Þjóðviljinn - 10.02.1967, Blaðsíða 8

g SlÐA — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 10. febrúar 1967.
28
vil ekki fara á mis við nótu úr
Tristan, sagði hún, — og það
megid þér ekki heldur. Komið
upp til mín í hléinu. Hún lét
hann hafa númerið á stúkunni.
XIII. KAFLI
Næstu tveir máuðir voru
tímabil í lífi Trent sem hann
átti ævinlega eftir að minnast
með hrolli. Hann hitti frú Mand-
erson nokkrum sinnum og í
hvert skipti varð hann agndofa
og gramur yfir kuldalegri vin-
semd hennar, sem var mitt á
milli lítilsháttar kunningsskap-
ar og visis að vináttu. Honum
til frekari undrunar hafði hann
hitt hana í óperunni í fylgd með
frú Wallace, hressilegri matrónu,
sem hann hafði þekkt frá barn-
assku- Það virtist svo sem frú
MandersOn hefði eftir heimkomu
sína frá ítaliu farið að hrærast
innanum það fólk sem hann
hafði alla tíð haft samskipti við.
Hún sagði það væri vegna þess
að hún hefði tjaldað á veiðisvæði
þeirra: allmargir kunningjar
hans voru nágrannar hennar.
Hann hafði óljóst en ónotalegt
hugboð, að hann hefði verið ólík-
ur sjálfum sér við þetta tækifæri,
vandræðalegur, rjóður í kinnum
og látið móðan mása um athafn-
ir sínar í baltnesku löndunum
og næstum eingöngu beint orð-
(jm síúm til frú Wallace. Hin
konan hafði alveg losað sig við
þann geðshræringarvott sem á
henni hafði mátt sjá í anddyr-
ihu, þegar hann kom í stúkunai
til þeirra. Hún hafði rætt við
hann vinsamlega um ferðalög
sín, aðsetur sitt í London og
fólk sem þau þekktu bæði.
Síðari helming óperunnar
hafði hann setið um kyrrt í
stúku þeirra, og hann hafði
ekki getað hugsað um annað en
vangasvip hennar og hár. axlir
hennar og handlegg og hönd
hennar á stólarminum. Svarta
hárið hafði honum virzt eins og
frumskógur, ómælanlegur, veg-
laus og töfrandi, sem lokkaði
ha'nn í banvænan leik .... Und-
ir lokin hafði hann verið fölur
og fálátur og kvatt bær kurteis-
lega.
I næsta skipti sem hann hitti
hana — það var á sveitasetri,
þar sem þau voru bæði gestir —
t>g í síðara skipti, hafði hann
haft stjóm á sér. Hann hafði
lagað framkomu sína eftir fram-
komu hennar og hafði staðið sig
skikkanlega með tilliti til —
Með tilliti til þess að hann
bjó við kveljandi óvissu. iðrun
og þrá. Hann gat með engu
EFNI
SMÁVÖRUR
TÍZKUHNAPPAR
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistota
Steinu og Dódó
Laugav. 18, III. hæð Clyfta)
Sími 24-6-16
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistola
Garðsenda 21. SÍMl 33-968
móti áttað sig á fasi hennar.
Það var alveg öruggt og víst að
hún hafði lesið handrit hans og
skilið grunsemdir sem fólust í
síðustu spumingunni sem hann
hafði lsgt fyrir hana á Hvít-
þiljum. Hvernig gat hún þá kom-
ið svona vingjarnlega fram við
hann, rétt eins og hún kom fram
við alla aðra karlmenn sem ekki
höfðu gert henni neitt til miska?
Því að honum var orðið Ijóst,
að miska hafði hann unnið
henni, þótt hún sýndi þess eng-
in merki í ytri framkomu sinni.
