Þjóðviljinn - 10.12.1967, Qupperneq 5

Sunnudagur 10. desemlber 1967 — ÞJÖÐVTUINN — SÍÐA g
gildra, og maðurinn slapp við
gálgann og varð frjáls.
Tollstjórnin send reikning
til verzlunarsendiráðsins í
Trinidad upp á sex pence og
afgreiddi músagildruna ti'l
verzlunarráðuneytisins í Lond-
on, eftir níu mánaða umstang.
Alltsvo nákvæmlega einu árí
eftir að Townsend majór af-
henti Brown majór hana í
Trinidad.
En þar með var „málið“ ekki
komið í höfn.
Skrifstofustjórinn i ákveð-
inni deild í verzlunarráðuneyt-
inu var nýkominn í starfið.
Hann skildi ekki neitt í neinu,
vísaði síðustu skýrslu frá toll-
stjórninni til skjalasafnsins og
stakk músagildrunni ofan í
skúffu. Það var ekki fyrr en
tíu mánuðum seinna, þegar
honum barst langt bréf frá
Brown majór í Trinidad —
kurteis og sanngjörn áminning
um að flýta málinu — að hann
sneri sér til undirmanns síns,
og sá hinn sami dró þegar í
stað fram í dagsljósið þykka
möppu úr skjalasafninu.
Þetta var ekki laust við að
vera spennandi. Skrifstofu-
stjórinn, fyrrverandi efnileg-
ur krikketleikari, skrifstofu-
stjóri vegna slyss á hendi og
vegna leikverðlauna frá Suf-
folk, lét gildruna á borðið og
hóf að gera tilraunir. Sam-
starfsmennirnir söfnuðust ut-
an um hann og veðmál upphóf-
ust. Sumir reyndu með blý-
öntum, aðrir með pennasköft-
um og pappírshnífum, einn
gerði tilraun með feiknastór-
um pappírsskærum.
Músagildran var spennt og
úr því ástandi fór hún ekki
Það var ekki unnið á skrif-
stofunni þann daginn, ekki
heldur þann næsta. Þriðja
daginn sagði skrifstofustjórinn:
Ég hef andstyggð á að gefast
upp, herrar mínir, finnið þið
framleiðandann. Að svo mæltu
fór hann til hádegisverðar.
Næstu daga vann starfs-
fólkið við að blaða í verzlun-
arhandbókum og öðrum slík-
um bókmenntum. Eftir þriggja
vikna leit hrópaði einn starfs-
maðurinn: „Quick Death“ er
framleidd í Birmingham.
Sem sé, músagildran var á-
samt löngu, hátíðlegu skjali
send til framleiðandans í
Birmingham (framleiðslumagn:
fimmtíu þúsund músagildrur
á viku, markaður: öll veröld-
in).
Framkvæmdastjórinn tók
málið í eigin hendur og kvaddi
til fulltrúa sinn. Fulltrúinn tók
gildruna í aðra hönd og herti
á dálítilli ró með hinni, lét
músagildruna á borðið og pot-
aði laust í hana með mjóum
vírspotta. — Klapp, sagði hún.
Forstjórinn tók um hjartað
og hrópaði: Úff, úff...
— Það er líf í henni, sagði
fulltrúinn. Hún lætur blóðið
spýtast.
Forstjórinn, sem hafði áhuga
á fágætum munum, gekk frá
músagildrunni í glerkrukku á
skrifborðinu og gaf skipun um
að afgreiða aðra nýja til verzl-
unarráðuneytisins í London.
Verzlunarráðuneytið af-
greiddi pakkann um hæl til
verzlunarráðuneytisins í Trini-
dad, og eftir móttöku hans
hringdi Brown majór sigrihrós-
andi til Townsend majórs, sem
þreif hitabeltishattinn sinn og
skundaði af stað. Þetta var
mjög heitur dagur, jafnvel mið-
að við Trinidad, og klukkan
var ellefu fyrir hádegi.
í verzlunarsendiráðinu sat
Brown majór með spánnýja
músagildru fyrir framan sig,
dinglaði öðrum fætinum og pot-
aði lítið eitt í gildruna með
blýanti. Klapp, sagði hún, og
boginn skall á blýantinum,
svo að flisarnar úr honum
dreifðust um borðið, áður en
majórinn gat kippt honum til
baka.
— Þetta kalla ég nú músa-
gildru, sagði Brown majór.
Framleiðendur okkar búa ein- ^
göngu til fyrsta flokks vöru,
en óhöpp geta komið fyrir hvar
sem er, líka í Englandi. Þú
verður að viðurkenna, kæri
majór, að ráðuneytin okkar
eru virk í starfi, að sjálfsögðu
geta hlutirnir tekið sinn tíma.
En árangur kemur ævnlega.
— Ævinlega, sagð Townsend
majór ákveðið. Kvörnin malar
hægt, lítið eitt hægt stundum,
en gríðarlega öruggt. Góð
kvörn, og án hennar — og
okkar...
Brown majór sótti viskí og
sóda og gaf fyrrskipun um að
loka skrifstofunum það sem
eftir var dagsins.
— Mér sýnist samt sem áð-
ur, sagði Brown majór, að þú
sért eitthvað hnugginn í dag.
Er eitthvað að?
— Nei, sagði Townsend maj-
ór, mig grunar bara að konan
mín muni koma frá Englandi
innan skamms. Hún skrifaði
fyrir nokkru að sér virtist
vera kominn tímj til þess að
heimsækja mig. Þú veizt, að
