Þjóðviljinn - 21.08.1966, Síða 10

4
Ifl SIÖA ÞJOÐVILJINN — Sunnudagar 21. ágöst 106a
I H U S I
MÓÐUR MINNAR
Eftir JULIAN GLOAG
borðuðu bau öll, mamma líka,
alveg þangað til þau voru pakk-
södd. Og svo sagði hún: — Er
pokkur sultur eftir? Og svo
þakkaði hún fyrir matinn með
Jesú-röddinni. Á =■ ftir reis hún
á fætur og þurrkaði hendurnar
á svuntunni. — Allt búið! sagði
hún þá. t
Kakóið fór að sjóða og Hú-
bert tók það af hitanum og fór
að hella því í fyrstu krukkurn-
ar, __na stóðu á unnbvottaborð-
inu. Hann dró andann djúpt og
beit á vörina. Hann leit á örið
á hægri vísifingri. — Vertu
maður, hafði hún sagt þegar ör-
ið var djúpt sár, svo djúpt að
það skein í hvítt beinið. —
Vertu maður! sagði hann nú
við sjálfan sig með samanbitn-
ar tennur. Hann hafði ekki gert
hlé á því að skenkja í krúsim-
ar. Nú fyllti hann síðustu krús-
ina með styrkri hendi. Hann fór
með skaftpottinn að vaskinum
og lét kalt vatn rennat í hann.
— Það er tilbúið. saeði hann.
Elsa reis á fætur og kom til
hans. Sa*- jttu þau krukk-
urnar á borðið. Börnin þökk-
uðu fyrir sig um leið og þau
tóku hvert við sinni krús. —
Þakk, Húbert. — Þak„ fyrir.
Þakk fyrir, Elsc. — Þau litu
ekki upp. Gerty ein var svo
djörf að fá sér sopa.
— Meiri sykur, saeði nún um
•leið og Húbert og Elsa settust
við borðið. Þau horfðu á hana
án þess að svara. Hún var kom-
'in með hvítt mjólkurskegg. —
Jú, sagði hún. — Það er ekki
nógu sælt.
— Uss, við erum ekki búin
að biðja borðbæn.
— Já. borðbæn. sagði Elsa.
Þau. ýttu stólunum frá borð-
inu og stóðu uonrétt. með álút
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu osr Dó^ó
Laugavegi 18 ITT hæð flyftal
SfMI 24-6-16.
P E R M A
Hárgreiðslu- oj snyrtistofa
Garðsenda 21 SfMT 33-968
DÖ M U R
Hárgreiðsla vtg allra hæfl
TJARNARSTOFAN
Tjarnargötu 10. Vonarstrætis-
megln — Siml 14-6-62.
höfuð. Húbert leit niður í
krukkuna. Það var að koma
skán á kakóið hans. Hann blés
varlega á hana og sá hvemig
hún hxukkaðist.
— Ó, Drottinn, sagði Elsa, —
við þökkum þér fyrir gjafirþín-
ar.
— Hlustið þið! Jiminee greip
fram í.
— Jiminee, af hverju . . .?
— Hvað er að . . . |
— Hlustið þið!
— Það er einhver að berja að
dýrum.
Þau hlustuðu öll ug hljóðið
heyrðist aftur. Húbert gekk að
eldhúsdyrunum og .opnaði þær.
Hljóðið heyrði't =kvrt og greini-
lega. Það hætti andartak og
byrjaði síðan aftur — bang,
bang-bang!
— Hver getur þetta verið?
hvíslaði Gerty.
— Kannski er það frú Stork,
sagði Díana.
— Frú Stork myndi ekki berja
svona barkalega, sagði Elsa.
— Enda er föstudagurinn ekki
hennar dagur.
Jiminee brosti, brosti snöggt.
— Ég man að hún kom einu
sinni á föstudegi, hún kom til
að . . .
—• Af hverju geturðu ekki
muíiað það sem máli skiptir?
spurði Dunstan ofsalega, trufl-
aður í hinum þungu þönkum
sínum.
— Hún er ekki vön að koma
á föstudögum, Jiminee. Auk
þess, sagði Elsa, — er ótrúlegt
að frú Stork sé að koma á þess-
um tíma kvölds.
— Ka’nnski er það pilturinn
með vörurnar.
— Kannski, sagði Jiminee. —
Kannski fer hánn aftur.
— Jæja, bað er sama hver
það er, sagði Húbert. Við ætt-
um að fara til dyra.
— Við verðum að gera það,
sagði Dunstan.
Þau sneru sér öll að Elsu. —-
Allt í lagi, sagði hún. — Ég
skal fara.
