Þjóðviljinn - 07.01.1972, Blaðsíða 7

Þjóðviljinn - 07.01.1972, Blaðsíða 7
Föstudagur 7. janúar 1972 — ÞaOÐVIILJINN — SÍÐA 7 f/ uppreisn RIXNEFND: Haukur Már Haraldsson, Sveinn Kristinsson, Sigurður Magnússon. Guðmundur Þór Axelsson, Mörður Arnason, Tómas Einarsson, FORDÆMANLEG Afstaða Kínverska alíþýðulýð- veldisins til styrjaldardnnar t Pakistan hefúr óneitanlega kicnm- ið sóáallistuim víða u:m heim spájnskt fyrir sjóndr.. Stuðning-ur við kúgaða mimnihlutahápa hefiur ætíð verið aðalsmerfki siósíalista og þeirra ríkja, sem byiggja þjóð- félagskerfii sitt á girundvailar- kenningiuin Marxismans. Á þetta hiefur víða reynt og því kom það í opna skjöldu, þegar Peking- stjórniiin fordœmdi frelsisihreyf- ingu Austur-Pakistana og gerðist stuðningismaður hemBoriing.iaklíku Jæja Klhans. Síðbúim viðurkemning himma svokðlluðu Sameánuðu þjóða á tilveru Kínverska alþýðulýðveld- isins og stuðningur fulltrúa þess hjá. samitökunum við mélstað rikja þrdðja heimsins jók þær vomir manna, að þar hefðu hitnr uim kúguðu þjóðábrotum heims borizt umitalsverður liðsaiufci. Að- dragandi stafinunar lýðveldisins var emda með þeim hætti, að fiutl ástæöa var til að treysta sliku. Em með atfsitöðu sinni í borgara- styrjöldiinind í Pakistam hafa hendur Pefcingstjómarinnar löðr- azt bláði þedrra manma, sem treystu henni til að vera upp- runa sínum trú; blóði þeirra manmia, sem lótu lítfið í baráttu sinmii hafa eigim lamdi, sjálfistasðri menmingu. Með þessari afstöðu sirnni fyrtr eigin landd, sjálfStæðri í hóp þeirra þjóðarleiðtoga, sem hafa að leiðarljósd stórveldiasjón- armið. Saigt er, að aifistaða Peking- stjiámarinnar haifii ráðdzt af þeirri aðstöðu sem þeir hafa mot- ið í hafinarborigum Pakistans. Hin opinbem síkýring er hins vegar sú, að það sé álit Pekingvaldhaf- amna, að ekkd eilgi að líða „há- værum minndhlutalhópum1' að komast upp með neitt múður. Þetta segja þeir, sem sjálfir eiga uppruna sánn í „háværum rhdnni- hlutahópd“, þótt sá minnáhluiti hafi hins vegar breytzt í meiri- hluta er á leið. Þetta er stumdum kallað að af- neita uppruna sínum. Hins vegar er á það að líta, að það er hreint ekki svo, að um háværan minmhliutabáp sé að ræða ,í Bangla Desh I því ldtla ríki býr sem sé meirihluti pakdst- önsku þjóðarinnar, sem áður var. Þessi meirihluti á hins vegar ekkert sögulegt eða menningar- lega saomeiginlegt með íbúum vesturhlutans. Hér er um tvo þjóðflokka að ræða, sem þó var dengt samain í eina þjóð. Víða hefur pottur verið brot- irun í framlhvæmdum nýlendu- véldianna göcmllu gagnvart þeim þjóðum, sem þær mjólkuðu á tímum nýlendiukiúguiniairiínnar, en senniilega er sfcipting Indlands í Fórnardýr borgarastyrjaldarinnar j Pakist- an: Blóð þessara manna löðrar nú hendur Pekingstjórnarinnar. Pakistan og Indland ein skraut- legasta fjöðurin í hattd brezlca ljónsins, svo makalaus sem hún er. Pakdstan er nefnilega sitt bvoru megdn við Indland, 'in þess þó að hlutar þess liggi nokk- ursstaðar saman. Kosningasigur Awamdsbanda- lagsins undir forustu Mujibur ítahmans fól í sér meirihluta bandaiaigsins á sameigiinlegu þingi Pakistans. Þetta leiddii tii þess að Jæja Khan, forsprakfoi herforingjalolíku þeirrax, sem ráðið hefur ríkjum þar í landá i krafti vopna sinnia, neitaði að kalla þingið saman. Það sem á eftir fór er mönnum í fersku minni, enda hefur ekfci öllu ár- anigursmeiri fjöldaslátrun fanð fram á fólki síðan skráninigar slifcra verka hófiust. 