Þjóðviljinn - 22.01.1966, Blaðsíða 8

3 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 22. janúar 1S66
STORM JAMESON:
O,
BLINDA
HJARTA
kaffiglas og beið steinþegjandi
og augu hans voru tóm, eins og
þau vissu inn.
Nú kom hann og tók með
löngum og fíngerðum höndun-
um undir olnbogana á Leighton
og reisti hann á fætur. Svipur-
inn á dökku andliti hans var
uppnuminn eins og hann væri
að framkvæma helgiathöfn eða
eins og móðir héldi á frumburði
sínum í höndum sér.
Miehal velti sem snöggvast
fyrir sér hvemig samband
þeirra hefði verið fyrir þrjátíu
árum, þegar Ahmed var til að
mynda sextán ára?
— Jæja. sagði Leighton og
rétti sig við. Ég var búinn að
gleyma því. Frú Clozel kom til
mín í dag. Hún er í vandræðum
með þennan dreng — eins og
hún hefði mátt búast við. Húo
spurði hvort ég vildi tala við
hann. Hvers vegna hún heldur
að ég geti fengið nokkru áorkað
við þennan þrjózka — hvað er
hann gamall? Tólf ára? — það
veit hún ein. En ég sagðist
skyldu gera það. Mér datt í hug
að það væri ef til vill skynsam-
legt að tala fyrst um hann við
Vincent — komast að því hvem-
ig hann stendur sig í skólanum
og hvaða álit Vincent hefur á
honum. Áreiðanlega hafið þér
meira vit á viðhorfum tólf ára
drengs en ég. Getið þér komið?
— Auðvitað. Á morgun?
— Já. Ég ætla að senda Vin-
cent boð um að hann megi bú-
ast við okkur heim til hans eft-
ír skólatíma á morgun. Mér dett-
ur ekki í hug að láta kála mér
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
^augavegi 18 III hæð (lyfta)
SÍMI 24-6-16
P E R M A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21 SÍMI 33-968
D Ö M C R
Hárgreiðsla við allra hæfi
TJARNARSTOFAN
rjamargötu lo Vonarstrætls-
megin — Sími 14-6-62.
Hárgreiðslustofa
Austurbæjar
Marla Guðmundsdóttir.
Laugavegj 13. simi 14-6-58
Nuddstofan er á sama stað
úr kulda í bæjarskrifstofunni
Er yður sama þótt þér 'talið við
hann?
— Það er nú líkast til, sagði
Michal brosandi. I hvert skipti
sem monsieur Vincent móðgar
mig, þarf hann nokkra klufcku-
tíma, til dæmis tólf, til þess að
komast á hið rétta iðrunarstig.
Ég skal koma.
.Michal kom að húsi skóla-
stjórans um leið og bíll Leigh-
tons beygði inn á torgið." Hann
beið og þeir fóru saman inn í
húsið. Það var systir Vincents
sem hleypti þeim inn. Hún sagði
þeim að bróðir hfennar væri enn
í skólanum; hún vísaði þeim inn
í litla dagstofuna og stóð þar
andartak vandræðaleg, mögur
og eins og á nálum yfir því
hvemig hún gæti sýnt Eng-
lendingnum nægilega virðingu
án þess að jefirdrífa hana gagn-
vart Aristide Michal. Þegar hún
hreyfði sig barst frá henni þeíur
af kamfóru og hóstasaft.
Þetta herbergi, eins og reynd-
ar allt húsið eftir að hún flutt-
ist þangað eftir lát mágkonu
sinnar, var yfirmáta hreint og
kalt. Allt var gegnsýrt af hinni
geysilegu skyldurækni hennar:
tvenn gluggatjöldin, brún þykk
tjöld og hvít, stífuð innri tjöld,
armstólamir tveir sem misstu
aðeins rykhlífamar þegar von
var á gestum, klukkan sem var
í lögun eins og sigurboginn,
spegillinn með uglunum, fágaða
borðið úr hnotutrénu, allt þetta
endurspeglaði feginsamlega það
litla Ijós sem ruddi sér leið inn
í stofuna. . . ,,
— Þið eruð komnir að ræða
um Clozeldrenginn við bróður
minn?
