Þjóðviljinn - 19.08.1970, Blaðsíða 8

3 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN — Miövikudagur 19. ágúst 1970
JULIUS BARK:
SEM
LINDIN
TÆR...
út og opnaði kassann, billinn stóð
kyrr og malaði og handhemill-
inn á. Það var enginn póstur.
Óli settist aftur í eikilsætið og
Anglian hlunkaðist inn á af-
leggjarann. Peter studdi báðum
höndum á mælaborðið til að
draga úr rykikjunum.
— í>egar óg kom heim, sagði
Óli, þá sat Strömpóli á tröppun-
um og beið eftir mér. Hann sá
mig ekki strax, sat oig hallaði
höfðinu aftur á bak með hnakk-
ann við dyrnar og andlitið vissi
upp í sólina. Honum virtist líða
bærilega, hatfði hneppt frá sér
efsta hnappnum á eimkennis-
jakkanum og lagt húfuna á þrep-
ið við hliðina á sér.
Anglian hossaðist inn á hlaðið.
Óli hemlaði fyrir framan tröpp-
umar, drap á vélinmi og togaði
í handhemilinn. Peter mjakaði
sér út. Óli benti á húsgaiQinn.
— Þarna hafði hann sett hjói-
ið sitt.
Peter kinkaði kolli og gekk á
undan inn í húsið, stappaði af
sér á mottunni og gekk inn í
stofuna. Óli kom á eftir, þeir
setfcust hvor í sinn stólinn.
— Hvar var það sem Gæsar lá,
hvar kom Lísbet að hönum?
— Þarna, sagði Óli og benti
á bláan sksáp. Þama lá hann,
hiáskápnum, með umsnúinn
flibba og siifið hálflaust; hann
hefur trúlega fengið andþrengsli
pg fiundizt hann vera að kafna.
'Á gólifinu hjá höfðinu á honum
var dálítitll slefiuipollur sem lekið
hafði úr munnvikinu.
Peter fann hvemig óhugnaður-
inn breiddist um stofuna. Það
var eins og hún skipti um svip,
yrðj dimmari, eftir að Óli hafði
sagt frá þessu. Óli fór aftur að
hnykkja til efri hluta líkamans,
minningamar sóttu að honum.
Peter reis á fætur, gekk nokkur
skref fram og aftur um stofuna.
Síðan sneri hann sér að Óla og
bað bann að halda heldur áfram
með frásögnina af Strömpóla.
Óli varð vel við því. Það var
ánægjulegra að lýsa Strömpóla
en Cæsari.
— Já, ég kom sem sé heim
HARGREIÐSLAN
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 188 m. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
óarðastræti 21. SÍMI 33-9-68.
á hlaðið, másandi og örþreytfcur,
mig verkjaði í fæturna eftir
hlaupin, ég var óvanur að fara
bíllaus svo langa leið, og ég var
líka kominn með höfuðverk.
Sennilega vegna þess að ég hafði
ekki sofið almennilega undan-
farnar nætur,
— Mér þykir vera komnir
fínir gestir, sagði ég við Ström-
póla, hélt Óli áfram.
Strömpóli spratt á fætur og
blimskakkaði augunum á Óla;
hann sá ekki sikýrt á móti
birtunni.
— Jæja, ert það þú, sagði
hann. — Mikið var.
Hann rétti úr sér, hneppti að
sér einkennisjakkanum og burst-
aði af bakhlutanum. Svo neri
hann augun, hann hafði senni-
lega blundað sem snöggvast. E£
til vill hafði hann líka misst
einhvem nætu-rsvefn.
— Ég var að bíða eftir þér,
sagði hann.
— Ég gat næstum gizkað á
það, sagði Óli og beið átekta.
Aldrei þessu vant halfði Óli
læst dyrunum; hann var feginn
því. Hann hefði ógjarnan viljað
að Strömpóli hefði verið inni að
snuðra núna.
— Hvað viltu? spurði Óli
hranalega, næstum of hranalega.
— Bkki þennan tón, sagði
Strömpóli. — Við ættum líklega
að geta umgengizt hvor annan
eins og vanalega, þótt svo vilji
til að ég er lögreglumaður í
starfi. Að minnsta kosti núna,
þegar Bernhardsson og kó eru
hvergi nærri.
Óli hló uppgerðarlega. Ström-
póli hlaut að hafa fengið fyrir-
mæli um að umgangast hann
eins og vanalega, hugsaði hann.
Ný tæknibrögð hjá Bernhards-
son.
Gamall vinur hins grunaða er
sendur á vettvang til að reyna
að veiða uppúr honum fleiri
upplýsingar en yfirmannninum
tókst að ná.
En Strömpóli sýndist eðlilegur
og sjálfum sér líkur; ef til vill
var hann aðeins að hefna sín ögn
á Bemhardsson, vegna þess að
í návist hans varð hann einlægt
hálfgerður vikapiltur; hann, sem
hafði vanizt því að hafa öll ráð
í hendi sér á lögreglustöðinni í
Hindrunarnesi.
