Þjóðviljinn - 12.09.1970, Side 10

10 SlÐA — ÞJÓÐVIL/JINN — Laiugardagur 12. september 1970.
NICHOLAS BLAKE:
DÝPSTA
UNDIN
14
kosningaúrslitin yrðu þeim ó-
hagstæð, en það varð ekikert úr
því. Kevin lét sem hann helði
ekki sérlega mikinn á'huga á
þessu, en ég hafði hugboð um
að hann ta-laði varfærnislega til
að forðast að koma inn á hættu-
legri umræðuefni.
— Enda þótt ég sé ekki sér-
lega hlynntur þessum náungum,
er ég þeim auðvitað sammála í
því að við þurfurn fyrst og
fremst á ró og reglu að halda
hér í landi, sagði h-ann og það
var eins og hákarlsmuímuriinn
klippti sundur orðin.
— Hættu nú, Kevin. Herra
Eyre kærir sig ekkert um að
heyra þig ræða stjómmál, sagði
frú Leeson. Ég hef alltaf gaman
af því, að kvenlfólkið sbuii hafa
þá bjargföstu trú að það sé
heilög skylda þess að segja
karlmanni hvað hann kærdr sig
um.
— Jú, reyndar, frú Leeson,
það lítur út fyrir að ég sé
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 188 III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðastræti 21. SÍMl 33-9-68
flæktur í pólitík, hvort sem mér
líkar það betur eða verr. Það
var rótað í öllum skjölunum
mínum héma um daginn
— Er það mögiulegt?
— Var rótað í skjölunum yðar?
sagði Kevin. — Það er furðulegt
að heyra. Eigið þér við að ein-
hver hafi brotizt inn í húsið?
— Það er varla hægt að segja
það. Dymar voru nefnilega
ólæstar.
— Ég hef aldrei heyrt annað
eins. Tilkynntuð þér lögreglunni
það?
— Nei. Það hafði engu verið
stolið.
— Þetta er sannariega dular-
fullt, sagði Maire.
Mér fannst það líka duIariBullt
að Leeson-fj ölskyldan, sem
var samgróin bæjarslúðrinu í
Charlottestown skyldi ekki hafa
heyrt neitt um það. En þegar
Kevin spurði mig hvaða dag
þetta hefði verið, sagðist hann
hafa verið staddur í Dýflinni þá.
— Kevin er alltaf á fleygiferð
um landið í viðsidptaerindum,
sa-gði Maire.
— E£ til vill hefur það verið
njósnari —
Það var edns og andlitið á
Kevin lúkaðist.
— Njósnari frá írsku ritskoð-
uninni, sem var að hnýsast í
það hvort ég, væri að skrifa
klámbók, sagði ég gleiðgosailega.
— Uss, hættið nú, herra Eyre.
Þér eruð svo prúður og aðlað-
andi ungur maður, að þér gætuð
aldrei fundið upp á slfku. Maire
Leeson var stórhneyksluð.
Og síðan upphóf hún háfleyga
lofræðu um hreinleika írskrar
menningar, heiðurskrýndar
erfðavenjur gamalla írskra bók-
mennta, endurvakningu írskrar
tungu Pg þar fram eftir götunum.
Hún ruddi úr sér nöfnum á
löngu liðnum skáldjöfrum —
O’Bruiadair, O’Rathaile, Raftery,
O’Ca-rolan, Merryman. Meðan
hún var að tala varð mér ljóst
að hún hlaut að hafa verið
kennsiuköna, meira að segja af
befcri sortinni. Mér hafði sem sé
skjóitlazt um hana: hún var ekiki
bara sveitafrú sem snobbaði fyr-
ir öllu sem bar keim af menn-
ingu. Kevin hlustaði á hana
með auigljósri hreykni. Ég h-afði
edflki hrjóst í mér til að láta í
Ijós þá bjargföstu sannfæringu
mína að írsk tunga hentaði ekki
nútíma hókmenntum; oig mér
fannst synd og skömm að vitna
í hinn mælska írska ræðumann
sem ég hafði eitt sinn heyrt tala
á kosningafundi: Irsk menning á
efcki býzantínska rikinu neitt að
að þakka. írsk menning á ekki
Grikklandi Pg Rómaveldi neitt
að þakka. Irsk fenning á ekki
Stóra-Bretlandi neitt að þakka
(dynjandi fagnaðarlæti). írsk
menning er hvít og saklaus lilja
sem stend-ur ein og ber blóm
í mýrinni. (Rödd úr áheyrenda-
hópnum: — Og þess vegna er
hún svo geld og kynlaus, herra
minn).
