Þjóðviljinn - 04.12.1966, Blaðsíða 7

Skaut Ruby
Kennedy
líka?
Þríðja 09 síðasta grein Bnchanans —■
Fyrri greinar birtnst í Þjóðviljanum
20. 09 27. nóvember sl.
í Dealey Plaza, lítlum al-
meaninssgarði í Dallas, voru
hundruð manna, þegar Kenne-
dy forseti var myrtur fyrir
augum þeirra. Áhorfendur sáu
það sem morðinginn vildi að
þeir saeju.
En það var maður í sviðs-
ljósinu — maður sem flestir
höfðu lfklega gleymt. Hann hét
Lee E. Bowers yngri, og var
gæzhrmaður við jámbrautina.
Hann sat í varðtumi nokkur
hundruð metra frá brautar-
brúninni og gat fylgzt vel með
því sem gerðist. Morðið sjálft
sá hann þó ekki, þar eð lítil
hæð milli .varðtumsins og
garðsins Skyggði á. En hann
sá það sem gerðist handan við
þessa haeð. Hann var jafnframt
sá eini sem fylgdist með því.
Bowers hafði setið í turninum
frá því um morguninn 22.
nóvember og útsýn hafði hann
yfir brautarteinana og svæðið
milli þeirra og leiðarinnar sem
Kennedy átti að aka. Fremst
hlastj við honum bílastæði
starfsfólks á lögreglustöðinni, en
að baki var steinveggur sem
trjágróður skygeði að nokkru á
Veggurinn er hluti minnismerk-
is rétt við þá leið sem ætlun-
in var að' forsetinn færi. A
svæð'nu miili veggsins og’ ak-
brautarinnm- hallar undan fæti
þannig að varðmaðurinn gat
aðeins séð það sem gerðist öðr’-
um meein steinveggsins — þ.e.
eínmitt bað sem áhorfendur
hinum megin höfðu ekki tök
á að sjá.
Samkvæmt þeim framburð'
vitna. sem birzt hefur opinber-
lega. beindi lögreglan athygii
sinni fyrst og fremst að þessum
stað á fyrstu mínútunum eftir ó-
dæðisverkið.' Fjölmargir lög-
reglumenn báru það, að þeir
hefðu hlaupið upp brekkuna
haegra megin við veginn, fyrir
vegginn, inn í rtmnana og út
að bílunum, sem stóðu á staeð-
inu. Þeir töldu að skotið hefði
verið þaðan. Þetta staðfestu tal-
stöðvasamtöl lögreglumanna.
Sambandslögreglan náði þeim á
talband og þau eru birt í
XVII. bindi rannsóknarskýrs!-
unnar, síðu 362: „Allir lögreglu-
menn í nágrenni stöðvarinnar
mæti við jámbrautina, rétt
norðan við Elm“. Bókhlaðan, þar
sem Oswald starfaði, var ekki
nefnd á nafn í þessari fyrstu
útsendingu nokkrum sekúndum
eftir morðið. Hún var heldur
ekki nefnd í aimarri útvarps-
sendingunni. Næstæðsti maður
lögreglunnar í Dallas, Charles
Batchelor, var 10 nrfnútum síð-
ar spurður í talstöðvarsamtali:
„Hvar gerðist það?“ Batchelor
svaraði (XYI- bindi, 392. síða):
„Við jámbrautarbrúna — milli
brautarbrúarinnar og Stemm-
ons“. (Akbrautin Stemmons
Highway og brautarlínan
skerast á svipuðum slóðum og
gæzlumaðurinn var).
Lögreglumennina dreif
að jámbrautarbrúnni
Vitnisburðir lögreglunnar
staðfesta, að morðingjans var
leitað á þessu svæði. Eitt vitn-
anna var James C. Watson (XI.
bindi, 522. síða): „Allir f um-
ferðarlögreglunni . . . héldu að
brautarteinunum norðan við
Elm Street. Síðan var tilkynnt
um talstöðina að Decker (lög-
reglustjórinn í Dallas-héraði)
hefði sagt að eins margir og
tök væru á ættu að safnast
saman á brautarsvæðinu. Að
svo miklu leyti sem mér er
kunnugt fóru allir . . . þangað
til að aðstoða við leitina að
morðingjanum."
Að sjálfsögðu sá Bowers þetta
allt. Hann taldi að safnazt
hefðu saman „milli 50 og
100 lögreglumenn á tæpum 5
mínútum".
