Þjóðviljinn - 22.02.1967, Blaðsíða 4

Þjóðviljinn - 22.02.1967, Blaðsíða 4
4 StÐA — MÖBVILJXNN — Míðvikudagur 22. febrúar 1967. Otgefandi: Sameiningarflokkur alþýðu — Sósíalistaflokk- urinn. Ritetjórar: Ivar H- Jómsson (áb). Magnús Kjartansson, Sigurður Gudmundsson. Fréttaritstjóri: Siguróur V. Friðþjófsson. Auglýsingastj.: Sigurður T. Sigurðsson. Framkvstj-: Eiður Bergmann. Ritstjóm, afgreiðsla, auglýsingar, prentsmiðja Skólavörðust- 19. Sími 17500 (5 línur) — Áskriftarverð kr. 10590 á mánuði. — Lausasðluverð kr. 7.00- Tilfínningamál f»au óvæntu tíðindi gerðust fyrir nokkrum dögum að Morgunblaðið tók að rita um húsnæðismál af skaphita og vandlætingu og siðferðilegum ákafa. Ekki var ástæðan sú að blaðið hefði áhyggjur af kjörum þúsunda manna í höfuðborginni sem enn búa í vistarverum sem enganveginn samrýmast nútímakröfum um heilbrigðishætti og þægindi. Ekki rann ritstjórum Morgunblaðsins heldur til rifja hin örðuga barátta ungs fólks til þess að koma upp þaki yfir höfuðið. Þeir upptendruðusf ekki af siðferðilegri vandlætingu af vitneskjunni um gróða þann sem braskarar og okrarar hafa af húsnæðisskortinum. Ekki hneyksluðust þeir held- ur á þeirri staðreynd að helmingur þess fólks sem leitaði til húsnæðismálastjórnar með fullgildar umsóknir fyrir síiðustu áramót fékk afsvar. Ástæð- an til þess að komið var við hjarta Morgunblaðs- ritstjóranna var sú ein að á síðasta borgarstjórnar- fundi voru gagnrýndar óhófsíbúðir og prjál ný- ríkra f járplógsmanna sem leggja í einbýlishús fjár- magn og byggingarefni sem nægja myndi í 3—4 ágætar nútímaíbúðir. ^uðmundur Vigfússon flutti um það tillögu að ^ skipulagsnefnd og skipulagsdeild borgarinnar hefðu það sjónanmið í huga þegar ákveðnir væru skilmálar um hámarksstærð bygginga, að sem bezt nýting yrði á fjármagni og vinnuafli og þannig yrði tryggt að sem flestar hóflegar íbúðir yrðu byggðar á ári hverju. Benti hann á að íslendingar verðu hærri hluta af þjóðartekjum sínum í íbúð- arhúsabyggingar en flestir aðrir en sú upphæð nýttist hér mun verr en annarsstaðar. í Reykja- vík og nágrenni væri nú heimilað að reisa einbýl- ishús sem næmu allt að 340 fermetrum að gólf- fleti. Einbýlishús í Fossvogi yrðu allt að 950 rúm- metrar að stærð og myndi hvert kosta 3—4 rniljón- ir króna. 80 íbúðir af þeirri stærð myndu kosta ekki minna en 240 miljónir, en fyrir þá upphæð hefði verið hægt að reisa tvöfalt eða þrefalt fleiri íbúðir af eðlilegum stærðum. Það fólk sem flytzt inn í óhófsíbúðir af þessu tagi er að ræna býsna marga samborgara sína húsnæði. npillagan um félagsleg sjónarmið hlaut fylgi allra minnihlutaflokkanna í borgarstjórn, en íhalds- liðið felldi hana. Ekki er það nein ný frétt að íhaldið felli skynsamlegar tillögur og hafni félags- legum sjónarmiðum. Hið fróðlega nýmæli var eins og áður segir fólgið í viðbrögðum Morgun- blaðsins; óhófsíbúðir ríka fólksins reyndust vera ritstjórunum brennandi og hjartfólgin hugsjón, einasti þáttur húsriæðisimála sem komið hefur við tilfinningar þeirra. Það er í þeirra augum hið eina sanna frelsi að hagsmunir margra víki fyrir sér- réttindum fárra. Það er sannarlega ekki að undra þótt auðugir menn líti á Morgunblaðið sem sitt málgagn og Sjálfstæðisflokkinn sem sitt 'tæki; bæði blaðið og flokkurinn hafa unnið fyrir því trausti. Hitt gengur allt lakar að skilja hvers vegna venjulegir þegnar halda áfram að hlaða undir jafn síngjama sérhagsmunaklíku. -— m. NÚ ERU sérfróðir kunnáttumenn úr ýmsum áttum að undirbúa hsegri-handar aksturinn af miklu kappi, og upphafið töluvert þras af því tilefni, en okkur fótgang- andi bíl-leysing'jum finnst þó að fjörið í þeim umræðum mætti gjarnan vera meira, — það er ekki of oft að rifrildisskjóður okkar