Óli opnaði dymar.
— Gerðu svo vel, sagði hann.
Strömpóli stikaði inn, leit í
kringum sig; að hverju var hann
að gá? Fleiri líkum? Nei, auð-
vitað ekki, hann vissi ekkert um
það enn.
— Hér er allt eins og vana-
lega, sagði hann aðeins.
Óli fann hvemig honum rann
kalt vatn milli skinns og hör-
unds. Strömpóii hefði átt að vita
— Þama hafði Cæsar legið fyrir
tveimur dögum.
Óli gekk framhjá Strömpóla
og fór á undan inn í stofuna,
leit út í homið hjá bláa skópn-
um. Bf tfl vill fundust þar ein-
hver merfci eftir návist Gæsars.
Blóð?
Þegar hann heyrði að Ström-
póli hlammaði sér niður í sófann
og stundi feginsamlega, varð
honum ögn rórra. Auðvitað var
ekki um neití blóð að ræða við
klóramíneitrun. Og Óli sá ekkert
sem benti til þess að Cæsar hefði
legið þama; hann sá ekki annað
en rykið í rifunum milli femi-
seraðra gólfborðanna.
— Má bjóða þér eitfchvað?
spurði hann Strömj>óla. — Eitt-
ijvað að drekka?
— Þakka þér fyrir, sagði
Strömpóli. — En ékkert sterkt,
ég er á vakt, bætti hann við
eins og venja var í mörgum
þeirra leynilögreglusagna sem
hann las. Það var ekki alltaf
hægt að nota það, en Strömpóli
hafði enga löngun til þess í svip-
inn að líkja eftir einhverjum af
þessum enskumælandi lögreglu-
mönnum sem virtust nærast á
eintómu whisky.
— Heyrðu, sagði hann áður
en Óli var búinn að ná í drykkj-
arföng. — Ég þurfti að spyrja
þig um eitt. Bernhardssön sendi
mig hingað.
— Bfddu hægur svolitla stund,
sagði Óli.
Óli fór fram í eldhúsið, tók
fram tvær sódavatnsflösikur úr
kæliskápnum, fór með þær og
tvö glös inn í stofuna þar sem
Strömpóli sat makindalega í sóf-
anum.
— Þakka þér fyrir, sagði
Strömpóli og tó’k tappann af
annarri flöskunni
Óli fór fram í eldihúsið og gróf
upp öskjurnar með höifuðverkja-
töflunum, hristi upp eina töflu og
fór með hana inn í stofuna.
— Hvað vildi hann vita?
spurði hann.
— Ekkert liggur á, sagði
Strömpóli. — Ég hef verið á
eilífum þönum síðan þetta gerð-
ist, nú slökum við á smástund
áður en yfinheyrslan byrjar.
Óli setti upp í sig höfuðverkja-
töfluna og skólaði henni niður
með sódavatninu.
— Ég er kominn með hausverk,
sagði hann.
— Ég hélt að þú værir að
taka inn eituriyf, sagði Ström-
póli og hló við.
— Þú hefur of fjörugt ímynd-
unarafl, sagði Óli. — Þú lest of
mikið alf bókum.
— Það er aldrei að vita, sagði
Strömpóli. — Það er meira um
eiturlyf hér í heimi en þú hefiur
nokkurn grun um, Óli.
Hann hlammaði krepptum
hnefanum niður á borðplötuna
svo að sódavatnið sullaðist upp-
úr glasinu Og myndaði votan
hring kringum glasið. Hann lyfti
glasinu og þurrkaði af borðinu
með krepptum hnefanum.
— Er annars nokkurt gagn í
svona höfuðverkjatöflum? Ég er
vanur að fara út að ganga þegar
ég er þungur í hausnum. En
konan er alltaf að taka þetta
inn. Hún hefur tröllatrú á töfl-
um.
— Þær gagna oftast nær, sagði
Óli.
Hann var efcki frá því að
höfuðverkurinn væri í rénun.
— Jæja, hvað var það svo sem
þú vildir? spurði hann; vildi
ljúka þessu alf eins fljótt og unnt
var.
— Já, sagði Strömpóli, varð
alvarlegur og fór að tala hæigar.
— Þú þekfctir Gæsar mjög vel,
ef til vill betur en nokkur ann-
ar hér í Hindrunarnesi, ég með-
talinn.
— Yfirheyrslan hefst, sagði Óli
hæðnislega.
— Það var Bernhardsson sem
sendi mig hinigað, sagði Ström-
póli. — Það voru aðeins fiáein
smáatriði í samtoandi við Cæsar,
nokkrar upplýsingar sem Bem-
hardsson þurfti að fá. Honum
fannst óþarfi að þú færir að aka
niður á stöðina vegna þess arna.