I fáein skipti, þá sjaldan að
þau ræddust við, hafði hann
einnig fundið það á sér, að hún
var í þann veginn að beina um-
ræðunum að títtnefndu máli; en í
hvert skipti hafði hann komið í
veg fyrir það *með því að víkja
talinu að öðru. vegna þess að
hann var hræddur. Tvær ákvarð-
anir tók hann- I fyrsta lagi ætl-
aði hann að fara frá London
og dveljast erlendis um ófyrir-
sjáanlegan tíma, þegar hann hefði
lokið við verkefni sem hann
hafði tekið af sér. Þetta var of
mikið taugastríð fyrir hann.
Hann brann ekki legur í skinn-
inu eftir að fá að vita sannleik-
ann; hann þurfti ekkert fram-
ar til að staðfesta þá vissu sína,
að hann hefði gert skyssu, hann
hefði rangtúlkað allar aðstæður
og sömuleiðis tár hennar, stimpl-
að sjálfan sig sem illgjarnan
aula. Hann huesaði ekki lengur
um- tilefni Marlowes til að
myrða Manderson. Herra Cupp-
les kom til. London og Trent
spurði hann einskis. Hann vissi
nú að hann hafði haft rétt fyr-
ir sér, þegar hann mælti þessi orð
— Trent minntist þeirra, vegna
þess hve mikla áherzlu hann
hafði lagt á þau — „Meðan hún
áleit sig bundna hnnum, gat eng-
inn máttur á iarðríki fengið
hana til þess“. Hann hitti frú
Manderson við miðdegisverð í
stóra húsinu hans frænda henn-
ar í Bloomsbury. sem minnti á
grafhýsi, og bað kvöld ræddi
hann lengst af við fornleifa-
fræðing frá Berlín.
Hin ákvörðun hans var sú að
hitta hana ekki í einrúmi.
En nokkrum dögum síðar, þeg-
air hún skrifaði honum og bað
hann að koma og hitta sig síð-
degis næsta dag, gerði hann enga
tilraun til að skorast undan.
Þetta var formleg áskorun.
Meðan hún nostraði við teið
og stundarkom á eftir ræddi
hún við hann svo frjálsmannlega
og blátt áfram um daginn og
veginn, að hann var farinn að
vona að hú hefði séð sig um
hönd með það sem áreiðanlega
hafði verið tilgangur hennar, að
ná honum á eintal og tala al-
varlega við hann. Hún virtist
vera áhyggjulaus með öllu, bros-
hýr, svo að hsnn minntist orða
sem fyrir löngu höfðu verið rit-
uð um prinsessu af Brúnsvík: —
Munnur hennar býr yfir þúsund
töfrum sem heilla sálina- Hún
gekk um fallega stofuna, þar
sem hún hafði tekið á móti
honum, valdi úr stöku gersemi
sem hún hafði fundið í f'ornsöl-
um eða skriflabúðum, hló að leit
sinni og þrasi og prútti. Og þeg-
ar hann spurði hvort hún vildi
leika fyrir hann eftirlætisverk,
sem hann hafði heyrt hana leika
í öðru húsi, þá samþykkti hún
það undir eins.
Hún lék af leikni og tilfinn-
ingu sem snart hann á sama
hátt og það hafði gert í fyrra
skiptið. — Yður er tónlistin í blóð
borin, sagði hann lágum rómi,
þegar hún hafði lokið leikn-
um og síðustu ómamir voru
ABYRGDARTRYGGINGAR
hljóðnaðir. — Ég vissi það áður
en ég heyrði yður leika.
— Ég hef leikið á hljóðfæri
síðan ég man eftir mér. Það hef-
ur verið mikil upplyfting, sagði
hún blátt áfram og sneri sér
síðan að honum og brosti: —
Hvenær uppgötvuðuð þér tónlist-
ina í yður? Já, auðvitað: Ég var
£ óperunni. En það sannar reynd-
ar ekkert eða hvað?
— Nei, saigði hann viðutan og
var enn að hugsa um tónlistina.
— Ég vissi það þegar ég sá yð-
ur í fyrsta sinn. Og um leið
skildi hann hvað þessi örð hans
táknuðu, og hann stirðnaði upp.