fá tækifæri til að láta ljós sittt skína, og ættu því að nota það til hins ítr- asta núna þegar þjóðin. skiptist í hægri og vinstri menn, þvers og kruss í gegnum alla pólitíska flokka, og öllum er óhætt að mynda sér sjálfstæða skoðun án þess að mannorð og heiður séu í veði. Mörgum bíl-leysingjanum sem rannsakað hefur málið gaumgæfi- lega þykir sem hægri merni hafi mikið til síns mák, þar sem full- reynt megi teijast að vinstrlhandar aðferðin eigi ekki við Íslendíngs- eðlið, og sárafaum ökumonnum af þeim stofni teMzt á undanfömum árum að komast leiðar sinnar þeim megin árekstralaust. Vinstri stefn- unni til málsbótar má svo hinsveg- ar benda á að ekki sé erm með öllu útflofcað, að kenna megi þeim sem þegar eru akandi að fara með þessi tæki eins og til mun hafa verið ætlazt í upphafi, að koma sér og öðrum sæmilega óhultum milli húsa og landshluta án þess að stefna öMu í voða, og allar breyt- ingar verði bara til að auka á öng- þveitið. Okkur bíl-leysingjum er líka nokkur vandi á höndum, — við verðum líka að byrja að læra að víkja til hægri, án þess að hafa haft tíma og næði til að ná‘ full- komnun í gömlu aðferðinni, en má raunar á sama standa hvoru megin við rekumst á og hrekjumst fram og aftur á þröngum en iðulega fær- um gangstéttum, þar sem þeim er til að dreifa, og sletturnar frá öku: tækljunum jafn skemmtilegar úr hvorri áttmni sem þaer koma, en rykgusumar émóta hressandi. Einn- ig hlýtur það að vera álfka þrosk- a-ndi reynsla að bíða eftir strætó hvoru megin brautarinnar sem er, —- og missa af honum Ifka — en auðvi'tað smekksatriði hvoru megin menn vilja heidur láta keyra yfir sig. EN HÆGRI HANI>i\R aksteninn faum við nú hvað sem hver segir, og eftir noifckur ár þegar fuHreynt er að hann á ekM heldur við ís- lenzkar aðstæður, mætti reyna að taka upp allsherjar einstefnuakst- ur á hverri götu og stýrið þá haft í míðjunni, en þar sem miðakstri yrði ekki viðbomið beitt frjálsri umferð, sem byggðist í aðalatriðum á tillitssemi og kurteisi ökumanna og annarra vegfarenda. En þegar allt um þrýtur væri máski athug- andi að krefjast þess af bílstjorum. sem á opinberu nútímamáli heita „stjómunarmenn vélknúinna farar- tækja“, að þeir lærðu á þessar græj- ur, svo og umferðarreglur og aunað þar að lútandi, áðnr en lagt yrði af stað í kappaksturinn. En þeir sem hvorki gætu né vildu neitt á þessu sviði bara látnir labha sína leið. eins og við hinir. KRUMMI. Að hroska siðferði þegnanna 1 Morgunblaðinu 16- febrúar sl. birtist fróðlegt viötal við þrjá rannsóknarlögreglumenn, og ber síðasti kaflinn fyrir- sögnina „Unglinga afbrot“. Blaðið kveður rannsóknarlög- regluna leggja „mikla áherzlu á að reyna að uppræta þessi barna- og unglingaafbrot", og síðan segir einn rannsóknar- lögreglumaður frá langri reynslu ,,í þessum efnum“. Hann kveður algengustu brotin vera „alls kyns skemmdar- verk“, og k'omi hinir brotlegu „aðallega úr hverfum, bar sem húsakostur sé farinn að drag- ast aftur úr“. Rannsóknarlögreglumaðurinn segist hafa meiri áhuga á hinu alhliða skipulagi en einstak- lingnum og telur félagslega lausn hinu einu réttu leið. Sumt. sem gert er í bessum málum, kveður hann „alltof árangurslítið og hægfara“. Hann kveður bað mjög vafa- samai ráðstöfun að safna öllum svonefndum vandræðaungling- um á uppeldis- og vistheimiliö ----------------:-------------< Verðlaun veitt fyrir ritgerða- samkeppni í tilefni af norræna deginum 6. október sl. efndi Norræna fé- lagið í Kópavogi til ritgerðasam- keppni í efstu bekkjum barna- skólanna og í gagnfræðaskólan- um. Viðurkenningu fyrir beztu ritgerðirnar hlutu þessir nem- endur. Úr Digranesskóla: Hejga Hall- dórsdóttir, 15. deild. Úr Gagnfræðaskóla Kópavogs: Ólafur G. Flóvents, 