Þjóðviljinn - 04.11.1966, Blaðsíða 8

2 SÍÐA — ÞJÖBVHjjTNIT — Pðstudagur 4. nóvember 1966.
Eftir JULIAN CLOAG
Herra Moley otaði blaðinu síðan
framan í Húbert. — Ég vona að
þú gerir þig líka ánægðan með
þetta, ungi maður.
Húbert leit ekki á miðann. —
Þið getið ékki farið inn, sagði
haren aftur-
— Gelum við það ekki, getum
við það ekki — bíddu bara hæg-
ur. Hanre steig -inn fjrrir þrösk-
uldinn* — um leið og Húbert
reyndi að skella á hann hurð-
ireni. En herra Moley hafði
stungið fætinum milli stafs og
hurðar.
— Ég held ddd ........... sagði
fölleita konan.
— Opnaðu, herra Moley, sagði
lögregluþjónninn róandi. — Hald-
ið þér ekki að það væri betra
að þér kæmuð til baka þegar
herra Hook er heima?
Herra Moley missti stjóm á
sér. — Ég held nú síður, ég held
nú síður- Skjólstæðingar mínir
eru komnir utanúr sveit gang-
andi til að líta á þetta hús —
einmitt þetta hús. Og ég er mjög
önnum kafinn maður, lögreglu-
þjónn. Mjög önnum kafinn-
— Okkur er atveg samá þótt
við fcbmum afbur seinna, sagði
konan og saug' upp í nefið.
— Þvættingur. Herra Moley
öskraði næstum. — Eintómur
þvættingur- Honum tókst með
erfiðismunum að stilla sig. — Ég
hef ekki verið fasteignasali í
þrjátrn ár fyrir ekki neitt, sagði
hiann. — Við höfum fyllsta rétt
til að líta á húsið, það er allt
klappað og klárt, 'og við getum
ekki látið duttlunga í krakka
hindra okkur f því. Hann ýtti
á hurðina og hún lét« undan. —
Gerið svo vel, gangið bara inn.
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugavegi 18 III hæð (lyfta)
SÍMl 24-6-16
P E R M A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21 SÍMI 33-968
DOM U R
Hárgreiðsia við alira hæfi
TJARNARSTOFAN
Tjamargötu 10. Vonarstrætla-
megin — Síml 14-6-62
— Hvað er það sem þið vilj-
ið? spurði Húbert örvílnaður.
Herra Moley var orðinn blíðari
á manninn þegar hann var kom-
inn in* fyrir dymar, og hann svar-
aði Húoert rólega. — Við erum
bara komin til áð líta á húsið-
Þú vilt að það komi ,gott fólk í
húsið, þegar 'þið eruð flutt, er
það ekki? Hann reyndi meira að
segja að brosa.
— Við ætlum ekkert að flytja!
— Jæja, þið verðið að minnsta
kosti ekki kyrr — þegar ég verð
búinn að gera leigusamninginn
við hann pabba þinn. Þegar það
verður, sagði hann og litaðist
um í anddyrinu með vanþóknun-
arsvip. — Ég veit ekki hvenær.
— Eigið þér við að það eigi að
selja húsið? F'uglinn f brjósti
Húberts gerði hina skelfilegustu
hluti.
— Tja, það má Jíka segja það
á þann hátt — leiguréttinn, skil-
urðu, bara leiguréttínn. Herra
Hook vill gjaman gera hag-
stæðan samning í skyndi. Og
ég‘ hef ekkert á móti því. Moley
neri saman feitum höndunum.
— En hann getur ekki selt
húsið! hróþaði Húbert.
— Hvað þá? Af hverju getur
hann það ekki? Auðvitað , getur
hann það-
— Það er ekki hann sem á
það!
— Ha — hvað segurðu? Herra
Moley var allt í einu orðinn tor-
tryggnislegur. — Hver á það
þá?
— Við eigum það!
— Við? Hver erum við?
— Við öll — öll fjölsfcyldan.
Systkini mín og ég.
Herra Moley róaðist aftur. —
Þessi var góður. Hann sneri sér
að skjólstæðingum sínum, sem
brostu ekki- — Jæja, sagði hann
og rödd hans var embættisleg.
— Við skulum líta á það.
— En þetta er alveg satt!
hrópaði Húbert. — Við eigum
það við eigum það — marfima
arfleiddi okkur ............ Hann
hefði getað bitið af sér tunguna.
En það virtist enginn hafa skil-
ið hvað hann var að segja.
— Ö, Jim, tautaði föla konan
sem var með mgnninum- — Ves-
lings litli drengurinn — þau hafa
ekki sagt honuro að það ætti að
selja húsið---
Maðurinn hóstaði. — Tja,
jamm, jahá. Hann lyfti hendinni
f áttina til Húberts. — Það er
leitt, drengur minn. Hann hóst-
aði aftur-
— Komið inn, komið inn.sagði
herra Moley óþolinmóður.