I fyrsta skipti hafði fortíðin ver-
ið dregin inn £ samtalið-
Það varð stutt þögn. Frú
Manderson leit á Trent og
siðan snöggt undan- Hún varð
örlitið rjóð i vöngum og hún
setti stút á munninn eins og hún
ætlaði að fara að blístra. Svo
rétti hún úr öxlunum á einbeitn-
islegan hátt, reis skyndiléga á
fætur og settist í stól andspæn-
is honum.
— Þessi formáli yðar, byrjaði
hún með hægð og horfði á skóinn
,sinn, — getur nægt til að ég
byrji á því sem ég ætlaði að
segja við yður. Ég bað yður að
koma hingað í dag, herra Trent,
í ákveðnum tilgangi, vegna þess
að ég gat ekki þolað þetta leng-
ur. Allt frá því að þér skilduð
við mig á Hvítþiljum hef ég ver-
ið að reyna að sannfæra sjálfa
mig um, að það skipti ekki máli
hvað þér hélduð um mig í sam-
bandi við það mál; að þér vær-
uð alls ekki sú manngerð sem
færi að blaðra við aðra um álit
yðar á mér, eftir að bér höfðuð
sagt mér frá ástæðum yðar til
að birta ekki handritið. Ég
spurði sjálfa mig hvort þetta
gerði nokkurn skapaðan hlut til.
En allan tímann vissi ég að
sjálfsögðu að það skipti máli.
Skipti skelfilega miklu máli.
Vegna þess að það sem þér álit-
uð var ekki satt- Hún leit upp
og mætti augnaráði hans róleg
á svip. Trent horfði á hana og
andlit hans var svipbrigðalaust.
— Síðan ég kynntist yður,
ss'gði hann, — held ég þetta
ekki lengur.
— Þakka yður fyrir, sagði frú
Manderson og roðnaði allt í einu
upp í hársrætur. Svo fitlaði hún
við vasaklút og bætti við: —
En ég vil að þér vitið, hver
sannleikurinn var.
— Ég vissi ekki hvort ég
myndi nokkurn tíma hitta yður
aftur, hélt hún áfram með lægri
röddu. — en mér fannst ég verða
að tala um þetta við yður, ef
ég fengi tækifæri til þess. Ég
hélt að það yrði ekki erfitt,
vegna þess að þér virtuzt svo
skilningsgóður; og auk þess á
kona sem hefur verið gift ekki
að eiga eins erfitt með að ræða
um slíka hluti ef þörf krefur.
En svo hittumst við aftur, og
ég komst að raun um, að það
var mjög erfitt. Þér gerðuð það
erfitt.
— Hvemig þá? spurði harm
lágri röddu.
— Ég veit það ekki, sagði kon-
an. — En, jú — ég veit það.
Það var vegna þess, að þér
komuð fram við mig eins og yð-
ur hefði aldrei dottið neitt slíkt
í hug í sambandi við mig. Ég
hafði alltaf gert ráð fyrir að ef
ég sæi yður aftur mynduð þér
líta á mig þessu hörkulega, níst-
andi augnaráði eins og þegar þér
spurðuð mig síðustu spurningar-
innar — munið þér það? — á
Hvítþiljum. En þess í stað voruð
þér eins og hver annar kunningi.
Þér voruð aðeins — hún hikaði
og rétti fram hendurnar — þér
voruð aðeins vingjarnlegur. Eftir
að ég ávarpaði yður í óperunni
og við töluðumst við, þá var ég
aö velta því fyrir mér, hvort þér
hefðuð í rauninni þekkt mig aft-
ur. Ég á við, ég hélt að þér hefð-
uð ef til vill kannazt við andlit-
ið, en ekki komið mér fyrir yð-
ur.
Trent gaf frá sér snöggan
hlátur, en hann sagði ekkert.