3. bekk X. Úr Kársnesskóla: Dóra Haf- steinsdóttir, 12 ára bekk Þ. Úr Kópavogsskóla: Hildigunn- ur Haraldsdóttir, 12 ára bekk E. Nemendurnir fengu í verðlaun áritaðar bækur um Norðurlönd- in. í marzmánuði ráðgerir Nor- ræna félagið í Kópavogi að halda Svíaviku í Breiðuvák og telur „ákaílega erfitt að gera þama nokkra uppeldislega ráðstöfun, enda geta þama myndazt óæskileg kynni“. Viðtalið endar á bví, að blaðamaðurinn spyr: „En hvað telur þú helzt til úrbóta til að draga úr afbrot- um unglinga?" (Hér segir blaðamaðurinn allt í einu ,,að draga úr“, en fyrr í viðtalinu talar hann um ,,að uppræta“.) Rannsóknarlögreglumaðurinn svarar: „Eftir afskipti mín' af þess- um málum eru niðurstöður mínar þær, að löggæzlan eigi að láta sér (sic) varða meira hina félagslegu hlið, a. m. k. fá að aðstoða við stofnun ein- .hvers konar félagsstarfsemi — hún mætti gjamam vera kerfis- bundin eða í sambandi við skóla, þar sem hægt væri að nálgast börnin eða unglingana^ í hópum og reyna að þroska siðferði þeirra“. Já, svo mörg em þau orð, og ósköp er þetta nú góðra gjalda vert. Þama skortir ekrki einlægan vilja- En undarlegt finnst mér, að það sfculi fara framhjá ran nsókharlögreglu- manninum, að hann sjálfur er fæddur inn í félagssamtök sem eru bæði kerfisbundin og í svo miklum tengslum við skóla, að undirstöðuatriði , þeirra eru kennd þar, og á ég hér við sjálfa þjóðkirkjuna. Þjónar kirkjunnar „nálgast , bömin eða unglingaría í hóp- ■ um“ þegar þau eru 13-14 ára, og halda fyrir þau sérstakt námskeið, væntanlega í siðfræði kristihdómsins, og síðan eru bömin fermd við hátíðlega at- höfn, og fylgja þar veizlur stór- ar með steikum, himinháum tertum, rándýrum gjöfum og hvers kyns óráðsíu. Því næst tekur rannsóknar- lögreglan við. Væri nú ekki tilvalið, aö rannsóknarlögreglan tæki hönd- um saman við hina kerfis- bundnu þjóðkirkju með dóms- og kirkjumálaráðherra í broddi fylkingar (Hann er yfirmaður beggja) til að nálgast þegnana í hópnum og reyna að broska siðferði. þeirra? Að sjálfsögðu ætti að byrja þar, sem þörfin er mest, á sjálfu Alþingi, undir kjörorð- inu: „Þú skalt elcki stela t. d. áburðarverksmiðju“. Svo mætti halda áfram: Hættið að dekra við erlent setulið og allt þess hafurtask- Sjáið um að hver og einn hafi atvinnu við sitt hæfi og beri úr býtum mannsæmandi laun á eðlilegum vinnutíma. Sjáið um, að hver og einn geti átt nægilegar tóm- stundir og eigi þess kost að verja þeim á heilbrigðan hátt og í friði fyrir fjárgróðalýð og gerviskemmtanaiðnaði- — Þá mundu t- d. margir foreldrar hafa meiri tíma til að sinna bömum sínum. Sjáið um, að húsnæðismálin verði leyst með þess konar félagslegum aðgerð- um, að fólk geti verið í friði fyrir okurkörlum, verðbréfa- og lóðabröskurum og þess konar lýð. Taíkið ek'ki hærri laun fyr- ir störf yfekar en yfelkur finnst aðrir eiga að fá, t-d. ríkisstarfs- menn. Forðizt „óæskileg kynni“, sbr. hér að framam. Síðan mætti nálgast aðra hópa, eftir því sem þörf krefði. Blaðamenn gætu t.d. ástundað að fara eftir siðareglum sín- um. Hver veit nema Eyjólfur hresstist? Einn hópurinn gæti hætt að falsa faktúrur, annar gæti skil- að ólöglegum innstæðum er- lendis. Þriðji gæti skilað sölu- sfcatti og jafnvel öðrum skött- um- Svona mætti lengi telja. Það er bara hætt við, að „þesisi barna- og unglingaaf- brot“ verði orðin sáralítið vandamál, þegar loks kemur að únglingunum, — ef hitt bæri árangur. Sigursæll. Hjúkrunarkonur óskast Hjúkrunarkonur vantar í taugasjúkdómadeild Landspítalans. Allar nánari upplýsingar veitir forstöðukona Land- spítalans í síma 24160 og á staðnum. Reykjavík, 20. febrúar 1967. Skrifstofa ríkisspítalanna. Isabella-St^' IN

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.