— Ég ek ekki lengur, sagði
Óli. — Ég ferðast fótgangandi.
— Nú, jæja, sagði Strömpóli
dálítið gremjulega.
Hann teygði frá sér handiegg-
ina eins og hann vildi helzt
gleyma öllu um bílinn sem ók
út af, eða vildi að minnsta kosti
komast hjá því að taia um það
þá stundina.
— Áttu meira að drekka?
spurði hann til að leiða athyglina
frá bílnum.
Óli kinkaði kolli og fiór fram
í kæliskápinn og sótti eina fiösku
enn.
— Þafck fyrir, sagði Ström-
póli og opnaði flöskuna af mik-
illi natni. Hellti varlega í glasið,
öþarfilega varlega, því að sóda-
vatnið ólgaði ekki sérlega mikið.
— Jæja, sagði Óli. — Hvað
var svo erindið?
Óli var þyrstur líka og drákk
úr glasi sínu. Um leið fann
hann áleitinn en daufan verk í
maganum, Hann linaðist við
drykkinn. Hann gretti sig örlít-
ið.
— Hvað er að þér? spurði
Strömpóli.
— Bara kveisustingur, sagði
Óli. — Um hvað ætlaðirðu að
spyrja?
— Jú, Cæsar hafði þetta um-
boð, séldi hluti, þú veizt . . .
og . . .
Strömpóli þagnaði, horfði með
athygli á Óla. sem lauf fram
og neri magann með hægri hend-
inni.
— Er þetta svona sárt? spurði
Strömpöli.
— Þetta er óþverra stingur,
en það hlýtur að lagast. Það
gerir það vanalega.
— Frúin fær Hka stundum
svona kveisu, sagði Strömpóli
og reyndi að skilja og uppörva.
— Hún segir að það sé loft sem
festist. Bn getur loft festst?
— Það er til nokkuð sem heitir
iðrafcvef, stundi Óli.
— Já, fólk getur fengið furðu-
legustu kvilla.
Þetta var hölvanlega sórt. Óli
neri magann með krepptum
hnefanum til að lina sársau'kann.
Það var eins og verið væri að
rífa og slíta i innyflin.
— Fyrirgefðu, sagði hann og
stóð á fætur, stóð í keng og
stundi, og svitinn bogaði af hon-
um. — Fyrirgefðu, en ég verð að
leggja mig útaf smástund.
— t öllum bænum, sagði
Strömpóli.
Óli reikaði að sófanum, fleygði
sér útaif og lagðist í keng í
homið á honum. Strömpóli
skipti um sæti og tyllti sér í
einn hægindastólinn.
Hver býður betur?
Það er hjá okkur sem þið getið fengið
AXMINSTER jteppi með aðeins 10%
útborgun.
AXMINSTER — annað ekki.
mirnrn
ANNflÐ EKKI
Grensásvegi 8 — sími 30676.
Laugavegi 45 B — sími 26280.
HARPIC er ilmandl efni sem hremsar
salernisskálina og drepnr sýkla
Húsruðendur!
Geri við heita og kalda krana, WC og W(?-kassa,
leka á ofnum og hitaveituleiðslum.
STILLI HITAVEITUKERFI
HILMAR J. H. LÚTHERSSON
pípulagningameistari.
Sími 17041 — til kl. 22 e.h.
liiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiíííiiiiiíiiiíiiiiiiniiiniiiiiiiiUiiiiíiiiiaiiiiiiiiiíiiííiiiíiiiiiíiííiiiiiíiiiiiíiissiiíiiiiíiiiiiiiUii
m
HEFUR TEPPIN SEM
HENTA YÐUR
TEPPAHUSIÐ
*
SUÐURLANDS-
BRAUT 10
*
SÍMI 83570

nfflniinmiinmiffltmimimiiimmfflniiimimtmiiimmiiiiiliiiiiiitiiiiitiiiiiliiSiifflSiiiiiiiSISiiHiilBliiilif
BÍLASKOÐUN & STILLING
Skúlagötu 32.
MOTORSTILUNGAR
HJÓLASTILLINGAR LJÓSASTILLINGAR
Látið stilla í tíma.
Fljót og örugg þjónusta.
13-10 0
Dömusíðbuxur — Ferða-
og sportbuxur karlmanna
Drengja- og unglingabuxur
O.L.
— Laugavegi 71 — sími 20141.
Frá Raznoexport, U.S.S.R.
... Ba,Rwi'lfSM
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi BRETTl - HURÐIR - VÉLALOK
og GEYMSLCLOK á Volkswagen i allflestmn litum —
Skiptum á einum degj með dagsfyrirvara fyrlr ákveðið
verð. — REYNIÐ VIÐSKIPTIN.
Bílasprautun Garðars Sigmundssonar,
Sklpholtl 25. — SímJ 19099 og 20988
Verjum gróður — verndum land