Þjóðviljinn - 11.08.1966, Qupperneq 8

8
ÞJÖÐVILJINN — Fimmtudagar TL ágóst 1366.
CLAUDE CATTAERT:
ÞANGAÐ
SEM
GULL-
FISKAR
FARA
— Það verður að hafa það,
sagði ég-
— Ég er með, pylsu og marg-
ar kæfudósir.
Mér finnst allt í lagi með pylsu
og kæfu, en við hpfum lifað á
þvi síðan í fyrrada?- — Mig lang-
ar meira í hvítt kaffi-
— Ef þú ferð þama inn, þá
sting ég þig af!
Við þetta varð ég enn gramari.
— E>að er ég sem er að stinga
þig af skilurðu það? Og ég skildi
við hann þar sem hann stóð á
gangstéttinni.
Þegar ég kom að kaffihúsinu,
var ég að bví komin að snúa
við, en Pitou var að horfa á
mig. Ég fór inn og settist við
yzta borðið. Stór, feit kona og
maður af vörubílstjóragerðinni
voru að hlusta á útvarpið; ég
var alveg að farast -úr feimni,
eins og þið getið gert ykkur í
hugarlund; ég hafði aldrei fyrr
farið inn í veitingahús á eigin
spýtur- Ég heyrði þulinn segja:
— Foreldrar litlu telpunnar eru
mjög áhyggjufull og hver sá sem
getur gefið einhverjar upplýsing-
ar, er beðinn að setja sig í sam-
band við næstu lögreglustöð. —
Ég held ég hafi aldrei á ævinni
glaðst eins mikið yfir neinu, það
var eins og mér væri færð stór-
kostleg gjöf- -Ég sat þama kyrr
og brosti eins og auli, þorði ekki
að taka við pakkanum og þrýsta
honum að mér.
Konan slökkti á tækinu. — En
hræðilegt.
Hún kom yfir til mín. •
' — Bolla af hvítu kaffi, sagði
ég- — og nokkra brauðsnúða.
, Maðurinn kinkaði ko)li- —
Svona ómenni ætti að gera ó-
skaðleg.
Hvaða ómenni?
Konan var að búa til kaffið
bg hita mjólkina. Mig langaði
mikið til að hlaupa aftur heim
og sá fyfir mér þegar ég stóð
Hárqrreið«tla;n
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
SteítlW OOT fSó-rlÓ
Laugavegi 18 III hæfl Hyfta)
SfMT 24-6-16.
P E R M A
Hárgreiðslu- os snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMT 33-968
DÖMUR
Hárgreíðsla vtð allra hæfl
TJAENARSTOFAN
Tjamargötu 10. Vonarstrætts-
megin — Sími 14-6-62.
ára.
Ég vár enn með fingurinn á
dyrabjöllunni; ég lét höndina
síga og lyppaðist niður stigann
eins og innbrotsþjófur-
Konan færði mér kaffið og
snúðana og fór síðan aftur inn
fyrir afgreiðsluborðið.
Ég var ekki fjögra ára, en ég
gat rétt með naumindum haldið
aftur af tárunum. Mig langaði
svo í þessa gjöf. Ég sn'eri mér
undan, saug upp í nefið og sagði
við sjálfa mig, að ég mætti
ekkl láta eins og flón. Mig lang-
aði ekki einu sinni lengur í
kaffið. Enginn var þama til að
skipa mér að drekka það, en
samt þurfti að borga það.
Ég fór útúr veitingastofunni
og var ekki að hugsa um neitt
og gekk upp götuna án þess að
sjá neitt- Einhver rakst á mig
og ég var nærri dottin. Það var
Pitou.
— Ætlarðu heim aftur?
Hvað kom honum það við? —
Nei.
— Komdu þá með mér.
— Af hverju?
Hann sagði það eina rétta. —
Það er ekki verra en hvað ann-
að.
Hvorugt okkar var sérlega
glaðlegt- Tveir lögregluþjónar
komu í áttina til okkar og drógu
reiðhjólin sín- Mér til undrunar
reyndi Pitou ekki einu sinni að
fara yfir götuna-. Ég fór að velta
því fyrir mér, hvort hann lang-
aði til að fekasít á gervipabbanh
fyrst hann fann ekki þann rétta;
þótt við séum óánægð með ýmis-
legt, þá er erfitt að vera án for-
eldra á okkar aldri.