— Heyrðu mig, drengur, sagði
lögregluþjónninn. — Getur , þú
ekki verið hérna mér til
skemmtunar meðan þau skoða
sig um í húsinu — þau verða
ekki lengi.
Eu Húbert var horfinn.
Hann hljóp upp stigana með
ofsahraðai. Sprungumar í hand-
riðinu, liturinn á veggfqðrinu,
mynstrið á slitna renningsbútn-
um á stigapallinum — allt stakk
þetta í augun, kunnuglegt og
notalegt, og um jeið var hann
horfinn hjá- Hann fann hvemig
hnén lyftust upp og upp og upp,
en> innaaií honum komst aðeins
ein hugsun að: Elsa-
— Elsa! Hann stóð kyrr og
másaði og másaði og hann verkj-
aði í vöðvana aftaní fótleggjun-
um. Hún leit uppúr bókinni
sinni.
— Elsa, hann ætlar að selja
húsið — fólkið sem ætlar að
kaupa það er komið hingað. Þau
eru niðri á fyrstu hæð.
Elsa lagði bókina frá sér á
rúmið og reis á fætur. Hún leit
rólega á hann. — Náðu í þau hin,
sagði hún.
— En, sagði Húbert og hönd
hans skalf þegar hann strauk
hárið frá augunum-
— En .......
— Hertu þig upp. Og náðu í
þau hin. *
Hún stóð teinrétt eins og skör-
ungur, óhagganleg qg sterk.
Hendur ha<ns hættu að skjálfa-
Hann sneri sér við og hljóp
aftur niður stigann-
öll sex stóðu við handriðið á
fyrsta stiganum. I>au sáu f skíf-
una á klukkunni í forstofunni.
Að neðan heyrðist öðru hverju
umgangur.
68
Herra Moley og skjólstæðingur
hans voru niðri í eldhúsinu. Inn-
an skamms heyrðu bömin fóta-
tak þeirra í eldhússtiganum og
um leið og forstofudymar opn-
uðust heyrðu þau orð á stangli..
.. ágætt vinnuherbergi eða leik-
herbergi fyrir bömin. Þannig
Þannig hafa margir það með
þessi hús- -Dymar liggja beint út
í garðinn og það getur ékki ver-
ið þægilegra-
Nú komu þau upp stigann.
Elsa sagði lágt: — Verið alveg
stillt, böm. Ég vil ekki að nokk-
urt ykkar segi orð.
— Af hverju — byrjaði Willy.
— Uss — þegiðu.
Þau komu upp á pallinn fyrir
utan bókaherbergið. Þau litu upp
og komu auga á bömm- Herra
Moley hrukkaði ennið og sneri
sér að dyrunum.
— Héma, sagði hann og ýtti
é hurðina. — Hér er ljómandi
gastaherbergi. Eða vinnukonuher-
bergi — fyrir þá sem hafa hús-
hjálp.
En parið hlustaði ekki á hann.
Konan hvíslaði einhverju að
rr.anni sínum- Hann kinkaði kolli
og hóstaði-
— Herra Moley, það heyrðist
varla til hans. Búin að sjá nóg..
.. mjög notalegt .... óþarfi ..
.. fengið hugmynd ....
— En þið eruð ekki búin aö
sjá helminginn ennþá, svaraði
herra Moley hárri röddu. —
Hamingjan sanna, þið eruð ekki
einu sinni búin að sjá stóra
6vefnherbergið og —
Nýtt haustverð
ÞER
Kr. 300,00 daggjald
*><r 2,50 á ekinn km.
EiGIÐ
LEIK
T*—BÍLALEÍ
rALUR
BÍLALEICAN
M
#=*
Rauðarárstíg 31
sími 22-0-22
Fölleiti maðurinn tautaði eitt-
hvað Ðeira.
— Jæja, ég get ekki skilið
hvað er unnið við það að koma
alla leið frá Haslemere og líta
svo ekki einu sinni almennilega
á húsið. Hann yppti öxlum. —
En þið ráðið því auðvitað.
Meira taut og síðan sneru þau
við aftur og gengu af stað niður
stigann- Þegar þau komu alla
leið niður, leit konan upp til
bamanna. Andlit hennar var ó-
greinilegt í daufu Ijósinu f and-
dyriu, en það gat verið að hún
væri áð brosa.
Fótatakið bergmálaði í and-
dyrinu, svo lokuðust útidyrnar og
fólkið var farið.
Húbert rauf þögnina. — Skyldi
lögregluþjónninn vera hér enn?