hún þjáist í þessum geysilega
hita, og svo er hún ákaflega
hrædd við mýs, hún fjasaði
óaflátanlega um músapest síð-
ast þegar hún var hérna fyrir
þremur árum. Mýsnar í húsinu
mínu hafa aukið kyn sitt alveg
gífurlega upp á síðkastið, en
það snertir ekki mínar taugar.
En ég veit hún mun alveg
sleppa sér.
@ní iitení al
SNJÓHJÓLBÁRÐAR
MEÐ NÖGLUM
sem settir eru í, með okkar íull-
komnu sjálívirku neglingarvél.
veita íyllsta öryggi í snjó' ög
hálku.
Nú er allra veðra von. — Bíðið
ekki eftir óhöppum, en setjið
CONTINENTAL' hjólbarðá, með
eða án nágla, undir bílinn nú
þegar.
Vinnustofa vor er opin alla daga
frá kl. 7,30 til kl. 22.
Kappkostum að veita góða þjón-
ustu með fullkomnustu vélum
sem völ er á.
GUMMSVINNUSTOFAN h.f.
Skipholti 35 — Sími 3-10-55.
— Skál, gamli vinur, sagði
Brown majór, þessi músagildra
verður ekki lengi að afgreiða
músahópinn.
— Þær eru orðnar mörg
hundruð núna, sagði Townsend
majór, — skál og þakka þér
fyrir hjálpina. Hvað skulda ég
mikið?
— Sex pens, svaraði Brown
majór, ráðuneytin okkar vinna
ódýrt.
Klukkan hálf sex var Towns-
end majór kominn heim til sín.
Daisy lagði á borð, sveif fram
og aftur milli eldhúss og borð-
stofu, þroskaðri en fyrir tveim-
ur árum, falleg og í gulhvítum
silkikjól.
Majórinn gekk fram i eld-
hús, skar ostbita og kom
músagildrunni fyrir undir elda-
vélinni, en rak augun í stór-
an, sívalan blikkdunk, sem var
þar. Hann heyrði tíst niðri
í honum.
— ' Hvað í ósköpunum er
þetta Daisy, hrópaði majórinn.
— Gilbert frændi minn, sem
býr niðri í þorpinu, býr til
músagildrur, sagði Daisy, — ég
keypti eina af honum — þær
eru alveg ágætar. Mér fannst
í raun og veru orðið of mikið
af músum hérna. í dag er hún
sjálfsagt búin að veiða hundr-
að. Þær ganga upp þennan
litla stiga. gegnum gatið og
boms, þær detta niður i vatn-
ið.
— Burt með þetta drasl
strax! hrópaði majórinn —
hér er almennileg, ensk músa-
gildra, annað vil ég ekki hafa
í mínu húsi.
— Já, já, sagði Daisy, ég
held það séu ekki margar mýs
eftir í veggnum. Hún tók
stóru músagildruna og lét hana
inn í skáp, klappaði majórnum
á kinnina og kleip hann laust
í nefið
— Svona, svona, sagði maj-
órinn blíðlega.
Sólin var fljótlega setzt,
stjörnurnar byrjuðu að lýsa
yfir hafið frá dökkum himn-
inum.
— Hér er dásamlegt, sagði
majórinn.
Daisy hallaði sér upp að öxl
majórsins og sagði lágt:
— Ég held samt sem áður
að frú Towsend komi ekki.
— Hm, hm, sagði majórinn.
Ég held hún komi.
— Hún skrifaði mér stutt
bréf og spurði mig, hvort það
væri mikið af músum hérna,
sagði Daisy. Hún treysti ekki
alveg á það, sem þú skrifað-
ir, og þegar þú sagðir henni,
að þú biðir eftir góðri enskri
músagildru, varð hún tor-
tryggin, hélt að þú værir að
reyna að róa hana.
— Ertu búinn að svara
henni? spurði majórinn.
— Ég skrifaði henni nokkr-
ar línur um, að það væru ein-
hver ósköp af músum hérna,
og að ég lifði 1 stöðugum ótta
við músapest, sagði Daisy. Ég
get nú skrifað, ég er búin að
vera þrjú ár.
— Þá kemur hún varla fyrst
um sinn, sagði majórinn. —
Henni líður líka ágætlega í
gamla Englandi, og í sannleika
sagt er henni meinilla við að
dvelja hérna.
Daisy settist i fang hans og
strauk honum um vangann.
Þá small gildran frammi í
eldhúsinu, og músin gaf frá
sér stutt „píp“.
— Þetta er nú músagildra
í lagi, sagði majórinn hreyk-
inn. Þeir kunna að búa þær
til í. Englandi.
— Veslingurinn, litla, fallega
músin, sagði Daisy og kyssti
majórinn á munninn.
Næsta dag lauk majórinn
við að skrifa siðasta kapítulann
og sendi bókina í hraðpósti til
Sameinuðu þjóðanna í New
York.
Það var sagt, að Hammar-
skjöld hefði fölnað, þegar hann
leit þetta feiknastóra handrit.
Hann las hið tiltölulega stutta
fylgibréf, rétti frú Stoneman
einkaritara það og sagði þurr-
lega: látið allt draslið fara
venjulega leið (í miðstöðvar-
ketilinn í húsi Sameinuðu
þjóðanna), en viðurkennið mót-
töku þess með vingjamlegum
línum. Englendingar geta gert
mikið veður út af smámunum
— nú — en þeir eru ekki ein-
ir um það ...
UGrG-
V/EAI'
KGCr
H6RRA
5TyRK\
$AM-
fUT.
UAt
UR.
FoR-
FAZlR
LA&AR
M'AL
Mliðsu
TR£
þVIA/í
iE
SAM-
HLJ.

