Þjóðviljinn - 16.01.1971, Side 10

|0 SlBA — ÞJÓBVILiJTISnxr Ija«garda;g«r jg. janfiaa? tSZL
Harper Lee:
Ab granda
söngfugli
66
voru staðnir upp. Beggja vegna
við okikur meðfram báðum
veggjum voru svertingjamir að
rísa á fætur eða stóðu begar. Og
svo heyrði ég rödd séra Sykes
sem var alveg eins fjarlæg og
stökk og rödd Taylors dómara
þegar hann sagði:
—. Stattu upp, ungfrú Jean
Louise. Faðir þinn er á leið út
úr salnum.
22
Nú var röðin komin að Jemma
að gráta. Andlit hans var rákótt
af beiskum tárum þegar við
tróðumst út gegnum mannþröng-
ina.
— Þetta er óréttlátt! tautaði
harm hvað eftir annað þegar við
vorum komin út fyTÍr og röltum
dauðuppgefin í áttina að dófn-
húshominu, þar sem ég kom
auga á Atticus sem stóð og beið.
Hann stóð þarna undir götuljós-
inu eins og ekkert heifði í skor-
izt: vestið hans var kneppt,
flibbinn og slifsið fóru óaðfinn-
anlega, það glitti í úrfestina í
bjairmanum frá götuljósinu og
hann virtist öldungis ósnortinn
af því sem hafði gerzt.
— Þetta er ekki réttlátt, Atti-
cus! sagði Jemmi enn einu
sinni.
cffyogae
lW efni
SMAVORUR
1 TÍZKUHNAPPAR
! HARGREIÐSLAN
í----------------------
! Hárgreiðsln- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav 18 HL hæð (lyfta)
Sími 24-6-16
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-9-68
VIPPU - BllSKÚRSHURÐIN
LagerstærSlr miðað við múrop:
Hæð: 210 sm x breidd: 240 sm
- 210 - x - 270 sm
Aðrar sUerðir.smíðaðar eftir beiðni.
GLUGGAS MIÐJAN
Síðamúia 12 - Srmi 38220
— Nei, drengur minn, það er
það ekki.
Svo fórum við heim.
Alexandra frænka var enn á
fótum. Hún var klædd sloppi
og ég hefði getað svarið að hún
var í lífstykkinu innanundir
honum.
— Mig tekur -þetta sárt þín
vegna, Atticus, tautaði hún lág-
um rómi. Rödd hennar var
furðulega mild og ég stalst til
að líta á Jernma en hann virtist
ekki hafa hlustað á hana. Hann
einblíndi fyrst á Atticus og síðan
niður í gólfið og ég fór að velta
fyrir mér, hvort honum fyndist
það ef til vill Atticusi að kenna
að Tom Robinson skyldi hafa
verið dæmdur.
— Hvemig er hann á sig kom-
inn? spurði frænka og benti á
Jemma.
— Tja, þetta var víst full
hranalegt fyrir hann, sagði Atti-
cus. — En hann jafnar sig fljót-
lega. Svo andvarpaði hann og
hélt áfram: — Nú fer ég í rúm-
ið. Og ef ég vakna ekki sjálf-
krafa í fyrramálið, eigið þið
ekki að vekja mig.
Þá fór Alexandra frænka að
líkjast sjálfri sér:
— Ég sagði alltaf að það
næði engri átt að láta þau . . .
— Þau eiga hér heima, systir
góð, sagði Atticus. — Við höf-
um sjálf átt okkar þátt í að
gera bæinn og landið eins og
þau eru; þetta er heimili bam-
anna hér á jörð og þau verða
að læra að aðlagast.
— En þau ættu ekki að þurfa
að velta sér uppúr því sem
gerist í réttarsalnum ... '*
— Það er eins mikill hluti
af Maycombsýslu og trúboðste-
drykkjan . . .
— Já, en Atticus . . . Alex-
andra frænka var komin með
áhyggjusvip: — Ég hefði haldið
að þú myndir síðastur allra fyll-
ast beiskju yfir því sem gerzt
hefur.
— Ég er ekki bedskur, aðeins
þreyttur. Og nú fer ég í rúmið
eins og ég sagði.
— Atticus . . . sagði Jemmi
lágt og mjóróma.
Attieus sneri sér við í dyr-
unum: — Já?
— Hvernig gátu þeir gert
þetta — hvernig gátu þeir það?
— Ég veit það ekki, drengur
minn — en þeir gerðu það. Þeir
hafa gert það fyrr og þeir gerðu
það í kvöld og þeir eiga eftir
að gera það oftar, og þegar þeir
•gera það ... þá virðast það
aðeins vera börnin sem gráta yf-
ir því. Góða rótt.
