Þjóðviljinn - 07.07.1972, Qupperneq 8

8. SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Köstudagur 7. júli 1972
hana og ætlaði aldrei að fást til að
sleppa henni. Þá uppgötvaði ég að
hún var ekki ein, heldur i fylgd
með konu og manni. Manninn
þekkti ég af lýsingu Marianne;
það var Waldemar. Þá gaf ég
Waldemar utanundir, svoað hann
rauk um koll. Fólk kom æðandi og
lögregluþjónar þrifu i mig.
Flóknar útskýringar upphófust og
loks létu verðir laganna tilleiðast
að sleppa tökunum á mér.
Marianne kynnti mig fyrir
Waldemar, sem sýndist ekki sér-
lega hrifinn og neri á sér kjálk-
ann, og siðan kynnti hún mig fyrir
konunni sem reyndist vera Ada
Damski, vinkona Waldimars.
Ada Damski virtist hafa gaman
af öllu saman.
— Farðu nú ekki i fýlu,
Waldimar, sagði hún. — Þú fékkst
það sem þú áttir skilið. Hver bað
þig að hringja heim til herra
Bundins og staðhæfa að konan
hans væri dáin, áður en þú hafðir
öruggar sannanir fyrir þvi?
— Þetta hefur verið hræðilegt
fyrir þig, Jöran, sagði Marianne.
— En við reyndum allt sem við
gátum til að ná i þig. Þú skilur
þaö, að meðan Valdimar var aö
hringja i þig i fljótræði sinu og
gefa þér þessar ömurlegu lýs-
ingar á siöustu andartökum min-
um, þá fann lögreglan mig
frammi i eldhúsi. Þar sat ég
reglulegt augnayndi i einum
saman brjóstahaldara og buxum,
rigbundin og kefluð. Ég hafði
heyrtalltsem Waldemar sagði og
mér var bókstaflega illt. Að þurfa
að sitja þarna aðgerðalaus og
geta ekkert aðhafzt meðan hann
var að hra'ða úr þér liftóruna.
— Kvikindið yðar, hvæsli ég að
Valdemar.
— Konan yðar og ég höfum
ákveðið aö þúast, sagði hann, —
og þvi finnst mér viðeigandi að
við sleppum titlunum lika.
Waldemar heiti ég sem sé....
Allt i einu varð mér Ijóst hve
hlægilegt þetta allt saman var og
við rákum öll upp skellihlátur.
Við það rauk allt hatur burt eins
og dögg fyrirsólu og við ákváðum
að setjast á Hilluna og ræða
liðna atburði y f ir ölkollu.
— Sjáðu til, sagði Marianne á
leiðinni upp tröppurnar, — Ég fór
aldrei út á vinnupallana. Það sem
gerðist i raun og veru var....
— Eg veit það, greip ég fram i.
— fcg áttaöi mig á þvi i lestinni á
leiðinni, en ég þorði varla að trúa
þvi að ég hefði rétt fvrir mér.
Þritugasti og niundi kafii.
Það var gullslitur á merki
varðmannsins og undir kúptum
lampa var auglýsingaskilti, við
afgreiðsluborðið hafði feimnis-
legt blóm breitt úr krónublöðum
.........................1IB"
JEAN BOLINDER:
Og
að þér
látnum...
Immmmm—mmmmmmm*
úr plasti. Maður með brúnan hatt,
ekki ólikur gamla eftirlætinu
minu I’eter I.orre, drakk gos und-
ir eimreið Johns Ericssons, ,,No-
velty" frá 1H29. Glamur i diskum
yfirgnæfði allan nið i lestum en
eilifðarsöngur bilanna um hraða,
stiiðutákn og ofursnúin lifsvið-
horf, þrengdi sér inn um þykka
veggina.
Marianne fletti skýrslu sinni og
fann loksins það sem hún leitaði
að:
— Þannig skrifaði Katrin,
sagði hún. „Hann er kominn á
slóð mina. Hann var reglulega
tortrygginn. Við hefðum átt að
láta hann eiga sig. Ég sagði B. að
hann væri tortrygginn”. f fyrstu
hélt ég að lögregla hefði verið
komin á slóð hennar, en það er
ekki trúlegt. Sennilegra er að
þarna séum að ræða einn af þeim
sem Katrin narraði lyklana út úr.
Trúlega er það einmitt sjúkling-
urinn sem átti fyrirmyndina að
lyklinum sem notaður var við hið
örlagarika innbrot, sem hafði þær
afleiðingar að hjartveika konan
beið bana. Samkvæmt dagbókinni
komst Katrin yfir lykilinn i
janúar'l970. Einn af sjúklingun-
um, sem ég talaði við i simann
Bergbom minnir mig hann héti,
lá einmitt á sjúkrahúsinu i janúar
1970. Hann sagði frá sjúklingi sem
kunni ekki að meta fleðulæti
Katrinar, sem h'afði sagt að hún
færi ekki eftir settum reglum og
áliti að eitthvað gruggugt byggi
undir þessum áhuga hennar.