1 þeirri baráttu sviku kínversfc- ir validamenn þann málstað, sem þeirn stóð hvað næst að styðja; baráttu lítilmagnians gegn vopna- valdinu — þjóðfrelsishreyfingu, íslenzkir só.síaliistar hljóta að for- dæma slfka stefnu hjá þeirri þjóð, siern nú hefur loks nýlega hlotið þann sess í sam- félagi þjóðanmia sem hennd ber með réttu. Við verðum baina að vona, að kínverskir ráðamenn taki atftur trúna á uppruna sdnn. — hmh Frá herskipahöíniimi í Valetta á Möltu. Verkalybsforingjar? Á undanförnum árum hefur verið noktouð áberandi allsér- stæð teigund atf verkalýðsfor. ingjum. Það furðulega við þessa menn er það Ihvaðan þedr eru kornnir og Iwar í flokíki þeir standa. Þeir eru nefinilega ætt- aðir neðan úr svartasta íhaldi, hvorki medra né minna. Jafn- vel þó að svo sé þá er • það ekki það furðulegasta, heldur hitt að verkalýðurinn slculi treysta þessum mönnum fyxdr forystu í sínum samtökum. <$>- BURT AF MÖLTU Nú haifia Möltulbúar tekdð aí skarið, og skipað Bretum að hypja sig burt a£ eynni fyrdr 15. janúar. Fór þar betur en á hoirfðist um tíma þegar svo vdrtist sem þedr ætluðu að léta paningana verða þyngrí á met- unum. Bretar segja að það sé allsendis ómögulegt fyrir þá að komast burt fyrir þennan tíma, en Mintofif hefiur hótað að reka þá með hörðu, með aðstoð erlends herliðs, ef þeir hafa sig efkki á brott fyri^ um- ræddan tíma; og mun það ekfcd í fyrsta skipti ssm brezka Ijóninu er hottað í sjó út þvi til mikillar háðungar, ef til kemur. ★ Þessar síðustu fréttir eru ánægjulegur vottur um það, hversu smáríkin eru í vaxandi mæli að losa sig undari ofurvaldi stórveldanna. Þesisi ríki sætta sig ekki lengur við að vera héð vilja stórveldanna í ednu og öllu. NATO, bandalag fyrrver- andi og núverandi nýlendukúg- ara, er að verða síMlt losara- leigra, en reynir þó að halda spennunni við með því að tefja tfyrir friðarsamningum austur- og vesturevrópuríkja, og með öllum öðrum tiltækum ráðum. Það er stórvelidunum mikill- þiyrnir í augum, hversu styrkur þriðja heimsflandanna fer ört vaxtndi; þau fcappkiosta flest að auka raunveruiegt sjálfistæði sitt, nema þá í þeim rífcjum þar sem undirlaqgjur valdhaf- anna er á svipuöiu stdigi cg hjá íhaldinu íslenzka. Það sem helzt bregður skugga á baráttu ný- frjélsra er það, hversu erfitt hefiur verið að kveða ndður hinn fasistíska hvíta minni- hluta í Suður-Afritou og Rode- síu. og Portúgal-NATOísbu ný- lendultoú'garana í Angóla og Mósamlbdquia Ein þrátt fyrir vilj- ann þá er barétta þessara landa mjög erfið. Það liggur í því hversu þessd rítoi em efnahags- leiga háð iðnaðarstórvellidunum. Menm stoyldu ekki láta hina margrómuðu „hjálp“ viBa sér sýn, því hún er mesitan part í formd erendrar fjérfestingar og hemaðaraðstoöar, og miðar einungis að þvi að gera þró- unarlöndin sáfellt háðari stór- veldunum. Ástæðan fyrir hem. aðaraðstoðinni liggur í því, að stórveddin og vopnasötalöndin reyna sifellt að spdlla samkomu- lagi þas'sara rikja