Þjóðviljinn - 24.10.1972, Qupperneq 4

4 SÍÐA — ÞJÓÐVIL.UNN Þriöjudagur 24 október 1972.
Einkennilegur
trúflokkur varð
til í fangelsum
Flestir fangaverðir munu
því heldur fegnir, að
fangar snúist til fylgis við
einhvern trúflokk. Það er
þá talið líklegt aö þeir verði
þægari og auðveldari við-
skiptis. En hvað á fanga-
vörður til bragðs að taka,
þegar fangar hans stofna
nýja kirkjudeild og vilja að
hann útvegi þeim 700
stéikur og 90 flöskur af
sherry, sem þeir telja sig
þurfa nauðsynlega á að
halda f sambandi við guðs-
þjónustur sínar?
Þetta mál mætti yfirfanga-
verðinum i rikisfangelsinu i
Atlanta i Bandarikjunum fyrir
skömmu, þegar 300 fangar hans,
sem allir telja sig i trúflokknum
,,Kirkja hins nýja söngs”,
kröfðust vista og vins fyrir um
6000 dollara s.l. sumar til trúar-
iðkana. Fangavöröurinn neitaði,
og var kærður af' söfnuðinum
fyrirað brjóta gegn ákvæðum um
trúfrelsi fanga.
Trúfrelsi innan íangelsismúra
hefur verið á dagskrá siðan um
1960, þegar svartir múhameðs-
trúarm. börðust fyrir rétti sinum
til að iðka trú sina i fangelsi og
unnu sigur. Siðan þá hafa margir
sértrúarsöfnuðir sprottið upp i
fangelsunum sjálfum og
fangelsisyfirvöld kvarta yfir þvi,
að flokkum þessum sé fyrst og
fremst ætlað að tryggja föngum
ákveðin friðindi.
Kirkja hins nýja söngs var
stofnuð af ungum manni frá
Tennessee, Harry Theriault, árið
1969. Hann keypti sér prédikara-
réttindi af Kirkju allifsins það
ár og lýsti sjálfan sig „biskup
jarðar”. Einn af hjálparmönnum
hans hefur játað, að fyrst hafi
Theriault verið fyrst og fremst að
leita að þvi skipulagsformi, sem
bezt hentaði til að tryggja föngum
viss réttindi — og trúfélag hefði
reynzt bezt. En siðan hefði hann
farið að vinna að skipulagðri
kenningu.
Kenningin er að visu sögð mjög
grautarleg. Kirkja hins nýja
söngs á sér bibliu, sem sett er
saman úr ýmsum áttum —allt frá
Opinberunarbókinni til ljóða
skáldsins Carls Sandburgs.
Kirkjufeður boða „fagnaðar-
erindi kærleika og frelsis”, lærðir
guðfræðingar hrista höfuðið og
segja mennina fara með guðlast
mestan part.
Flestir eru söfnuðirnir innan
fangelsisdyra, og þeir sem utan
þeirra eru, munu að mestu
skipaðir fyrrverandi föngum.
Vikulega eru haldnar samkomur
kirkju þessarar í fangelsum —
þar er spiluð músik — frá Bach
gamla til rokks — og fangar láta
gamminn geisa um allt það sem
þeim getur til hugar komið.
Hugmyndir um að
draga ísjaka frá
Suðurpólnum til
Kaliforníu
Oft hefur verið á það minnzt i
blööum að sækja isjaka til
heimskautasvæðanna til að sjá
fólki fyrir neyzluvatni, þar sem
það er af skornum skammti eða
að þrjóta af mannavöldum.
Nú hafa fyrirtæki i Kaliforniu
gert áætlun um hugsanlegan
flutning isjaka frá Suðurpólnum
til suðurhluta Kaliforniu, þar sem
vatn er yfirleitt af mjög skornum
skammti vegna mikilla þurrka.
Aætlunin gengur út á það að
bregða böndum á hina griðar-
miklu isjaka, sem klofna frá
fastlandsisnum (þeir geta verið 1
mila til 10 milur á lengd og rista
allt niður á 900 feta dýpi). Gert er
ráð fyrir að kjarnorkuknúin skip
dragi isjakana norður á bóginn,
en ferðin getur aldrei orðið mikil.
sennilega um 1 sjómila á klukku-
stund, og tæki siglingin þá 8 til 10
mánuði. Til að koma i veg fyrir of
mikla bráðnun á leiðinni er gert
ráð fyrir að breiða ábreiður úr
plasti yfir jakana.
Þegar heim er komið er hug-
myndin sú að sérstaklega útbúin
grafa kljúfi ismola úr berginu, en
þeir fari siðan eftir færibandi inn i
stöðvarhús til bráðnunar og
áfram eftir pipum inn i vatnsþró
á landi. Þó að þetta kunni allt að
sýnast býsna einfalt i fram-
kvæmd, þá þurfa verkfræðingar
áreiðanlega að sýna mikla hug-
vitssemi til að hrinda þessu i
framkvæmd þannig að verkið
beri sig, en til þess þarf að bræða
3 miljónir tonna af is á dag.