En hann hafði líka orðið var
við annað, sem hann taldi ó-
vanalegt, og það hafði gerzt
fyrir forsetamorðið. Það hafði
einnig gerzt á bifreiðastæðinu.
sem var, eins og áður er nefnt.
sérlega ætlað starfsfólki á lög-
reglustöðinni.
Vitnisburð Bowers er að
finna í VI. bindi, s. 285 og á-
fram.
Hann skýrði svo frá, að lög-
reglumaður hefði lokað bif-
reiðarstæðinu við bókhlöðuna 21/,
stundu áður en Kennedy átti að
aka þar framhjá. Engu að síð-
ur hefði hann hleypt 3 bílum
inn á stæðið sfðustu 20 mfnút-
umar. Bowers hafði veitt fyrsta
Bowers taldi það skyldu
sína að skrá lýsingu á því
sem hann sá í litla bók r»g
síðan greindi hann lögregl-
unni frá atburðum stundu
síðar. 6. ágúst sl.' týndi hann
lífi í bifreiðaslysi í nágrenni
Dallas.
Bowers er fjórtánda vitnið
sem Iætur lífið. Þetta voru
allt mikilvæg vitni I sam-
bandi við morðið á Kenne-
dy forseta, og þau hafa öll
týnt lífi með grunsamiegum
hætti. Þau 13 vitni, ^ sem
fyrst létust, hefðu öli að Iík-
indum verið kvödd vættis i
nýjum réttarhöldum yfir
Jack Ruby. En Jack Ruby
lifir enn — vitnin týna töl-
unni.
Sunnudagur 4. desember 1966 — ÞJÖÐVILJINN — SlÐA ’J
farandi (XVII. bindi, s. 390):
,,Við höfum fengið upplýsing-
ar . . . um að lestin hefði stöðv-
azt á. jámbrautarbrúnni . . .
Maður hafði stokkið upp í lest-
ina, vagn nr. 9 talið að fram-
an . . . Hann hafði leynzt í
bifreið . . . Honum tóks^ að
stöðva lestina . . . Hann skreið
yfir þakið á bílnum . . . Hann
steýpti sér niður og inn í bíl-
inn.“
Þrír menn handteknir
á bílastæðinn
Höfundur greinaflokksms, Thomas G- Buchanan. Til hliðar við hann sjást nokkrar titilsiður bóka
hans um Kennedy-morðið, en þær hafa komið út á mörgum tungumálum.
Dorothy Kilgallcn, ein bezta
blaðakona V- S. A„ framdi
s'jálfsmorð í nóvembcr í fyrra-
Hún hafði notið þeirra einstæðu
forréttinda við réttarhöldin yf-
ir Ruby, að dómarinn ieyfði
henni afnot af einkaskrifstofu
sinni til að hafa viðtal við Ru-
by. (Sjá 2- grein, si. sunnu-
dag). Hcr sést þegar leitað er
á „Dottie“ áður en hún geng-
ur í réttarsalinn-
bílnum athygli, vegna þess aö
á honum var númersplata I
öðrum lit en þeim sem notað-
ur er í Texas.
Enn furðulegra var bó
það, að hleypt skyldi inn á
stæðið fóiki, sem ekki starf-
aði í lögreglunni í Dallas, á
sama tíma og starfsfóikinu
sjálfu var meinaður aðgang-
ur. Þessari bifreið hafði ver-
ið ekið um bílastæðið stutta
stund. Síðan hvarf hún.
Nokkrum mínútum síðar
kom annar bíll. Hann var
frá Texas og Bowers sagði
að ökumaðurinn hefði verið
með „hljóðnema eða símtæki
eða eithvað þessháttar. Hélt
hann einhverju upp að
munni sér með annarri
hendi en hafði hina á stýr-
inu.“ Þessi bíll, sagði Bow-
ers, hafði haldið á brott rétt
eins og sá fyrri, „eftir að
hafa ekið um svajðið í
þrjár/fjórar mínútur". En „7
eða 9 núnútum" áður en
skothríðin hófst kom enn
. einn bíllinn, og hann var
með samskonar númer og sá
frysti að öilum Iíkindum.