innbyrðis, og reyna þannig að veikja bar- áttukraft þeirra út á við. og gera þau sér háð með vopna- kaup, til að geta haldið vopna- * iðnaðinum hjá sér gangandi. Stórveldunum er einnig mikið í mun að halda þessum ríkj’Um á stigi hráefnaframleiðandans, því alltaf er þörf fyrir ódýrt hráetflnd. Sést það bezt á því, að fyrir nokkrum árum þegar Bandairíkin vom 6% af jarðar- búum, þá höfðu þeir bein eða óbein yfirráð yfir 60% af auð- lindum jarðar. Á þennan hátt hafa Bandaríkin m.a. halddð Suður-Ameríku niðri. ★ Svo að vikið sé aftur að brezka ljóninu: Þessi brottrefcstur frá Möltu er aðeins einn af síðustu köfl- Framhald á 9. síðu. Það er vissulega íhugunarvert að þessir menn skuli vera á- hrifamestir og sterkastir í stétt- arielögum verztanar- og, skrif - s.tofufólks. En því má ekki gleyma, að þeir em einnig valda- og áhritfjamiklir í þeim fólögum þar sem maður hefði haldið, að slíkir menn gætu sízt þrifiiizt, ednsog til dæmis í sjómannatfélögunium; að minnsta kosti í Sjómannafélagi Reyfcjavíkur. Svo að ekki sé minnst á sum iðnaðarmannafé- lögi n (1! ). Svo við snúium okkur að verzlunar o@ skriítetofiufióilki; — skyMl það vera én samhengis, að í þesisum stéttartfélögum, þar sem fyrirfinmast einhverjir lægSÖaunuðustu hópar í þjóð- fiðlaginu, skuöi einmdtt vera að finna þessa íhaidsforingja í eins rikum miæli og naun her vitni? — Nei þarma er svo sannariega samhengi á milli, og það raeira að segja beint sam- hengi. Eða heldur nokkrar hugs. andi rnaðrar því fram, að úr þeim filokki sem lengst og mest hefur barizt geign réttindum launafólks í landinu, og alla tíð hefur haldið launum almenn- ings í og undir lágmarki þegar hann hefiur haft tækifæri tdl þess, og alltaf hefiur varið hagsmuni atvinnurekenda og braskara með öllum tiltækum ráðum, og hefur ekki hikað við að beita launafiólk adls konar bellibrögðum til að ná því marki, — trúir því nokkur að úr þessum floklcd komi menn sem treystandi er fyrir hags- munurn verkalýðsins? Menn þessir eru þar að auki, margir bverjir, valda- og á- hrifamiklir inman áðumofnds filokks, suimdr innstu koppar í búri. Hvað þari hinn „þögM meiri- hluti“, innan þessara og ann- arra félaga sem svipað er ástatt um, mikið tdl að honram verðd ofiboðið? — Það er ekfci nóg þó að innan félaganna séu margir ágastir menn sem vildu mildð til vinn að bæta ástandið. Með- an hinn þögld og sofándi rnedri- hluti rumskar ekki af þyrni- rósarsvefnd sínum þá murtu þessi fiélög halda áfram að dragast aftrarúr öðrum laiun- þcgum. Eða halda menn að það muni gerast einhver undur og stórmerki, meðan launþega- ----------------------------------<5> GAMALL VANI? Það kann að vera að bera í bakfcafiuilan lækinn, að yera með vangaiveltur út af „frétt ársins" í Morgunbiaðinu. þeg- ar Einar Ágúistssion var sleg- inn til riddara í því bla’ði fyrir ummæli Emils Jónsson- ar. En óneitanlega verðrar mianni á að veita vörugum yfir því framferði sendiráðssfcarfs- manna. að afbenda blaða- i mianni skjöl, sem tryggilega ' eru merkt TRÚNAÐARMÁL. Þetta hefur að vísu verið af- safcað af hálfu sendiráðs'ins með því, að óreynd sitarfs- stúltoa hafii þar verið að verki, og hún hafi ekki vifcaö betur. Þetta heitir á