Að æpa í sjónvarp
Mörgum hefur
fundizt aö kosninga-
barátta í Bandaríkjun-
um minnti einna helzt á
mismunandi vel
heppnaðan grínleik —
og málin hafa á þann
veg æxlazt til i ár, aö
þessi grínleikur er
óvenjulega dauflegur.
Art Buchwald reynir
aðeins aö hressa upp á
þennan eymdarskap
meö svofelldum pistli:
Ég fór um daginn að heim-
sækja Styrbaum og hans
fólk. Þetta var um kvöld-
matarleytið. Ég gekk inn i‘
gestastofu, og þar sát Stry-
baum og æpti að sjónvarpinu
sinu.
Mér var stórlega brugðið,
og Ada konan hans dró mig
út i horn.
— Hann hefur látið svona á
hverju kvöldi siðan
kosningabaráttan byrjaði.
Ég hef orðif miklar
áhyggjur af þessi .
Nixon forseti kon á tjaldið
— hann var að halda ræðu i
einhverri f jársöfnunar-
veizlunni. Hann sagði: „Og
ég lofa þvi að það verða
engar skattahækkanir i
Bandarikjunum næstu fjögur
árin ef ég verð endurkosinn
forseti Bandarikjanna”.
Lýgur þú þvi! æpti Stry-
baum. bú veizt það ekki
siður en ég að þú neyðist til
að hækka skattana. Hvað
heldurðu að ég sé? Einhver
djöfuls eðjót eða hvað?
— Strybaum, sagði ég.
Taktu þetta ekki svona nærri
þér. Það er kosningaár núna.
McGovern kom á tjaldið og
sagði: Og ég lofa þvi að ef ég
verðkosinn, þá mun ég sjá til
þess að stjórnin veiti
kaþólskum skólum opinbera
styrki.
— Apaköttur! hrópaði
Strybaumfég verð reyndar
að játa að hann notaði
sterkara orð en köttur). Þú
getur ekki Iátið kaþólska
skóla fá peninga. Það er á
móti stjórnarskránni og þú
veizt það, asninn þinn!
— Adolf minn, sagði Ada,
jafnvel þótt hann geti það
ekki leyfðu honum bara að
segja það. Hann þarf á at-
kvæðunum að halda.
Styrbaum tók aftur til
máls: „Ég er dauðþreyttur á
að sitja hér kvöld eftir kvöld
og horfa á þessa trúða spýta
út úr sér Iyginni.”
Kleindienst dómsmálaráð-
herra kom nú með sitt breiða
bros á tjaldið og sagði:
—-Það er mér ánægja að
tilkynna að glæpum hefur
fækkað um allt landið þegar
á heildina er litið. Og það er
að þakka hinum ströngu
áætlunum Nixonstjórnar-
innar um framkvæmd laga.
— Þorskhaus! öskraði
Strybaum. Maður getur ekki
labbað frá skrifstofu sinni út
i bil án þess að lenda i
ræningja höndum.
Hvurslags hundaskit ertu
eiginlega að bera á borð fyrir
okkur góði?
— Strybaum, sagði ég i
bænarrómi, leyfðu mannin-
um að halda þetta ef hann
vill. Skýrslur hans segja að
glæpum sé að fækka. Hann
verður að láta forsetann
koma vel fyrir i þessum mál-
um.
— Við eigum ekki að þurfa
að sætta okkur við þetta,
sagði Strybaum. Þeir halda
að þeir geti skriðið inn i
imbakassann hvenær sem
þeir vilja og búast við þviíið
við gleypum hvaða tjöru sem
þeir sjóða þar. Nei takk, ég
er búinn að fá nóg, og ég ætla
að láta þá vita hvað mér
finnst.
Sergent Shriver, varafor-
setaefni Demókrata, kom nú
á tjaldið. „Og mig langar til
að segja við ykkur, banda-
riskir samborgarar, að ég er
langþreyttur á þvi að fara i
kjörbúð og borga 37 sent
fyrir smá mjólkurleka til að
mjólkuriðnaðurinn geti
svinalið Eepúblikana til
kosningabaráttu.”
— Hvenær fórstu siðast i
kjörbúð, Serge, æpti Stry-
baum. Hvenær fór yfirleitt
nokkur úr Kennedyættinni
siðast i kjörbúð?
— Þetta er alveg vonlaust,
sagði Ada við mig. Hann er
alveg ákveðinn i þvi að láta
engan komast upp með neitt,
meðan hann er að horfa á
sjónvarp.
— Strybaum, spurði ég,
hvaða gagn gerir það að þú
æpir á sjónvarpstækið þitt?
Ekki geta þeir heyrt í þér.
Það getur vel verið aðþeir
geti ekki heyrt til min. En ef
allir i þessu landi æpa sam-
timis að sjónvarpstækinu
sinu, þá munu þeir heyra til
okkar, svaraði hann. Auk
þess liður mér betur á eftir.
Hvers vegna reynir þú ekki
sjálfur?
Ég sagðist skyldi gera það
til að róa hann. John
Mitchell, kosningastjóri
Nixons, kom á skerminn og
sagði: Ég veit ekkert um
þessar hleranir i miðstöð
Demókrata i Watergate. Ég
kom þar hvergi nærri.
„Þú lýgur, John, æpti ég. Og
kerlingin þin veit það lika”.
Mér leið alveg skelfilega.