Þjóðviljinn - 29.10.1972, Blaðsíða 13

Sunnudagur 29. október 1972. ÞJÓÐVILJINN — StÐA 13.
Q
Alistair Mair:
Það
var sumar i
Hann leit i kringum sig. 1 öðru
mjóu rúmi mátti sjá yngri börnin
tvö, dreng og telpu, stóreyg og
þögul frammi fyrir veikindunum.
— Þér ættuð að fara með þau
út.
— Þau ónáða ekkert. Þau
liggja alveg kyrr —
Hann horfði i augu konunnar.
— Ef yður er sama, sagði hann
— Það verður ekki lengi.
Hann fjarlægði föt af eina stóln-
um i herberginu og dró hann að
rúmstokknum. Þegar hann sett-
ist, brosti hann uppörvandi.
— Jæja, sagði hann. — Það er
bezt að athuga púlsinn fyrst.
Hann horfði á visinn á úri sinu
og forðaðist spyrjandi augnaráð
hennar. Púslinn var hraður,
rykkjóttur.
— Agætt, sagði hann og sneri
sér að móðurinni sem beið
frammi við dyr. Viljið þér láta
okkur ein andartak? Mig langar
til að tala við Margaretu.
Hann sá undrun, tortryggni og
fjandskap birtast i röð i svip kon-
unnar.
— En ég er móðir hennar!
— Já, ég veit það, sagði Peter.
— En ég held það sé betra að við
séum ein. Ég tala við yður á eftir.
— En af hverju má ég ekki
vera kyrr? Ég á við, þér þurfið
kannski aðstoð —
— Ég þarfnast einskis. Ekki i
svipinn. Hann opnaði dyrnar og
ýtti henni rólega út. — Og þetta
tekur aðeins stutta stund. Fimm
eða tiu minútur.
Hann lokaði dyrunum fyrir
framan ringlað andlit hennar og
sneri sér að dótturinni.
— Veit hún þaö ekki?
Stúlkan hristi höfuðið.
—- Nei.
Hann beit á vörina.
— Allt i lagi, Margaret, við
skulum athuga málið.
Hann fjarlægði rúmfötin og að-
skildi hné hennar varlega. Og eitt
tillit nægði. Blóð seytlaði frá
henni og safnaðist fyrir i polli
undir lendum hennar. Hann
breiddi yfir hana áður en hún gat
séð nokkuð.
— Af hverju komstu ekki til
min? spurði hann bliðlega.
— Ég ætlaði að koma á morg-
un.
Hann teygði sig eftir tösku sinni
og opnaði hylki með sótthreinsuð-
um sprautum.
— Og hvenær byrjaði þetta?
— 1 dag um matarleytið. En
það ágerðist ekki fyrr en eftir te.
Fjórir klukkutimar. Fjórum
klukkutimum of mikið. Hann reif
upp fjórðungsampúlu af mor-
fini og sogaði innihaldið upp i
sprautuna.
— Og hvenær hafðirðu siðast á
klæðum?
— 1 siðasta mánúði. Ég er
komin viku framyfir.
Hann leit upp undrandi.
— t siðasta mánuði? Ertu viss
um það?
— Já, læknir. En siðustu tvö
skiptin voru dálitið undarleg. Það
stóð bara yfir einn dag.
— Svo að siðasta eðlilega blæð-
ing var hvenær? t júli?
— Já, einmitt.
— Ég skil. Hann tók um hand-
legg hennar. — Bara smáskot.
Hann stakk nálinni undir húðina.
— Svona. Og nú skulum við laga
þig dálitið til.
Hann gekk rösklega til verks,
lagði hana á hliðina, braut saman
blóðflekkað lakið og dró það und-
an henni. Hann smeygði bómull-
arbindi milli fóta hennar og náði i
lak i hitt rúmið i stað þess sem
hann hafði fjarlægt. Þegar hann
hafði lokið þessu, breiddi hann of-
aná hana og settist niður hjá
henni.
— Margaret, sagði hann blið-
lega. — Þú vissir að þú varst van-
fær, var það ekki?
— Ég var ekki viss.
— En þú vissir að það gat hugs-
azt?
Hún kinkaði kolli.
— Já.
— Og hvenær gerðist það?
— 1 júli, sagði hann. — Það
hlýtur að hafa verið i júli. En svo
kom blæðing. Ég var ekki viss.
Ég gat ekki vitað —
— Vertu alveg róleg. Hann tók
um hönd hennar. — Segðu mér
aðeins eitt. Af hverju léztu það
koma fyrir?
Hún brosti dauflega.
— Ég vildi það.
— En þú ert ekki nema sautján
ára.
— Hann var að fara burt, sagði
hún. — Hann er á kaupskipi. Hann
ætlaði burt i heilt ár og ég elskaði
hann og mér stóð á sama um allt.
