Þjóðviljinn - 26.05.1964, Blaðsíða 7

Þriðjudagur 26. maí 1964
HðÐVlLJINN
SIÐA 7
LFrsula Brauner heitir þessi unga stúlka og hún
er hér önnum katin við að mála karlinn sinn.
Hann er búinn til úr Iími og dagblöðum og
væri synd að segja að hann væri beinlínis smá-
h-íður.
úr pappamassa. Iíarfan er máluð í skrautlegum
iitum cn því miður vitum við ckki nákvæmlega
hvert verður hennar hlutverk í framtíðinni.
KVENFÓLK SAUTJÁN
TIL SJÖTÍU ÁRA
Á NÁMSKEIÐI
ur góð ráð viðvíkjandi málningunni.
Ódýr efniviður
F'kki alls fyrir löngu lögðum við leið okkar í
Fóstruskólann við Fríkirkjuveg. Þar hafa und*
anfarna tvo mánuði farið fram námskeið fyrir fóstr-
ur starfsstúlkur og gæzlukonur á dagheimilum og
barnaheimilum. Veg og vanda af þessu námskeiði
ber frú Guðrún Briem Hilt en það er haldið á veg-
um Fræðsluskrifstofu Reykjavíkur og Barna-
vinafélagsins Sumargjafar. Þegar við komum inn
Frá 17 til 70 ára
Málað með puttunum
f Tti í horni situr ung stúlka og undrandi horfum
við á hana hella slurk úr nokkrum málningar-
dósum á stórt pappaspjald. Síðan sullar hún í öllu
saman með puttunum og klínir málningunni yfir
allt spjaldið.
Hvað ert þú að gera? spyrjum við furðu lostin.
— Stúlkan sendir okkur sitt blíðasta bros og svar-
ar. Ég er að mála með fingrunum. — Þetta verður
að líkindum ekki ódauðlegt listaverk, en kannski
eitthvað í áttina! Stúlkan kveðst heita Lára Har-
aldsdóttir og hafa unnið í Hagaborg í eitt og hólft
ár og una sér þar hið bezta. Ert þú að hugsa um
að fara í Fóstruskólann? Nei, ætli það geti nú orð-
ið á næstunni, fjárhagurinn leyfir ekki slíkt. Það
er annað en gaman að sitja tæp tvö ár á skólabekk
án þess að geta unnið. En ég hefði ekki fyrir nokk-
urn mun viljað missa af þessu námskeiði, segir
Lára og um það eru allar stúlkurnar sammála.
í skólann heyrðum við hlátrasköll og óm af glaðvær-
um samræðum og gengum á hljóðið. í einni stof-
unni sátu 10 til 15 stúlkur og í kringum þær ægði
saman allskonar drasli, skeljum, þangi smástein-
um, eldspýtum, hefilspónum, málningarpenslum og
dósum, pappaspjöldum o.fl. o.fl. Þegar við gættum
betur að sáum við að stúlkurar voru önnum kafn-
ar við að skapa ýmsa skrítna og skemmtilega hluti
úr þessum efnivið.
Myndirnar
tók ljósm.
Þjóðv. Ari
Kárason.
líið snerum okkur að leiðbeinandanum, Guðrúnu
* Briem Hilt og spurðum hana um námskeiðið. —
Guðrún sagði okkur að námskeiðið sæktu um 140
konur á aldrinum 17 ára til sjötugs. Þessum hóp
væri síðan skipt niður í flokka og væru yfirleitt
20 stúlkur í hverjum flokk. Skiptist námskeiðið
niður í verklegt nám og fyrirlestra. Fyrirlestrarn-
ir fjalla um ýmis efni svo sem leikföng, spil, gildi
föndurs, barnasálarfræði, barnasjúkdóma, vangef-
in og seinþroska börn, umferðarreglur, barnavernd-
armál, bókaval o.fl. o.fl.
