Þjóðviljinn - 14.09.1968, Síða 8

g SfBA — ÞJÓÐVIMIMN — Laugardagur 14. septefmlber 1988.

MICHAEL HALLIDAY:
ÚR
SKUGGUNUM
12
I
Það var eKki satt, huigsaði
Canning þreybulega. Hann yrði
að ganga á hann og vissi ekki
hvemig hann ætti að koma t>ví
við án þess að skýra frá þvi seim
gerzt hofðá. Þegar hann vaeri
búinn að bvi, myndi Bob trúlega
ljúga sig fárvedkan.
— Borðaðu brauðip bitt, sagði
Canndng hiranalega. Síðan sagði
hann: — Þú -veizt vel hvaða
aiuigum ég lít á atferli þitt til
þessa, en þetta er af allt öðrum
toga. Ég ætta ekki að fara að
rifja upp það sem liðið er. En
þú verður að gera þér ljóst, að
afleiðingarnar af þessu geta orð-
ið mjög alvairlegar. Mig langar
til að hjálpa þér. Eina leiðin til
að ég geiti það, er að ég fái
að vita allan sannleikann og
engu leynt. Skilurðu bað?
— Já. Bob var að borða. —
Ég er búinn að segja þér allt.
— Við stoulum athuga, hvort ég
rnan þaö. Maðurinn náigaðist þig
með hpíf í hendinni, þú barðir
hann, hann skar þig í andlitið
með hmifnum, þú barðir hann
niður og hann sló höfðinu við
stólbak. Þú skildir við hann með-
vitundarlausan.
— Já, og þetta er allt t>g sumt.
Ég — ég veit að ég hefði átt að
athuga hvort það væri allt f
lagi með hann, en mér lá svo
mikið á að komast burt úr hús-
inu.
■ — Var það hús Dalefjölskyld-
unnar í Marlborough götu?
— Drottínn minn, hvemig viss-
irðu það? Bob gapti.
— Ég hef verið að reyna að
hlera í Minchester, sagði Cann-
ing varfæmislega. Hann varð að
að fara að ölíu með gát. Nú
vissi hann að þama var um’ eitt
■og sama afbrotið að ræða. Hann
neyddi sjálfan sig til að halda
áfram: — Náðirðu hnífnum af
manninum?
— Hann datt í gólfið.
— Tókstu hann upp?
— Nei. Ég hefði ekki vil.iað
snerta hann. Ég — ég segi þér
satt, ég var alveg að farast úr
hræðsiLu. Ég var hræddur allan
tímann og þegar ég sá þannan
náunga —.
— Veiztu hver hann var?
— Nei. Ég vair með vasaljós, en
það var ekki kvei'kt á því. Ég
hefðii ekki séð hann nema af því
að bfll ók framhjá þegar ég var
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofs
Steinu og Dódó
Laugav 18, III. hæð (lyíta)
Sími 24-6-ia
PERMA
Hárgreiðslu- og snyTtistofa
Garðsenda 21. SÍMl 33-968.
á leið fram í anddyrið og bíi-
ljósin skinu inn í stafuna. Ef
bíllinn hefði ekki komið heífði
ég gengið ‘beint á hann.
— Og þú snertir ekki hnífinn?
— Heyrðu, pabbi, ég er að
segja þér sannleikann, sagði Bob.
Gallinn var sá, að hann hafði
oft svarið að lygi væri sann-
leikur. Hann var svo sem nógu
einilægnislegur á svipinn og
flóttasvipinn er oft brá fyrir í
augnaráðinu, var nú ekki sjáan-
legur, en auðvitað vissi hann að
hann varð að vera sannfaerandi.
Sennilega hélt hann að ekki væri
annað í húfi en frelsi hans vegna
innbrotsákæru, en bað væri svo
sem nógu alvarlegt.
— Allt í lagi, sagði Canning.
— Segðu mér nú hvemig bú
vissir að það væm peningar í
húsinu og hvers vegna þú hélzt
að enginn yrði heima?
— Jú — Bob stakk hægri
hendinni í vasann, dró upp síg-
arettuveski úr -silfri og opnaði
það vandræðalega. Það var tómt.
— Geturðu gefið mér rettu?
Canning gaf honum síearettu
og kveikti í henni fyrir hann.
— Þakk, pabbi. Jú, ég var að
hjá Garnett á laugarxiaginn. Þú
veizt, á skeiðvellinum. Ég sá
Dalebræðuma taka við hrúgu af
seðflum hjá gjaldkeranum. Hon-
um tókst að horfa áfram í augu
föður síns. — Ég veit að þér
er illa við að ég skuli veðja; en
ég get ekki að þvi gert, ég má
bókstaflega til. Ég var búinn að
tapa hverjum einasta eyri sem
ég átti. Ég var enn reiður út í
þig og ég vildi ekki Ifiara heim,
en ég varð að útvega mér ein-
hverja peninga. En svo fómm
við nokkrir strákar að tala sam-
an og einn þeirra sagðd að gömlu
Dalehjónin væru farin að heim-
an. J erry sfjómar danshljóm-
sveit og — —
— Ég veit það.