— Já, reyndar, svaraði Leigh-
ton.
Hún hálflokaði augunum.
Djöfull, sagði hún blíðlega. Ung-
ur Satan. Vesalings frú Clozel.
En hvað var hún líka að koma
með hann hingað? Hún hefði átt
að sæfta sig við vilja guðs ....
Jæja, þama kemur bróðir minn.
Hún var fegin að komast út.
Þegar Vincent kom inn gekk
hann beint til Michals og skók
hönd hans og brosti elskulega.
— Mér er sagt, Felix segir mér,
að ég hafi móðgað þig í gær-
kvöld. Er það satt?
•— Eintómur tilbúningur, sagði
Michal.
— Ég er feginn að heyra það,
en .... ef satt skal segja, þá
ætti ég ekki að drekka. Ég veit
ekki hvers vegna ég er að því,
nema vegna þess að ég kemst í
gott skap og sef Ijómandi vel á
eftir.
Miohal hló. Er hægt að flnna
betri ástæðu, sagði hann.
Gleðisvipur færðist yfir lítið
andlitið á Vincent. Eitt er víst.
Meðan ég hef tvo eða þrjá
klukkutíma á dag til að vera
áhyggjulaus um tímann eða það
sem ég kann að láta útúr mér,
þá þarf ég ekki að kvarta. Ég
gæti lifað til eilífðamóns. En til
allrar hamingju þarf ég víst
ekki að búast við því _______ Þið
emð að forvitnast um Jean
Clozel. Æjá — hann er vanda-
mál. sem ég hef ekki getað ráð-
ið við. Ég get sagt. ykkur eins
og er að það kemur fyrir að ég
velti fyrir mér, hvort ég hef
minnstu hugmynd um hvað ég
ætli mér með hann. Síðast í
gær stóð hann andspænis mér
eftir skólatíma með andlitið eins
og höggvið í stein og aðeins
augun á hreyfingu og hann
sagði: Farðu bölvaður, ég geri
það ekki .... Við mig, skóla-
stjórann! Farðu bölvaður, sagði
hann.
— Hvað gerðuð þér? spurði
Leighton.
— Ekki neitt. Ég hugsaði: Ef
til vill ættirðu að lumbra á
honum. Ef til vill er það ærleg
rassskelling sem hann þarfnast.
En ég skal segja ykkur —- ég
er kannski veikgeðja auli, en ég
gsarti ekki fremur barið
hann en hross, þótt ég hafi séð
hross barin þangað til þau urðu
skikkanleg og barsmíð var ef
til vill eina ráðið, en .... í
fyrsta lagi er ég ekki alveg viss
um að mig langi til að mala
hann Glozel unga og í öðra lagi
veit ég ekki hvað við tæki, ef
ég malaði hann. GeðsjúkJingur?
Taugabilað bam? Hann hristi
höfuðið. Nei, nei, ég stend ráð-
þrota.
— Er það venja hans að bölva
fólki?
— Nei. Eitt af því sem er eft-
irtektarverðast — og óhugnan-
legast — í fari hans, er hin
furðulega sjálfsstjóm hans.
Það er ekki líkt neinu bami. Ef
ég héldi að hápn væri aðeins
klókur .... þetta eru ekki
klókindi. Þá myndi hann naum-
ast geyma ofsaköstin handa mér.
— Ef til viJI treystir harib því
að þér sýnið honum mildi, sagði
Leighton og brosti hæðnislega að
venju.
— Síður en svo. Hann treystir
engum. Það er ofureðlilegt.
— Hvemig semur honum við
hina drengina?
Vincent geiflaði sig í framan.