í kvöld eru stúlkurnar í verklegu námi og eins
og þið sjáið er það sitt af hverju sem við fáumst
við. Hér eiga stúlkurnar að læra alls konar föndur,
látbragðsleik, barnasöngva og ævintýrafrásagnir, í
því markmiði auðvitað að kenna það síðan börn-
unum. Það er um að gera að skapa bömunum
frjálslegt og heilbrigt athafnasvið. Sköpunarþrá
þeirra verður að fá útrás. Efnið sem notað er í
föndurvinnuna er mjög ódýrt. Úr pappakassa, spýtu-
kubbum, steinum og öðru slíku má búa til skemmti-
lega hluti, en fólk verður líka að hafa svolítið hug-
myndaflug.
Lára Haraldsdóttir málar með puttunum á pappírinn
— ekki listaverk og þó.
Leikföng
Prú Guðrún Briem Hilt hefur um árabil verið bú-
sett í Noregi og þar veitir hún forstöðu fyrir-
tæki sem nefnist „Riktige leker“ og hefur það mark-
mið að útvega hentug leikföng fyrir börn og efni-
við í föndur og góð barnahúsgögn. Einnig kennir
hún föndur við fóstruskólann í Osló. Við gripum
tækifærið og spurðum hana hvað henni fyndist
um íslenzk leikföng. Guðrún sagði leikföngin bæði
hér og erlendis vera of einhliða og yfirleitt of
fín og lítið hugsað um hið uppeldislega gildi sem
leikföng ættu að hafa. Börn verða að fá svigrúm
og athafnafrelsi sagði Guðrún og það blessast ekki
að hafa heimilin svo fín, að börnin geti helzt
adlrei hreyft sig innan dyra.
Engar óþarfa vangaveltur
/^uðrún hefur í mörg horn að líta, stúlkurnar kalla
v á hana til að fá ráðleggingar og hún leysir greið-
lega úr öllum vanda. — Annað slagið hvetur hún
stúlkumar til að vera ekki alltof vandvirkar. —
Svona stúlkur mínar, segir hún, verið þið nú ekki
að dedúa alltof mikið við þetta, það eru næg verk-
efni fyrir höndum. Látið þið bara flakka það sem
ykkur fyrst dettur í hug að gera. Reynið að líkjast
bömunum í þessu tilliti þau eru ekki með óþarfa
vangaveltur yfir svona hlutum.
Við eitt borðið hefjast nú ákafar samræður um
spýtukubb. Niðurstaðan verður sú að spýtan var
dæmd alltof löng til að geta komið að tilætluðum
notum. Ein stúlkan gerir sér lítið fyrir og setur
spýtuna á borð, sezt síðan kirfilega ofan á annan
enda hennar og sagar af hinum endanum af mikl-
um vígamóð. Við horfum öll með aðdáun á aðfar-
irnar. Og þegar stúlkan sigri hrósandi hélt á ná-
kvæmlega hæfilega löngum spýtukubb, sögðu stúlk-
umar — Þama sjáið þið! Við getum sannarlega
bjargað okkur án karlmanna hér.
Sýning í lok námskeiðsins
A ð lokum sagði Guðrún að hún væri mjög ánægð
yfir að hafa fengið tækifæri til að koma til ís-
lands og dvelja hér þennan tíma. Samstarfið við
stúlkurnar væri sérstaklega ánægjulegt og þær all-
ar áhugasamar. Þegar námskeiðinu lýkur eftir mán-
uð, höfum við ráðgert að halda sýningu á handa-
vinnu stúlknanna og auk þess verða sýnd leikföng
og barnabækur. Við vonumst til að sjá ykkur þá,
sagði Guðrún að síðustu brosandi.
Frú Guðrún Briem Hilt leiðbeinir einum nemandanum.
Stúlkan var svo áhugasöni við skeljarnar og þangið að hún
fékkst ekki með nokkru móti til að líta á ljósmyndarann.

I
i