Hann tók fastar um hönd henn-
ar.
— Allt i lagi, Margaret. En ég
verð að spyrja þig enn einnar
spurningar. Gerðirðu nokkuð eða
tókstu nokkuð inn til að orsaka
þetta?
Hún hristi höfuðið.
— Nei. sagði hún. — Það hefði
mér aldrei dottið i hug. Ég vildi
eignast það.
Hann horfði inn i augun sem
enn voru barnsaugu.
— Þú vildir eignast barnið?
— Já. læknir.
— Og þú ætlaðir að halda þvi?
— Já, læknir.
— Jafnvel þótt þú hefðir ekki
gifzt?
— Mér hefði staðið á sama. Ég
hefði annazt það. Ég hefði átt það
sjálf.
— Já, sagði Peter með hægð. —
Já. Hann stóð upp og þurrkaði
enni hennar með vasaklútnum
sem hann hafði i brjóstvasanum.
— og nú skaltu ekki tala meira. Ef
þig syfjar, þá skaltu bara sofna.
Hún reyndi að benda, en hand-
leggurinn féll máttlaus niður.
— Þér eruð sparibúinn —
— Já, ég var úti.
— Mér þykir það leitt —
— Haföu engar áhyggjur. Ég
ætla að tala við hana móður þina.
Svo komum við þér á spitalann.
Hún varð stóreygð.
— En verður ekki allt i lagi
með mig?
— Jú, sagði Peter. — Það verð-
ur allt i lagi með þig.
Hann fann frú Morrison i setu-
stofunni, en það var eiginmaður-
inn, þrekvaxinn og nautslegur ná-
ungi sem reis upp úr stólnum og
tók til máls.
— Jæja, hvað gengur að henni?
— Hún er mjög veik, sagði Pet-
er. — Hún verður að komast á
siúkrahús undir eins.
— Ég veit að hún er veik. Þér
þurfið ekkert að fræða mig á þvi.
Ég var að spyrja hvað gengi að
henni.
— Henni er að leysast höfn,
sagði Peter.
Morrison skók folleitt, bólu-
grafið andlitið.
— En það getur ekki verið!
— Þvi miður er það svo.
— 0, Wull!
Morrison hrinti konu sinni frá
sér og stefndi til dyra.
— Þegiðu, kona, og láttu mig
um þetta. Ég skal fleygja þessari
dragmellu á dyr á stundinni!
— En Wull —
Peter þreif i handlegg hans, svo
að hann snerist við.
— Andartak.
— Sleppið mér!
— Þér látið hana i friði, sagði
Peter.
— Ég held nú siður. Burt með
yður svo að ég komist til hennar.
— Þér farið ekki til hennar,
sagði Peter. — Hún er of veik.
— Við skulum sjá til. Gerið það
sem yður ber. Hringið á sjúkra-
bil.
— Það er enginn timi til að biða
eftir sjúkrabil. Ég fer með hana i
bilnum minum.
—- Jæja þá, en þér farið með
hana i bilnum þegar ég er búinn
að gera henni skil.
— Þér komið ekki nálægt
henni. Hann sneri sér að konunni.
— Sækið kápuna hennar. Eða
hlýjan innislopp.
Morrison færði sig nær.
— Sem ég er lifandi, þá segir
mér enginn fyrir verkum á minu
eigin heimili. Hann steytti stóra
hnefana. — Vikið frá, ellegar ég
lumbra á yður!
— Ef þér svo mikið sem snertið
mig, sagöi Peter róléga, —'þá
skal ég sjá um að þér 'áiö sex
Ný útgáfa af Ijóöum
Jóhannesar úr Kötlum.
Tvö bindi eru komin út.
Bí bi og blaka
Álftirnar kvaka
Ég læt sem ég sofi
Samt mun ég vaka.
Verd hvers bindis: Ib. kr. 650,00,
ób. kr. 480,00 ( + sölusk.)
í undirbúningi eru 3. og 4. bindi.
Hrimhvita módir
Hart er i heimi
Mannssonurinn
Eilíföar smáblóm.
Jóhannes
Kötlum
Ljóða
safn
HEIMSKRIN GLA.
bridge
Dæmi um leikni Jacoby
Bridgemeistarinn viökunni,
Oswald Jacoby, sýndi enn einu
sinni frábæra leikni sina, þegar
honum tókst að vinna þessa sögn.
Sumir snjallir spilamenn vildu þó
halda þvi fram, að ef mótherjar-
nir hefðu fundið rétta varnarleið,
hefði verið hægt að fella sögnina,
en þeir reyndust hafa rangt fyrir
sér.