Bowers sagði að þessi síðasc-
nefndi bíll hefði, að því er
hann bezt vissi, ekki farið af
bifreiðastseöinu íyrr en skotin
heyrðust „Síðast þegar ég leit
bílinn augum“, sagði Bowers,'
„stanzaði hann á morðstaðn-
um eða því sem naest“. I þess-
um bíl hefði aðeins einn mað-
ur verið, en rétt þar sem hann
hafði stanzað, —<■ á þeim stað
sem varðmaðurinn kallaði
,,morðstaðinn“ — komu tveir
menn fram í dagsljósið. Hurfu
þeir að nokkru bak við trjá-
gróðurinn milli bifreiðastæðis-
ins og steinveggsins. Annar
maðurinn var dökkklæddur,
sagði Bowers, hinn í hvitri
skyrtu.
Bowers sá eitthvað á
bifreiðastæðinu
Bowers var að því spurður,
hvort hann hefði séð nokkuð ó-
venjulegt í námunda við síð-
astnefnda bílinn, þegar skot-
hríðin heyrðist. Hann svaraði:
„Ég tók eftir einhverju . . . en
ég gat ekki áttað mig á því
hvað það væri . . . Ég held aö
þarna hafi eitthvað verið fyrir,
en stutt stund Ieið áður en lög-
reglumaður á bifhjóli . . . var
kominn á staðinn: Þetta var
þar sem trén eru og þar sem
ég hafði séð mennina tvo“. —
„Héldu þeir sig þarna áfram?“
spurði rann.ióknamefndin.
Bowers: „Ég held að annar
þeirra hafi verið þama. Um
hinn get ég ekki fullyrt. Það
var erfitt að greina dökku íöt-
in inn á milli trjánna. En sá í
hvítu skyrtuna; jú, ég held að
hann hafi verið þar.“
Höfðu aðrir orðið þessa var-
ir? Enginn hafði séð þetta jafn
greinilega og Bowers, en oitt
vitni hafði verið uppi á hús-
þaki í -nágrenninu, J.C. Price,
sem skýrði þannig frá (Xiy.
bindi, s. 492): „Ég sá mann
hlaupa í átt að bíhmum sem
lagt hafði verið meðfram jám-
brautarteinunum; það var eftir
að skotin heyrðust. Hann viar í
hvítri skyrtu. Og hann hélt á
einhverju"!
Lögreglumaðúr, Seymour
Weitzman, sagði (VII. bindi,
106. síða): „Ég hljóp þegar i
stað upp að veggnum . . . milli
jámbrautarbrúarinnar og minn-
ismerkisins . . . og spurði einn
varðmannanna hvort hann hefði
orðið nokkurs var. Hann sagð-
ist halda að einhver hefði kast-
að einhverju frá sér inn í
runnana."
Weitzman sagðist hafa byrjað
að leita að hlutnum á þessum
stað. Hann sagði rannsóknar-
nefndinni að hann hefði ekki
fundið morðvopnið. En svo ein-
kennilega vildi til, að því er
opinberar skýrslur herma, að
það var þessi sami Weitzman
sem fann morðvopnið stundu
síðar í bókhlöðunni!
Weitzman skýrði frá því i
skýrslu sinni, sem hann ritaði
daginn eftir, að byssan sem
hann afhenti yfirmönnum sín-
um hefði verið „7,65 mauser“
Vopnið var rækilega rannsakað
af yfirmanni morðdeildar lög-
reglunnar og ríkissaksóknaran-
um, Henry Wade, sem einnig
komst að þeirri niðurstöðu að
byssan væri þýzkur mausér.
Útilokað er að þarna hafi ver-
ið um hinn ítalska Carcano
6,5 riffil Oswalds að ræða.
Byssa Oswalds var merkt
,,Made Italy“. Sá sem kann að
lesa getur alls ekki tekið hana
fyrir 7,65: Riffill Oswalds er
greinilega merktur „6,5“. (Warr-
en-skýrslan, síða 83).
Hvað varð um manninn i
hvítu skyrtunni og hina tvo?
Malcolm O. Couch, sem er
myndatökumaður við sjónvarps-
stöðina í Dallas, var að því
spurður, hversvegna hann hefði
beint myndavél sinni að járn-
brautarsvæðinu fyrstu mínút-
urnar eftir morðið, en ekki að
bókhlöðunni. Hann skýrði svo
frá (VI. bindi, s. 160): „Ég tók
eftir . . . einhverju óvenjulegu
þama handan . . . Allir lög-
reglumennirnir höfðu brugðið
byssum. Og þeir miðuðu á
runnana . . . Það var ekki að
sjá annað en þeir eltu ein-
hvern.“
Vitnið Malcolm Summers
sagði (XIY. bindi, s. 500) „Al'.-
ir tóku að hlaupa upp brekk-
una . . . Þeir hlupu í sömu átt-
ina og ég þóttist vita að þeir
hefðu komizt í tæri við ein-
hvem þama.“
Var þetta hreint hugarfóstur? •
Sjá mátti að sjónvarpsmynda-
vélunum var beint i rétta átt.