— Mér finnst að karlmaður
ætti að fara, sagði Gerty allt í
einu sjálfumglöð á svip.
— Öllum er sama hvað þér
finnst, sagði Dunstan reiðlega.
— Þú ert bara stelpukjáni.
Enginn svaraði honum. í
þögninni var enn barið harka-
lega að dyrum, bang-bang, bang.
Frá dyrunum sá Húbert að
Dunstan varð hvítur í andliti
og varir hans skulfu við til-
hugsunina um aó hann væri
„elzti karlmaðurinn“. Smám
saman síaðist það inn í huga
hans til hvers bömin ætluðust
af honum.
— Eins og öllum sé ekki sama
y■ ~ ' * ',agði hann aft-
ur næstum spyrjandi.
Bang bang bang bang! það
var dyrahamarinn enn.
— Af hv-hverju ferðu ekki,
Du-Dunstan? sagði Jiminee.
— Af því að hann er hrædd-
ur, sagði Gerty. — Það held ég.
Dunstan kreppti hnefana á
hvítskúraðri bor^plötunni. Hann
hristi höfuðið álútur. — Nei, ég
er það ekki, hvíslaði hann.
— Já, en af hverju . . . byrj-
aði Gerty. Húbert greip fram í.
— Ég skal.fara, sagði hann. —
Ég er næstur. Hann gekk fram
í ganginn og lét hurðina falla
að stöfum á eftir sér. Stundar-
korn stóð hann kyrr og hlustaði
á marrið í hurðinni. Hún lok-
aðist og hann gekk fram gang-
inn og upp stigann inn í for-
stofuna.
Maðurinn við dyrnar var þrek-
inn, hann var í ljósbláum ein-
kennisbúningi með bát þvert á
höfðinu, þannig að ekki sást í
augun.
— Jæja, sagði hann. — Loks-
ins. Þú ert álíka fljótur á þér
og. gamlingi í útfararstofnun.
Hann hló.
— Ekki í dag, því miður,
sagði Húbert og byrjaði að loka
dyrunum.
— Hægan. hægan, sagði mað-
urinn. — Þú hefur ekki einu
sfnni spurt hvers vegna ég er
hérna.
— Jæja, hvers vegna eruð
þér þá hérna?
— Ég kom til að heilsa upp
á Violet.
— Violet?
— Já, Vi. Mútter. Hann steig
yfir þröskuldinn. — Já, það er
víst mamma þín, snáði litli, er
það ekki?
— Ég er hræddur um að hún
sé ekki heima.
— Ho, ho. Ekki heima, ha?
Er þetta ekki númer þrjátíu og
átta eða hvað?
— Jú, en ég er viss um að
þetta er ekki húsið sem þér
ætluðuð í.
— Þarna hittirðu naglann á
höfuðið — það er ekki húsið
sem ég ætla í.
Hann hló aftur. — Segðu bara
Vi að Millard flugliðsfóringi sé
kominn. Hún er áreiðanlega
heima fyrir Millard flugliðsfor-
ingja.^
— Ég get ekki . . .
— Ég hef verið fjarverandi
um tíma, skilurðu? í Aden —
þar gaf nú á að líta! Hann lit-
aðist um í forstofunni og brosti.
— Nú þekki ég mig aftur. Ég
er ekki einn af þeim sem gleym-
ir því sem gott er. Fyrsta leyf-
ið sem ég hef fengið í heilt ár
og ég kem beint hingað.
— Ég held við þekkjum ekki
neinn sem heitir Miller.
— Millard! Ekki Miller —
Millard! Millard flugliðsforingi
stirðnaði, svo varð hann aftur
rólegur. — Jæja, það getur svo
sem verið að hún muni ekki
hvað ég heiti — en segðu henni
að rifja upp aðfaranótt átjánda
janúar í fyrra. Hann hló. —
Minni eins og spjaldskrá, —
þannig er ég, snáði litli. Bara
þrýsta á hnapp, finna kortið og
þar er svarið. Bang — og það
er komið! Allt í einu teygði
Millard flugliðsforingi sig inn í
forstofuna og sló hnefanum í
borðið svo að söng í. — Þannig
er það!
*Húbert hreyfði sig ekki. —
Mamma er ekki heima.
— Vertu ekki að þessu, snáði
litli, sagði hann lágum rómi. —
Reyndu það ekkL Þetta segja
þær allar. — „Ég vil ekki sjá
þig framar“. En þú átt ekki að
taka það alvarlega, skilurðu.
Eitt verðurðu að læra í sam-
bandi við kvenfólk, — ég skal
segja þér það af brjóstgæðum
mínum — og það er það, að
þær hugsa eitt og segja annað.