Cr6í>-
3
IR

Mnn
PARtvr
óKéPA/-
UA/NAR
Sk'AL
VeiKI
ö &
CcWi)
fifOT
I
5AM-
HLT.
Toa/aJ
S/vió
01-0)-
UNÓUR
RíKl
FRÍ5K
T ÖL-
ur
TUPA
TALA
SfC-sT,
STAfk
URIMM
u'e-
k€(k
5TAF-
UR
A tbuR-
iaja/
tlH>-
L64KXUR

€Fa/i
kOM
PRum-
6FA/1
FTÖJ01
CrORT-
ft RftAjAI
FU.CrU

Mbr-
SPVRA/ft
SÆJL-
óp£TT
UK
írRFIAP-
!R
ÍSL.
STAfUR
FOR-
5€TAI
TyFTi/A/
ÖI&AÍU-
A/ft PA/

1
SV6FM

-í>
jVUM l3>

Kot-
e.FAa.
SV/K
FRAVsifl
SKÍIt2>
FRéRI
RÖT
SPIU-T

íl'at
$V£FaJ
T'oa/-
SlG-L
I NCr
ÖR
UA/Cc-
yií> i
RiArk
HRéIA/SA
MATUR
5K.5T.

V£RH-
UAI
Farar
tAlm |
I»ÓT

BA7í>-
UR
BlvVJSl
HRÓP
NB>\
TO &
KOaí-
UMCrUR
SKRýr-
(Af/V
UCrRA
V,AAÍ-
1-lSAA/
Mauia-
AT-
H-Uói-A
FR6TTA-
STb FA
V6ÖWA
t:
'JÖRU6W.
UÓS-
f£Ki
FUGL-
A-R
FÆÍ>A
(5-R6IA/-
1 R
Aub\j&
F€Mx-
UR
/lA'jMT
iftMHíX
FUC-t-
AR
FRUM'
e fa/i
Mya/t
For-
S6TA/.
KROSS-
GÁTAN