— Jæja. Jú, Jerry og bróðdr
hans, Peter' heitir hann, ætluðu
víst að boröa á veitin'gahúsi. Einn
af strákunum er í afgreiðslunni
á Georg og Drekanum, og hann
vissi að húsið myndi verða mann-
laust mestalian tímann. Ég vissi
að Jenry og Peter myndu ekki
koma heim fyrr en um hálfþrjú,
bað var dansleikur betta kvöld og
dansað til tvö. Qg ég hélt að
þetta yrði leikur. Strákamir voru
að tala um að Jerry myndi aetla
að geyma alla þessa peninga í
húsdnu. Loks leit Bob niður fyr-
ir sig. — Satt að segja hafði
ég séð hvar hann geyrndi pen-
ingana, stundum að minnsta
kósti.
— Þú hafðir þá komið í hús-
ið áður?
— Já, einu sinni. Hann hlust-
aði á mig þegar ég var að leika
á trompetinn. Það var auðvitað
lélegt, en hann sagði að ég ,gæti
komið til ef ég æfði miig duig-
lega. Meðan ég var þar, fór hann
inn í annað herbergi t>g ég sá til
hans gegnum gættina. Það voru
eins konar leynidyr alftan í sk'áp
og hann ýtti bara á hnapp og
þær opnuðust. Hahn tók fram
vöndul af seðlum. Bob kyngdi
aftur. — Ég er að segja þér all't
af létta, pabbi, en nú get ég
séð hvað ég vair mifcil ótukt.
Ef hann hefði komizt undan
með peningana, hefði hann trú-
lega álitið sjálfan sig snilling.
Canning sagði ekkert. Hann
var á náluim, vegna þess að þetta
tók lemgri tíma en hann hafði
búizt við og ef til vill sat Bella
ennlþá í borðisitíofunni, stjörif, sljó
og lömuö atf sikieillfingu.
— Gott og vel, sagði Canning.
— Ég geri ráð fyrir að gerir
þér ljóst að lögreglan á trúlega
eftir að uppgötva að þú varst
þama að verki.
Bob eteig skrefi nær. Rödd
hans varð skerandi. — Ég skdl
ekki hvemig það ætti að vera!
Þetta hafði komið við kaunin
og óttinn var kominn aiftur. —
Ef — ef þú segir þeim þaö þá
ekki. Ég — ég var með hanzka,
ég skildi ekki eftir nein fingra-
för eða neitt.
Canning langaði mest til að
hvæsa: Reglulegur atvinnu-
maður. En löngunin dofnaðd sam-
stundis.
— Það fer ekki marngt framhjá
lögreglunni, Bob. Ég myndi ekki
vera of viss í rrrinni sök. En þú
fullyrðir að þú hafir ekki snert
þennan hna’f?
— Hann — hann snerti mig.
Ég — ég varð að slást til að
komia í veg fyrir að hann beitti
honurn; hann hefði drepið mig.
— Tókstu hann af honum?
— Ég —
— Gerðirðu það?
— Ég sló hann úr hendinni á
honum, tauitaði Bob. — Það er
all't og suimit.
— Tókstu hann upp?
— Ég tók hann aðeins upp,
viðurfcenndi Bob. Hann leit aft-
ur undan. — Ég var með hanzk-
ana, ég gat ekki séð að það
skipti máli. Satt að segja steig
ég á hann og tók hann bara
upp í hugsunarleysi, þú veizt
hvemig það er.
Canning var erifitt um mál:
— Og var það rneðan hann
var meðvitundarlaus?
— Já, auðvitað.
— Og þú stanzaðir til að taka
upp hnífinn og horfa á hann,
þótt þú værir ekki að haífa fyrir
þvi að lýsa á manninn og athuga
hvort allt væri í lagi mieð hann?
— Nei. Nei, það er ekki satt,
ég — ég vissi varla hvað ég var
að gera. Geturðu ómö'gulega skil-
ið þetta?
— Ég er einmdtt hræddur um
að ég sikilji það, sagði Oanning
bitur í bragði. Hann langaði til
að hrinda piltinum frá sér, reið-
in ólgaði f honum og rak burt
alla meðaumkun. Það var ómögu-
legt að greina sannleikann frá
lyginni; þegar Bob fengi að vita
að Peter Dale væri dáinn, myndi
hann sennilega segja allt aðra
sögu. — Ég fór til Minehester
eins og ég sagöi bér.
Bob sleikti varirnar. .