Við stönzuðum fyrir utan kvik-
myndahús að horfa á myndimar
í sýningarkassanum. Það var gott
tækifæri fyrir mig til að fara í
bíó og ég átti ennþá eftir næst-
um alla peningana mína. Ég bar
fram uppástunguna við Pitou-
— Ef þér sýnist.
— En þig langar ekki mikið
til þess?
Tækifærin koma Oft ýmist of
snemma eða of seint.
Með því að rölta beint af aug-
um, komum við aftur að Signu.
Það var fólk að ganga á bakkan-
um og bátur með gagnsæju þaki
var að taka við Ameríkönum.
Fiskimaður sat með færið sitt;
ég held hann hafi ekki búizt við
að veiða neitt, hann vildi bara
nota sunnudaginn sinn á þennan
hátt.
Par með ferðatæki kom akandi
á vélhjóli með áföstum burðar-
töskum og hnakk með kögri.
Ungi maðurinn setti það í skot
við vegginn og hann og stúlkan
hans fóru síðan yfir til banda-
rísku ferðamannanna-
Pitou horfði með áhuga á vél-
hjólið- — Tókstu eftir númerinu?
Ég hélt ekki að þeir hefðu svona
vélhjól uppi í sveit — vestur-
landamódel, super-de-luxe. Það
ei hægt að vera mannlegur á
því.
Hraðferjan blés í flautuna og
farþegamir hagræddu sér í sæt-
unum með myndavélar á lofti.
— Þau verða burtu meira en
klukkutíma, sagði Pitou lágt.
— Hvað um það?
— O, ekki neitt.
Skemmtibáturinn lagði frá
landi; einn af skipsmönnunum
dró inn reipi-
Pitou stóð upp og gekk yfir
að vélhjólinu-
— Það er enginn lás á því,
sagði hann þegar hann kom til
baka.
— Nú?
— Þau ættu ekki að vera
svona kærulaus. Ef ég ætti vél-
hjól.....
— En þú átt ekkert.
Hann settist aftur og fitlaði
við lyklakippuna sina.
— Á svona hjóli væri ég ekki
lengi að hafa upp á pabba mín-
um.
— Hvernig?
— Jú, en á eftir........?
— Hvað?
— Hvað eigum við þá að gera?
'Auðvitað — hann leit á mig
næstum illilega — auðvitað er
það ekkert vandamál fyrir þig,
þú ferð aftur heim.
— Og þú líka, sagði ég! Hann
svaraði engu.
Við vorum bæði orðin dálítið
kvíðin — meira að segja kvik-
myndin skipti ekki miklu máli
fyrir okkur.
Pitou athugaði sýningartimann-
— Sýningamar byrja ekki' fyrr
en klukkan tvö — við getum
ekkí beðið allan þann tíma-
— Hann hlýtur að vera á
fljótabátnum sínum einhvers
staðar milli Parísar og Rouen.
Með því að fara meðfram Signu,
hlyti ég að finna hann.
Langaði hann til að finna föð-
ur sinn eða reyna vélhjólið?
Sennilega hvort tveggja. Ég
sagði ekki neitt; 'hann varð að
ráða fram úr þessu.
Hann komst í æsing. — Þú
skilur þetta, er það ekki?
Það er meiri árátfcan hjá fólki
að láta skilja sig!
— Þú skilur hvernig þetta er
..... Hann hikaði. — Ég ætla
bara að lfta á það — ég er ekki
eirru sirtni viss «rm að ég geti
koinið því í gang.
Harm fciMc kippuna a£ lyklum,
sem kunnmgi hans hafði gefið
honum, — og hvarf inn í skugg-
ann.
Eftir þetta gerðist allt mjög
hratt. Það heyrðist fruss og hár
gnýi;, svo að dúfurnar flögruðu
upp í skelfingu, og svo sá ég
hvar Pitou hossaðist fram hjá
yfir steinlögnina, skyrtan flögr-
aði á eftir honum og hann teygði
fætuma niður til að reyna að
ná í pedalana. Af svip hans að
dæma trúði hann því fastlega að
hann hefði orðið fullorðinn í
einu vetfangi; strákgréyið skildi
það ekki að það eitt að hann
var að reyna að finna pabba
sinn, sannaði að hann var enn-
þá ekki annað en krakki.