mæltu máli að henigja bakara fyrir smið. Svona „mistök“ koma manni óneitanlega spánstet fyrir sjónir. Lágmarksatriði í kunn- áttu starfstfólks aetti að vera að þefckja muninn á „trúnað- armiálum“ og þvi. sem setja má í blöð Það er því í raun- innd fordæmanleg vangá yfir- manna stúlkunnar ef þeim hefur láðst að setja bana inn í svo einfialda hluti. Hins vegar verður manni á að spyrja sjálfian sig. hivort hér sé ekki einfialdlega um gamlan vana starfsfólksins að ræða. BlaÖamenn og aðrar senditíkur Morgunblaðsins bafa verið þekktir fyrir ýmis- legt annað en andúð á NATÓ og stefnu þess. endia hetfur blaðið verið ódeiigt við að básúna dýrð þesis og diásemd tfyrir þjóðina. Það er því ekk- ert likiegra 611 blaðamenn Mogga haifi einfaldiega hafit frjiálsar hendur við að vaða í gegnum ööl þau skjöl, sem hjá NATÓ eru á boðstóluim. Enda er það í rauninni nauð- synlegt, að jafináríðandi mál- pípa NATÓ og Mogginn er, fiái eitthvað til að byggja skrif sín á; án mötunar mál- pípunnar verður áróörinum ekiki haldið gangandi. Það er hins vegar skiljian- legt að starfstfóik sendiráðsins hafi átt erfitt með að kyngja slíkri kúvendingu og varð í ratanrikisstefinu fslendinga við stj ómarskiptin, og því hafi farið sem fór. — h.mJi. megin við samindngaborðið sitja áðurnefndir íhaldsverkalýðsfor- ingjar, sem réttilega ættu að sitja hdnram magin við borðið, hjá skoðanaibræðrum sínram og sáiufélögiram þar? — Þettasann. aðist í sjónvarpsþætti síðastilið- inn miðvitoudag, þar sem stadd. ur var einn þessarar tegundar af verkalýðsforingjum, Guð- mundur H. Garðarsison, formaður V er zlunar mannafélags Rieykja- vífcur ean hanin var einn af öt- ulustu forsvarsmönnum vinnu- veitenda, og varði málstað þeirra dyggilegast af þeim sem þar tóltou til raáls. Hvað skyldi vera hægt lengi að hræða menn með komma- grýlunni frá mannsæmandi k,jör_ um? f samibaiidi við sjónvarps- þáttinn um verkalýð og at- vinnurekendur síðastiliðinn miðvikudag: Það kiitlaði ó- neitanilega hláturstaugamar þegar ednn ágætur vd'nnraveit- andi, fór að segja hdna alkunnra og hjartnæmu sögra um ein- stafclingimn sem byrjaði með fcvær hendrar tómar og vanin sig síðan rapp og kom á tfót fyrir- taöki með „eigin“ (!!) fjármagnd. En svona sögrar erra hættar að hafa áhrif á ísfendimga, nema ef vera kynmi einhverjar sauð- frómar íhaldssálir, því að reynslan hefiur kennt íslend- ingum að taka ekki trúanleig slik ævintýri. Vdð. hin fjöl- mörgra gjaldþrat, og þara hafla svo sannariega ekki verið fiá á umdanfiömiram énum, Ihafa hin. ir margirómuðu atvinnurekend- ur otftast staðið uppd eins ag efcfcert hatfi í skorizt, en laun- þegar borið skaðann í ógreidd- um launum, og einnig eru dæmi um það, að stórar fjár- hæðir sem fyrirtaaki hafa tekið af launþegram upp í sfcatta- greiðslur og síðain svifcizt um að gireiða ríkinu, hafia laun- þegar ékki tfengið endurgreidö- ar þegar fyrirtæMn hafa onðið gjaldþrota. Aflt tal ram átoyrgð afcwinnja- rekenda er þvi f jarstæða, þeigar ti-1 kastanna Ikemirar. Þess esra jafmvei dæmi að atvinmiunek- andi eða niánar til tekið um_ boðssali, hafi stolið tugmiljónar FramhaM á 9. siða. I

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.