- Það liggur beint við að ætla
að það hafi einmitt verið þessi
tortryggni maður, sem lykillinn
var Iokkaður frá. Þegar hann fór
af sjúkrahúsinu, gleymdi hann
sennilega öllu saman, en þegar
innbrotið var framið og kona hon-
um nákomin, ef til vill eiginkona
hans lézt lagði hann saman tvo og
tvo. Og fór að gefa Katrinu gætur.
— Athugasemdin um að þessi
maður væri á hælunum á Katrinu,
varsem sé dagsett hinn 1. desem-
ber og mér datt fyrst i hug að
tveir af nágrönnum hennar höfðu
flutzt i nágrennið i desember 1970,
sem sé Gram og Petrén. En þeir
koma samt ekki til greina
samkvæmt dagbókinni. Katrin
hafði ekkert skrifað i dagbókina i
heilan mánuð vegna ótta. ()g
samkvæmt þvisem vinkonan Eva
Garder skrifaði i bréfi sinu, var
það i byrjun nóvembermánaðar
sem Katrin kom æðandi i skelf-
ingu sinni og bað hana að geyma
fyrirsig dagbókina. Það hefði þvi
átt að vera um þær mundir sem
hinn ókunni kom i nágrennið, og
þvi koma Gram og Petrén ekki til
greina. Agnes Stefansson sagði
frá þvi að fyrri eigandinn að húsi
Grams hefði dáið i nóvemberlok
og Petrén hefði flutt inn þrem
dögum á eftir Gram.
— Maðurinn sem Katrin hafði
lokkað lykilinn út úr, hafði nú
eftirlit með henni. Hinn 4.
desember kom hann lika auga á
félaga hennar Bengt Tibréus, en
sá gat stungið af inn i örtröð
stórborgarinnar. En maðurinn
þekkti nú Bengt i sjón.
— Taugaspennan sem Katrin
var i, hafði áhrif á skaplyndi
hennar og hún varð önug og óþol-
andi i sambúð. Komizt hafði upp
um afbrot hennar, tekjurnar voru
fyrir bý og maður haldinn
helndarþorsta njósnaði stöðugt
um hana. Þetta hefði haft óhag-
stæðáhrif á hvern sem var.Valde-
mar sagði mér frá þvi, hvernig
hún hefði reynt að kvelja hann og
pina. Hún gekk svo langt að gera
sér upp veikindi til að angra
hann. Þóttist vera að dauða kom-
in og naut þess að hann gat ekki
leynt skelfingu sinni.
— Laugardagskvöldið 6. marz
sat Katrin i herbergi sinu og
horfði á sjónvarp. Þar var sýnt
leikrit eftir Moliére og einmitt
þetta kvöld kallaði hún hann
„sannkallaðan Argan' . Það hef-
ur þvi trúlega verið „Imyndunar-
veikin”, sem hún var að horfa á.
Og hvað gerist i leikritinu annað
en það, að Argan þykist vera
dauður til að reyna eiginkonu sina.
Katrin fékk hugmynd þegar hún
varað horfa á leikritið. Hugmynd
sem átti eftir að kosta hana lifið
og valda miklum heilabrotum. 1
sambandi við lokað herbergi.
Hreykinn af ályktunarhæfileik-
um minum lýsti ég niöurstöðum
minum fyrir Marianne og hún
varð að viðurkenna að ég hefði
rambað á það rétta. En það var
ekki Waldemar sem hringdi, þeg-
ar ég var að fara út úr húsinu, það
var Marianne sjálf.
— Ég rauk i simann um leið og
ég var losnuð úr böndunum, sagði
hún. En þú svaraðir ekki. Þá
hringdi ég i hana frú Biilow
grannkonu okkar. Hún sagði, að
maðurinn sinn hefði hitt þig rétt i
sömu svifum og þú hefðir verið að
aka burt i bilnum. Þá hélt ég að
þú hefðir farið til ömmu og
krakkanna i Varberg og ég
hringdi og aðvaraði þau. Svo að
þau yrðu ekki dauðskelkuð lika.
Loks hringdu þau fyrir fjörutiu
minútum og skýrðu frá þvi að þú
hefðir lagt bilnum fyrir utan
brautarstöðina án þess aö hirða
um að finna löglegt bilastæði. Þú
átt sektir i vændum.
— Sektir! æpti ég og gerði
starfsmanninn við kassann dauð-
skelkaðan.
— Þarna fæ ég falskar fréttir
um aö ...
