstéttinni á
báðum áttum. Hann vildi ekki
fara á skrifstofuna, hann lang-
aði til að hugsa svolitið áður
en hann færi þangað aftur.
Hartn keypti kvöldblaðið og
gekk hægt í áttina að torginu,
fór inn í Homhúsið og fékk sér
steik og kartöflur og enn einn
hálfpott af bjór.
Klukkan þrjú var hann í Wat-
ford á leiðinni heim. Hann átti
heima í litlu einbýlishúsi, einu
af mörgum í röð, nr. 15 við
Hýasintu götu. Það var notalegt
lítið hús, eitt af þúsurtdum í út-
jaðri Lundúna, með dálitlum
garði fyrir framan með ceanoth-
us tré og stærri bakgarði méð
grasflöt og laburnum tré og
rósarunnum. Hann opnaði með
lykli sinum og kallaði hálf
hrartalega: — Mollie? Það berg-
málaði í tómu húsinu; hann
kallaði ekki aftur.
Hann ráfaði út í garðinn; það
þurfti að slá blettinn, en hann
treysti sér ekki til þess. Það
var Triðsælt og notalegt í garð-
inum þennan hlýja dag. Hann
hafði ekki mikið vit á görðum.
Starf hans tók mikið af frí-
stundunum; hann þurfti svo oft
á kvöldin að skemmta við-
skiptavinum utan af landi, að
hann hafði aldrei tekið upp
garðyrkju af alvöru. Alltaf var
eitthvað sem meira máli skipti,
brauðstritið sem stóð á milli
hans Qg þéss sem hartn hafði
langað til að gera. Atvinnugarð-
yrkjumaður kom nokkra tíma
í vitou og hirti garðinn fyrir
hann.
Hann horfði á rósirrtar; þær
voru að byrja að blómstra. Hann
laut niður og þefaði af einni
þeirra; ilmur hennar var fjar-
lægur þeim heimi sem hann
lifði í. Hann rétti úr sér, laut
síðan aftur niður og bar hana
að vitum sér. — Indælt þegar
þær blómstra allar, tautaði hann
með sjáfum sér og bann sá
fyrir sér rósagarð milli hávax-
inna trjáa, fjarri öðrum hús-
um, afskekktan stað með ó-
reglulegum gartgstígum og gos-
brunni, garð forstjórans. Og svo
hugsaði hann með sér, að hann
ætti fyrst og fremst að njóta
þess sem hann hefði nú þégar;
rósir næsta árs yrðu honum til
lítillar ánægju
— Það tekur sinn tíma að
venjast þessu, sagði hann lágt
við sjálfan sig.
Hann fór aftur inn í húsið
og sótti hrörlegan garðstól í
skápinn undir stiganum, fór út
með hann og setti hann undir
labumum tréð. Hann langaði til
að sitja stundarkorn í garðin-
um og horfa á blómin; ein-
hvem veginn hafði hanrt aldrei
geflð sér tíma til þess. Hann
S KOTTA
oo OOOO oc
Það er allt I lagi að fá gæsahúð af honum, en þú mátt ekki fara
alveg f rusL
Fjölskyldubætur
Samtovæmt almannatryggingalögum nr. 40 fná 1963, sem
taka gildi 1. janúar 1964, skutu fjöiskyldubætur greiddar
með öllum bömum yngri en 16 ára. Sfeuta þær að jafn-
aði greiddar þeim, sem foreldraráðin hafa, eða öðrum
þeim, sem annast framfærsta bamanna.
Með hliðsjón af ofangreindri breytingu auglýsist eftir
umsóknum þeirra, sem kunina að öðlast rétt tffli fjöl-
skyldubóta þann 1. jaeúar 1964.
I Reykjavík fást umsóknareyðublöð á skrifstofti vorri
Laugavegi 114, og óskast þau útfyMt eins og foim þeiira
segir til um, ef eftir fjölskyldubótum er óskað, og send
oss fyrir 1. nóvemiber 1963.
Utan Reykjavíkur fást umsófcnareyðublöð hjá umboðs-
mönnum vorum sýslumönnum og bæjarfógetum.
TRYGGINGASTOFNUN RlKISINS
— Lífeyrisdcild •—
Arshátíð
Félags járniðnaðarmanna 1963
verður haldin í Þjóðleifchúskjallaranum, föstudaginn 25.
október 1963 og hefst kd. 9 e. h.
GÖÐ SKEMMTIATRIÐI.
Aðgöngumiðar verða afhentir í skrifstofu félagsins
fimmtudaginn 24. október fcl. 5—7 og föstudaginn 25.
október bl. 4—6.
SKEMMTINEFNDIN.
Innheimtustörf
Duglegir unglingar óskast til innlieinitustarfa nú
þegar, hálfan eða allan daginn. ■ —'trtllyfi;
Þjóðviljinn
Sími 17-5-00.
Bifreiðaleigan HJÓL “v«™