Ég lét mér nægja að lofsyngja
ensk-írskar bókmenntir, frá Swift
til Yeats, sem fegursta blómið á
írskum skóldameiði. Við gátum
ekki komið okkur saman um
Tom Moore, sem Maire áleit
svikara við góðu og gömlu írsfcu
þjóðvísurnar, Ég andmælti henni
— á heimili mínu voru írs-ku
lögin hans Moores álitin hið
bezta af öllu góðu. Hún dró
þegar í stað fram nótnabók og
settist við píanóið til að spila
undir hjá mér. I þá daga hafði
ég mjög gaman af því að syngja.
Maire lék ekki sérlega vel upp
úr bókinni, en írsku lö-gin hans
M’oores eru líka skreytt mörgum
eriiðum og titrandi tónum.
— Þér hafið fallega rödd, sagði
hún eftdr fyrsta lagið.
— Megum við fá meira að
heyra, sagði Kevin. — Þið stand-
ið ykkur ágætlega saman.
En það sem mér er minnis-
stæðas-t frá þessu kvöldi var þeg-
ar ég stóð og horiði á útsýnið
gegnium franska gluiggann og var
að syngja: — Hún er fjarri
föðu'riandi sínu, og kom auga á
hóp a!f börnum sem stóðu fyrir
uitan í náttföbum og störðu á
mig, þögul og heilluð, og geislar
hinnar hnígandi sólar gerðu stritt
hárið Ifkast geislabauigum.
Ég held ég muni þefta svona
greinilega vegna þess sem gerð-
ist stuttu seinna. Ég man ékki
hve mörgum d.ögum seinna það
var; eikki heldur hvort það var
í fyrsta skipti. En úr þessum
glugga horfði ég á ána með græna
oddanum þar sem við Harry
áttum okkar leynifundi.
Það er miðnætti, og mónasigðin
hverfur stundum baik við vagg-
andi trjáigreinamar. Þar bíð ég
heninar og ég titra allur, því að
bæði er ég í uppnámi og einnig
dálítið hræddur. Ég sé Iwemig
hún kemur svífandi til mín milli
runnanna eins og vofa. Hún er
í síðum hvítum náttkjól. Við
föllumst í faðma. Ég tauita eitt-
hvað um Flurry; h-ún segir að
hann 'hafi gælt ákaft við whiský-
flös'kuna og sofi eins og steinn.
Andlit hennar er blíðlegra í
tunglsljósinu; hún er næstum
yfirnáttúrlega tfögur. Ég færi
hana úr náttkjólnum og klæði rhig
sjélfur úr fötunum. Við liggjum
á hnjánum hvort gegn öðru, og
líkamir okkar mætast, við erum
eins og tvær hvítar styttur á
legsteini og við horfum heilluð
hvort á annað. Þanni-g vildi ég
vera lengi, lengi. En hún er
óþolinmóð; hún hallar sér út af
í mjúkt grasið pg dregur mig
niður tí'l sín.
Lissawn-fljótið niðar milli
steinanna. Létt þoka rís upp úr
straumiðunni og yí'irþyrmandi
sælutilfinning gagntekur mig —
eða voru það bara xruín eigin
auigu sem huíldust þoku ástar-
innar? Ástríðan skellur á okíkur
eins og brotsjór sem hellist yfir
okkur og hverfiur alltdf flljótt.
Tárin glitra eins og litlir dem-
antar á hvö-rmum hennar og ég
kyssi þau burt.
Skömmu sáðar elsikumst við aft-
UiC. Hún virðist aðgerðalaus, en
þó sivarar líkami hennar öllum
atíofcum mínum. Þ-að er eins og
að synda og svífa í heitu hita-
beltishafi, brjóst hennar eru blíð-
ar öldur og heitur ofsi Mkamans
freyðandi byl-gjur. Hún þrýstir
mér að sér eins og hún ætli
aldrei að sleppa mér framar,
ilmandi armar hennar vefjast um
háls mér eins og hvítir blóm-
sveigar. Ég man enn. að hún
hrópaði aldrei hátt á stund full-
nægjunnar, stundi aðeins láigt og
á eftir lá hún grafkynr.
Við liggj-um sæl og kyrr hvort
við annars hlið án þess að segja
neitt. Við erum tvö dýr sem
halfla flúið tímann, við höfum
gleymt óttanum við veiðimenn-
ina. Hún vaknar með hægð af
draumadvalanum og hallar sér
yfir mig, brjést hennar titra og
geirvörturnar eru eins og sofandi
rósaknúppar. Hún kyssir mig
letilega, umlar gælulega „góða
nótt“, fer í náttkjólinn og tiplar
burt frá mér gegnum skóginn.