Hún brosti afsakandi. — Jæja,
en ég mundi ekki hvort þér hefð-
uð nefnt nafnið mitt, og ég hélt
ef til vill sð þetta hefði verið
svona. En í næsta skipti, hjá
Iretonhjónunum, nefnduð þér
nafnið mitt, svo að ég vissi að
þér vissuð hver ég var, og eftir
þetta hef ég hvað eftir annað
verið að því komin að tala við
yður, en það varð aldrei úr því.
Ég var farin að halda að þér
væruð að hindra mig í því, að
þér færuð viljandi að tala um
eitthvað smnað þegar ég reyndi
að leiða talið að því. Var það
ekki rétt hjá mér? Segið mér
það. Hann kinkaði kolli. — En
hvers vegna? Hann þagði enn.
— Jæja, sagði hún. — Ég ætla>
að ljúka því sem ég ætlaði að
segja, og svo segið þér mér,
vona ég, hver.s vegna þér gerðuð
mér svo erfitt fyrir- Þegar mér
fór að skil.jast að þér vilduð ekki
tala um þettas varð ég enn á-
kveðnari en áður. Þér hafið ef
til vill ekki átt von á því að ég
heimtaði að fá að tala, þótt þér
væruð svo tregur til þess. Ég,
er viss um að ég hefði ekki get-
að það, ef ég hefði verið sek
eins og þér hélduð. Þér komuð
hingað til mín í dág grunlaus
um að ég myndi taka af skarið.
Jæja, þarna sjáið þér.
Það vottaði ekki lengur fyrir
hiki hjá frú Manderson. Hún
hafði talað i sig hita, eins og
hún var vön að segja, og þetta
hsfði svo lengi hvílt á henni
eins og mara, að hún varð
beinlínis mælsk.
— Ég ætla að segja yður í
hverju mistök yðar lágu, hélt
hún áfram meðam Trent horfði
á hana stilltur og kyrrlátur. —
Þér verðið að trúa mér; þetta
er dagsatt, herra Trent, alveg
eins og lífið sjálft, ruglingslegt
og stundum dularfullt og með ó-
tal mistökum, sem fólk hikar
oft ekki við að álíta staðreyndir.
Ég er alls ekki að ásaka yður,
ATVINNUREKENDUR.
ÁBYRGDARTRYGGING
ER NAUDSYNLEG
ÖLLUM ATVINNUREKSTRI
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIRf
LINDARGÖTU 9 • REYKJAVtK SÍMI 22122 — 21260
— Ég sé þig í kvöld Sússí- Ég fékk enga*n almennilegan dansherra
svo að Donni kemur bara með mér.
<§nlineníal
SNJOHJOLBARÐAR
MEÐ NÖGLUM
sem settir eru í, meS okkar full-
komnu sjálfvirku neglingarvél.
veita fyllsta öryggi í snjó ög
hálku.
Kappkostum að veita góða þjón-
ustu með fullkomnustu vélum
sem völ er á.
GÚMMÍVINNUSTOFAN h.f.
Skipholti 35 — Sími 3-10-55.
Nú er allra veðra von. — Bíðið
ekki eftir óhöppum, en setjið
CONTINENTAL hjólbarðá, með
eða án nágla, undir bílinn nú
þegar.
Vinnustofa vor er opin alla daga
frá kl. 7,30 til kl. 22.
VERÐLÆKKUN
EINKAUMBOÐ
HJOLBARÐAR frá
'"'m'.' RASNOIMPORT MOSKVA
hjólb. slöngur
500x16 kr. 625,— kr. 115,—
650x20 kr. 1.900,— kr. 241,—
670x15 kr. 1.070,— kr. 148,—
750x20 kr. 3.047,— kr. 266,—
820x15 kr. 1.500,— kr. 150,—
MARS TRADIIMG OO
SIMI 17373
TRABANT EIGENDUR
V iðger ða v erkstæði.
Smurstöð. 1
Yfirförum bílinn
fyrir veturinn.
FRIÐRIK ÓLAFSSGN, velaverkstæði.
Dugguvogi 7. — Simi 30154.