— Hamingjan góða, þið vitið
hvernig böm eru. Það eru þrjátíu
böm í skólanum hjá mér, stúlk-
ur og piltar, sem byrja sex ára
og eru þar til f jórtán eða fimmt-
án ára aldurs — elztu bömin
eru hálffullorðin og meinfýsinog
raddaleg, rétt eins og fullorðna
fólkið, þetta bændafólk semveit
ekki annað um heiminn, en að
hann er erfiður og oft þrautleið-
inlegur. Ég veit ósköp vel að
stundum fara þessir unglingar
skelfilega illa með Jean Clozel.
Það er sumpart honum sjálfum
að kenna. Hann dregur enga dul
á fyrirlitningu sína á þeim og
athöfnum þeirra. Hann er býsna
hvassyrtur og á þessum eina
mánuði hefur hann lært nóg í
frönsku til að gera sig skiljan-
legan. Mjög svo sikiljanlegan.
— Hann er þá greindur?
— Greindari en gott er fyrir
hann, sagði Vincent þurrlega.
— Og hann stundar námið vel,
eða hvað?
— Sumar námsgreinamar. Hann
sinnir ekki því sem honum leið-
ist. Mitt álit er það, sagði Vin-
cent og brosti, — að hann hafi
Jagt sig fram við málið til þess
eins að geta brúkað munn. Já,
og til að losna við þá vanmátt-
arkennd .sem það hefur ugglaust
gefið honum að heyra þessa villi-
menn .sem hann fyrirlítur tala
mál sém hann skildi ekki. Ég
kann nokkur orð í þýzku. Þegar
ég salla beim á hann, þá svarar
hann ýmist ekki eða lítur á mig
með ódulinni hæðni, eins og
hann vildi segja: Láttu þér ekki
detta í hug að þú getir snúiö á
mig með þessu . . . Ef hann
hefði ekki þessa dæmalausu
sjálfstjóm, væri ekki svona
staðráðinn í að gera að engu
allar tilraunir til að tala við
hann af skynsemi — já, það er
eins og hann sé andsetinn af
ósanngirni — þá væri ég ekki
í þessum vandræðum. Það er
auðmýkjandi, en ég held hann
megi til að sigrast á þessari ó-
sanngirni á sinn eigin máta,
hvort hann er fær um það, það
er aftur annað mál. En sjálfum
verður mér ekkert ágengt.
— Ef til vill, e,agði Leighton
kuldalega, — gerið þér honum
mestan greiða með því. Ég man
eftir þyí í mínum eigin skóla,
einum af þessum mikilsmetnu
menntastofnunum okkar heima,
þá var þrettán ára drengur sem
átti við sín sérstöku vandamál
að stríða — það skildi ég seinna
— ef tiH vill svipuð og þessi
drengur. Hann var gerður að
hálfvita með hörku og barsmíð.
Já, hálfvita.
1
Skipholti 21 simar 21190-21185
I
eftir lokun i ssma 21037
4662 — Þórður heilsar honum hlýlega og ungi prinsinn sezt
hjá þeim. • „Ég hef leitað ykkar,“ segir hann, ,,þar sem ég vissi,
að þið eruð í vandræðum. Ég var búinn að lofa, að bregðast
ykkur ekki .... og ég ætla ekki að láta sitja við orðin tóm.“
„Ég er yður mjög þakklátur fyrir það,‘‘ segir Þórður brosandi,
„en .... Faðir yðar er þó farinn frá völdum ....“ Hassan skil-
ur. „Það er rétt. En þrátt fyrir það er ég nægilega auðugur til
að bæta tjónið að fullu,“ segir hann og réttir Þórði umslag. Það
er bréf alþjóðlegs banka, sem segist, sjá um öll útgjöld Hass- I
ans prins.
SKOTTA
© Kíng Features Syndicate, Inc„ 1964. World riglita reaerved.
Hvenær fæ ég minn hluta af því, sem við spöruðum með
- því að vera heima í sumarfríinu?
Plast
þakrennur og
niðurfallspípur
fyrirliggjandi
PLASTMO
Ryðgar ekki Y
þolir seltu og sói*
þarf aldrei að móía
MARS TRADING COHF
KLAPPARSTÍG 2 0 SÍMI 17373
Auglýsið i Þjóðviljanum