5. kafii.
Þegar ég las síðustu setning-
arnar í dagbókinni minni, var
ég að því kominn að strika þær
út. Var það ekki eingöngu ve-gna
þess að þetta hafði gerzt fyrir
svo löngu að ég leit ekki lengur
á það sem einskærar eðlunar-
athafnir? Var ég ekki að reyna
að varpa rómantístoum blæ yfir
fjarlæga minningu um eitthvað
sem í raun og veru var aðeins
girnd og holdleg fýsn? Þegar ég
ritaði þetta í dagbók mína varð
ég aftur að unga, ástsjúka mann-
ium sem ég skrifaði um Dg
þlekkti sjálfan mig og var ófær
um að Leggja á hann hlutlægan
dóm; þetta átti ekki að vera
kennsLubók í kynferðismálum á
Vestur-Irlandi. Eitt er það sem
rifchöfundur má aldrei gera —
hann má ekki verða ástfanginn
af sögu,persónum sínum. En óg
var ásfcfanginn af Harriet. Og trú-
lega líka ástfanginn af sjálfum
mér? Þannig fer fyrir ungum
manni sem gefur sig hamslausri
ást á vald.
Og hvernig voru tilfinningar
hennar í minn garð? Það má
hamimgjan vita. Hún var dásam-
legt sambland af blíðu og rudd-a-
skap. Pín-gerðir úlnliðirnir, ökkl-
arnir og eyrun; þykkir og kubbs-
legir handleggirnir, bakhlutinn
sem var harður eins og fágaður
marmari. Grófar og vandræðaleg-
ar munnihreytfingarnar þegar hún
mataðist; ruddalegt orðbragðið
og ósvíínisleg stríðnin, en einn-
ig hrífandi barníiskapur ungrar
stúlku.
— Ég hafði verið sikírlíf svo
lengi þegar þú komst, sagði
hún einu sinni við mi-g.
— Skírlíf?
— Þú veizt vel hvað ég á
við. Hún roðnaði lítið eitt.
Ég vissi það vel. Þetta orð lét
bara svo annarlega í hennar
munni. Ég trúði henni ekki fylli-
lega heldu-r, því að hún hafði
oítar en einu sinni gefið í skyn
að samband hennar við Kevin
hefði verið annað D-g meira en
tilleitnin sem hún hafði talað
um — þótt hún gerði það ef til
vill aðeins til að gera mig af-
brýðisaman.
Áreiðanlega hefði hún n-ú á
dögum verið kölluð vergjörn.
Hún var alveg óseðjandi. Enda
þótt hún reyndi aldrei á ásta-
fundum okkar að æsa mig upp
með munn-legri ástleitni hinnar
reyndu konu, hvíslaði aldrei
áköfum, blygðunarlausum orðum
í eyra mér. Hún gaf si-g aðeins
ástríðu sinni á vald, áhyggjulaus
eins og dýr.
Hún hagaði sér aðeins af létt-
úð þegar aðrir voru viðstaddir,
til að mynda þegar við vorum á
göngu um Oharlottestown og hún
kom með stríðnislegar glósur og
gantaðist við mig fyrir framan
nefið á eiginmanni sínum. Mér
þótti það alltaf óþægilegt. En
ég lærði að bæla niður vináttu
mína í garð Flurrys og láta mér
(gníineníal
HINIR
HEIMSÞEKKTU
JEPPA
HJÓLBARÐAR
HJÓLBARÐAVIÐGERÐIR
OpiS alla daga frá
kl. 8—22, einnig um helgar.
GÚMMÍmHUSTOFAN HF.
SKIPHOLTI 35 REYKJAVÍK
SÍMI 31055
HAIIPIC er ilmandi eíni sem hreinsar
salernisskálina og drepur sýkla
Hvað nefnist Ijóðabókin
og hver er höfundurinn?

................«j
W//SÍV.
11. MYND
Bókin nefnist
Höfundurinn er
BILASKOÐUN & STILLING
Skúlagötu 32
MOTORSTILLINGAR
HJOLASTIt. LINGAR LJÚSASTILLINGAR
Látið stilla í tima.
Fljót og örugg þjónusta.
<V
13-100
Húsráðendur!
Geri við heita og kalda krana, WC og WC-kassa,
ieka á ofnum og hitaveituleiðslum.
STILLI HIT A VEITUKERFI.
HILMAR J. H. LÚTHERSSON
pípulagningameistari.
Sími 17041 - til kl 22 e.h.