— Hvaða lögregluþjónn? spurði
Elsa.
— Ha<nn' kom til að tala við
Charlie — hann ætlaði að koma
aftur. seinna, sagði hann-
— Það skiptir engu máli með
lögregluþjóninn, sagði Elsa eftir
nokkra umhugsun- — Segðu hin-
um það sem þú sagðir mér.
Húbert talaði hægt og reyndi
að fá samhengi í frásögnina, og
hann sagði þeim frá sem
hann hafði gert og hvað Charlie
Hook ætlaðist fyrir.
— En þetta hlýtur að vera ein-
hver misskilningur, sagði Díana.
— Nei, það er það ekki, sagði
Elsa ákveðin.
— K-annski sagði Jiminee, —
k-kannski ætlar Charlie að kaupa
handa okkur hús uppí sveit.
— Af hverju ætti hann ekki
að segja okkur frá því? sagði
Elsa-
Það fóru kippir um andlitið á
Jiminee og hann fór að skjálfa-
— Þetta er allt í lagi, sagði
Húbert í skyndi og hann tók um
höndina á bróður sínum og
þrýsti hana fast.
— Við förum öll niður í stofu,
sagði Elsa.
— Af hverju? spurði Willy.
— Til þess áð bíða eftir hqn-
um, svaraði Elsa.
Það var kalt í stofunni, en
þeim datt alls ekki í hug að
kveikja upp í aminum, þótt lagt
hefði verið í og ekki þyrfti ann-
að en bera eld að.
— Elsa, sagði Húbert- — Hann
getur ekki selt húsið- Við eigum
það. Það stendur í erfðaskránni.
— Það er ekki til nein erfðar
skrá, sagði Elsa.
— En.......
— Hann er búiim að rífa
hana í sundur. Ég fann bútana
í bréfakörfunni.
— En af hverju sagðirðu okk-
ur það ekki? spurði Húbert
skelfdur-
Hún svaraði ekki undir eins.
Og þegar hún tók til máls, lyfti
hún höfðinu og talaði mjög ró-
lega. — Vegna þess, Húbert —
vegna þess — hvað hefðuð þið
getað gert, þótt ég hefði sagt
ykkur það? Og heföuð þið trúað
mér? Þið eruð blind — þið eruð
öll blind. Þið hafið aldrei upp-
götvað að Charlie — Charlie
Hook rödd hennar. varð allt í
einu ofsafengin og þrungin fyrir-
litningu, — að hann hefur ekki
áhuga á neinu nema sjálfum sér.
Hann lýgur, hann • segir aldrei
satt- \Hann segir að honum
þyki vænt um ykkur — en það
er ekki satt- Honum þykir ekki
vænt um neinn. Hann er nógu
notalegur á ytra borðinu, en hið
innra er hann ljótur og slæmur,
hann er....
— Þegiðu! Það var Díana, rödd
hennar var undarlega skei-andi.
Og Elsa kinkaði kolli. — Allt
í lagi. Ég skal þegja. Þið fáið
að sjá það sjálf. Bíðið þið bara
hæg.
Dunstan tók til máls- — Ég er
sammála. Mér finnst líka að við
eigum að bíða og heyra hvað
Charlie hefur um þetta að segja.
Elsa brosti ögn.
— Hvað er svona fyndið?
spurði Dunstan, rauður í andliti.
— Þú, sagði Elsa. — Þú ert svo
fyndinn. Þér fannst engin á-
stæða til að bíða og sjá til þeg-
ar Gerty var annars vegar, eða
hvað? Og þú varst ekki sérlega
spenntur fyrir Charlie — ekki
fyrr en hann mútaði þér með
bókum og öllu mögulegu-
Dunstan roðnaði enn meira. —
Það er ekki satt — bað er ekki
Hann leit í ktíngum sig og
horfði á þau hin, en enginn leit
á hann. — Mamma héfði ...........
Gúmmívinnustofan h.f.
Skipholti 35 — Símar 3Í055 og 30688
TRABANT EIGENDUR
V iðgerðarverkstæði
| Smurstöð *
Yfirförum bílinn
fyrir veturinn.
FRIÐRIK ÓLAFSSON, vélaverkstæði
Dugguvogi 7. Sími 30154.
Plaslmo
ÞAKRENNUR 0G NIÐURFALLSPÍPUR

^•5
RYÐGAR EKKI
ÞOLIR SELTU OG SÓT,
ÞARF ALDREI AÐ MÁLA
MarsTrading Company hf u
IAUGAVEG 103 — SlMI 17373
Sendisveinn ósknst
• fyrir hádegi. — Þarf að hafa hjól.
ÞJÓÐVILJINN - Sími 17-500.
Klapparstíg 26
Sími 19800
BUÐIN
Condor
l