— Elsku bezti Jöran, stilltu þig,
sárbændi Marianne. — Þú ert i
uppnámi og ekki með sjálfum
þér, en reyndu nú að vera róleg-
ur. Ég skal tala við lögregluna i
Lundi. Þeir skilja þetta áreiðan-
lega og strika út allar sektir.
Svona nú, við skulum setjast við
borðið þarna. Það er reyndar
sama borðið og ég sat við þegar
við Waldemar hittumst.
— Þegar við fengum að vita að
billinn stæði þar, gizkuðum við á
að þú hefðir tekið lestina til
Stokkhólms, hélt Marianne. —
Þvi miður var of seint að koma
boðum til i lestinni, en við fórum
hingað til að taka á móti þér.
— Það er furðulegt að morð-
inginn skyldi geta yfirbugað þig,
FÖSTUDAGUR 7. júli
7.00 Morgunútvarp Veður-
fregnir kl. 7.00, 8.15 og 10.10.
Fréttir kl. 7.30, 8.15 (og for-
ustugr. dagbl.), 9.00 og
10.00. Morgunbæn kl. 7.45
Morgunleikfimi kl. 7.50.
Morgunstund barnanna kl.
8.45: Geir Christensen byrj-
ar að lesa söguna „Gul
litla” eftir Jón Kr. isfeld
Tilkynningar kl. 9.30. Létt
lögmilli atriða. Spjallað við
bændur kl. 10.05 Tónleikar
kl. 10.25: Clifford Curzon
leikur Sónötu i h-moll fyrir
pianó eftir Liszt. (Kréttir kl.
11.00). Hindar strengja-
kvartettinn leikur Kvartett i
g-moll op. 27 eftir Grieg /
Paul Tortelier og Filhar-
móniusveitin leika Konsert
fyrir selló nr. 1 i a-moll op.
33 eftir Saint-Saéns: Her-
bert Menges stjórnar.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Fréttir og veðurfregnir.
Tilkynningar.
13.00 Eftir hádegið, Jón B.
Gunnlaugsson leikur létt lög
og spjallar við hlustendur.
14.30 Siðdegissagan: „Eyrar-
vatns-Anna” eftir Sigurð
Helgason. Ingólfur
Kristjánsson les (13).
15.00 Fréttir. Tilkynningar.
Lesin dagskrá næstu viku.
15.30 Miðdegistónleikar:
Sönglög. Elisabeth
Schwarzkopf syngur lög eft-
ir Grieg, Sibelius, Richard
Strauss og Hugo Wolf; Ger-
ald Moore leikur á pianó.
Ale*ander Kipnis syngur
rússnesk þjóðlög.
16.15 Veðurfregnir. Létt lög.
17.00 Fréttir. Tónleikar.
17.30 Ferðabókarlestur:
„Frekjan" eftir Gisla
Jónsson. Sagt frá sjóferð til
tslands sumarið 1940 (3).
18.00 Fréttir á ensku.
18.10 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir Tilkynningar.
19.30 Fréttaspegill.
19.45 Við bókaskápinn.
Margrét Björnsdóttir,
húsfreyja á Neistastöðum
talar.
20.00 Norræn tónlist.Sinfóniu-
hljómsveit finnska útvarps-
ins leikur Sinfóniu nr. 3 i C-
dúr op. 52 eftir Sibelius:
Okko Damu stjórnar.
20.30 Mál til meðfcrðar. Árni
Gunnarsson fréttamaður
sér um þáttinn.
21.00 Kammertónlist. Szymon
Goldberg, Paul Hindemith
og Emanuel Feuermann
leika strengjatrió nr. 2 eftir
Hindemith.
2 1.25 Ú t v a r p s s a g a n :
„Ilamingjudagar” eftir
Björn Blöndal. Höfundur les
(6).
22.00 Fréttir.
22.15 Veðurfregnir.
Kvöldsagan: „Sumarást”
eftir Francoise Sagan. Þór-
unn Sigurðardóttir leikkona
les (7).
22.35 Danslög i 300 ár. Jón
Gröndal kynnir.
23.05 A tólfta timanum. Létt
lög úr ýmsum áttum.
23.55 Fréttir i stuttu máli.
GATA
Bóndinn er á austurfjöllum,
konan er við sjávarströndu,
sonurinn milli fjóss og bæjar,
dóttirin er i hverju húsi.
(svar birtist F næsta glugga).
*
Drepur hét vinnumaður bónda, og
átti hann eitt hrossið.
Hér er mynd eftir Ara
Gisla, og hai
skrifað stafina
og G. Hann er
og þetta er mynd
og blómum.
Litli glugginn þakkar Ara
Gisla fyrir myndina.
I eftir Ara IV
nn hefur \
sína A R I ) )
fimm óra, /
id af tjaldi
LITLI GLUGGINN