— Já, gaztu — gaztu komizt að
einhverju? Skelfingu brá fyrir í
augum haais, hann rétti út hægri
höndina og snerti hönd föður-
ins. — Þú. hefur ekki farið til
lögreglunnar, er það? Hún er
ekfci á efti.r mér?
— Ég sagði lögreglunni ekkert,
sagði Canning.
— Guð minn góður, hvað þú
gerðir mig hræddan. Bób færði
sig f jær og það var eins og hann
reifcaöd á fótunum. — Pabbi, ef
þú — ef þú hjálpar mér núna, þá
sver ég, að ég sfcal ekki oftar
haga mér einjs og asni. Þú ska-lt
efcki þuirfa að kvarfca. Ég fæ mér
fasta vinnu og haga mér eins og
maður. Þú gefcur treyst mér. Rödd
hans skalf.
Canning sagði ekkert. Bob gekk
að borðstofuborðinu og hailaði
sér fram á það. Hnífur féll
glamrandi í ' gólfið.
— Pabbi, hvíslaði Bob. — Hvað
kom fyrir? Hvað fréttirðu?
Það varð löng bögn; óttinn
þa-ggaði niður í honum. Hann
for að hreyfa til varimar í of-
boði; hvað gæti orsaikað bessa
skelfingu, ef hann vissi ekki hið
sanna?
— Hvað fréttirðu?
Canning sagðd hljóðlega: —
Maðurinn var Peiter Dale. Hann
dó. Þú viissir að hann var dáinn,
var ekki svo? Þú dr-----------
— Nei! öskraði Bob.
Þetta var angistar og hryllimgs-
óp. Það þaggaöi alveg niður í
Canning og síðan kom alger
þögn.
En svo streymdu orðin frá
skjálfandi vörunum.
— Nei, það er ekki satt. Bob
teygði upp hægri handlegginn
eins og til að verjast líkamlegri
ógnun. — Ég drap hann ekiki.
Ég vissi ekki að habn var dá-
inn. Nei, nei, hann er ekki dá-
inn, það er óhugaandi, það get-
ur elkki vérið. Nei, nei, nei.
— Hlustaðu á mig, Bob, sagði
Canning með sömu rólegu ,rödd-
itnini. — Bróðir Petens Dale fann
hann látdnn. Ég býst ekiki við að
hugsanlegt sé að fela þig fyrir
lögreglunni. Ef lögreglan hér á
staðnum finnur ekki slóð þína
fljótlega, þá sendir hún eftir
Scotland Yard. Ég held að skyn-
sainlegast fyrir þig sé að gamiga
að því vísu að það komist upp
um þig. Það bezta væri auðivit-
að að þú færir og segðir lög-
reglunni allt af létfca.
— En hann var ekki dáinn, það
er óhugsandi, hann sló bara
höfði,nu við stól.
i — Ef það er sannleikurinn, bá
ættirðu að segjá lögreglunni það
undir eins.
— En hann er dáinn, — þeir
— Bób fann erngin orð; hann
Odýrasta kennslan
er sú sem sparar þér tíma. — Talaðu við
okkur sem fyrst.
Málaskólinn Mímir
Brautarholt 4 sími 1-000-4 og 11109
kl. 1 til 7.
Athugið
Geri gamlar hurðir sem nýjar. Kem á staðinn og
gef upp kostnaðaráætlun án endurgjalds.
Ber einnig á nýjar hurðir og nýlegar.
Símt 3-68-57.
Nýkomið / úrvali
Rúllukragaskyrtur — Peysur — Buxur.
Drengjajakkar — Úlpur o.m.fl.
Verðið hvergi betra.
O.L. Laugavegi 71
Sími 20141.
UG-RAUÐKÁL - UNDRA GOTT
S KOTT A
— Dásamlegt! Það ganga sögur um það að kennarinn í algebrn
hafi verið drepinn!
RAZN0IMP0RT, M0SKVA
RUSSNESKI HJOLBARDINN ENDIST
Hata enzt 70.000 km aksfui* samkvaemf
voftoÞBl atvinnubfIsfjöpa
Fæst h|á flesfum HfúIbapBasBIum á landinu j
Hvepgi lægpa vepö ^ j
TRADINC
CO.
VÉLALEIGA
Símonar Símonarsonar. Sími 33544.
Önnumst múrbrot og flesta loftpsressuvinnu. —
Einnig skurðgröft
Ódýrast í FÍFU
r 1 0
Ulpur — Peysur — Terylenebuxur —• Molskinns-
buxur — Stretchbuxur.
Regnkápur og regngallar.
Póstsendum hvert á land sem er.
Verzlunin FÍFA
Laugavegi 99 (inngangur frá Snorrabraut)
VESIR
[tilliill li'liil
Isabella-Sterec
IN
0