Pitou kom ekki til baka, en
báturinn kom affcur hlaðinn
ferðamönnum og meðal þeirra
vélhjólsparið í bezta skapi og
með ferðatækið í fullum gangi.
Ég hallaði mér afturábak til að
hlæja nægju mína. Eins og ég
hef áður sagt, þá segir fólk
venjulega eitt og hið sama, þeg-
ar mikið liggur við, og auðvitað
kom það líka núna:
— Svei, skítur!
Stúlkan, enn ein með lufsulegt
hár og í stífuðum pilsum, vældi:
— En það getur ekki verið; við
skildum það eftir héma-
Þau hlupu til og frá, þutu í
eina átt og komu til baka úr
annarri. Ungi maðurinn æddi
til fiskimannsins, en hann hafði
ekki tekið eftir neinu og ekki
heldur farmiðasalinn.
■Svo fór parið að rífast um
það, hvort hefði átt hugmyndina
að bátsferðinni. ' Fyrir sumt fólk
skiptir það mestu máli að rífast
um það, hverjum hvað er að
kenna.
Sérfræðingurinn spurði mig
hvort ég hefði ákveðið að fara
heim, eftir að Pitou fór. Ég veit
það ekki, ég held ég hafi verið
á báðum áttum eins og fólk
segir. Þrátt fyrir vonbrigði mín
í veitingahúsinu fyrr um daginn
þá vonaði ég enn af öllu hjarta
að mamma biði eftir mér. Og
ég lagði af stað heimleiðis til
að komast að því.
Það var um sjöleytið um
kvöldið og venjulegur sunnudags-
straumur að koma úr Bois, gekk
eftir sandstígnum á miðri breið-
götunni. Ég sá kástaníumar þrjár
sem strax voru famar að sýna
á sér haustmerki,< svalir með
hvífcum geraníum og aðrar með
petúníum — þetta eru blómin í
hverfinu; ég kom að grænu
húsagarðshurðinni með gljá-
fægðu látúnslistunum og glæsi-
lega Bentleybílnum sem stendur
fyrir utan dag og nótt. Ég stanz-
aði undir kastaníu og horfði yfir
götuna. Ég sá húsið sem við eig-
um heima í og innganginn með
gólfdúknum sem liggur að rauða
og bláa renningnum og lyft-
unni. Ég leit upp; á okkar hæð
voru bleiku geraníumar að reká
kollana milli rimlanna rétt eins
og vanalega. Ég var að vonast
eftir einhverju merki — breyt-
ingu í innganginum, svipnum
á húsinu, bíómunum — mömmu
á svölunum. Aðeins örlítil breyt-
ing hefði dugað mér til þess að
þjóta yfirum, en hvernig sem ég
gáði, sá ég ekki neitt. Allt í einu
og án þess að átta mig var ég
farin að hágráta undir kastaníu-
4818 — Þórður ætlar að segja Stanley frá öllu svo hægt sé að
gera ráðstafanir til viðgerða strax ........ og svo eyðilagði ég
straumgjafann“, segir Silky að lokum. „Straumgjafann?! Hvernig,
með hverju?" „Með salti, ég henti handfylli af salti í hann.....“
— Clark þýtur á fætur. „Þá gefur hann ’strax straum í hæsta
lagbeinn dag!'*. hrópar hann- „Þér vitið hvað það þýðir!“ Já,
Þórði er það ljóst: Þá er ekki hægt að nota vélina og ómögulegt
að senda eða taka á móti skilaboðum. „Við verðum að láta Stanley
Tailor vita þetta sem fyrst!“
SKOTTA
— Skilurðu nú hversvegna ég er komin með tvö grá hár?
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIR"
IIN DAK6ATA 9 REYKJAVlK SlMI 21260 SlMNEFNI . SURETV
Leðurjakkar
á stúlkur og drengi.
Peysur og peysuskyrtur.
Góðar vörur — Gott verð.
Verzlunin Ó. L.
Traðarkotssundi 3 (móti Þjóðleikhúsinu) j
<§níineníal
Útvegum eftir beiðni
flestar stærðir hjólbarða
á jarðvinnslutæki
Önnumst ísuður og
viðgerðir á flestum stærðum
Gúmmmnnusfofan h.f.
7
Skipholti 35 - Símj 30688
og 31055
/