En á morgnana virðist bjart-
ara jrfir öllu. Atticus fór á fæt-
ur á sama ókristilega tímanum
og var þegar setztur í dagstof-
una bakvið Mobile Fréttablaðið
þegar við röitum svefndruk'kin
inn fyrir. Syfjulegt morgunand-
litið á Jemma lýsti þeirri spurn
sem varjr hans voru off mátt-
lausar tiíl að forma með orð-
um.
— Það er ástæðulaust að gefa
allt upp á bátinn enn, sagði
Atticus róandi þegar við vorum
á leið inn í borðstofuna. — Við
erum ekki búin að gefast upp.
Þé gettrr reátt þig é að ég æöa
að áfrýja . . . Já, esn, herra
minn trúr, Kalla, hvað í ósköp-
unum er nú þetta?
Hann starði á morgunverðar-
bakkann, og Calpuimia sagði:
— Það var faðir Torns Robin-
sons sem sendi þessa hænu í
morgun, svo að ég steikti hana.
— Skilaðu kveðju til hans og
segðu að ég sé hreykinn af því
að hann skuli hafa álitið mig
þess verðan að taka við henni
— ég þori að veðja að þeir fá
ekki einu sinni fiðurfé í morg-
unverð í Hvíta húsinu! Og hvað
er svo þetta?
— Heimabakaðar bollur, sagði
Calpumia. — Hún Estella á
hótelinu sendi þær.
Atticus ledt vandræðalega á
hana, og hún sagði:
— Það er vist réttast að þér
komið ffram í eldhús og lítið
á það sem þar er, herra Finch.
Við eitum að sjálfsögðu. Eld-
húsborðið var hlaðið matvöru,
sem hefði getað kálað stærri
fjölskyldu en okkar: Þama voru
stór stykki af söltuðu og reyktu
svínakjöti, tómatar, baunir, lít-
il, sæt vínber. Atticus hló dátt
þegar hann kom aufea á krukku
með söltuðum grísatám i hlaupi
og hann sagði:
— Skyldi nú frænka gefa mér
leyfi til að borða þær við mat-
borðið?
Calpumia sagði: — Þetta var
aillt saman hjá bakdyrunum þeg-
ar ég kt*m í morgun. Þeir . . .
þeir eru þakklátir fyrir það sem
þér hafið gert, herra Finch.
Þetta er þó ekki . . . er þó ekki
frekja af þeim, herra Finch?
A^t í einu sá ég að augun
í Atticus voru full af tárum.
Það leið nokkur stund áður en
hann kom upp orði, en svo sagði
hann:
— Skilaðu kveðju til þeirra
allra og segðu að ég sé innilega
þakklátur. Skilaðu kveðju og
segðu að þeir . . . megi aldrei
gera þetta aftur. Þetta eru alltof
erffiðir tímar . . .
Hann fór síðan út úr eld-
húsinu, gekk inn i borðstofuna,
bað Alexöndru frænku að hafa
sig afsakaðan, þreif hattinn sinn
og gek'k inn í bæinn.
Um leið heyrðum við fótatak
Dills ffraimmi í anddyrinu, svo
að Calpurnia lét ósnertan morg-
unverð Atticusar standa á borð-
inu. Á milli munnbitanna sagði
Dill ckkur frá viðbrögðum ung-
I frú Rakelar kvöldið áður og þau
I voru eftirfarandi: Ef maður eins
j og Atticus Finch fann hiá sér
hvöt til að berja höffðinu' við
stein, þá hann um það; það
var hans eirið höfuð.
— Ég ætlaði að segja henni
frá öllu saman, umlaði Dill ó-
greinilega meðan hann nagaði
hænuilæri, — en hún vildi ekki
hlusta á mig; hún sagði bara
að hún hefði setið og vakað
hálfa nóttina og velt fyrir sér
hvað hefði komið fyrir mig, og
hún hefði ætlað að senda lög-
reglustjórann að leita að mér,
en hann hefði verið í dómhús-
inu.
— Það er vissara fyrir þig
að segja henni hvert þú ferð,
Dill, sagði Jemmi. — /ynnars
verður hún bara fúl.
Dill andvarpaði þolinmóðlega
og sagði;
— Ég sagði henni það svo oft
að ég var farinn að blána í
•framan — hún er ruigluð í koll-
inum. Ég þori að veðja að þessi
kvenmaður slokar í sig , fulla
flösku af whiský á hverjum
morgni — og ég veit að minnsta
kpsti að hún sporðrennir tveim
fleytifullum glösum. Það heí ég
sjálfur séð hana gera!
— Svona nú, Dill, ekki meira
af svo góðu, sagði Alexandra
frænka. — Það sæmir ékki barni
að tala svona. Það er kaldrana-
legt!
— Það er ekki vitund kald-
ranalegt, ungfrú Alexandra. Það
er ekkert kaldranalegt að segja
sannleikann, eða hvað?