1 útdrætti úr talstöðvasamtöl-
unum má lesa að „Löreglumað-
ur nr. 61“ hefur tilkynnt eftir-
Járnbrautargæzlumaðurinn
Bowers var vafalaust sá, sem
bezt gat fylgzt með leitinni að
morðingjanum. Nú getur hann
ekki lengur skýrt frá því sem
gerðist, en það voru líka önnur
vitni til staðar. Harold Norman
or í tölu þeirra. Hann stóð á-
samt nokkrum starfsfélöguin
sínum á 6. hæð bókhlöðunnar
og sagði (III. bindi, s. 192): „Við
sáum lögreglumennina, senni-
lega leynilögreglumenn; þeii'
rannsaka mannlausu bílana fyr-
ir handan. Ég man að ég sá
karlmann uppi á þakinu á ein-
um bílanna".
Tókst þessum mönnum að
komast undan? Nei. þeir voru
handteknir. H. Elkins', lögreglu-
fulltrúi, skýrði svo frá (XIX.
bindi, s. 504): „Lögreglumaður .
frá Dallas kom til okkar með
þrjá fanga, sem handteknir
höfðu verið á jámbrautarsvæð-
inu. Ég fór með þá í borgar-
fangelsið og lét þá í vörzlu
Fritz ofursta (yfirmanns morð-
deildar lögreglunnar í Dallas).
Og sennilega hefur Fritz of-
ursti sleppt þeim eftir að til-
kynnt hafði verið opinberlega
að Lee Oswald hafi vérið einn
um morðið og enginn hefði
skotið með mauser-byssu.
Það var þetta sem gerðist að
tjaldabaki. Kemur það heim og
saman við framburð annarra
vitna?
Sá réyk og- heyrði
skothvell
S. M. Holland, sem stjórn-
ar merkjakerfi jámhrautar-
innar, stóð á brúnni, sem
forsetinn átti að aka undir;
hann segrir svo frá: „Ég
heyrði skot . . . og það gaus
upp reykur milli trjánna fyr-
ir handan, 6-8 fet ofan við
brekkuna (1,8-2,4 m) . . .
Skotið var ekki eins greini-
legt og hin fyrstu . . . Það
gæti hafa verið þriðja eða
fjórða skotið, en ég er full-
viss um að ég heyrði fjög-
ur skot“. Rannsóknamefnd-
in: „Þér eruð fullviss um
það?“ Holland: „Já, það er
ég. Já, ég er líka viss um, að
ég sá reykinn milli
trjánna . . . Ég hljóp yfir
brúna til þess að aðgæta
hvort nokkur væri bák við
rurinana. Station-bíll stóð
upp við runnann . . . Það
var elns og einhver hefði
haldið sig þar nokkra stund.
Erfitt var að segja til nm
það hversu margir það hafi
verið vegna þess hve fjar-
lægðin var »mikiT‘. Rann-
sóknamefndin: „Eru bílar
þama að öllum jafnaði.
Holland: „Já, þetta er bíla-
stæði lögreglnskrifstofunn-
ar.“
önnur vitni hafa staðfest
að reykur hafi sézt á umrædd-
um stað. Tvö þeirra, Moor-
man og Nix. tóku ljósmynd'r
og þegar þær em stækkaðar sér
maður reyk á nákvæmlega
þeim stað sem Holland nefndi.
Jean Hill stóð við hlið Mary
Moorman, sem tekið hafði eina
af myndunum. Hún sá mann
bak við vegginn, þaðan sem
hún taldi að skotin hefðu kom-
ið. Hún sagði ' ákveðin: „Þetta
voru þrjú skot, hvert á fætur
öðru, og svo lítið hlé . . . og
síðan skot í viðbót . . . Ég
held að skotin hafi að minnsta
kosti verið 4-5, kannski 6“ Frú
Hill skýrði frá þvf (VI. bindi,
s. 207) að hún hefði hlaupið
yfir götuna á eftir manninum
sem skotið hafði, en lögreglu-
mennimir hefðu farið í veg
Framhald á 9. síðu.