Hann einblíndi á Húbeft. — Og
nú skaltu hlaupa inn og sækja
hana, heyrirðu það?
— Því miður, mamma er ekki
heima.
— Nei, heyrðu mig nú snáði,
ég skal ekki verða reiður. Ef
mamma þín er ekki heima, þá
er hún ekki heima. En hún
myndi ekki láta svona snáða
eins og þig vera aleinan heima,
er það?
— En hún er ekki heima, það
er alveg satt, hún er ekki
heima.
Millard flugliðsforingi steig
skrefi nær Húbert. — Vertu
ekki að þessu, strákur. Ég er
þolinmóður maður. Farðu bara
og segðu henni að ég sé kom-
inn, og það undir eins.
Húbert herti upp hugann
þrátt fyrir ógnunina í orðum
mannsins. — Ég held það sé
bezt þér farið, ef yður er sama.
Flugliðsforinginn lyfti hend-
inni. — Flýttu þér, litli — o-
jæja, jæja. Hann lét höndina
síga eilítið. — Þú átt engan
pábba, er það? Er pabbi þinn
kannski heima, eða hvað?
— Við eigum ekki — ég á
við . . .
Maðurinn þreif í axlirnar á
honum. — Er það skýringin á
öllu þessu? Er pabbi þinn
heima?
Húbert reyndi að færa sig, en
maðurinn hélt honum föstum
og hristi hann. Húbert fann
bjórlyktina af honum. — Já,
sagði hann. — Þannig er það.
— Bannsettur litli ormurinn
þinn, af hverju sagðirðu það
ekki strax? Hann sleppti
drengnum snögglega. Kom hing-
að alla leið frá Viktoríu stöð-
inni, já_ reyndar. Hann litaðist
um í forstofunni. — Bölvaður
asninn, umlaði hann. Klukkan
í forstofunni sló hálftíu.
— Jæja, þeir eru ekki enn
búnir að íoka, þá ér þó alltaf
nokkuð. Hann gekk til djrra,
stóð andartak kyrr og horfði á
Húbert. Ljósið frá lampanum
yfir dyrunum féll á gljábónað
gólfið undir fótum hans, og þáð
var eins og hann stæði við gyllt
stöðuvatn.
— Bölvaður asninn, endurtók
Millard með hægð. — Svona,
ég skal senda henni kveðju
mína. Hann steig skrefi framar,
lyfti þungu stígvélinu og stapp-
aði af öllu afli niður í gólffjal-
irnar.
Húbert heyrði fótatak hans í
garðinum og skellinrr í hliðinu
og svo varð alit hljótt. Hann
gekk að dyrunum og lagðist á
fjóra fætur. Naglarnir í stígvél-
inu höfðu gert djúp för í gljá-
andi viðinn. Húbert breifaði yf—
ir gqtin eins og hann væri að
þoreifa eftir sporum óvinar. Allt
í einu mundi hann eftir úrinu
í svefnherberginu og skrautlegu
upphafcstöfunum, C.R.H. Með-
an hann þreifaði á förunum eft-
ir naglana í gólfinu, fannst hon-
um sem reglulégt mynstrið,
rétt eins og flúraðir stafirnir á
úrinu, væru dulmál, — dulmál
sem yrði að þýða til þess að
allt gæti aftu'r orðið skýrt og
hreint. Hann fann-undarlegt ör-
S KOTTA
© KinffFeaturc* Syndicate, Inc., 1964, World righta reserved.
-að’ er ekki haugt að trtj-iua sirakum. Ég sagði Donna upp
og kvöldið eftir sagðist hann hafa gleymt því!
fyrir-
hyggju
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIR"
LINDARGATA 9 REYKJAVlK SlMI 21260 SfMNEFNI tSURETY
Leðuifakkar
á stúlkur og drengi.
Peysur og peysuskyrtur.
Góðar vörur — Gott verð.
Verzlunin O. L.
Traöarkotssundi 3 (móti Þjóöleikhúsinu).
4826. — Drake er tilbúinn, þegar Þórður kemur. ,Já, Akku-tækið
er hlaðið. Þeir athuga sjókortið saman og finna hvor um sig út,
að hinn er fyrsta flokks fagmaður! — En það eru fleiri að leita
„Ethel II.“: Peter Pitt, fréttaritarinn. Hann hefur náð í mann á
flugvellinum sem er reiðubuinn til að aðstoða hann. Flugmaður-
inn hefur áður starfað hjá landhelgisgæzlunni svo hann þekkir
allt svæðið nákvæmlega. Nú er hann með sína eigin vél. Það
verður þó engan veginn auðvelt að finna skútuna.
Gúmmívinnustofan h.f.
Skipholti 35 — Símar 31055 og 30688
\