— Þegar hann er sagður eins
og þú gerir!
Jemmi horfði á hana logandi
auigium, en stiTlti sig og sagði
þess í stað við Dill:
— Við skulum koma. þú get-
ur takið lærið með þér.
Þegar við komium út á ver-
öndina ífyrir framan húsið var
ungffrú Steifanía Crawford í óða
önn að skrafa við ungfrú Maudie
Atkinson og herra Avery. Þau
gutu augunum til okkar, en
héldu annars slúðrinu áfram.
Jemmi hnussaði. og ég óskaði þess
ákaft að ég hefði kastvopn við
höndina.
— Ég þoli ekki þegar fuill-
orðið fólk er að glápa á mann,
sagði DHl. — Það er alltaf eins
og maður hafi gert eitthvað af
sér.
Ungfrú Maudie kallaði: —
Jemmi Finoh, komdu hingað
snöggvast.
Jemmi andvarpaði og mjakaði
sér niður úr rólunni.
— Við komum líka, sagði Dill.
Npfið á ungfrú Stefaníu titraði
næstum af hnýsni. Núþurftihún
að fá að vita hver í ósköpunum
hefði leyft þeim að fara í dóm-
húsið — ekki svo að skilja að
hún hefði sjálf séð þau, en
allur bærinn vissi að við höfð-
um setið á svölunum hjá svert-
ingjunum. Hafði Atticus kannski
komið okfcur fyrir þar eins og
nokkurs konar . . . ? Var ekki
hræðilegt óloft þama uppi hjá
öllum þessum . . . ? Skjáta
hafði þó vonandi ekki skil-
ið . . . ? Var ekki hræðilegt að
horfa á föður sinn tekinn til
bæna?
— Heldurðu að þú ættir nú
ekki að hætta skothríðinni,
Stefanía, sagði ungfrú Maudie
með ískaldri ró. — Ég get ekki
staðið allan morguninn ogslúðr-
að hér á veröndinni. Sjáðu til,
Jemmi litli Finch, ég kallaði
þig hingað til að spyrja hvort
þú og litlu félagamir þínirvild-
uð bragða á köku. Ég fór á fæt-
ur klukkan fimm i morgun til
að baka hana, svo að það er
eins gott að þú þiggir borðið.. .
Og ef þú vilt hafa okkur af-
sökuð, Stefanía . . . Sælir, herra
Avery.
Það var ein stór kaka og tvær
litlar; þær stóðu allar á eld-
húsborðinu hjá ungfrú Maudie.
Það hefðu eiginlega átt að vera
þrjár lit1ar._Það var ekki líkt
ungfrú Maudie að gleyma Dill
og hún hlýtur að hatfa getað
lesið hugsanir okkar af svip-
brigðunum. En svo sfcildum við
allt í einu hvað hún var að
fara, þegar hún skar stórt styfcki
af stóru kökunni og rétti Jemrna.
Meðan við tuggðum varð okkur
ljóst að þetta var aðferð ungfrú
SINNUM
LENGRI LVSING
neOex
2500 klukkustunda lýsing
við eðlilegar aðstæður
(Einu venjulegu perurnar
framieiddar fyrir svo
langan lýsingartíma)
NORSK ÚRVALS
HÖNNUN
Heildsaia Smásala
Einar Farestveit & Co Hf
Bergstaðastr. 10A Sími 16995
Þvoið hárið íar LOXEXE-^hampoo — ©g flasan fer
LÆKKIÐ
ÚTSVÖRIN!

PLASTSEKKIR í grindom ,
ryðja sorptunnum
og pappírspokum hvarvetna
úr vegi, vegna þess að
PLASTSEKKIR
gera sama gagn
og eru ÓDÝRARI.
Sorphreinsun kostar
sveitarfélög
) og útsvarsgreiðendur
stórfé.
Hvers vegna ekki
að Iækka þó upphæð?
PLASTPRENTh.f.
GRENSÁSVEGI 7
Skyrtur
í miklu og fallegu úrvali.
PÓSTSENDUM.
Ó.L.
Laugavegi 71. Sími 20141.

•jTJ I
BILASKOÐUN & STILLING
Skúlagötu 32
MOTORSTILLINGAR
HJÖLASTILLINCAR L JÚSASTILLINGAR
LátiS stilla í tima. <f
Fljót og örugg þjónusta; I
13-10 0
Auglýsingasími Þjóðviljans er 17 500
GLERTÆKNl H.F.
Ingólfsstræti 4
Framleiðum tvöfalt einangrunargler og sjáum um
ísetningu á öllu gleri.
Höfum einnig allar þykktir af gleri. — ■ LEITIÐ
TILBOÐA.
Símar: 26395 og 38569 h.
Rös óskast til hafa hjól kur sendill innheimtustarfa. — Þarf að
PIOOVIlllNli
/