Norður
sp. D654
hj. D1086
li. 52
la. AD3
Austur
sp. G
hj. ÁKG943
ti. D103
la. KG6
Suður
sp. AK108732
hj. 5
ti. ÁG
la. 542
Sagnir:
Noröur gefur. Norður — Suður
á hættunni.
Vestur Norður Austur Suður
- pass l hj. 2. sp.
pass 3. sp. 4. hj. 4 sp.
Hvernig fór Jacoby að þvi að
vinna fjóra spaða , eftir að Vestur
hefur látið út hjartasexu? Ef
Austur tekur fyrsta hjartaslaginn
og lætur siðan út spaðagosa,
hvernig myndi þá sagnhafinn
samt geta unnið sögnina? Svar:
Sagnirnar bentu ótvirætt til
þess, að Austur væri með laufa-
kónginn. Oswald Jacoby hélt
þannig á spilunum, að hann
neyddi Austur til að láta sjálfur út
lauf eða þá spila undir tromp og
afkast:
Austur tekur hjartaáttuna með
niunni og lætur út tigul. Suður
tekur á ásinn, lætur út tigul.
Suður tekur á ásinn, lætur út
spaðasjöu, sem tekin er i borði
meö drottningunni og lætur
þvinæst út hjarta. sein hann
kaslar tigulgosanum í. Austur
lætur enn út tigul, sem Suður
trompar, fer siðan inn i borðiö
með þvi að taka spaðatvistinn
með fjarkanum, trompar hjarta
og kemst enn inn i borðið, með þvi
að taka spaðaþristinn með
fimmunni. Siðan lætur Suður sið-
asta hjartað úr borði og kastar i
það laufi. Austur sem kemst inn,
verður að láta enn út hjarta eða
tigul (eða þá lauf). Suður kastar
þá af sér öðru laul'i sinu og
trompar i blindum.
Láti Austur út spaðagosa i
öðrum slag, eyðileggur hann dýr-
mæta innkomu á trompið i upp-
hafi, en Suður getur enn unnið
sögnina með þvi að spila á þennan
hátt: Spaðagosinn er tekinn með
kóngnum, siðan kemur tigul-
ásinn, spaðaáttan er tekin með
drottningunni og hjarta látið út
sem tigulgosa er kastað i. Þegar
mótherjarnir láta út tigul, er
hann trompaður með hátrompi,
spaðatvistur þá tekinn með
fimmunni, hjarta trompað og
spaðaþristur tekinn með sexunni i
boröi.
Staðan er þessi:
Sp. 6 , hj. D , la. Á D 3
ti. D, hj. Á la. KG6
Sp A 3 la. 5 4 2
t spaðasexuna kastar Austur
tigli til þess að halda eftir þremur
laul'um sinum.
Þá er hjarta látið út til þess að
koma Austri inn. Hefði Austur
kastað laufi, nægði að spila laufa-
þristinum úr borði.
vcstur
sp. 9
hj. 72
ti. K98764
la. 10987
Röng slemmusögn
Með góöri spilamennsku má
iðulega bæta fyrir hæpnar sagnir
meðspilarans, eins og reyndin
varð i þessari gjöf.
suður
sp. KD8
hj. D643
ti. G6
la. KG64
Vestur
sp. 76
hj. 87
ti. A107543
la. 875
norður
sp. ÁG1094
hj. AG5
ti. K
la. ÁD103
Sagnir: Suður gefur. Enginn á
hættunni.
Suður Vestur Norður Austur
1. sp. pass 2. hj. pass
3. la. pass 4. sp. pass
6. sp. pass pass. pass
— vannst samt
Vestur lét út hjarlaáttu, sexan
kom úr borði, þá tvisturinn frá
Austri. Hvernig fór franski
bridgemeistarinn Max Rénier að
þvi að vinna þessa hálfslemmu i
spaöa, hvernig svo sem mót-
herjarnir verjast?
A T II U G A S E M I) U M
sagnirnar:
Sagnir Norðurs eru fullhæpnar.
Eftir opnun Suðurs á einum
spaða, hefði Norður átt að svara
með tveim laufum, en ekki tveim
hjörtum, en hjartaspil hans eru of
veik fyrir hálit og sögnin gefur
eiginlega fyrirheit um fimm spil i
litnum. Þriggja laufa sögninni er
vissulega vandsvarað, og segja
má, að fjórir spaðar séu eðlileg
sögn, ef slemmusögn er ekki höfð
i huga.
Rétta sögnin hefði verið sex
lauf, sem vinnast með svining-
unni i hjarta. Það á oftast við, að
sé um tvo liti að ræða sem tromp ,
er betra að velja þann sem skipt-
ist jafnt, 4:4, fremur en hinn sem
skiptist 5:3.
Austur
sp. 532
hj. K1092
ti. D982
la. 92