Þjóðviljinn - 07.06.1973, Blaðsíða 9

8 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Fimmtudagur 7. júnl 1973.
Fimmtudagur 7. júni 1973. ÞJÓÐVILJINN — StÐA 9
Horn
/
í
síðu
Voru Benedikt
á Auðnum og
Sigurður í
Yzta-Felli
frímúrarar?
Litil börn gera sér það gjarnan
til dundurs aö stofna með sér
leynifélög. Það sem gerist innan
félagsins er þá algjört leyndar-
mál, og sá sem kjaftar frá er al-
gjörlega útskúfaður úr félags-
skapnum og hlýtur fyrirlitningu
fyrrverandi félaga sinna aö laun-
um.
En barnaskapur tilheyrir ekki
einvörðungu óvöxnum manneskj-
um. Sumir hinna fuliorðnu sýna
af- sér sams konar vanþroska-
merki, sveipa sig leynihjúp og
starfsemi sina, svo samborgar-
arnir haldi að starfsemin sé
merkilegri en hún i reyndinni er.
Leyndardómsfyllstu samtök
fyrir fullvaxta börn eru frimúr-
arasamtökin, og eru þeir ófá-
ir sem þangað vilja komast og til
þess reiðubúnir að fórna sam-
vizkunni fái þeir aðeins að taka
hana, hann á þaðan ekki aftur-
kvæmt. Og fyrirlitning félags-
manna dugar þeim ekki sem
hefnd til þess manns, sem talar af
sér og segir of mikiö um hreyfing-
una, eins og er hjá jafnöldrum
þeirra, smábörnunum, heldur
koma til strangar refsiaðgerðir
með fjárhagslegum þrengingum
og ofsókn f ýmissi mynd.
Frimúrarareglan hérlendis
hefur hýst flesta fyrirmenn þjóð-
arinnar. Þannig er vitað að einn
af forsetum lýöveldisins, Asgeir
Ásgeirsson, var æðstitemplar
hreyfingarinnar þar til hann tók
við forsetaembætti. Vilhjálmur
Þór, sem um of langan tima var
mikill ráðamaður i stjórnmálum
hérlendis, peningamálum og
kaupsýslumálum, var einnig einn
af forvigismönnum frimúrara, og
talið er að fyrir þá sök meðal ann-
ars hafi frægt sakamál, sem fjall-
aði um einkennilega oliusölu og
hann var flæktur i, fallið þannig,
að hann ásamt öörum frimúrara
til fékk sýknudóm, en aðrir
menn minna virði á mælistiku
slikrar hreyfingar hlutu ýmist
fjársektir eða tukthús.
Þjóðviljinn skýrði frá þvi i for-
siðufrétt á dögunum að nýr æðsti-
templar hefði tekið við innan fri-
múrarahreyfingarinnar, Ásgeir
Magnússon, forstjóri Samvinnu-
trygginga.
Nú er i sjálfu sér ekkert at-
hugavert við það, að Asgeir þessi
Magnússon taki við sliku emb-
ætti. Hitt er athugavert að æðsti-
templarinn er starfsmaður sam-
vinnuhreyfingarinnar. Og það er
ef til vill enn eftirtektarverðara,
að stór hópur starfsmanna sam-
vinnuhreyfingarinnar er félags-
menn þessarar hreyfingar. Og
Þctta er hús frimúrara og jafnframt eina húsið i Reykjavík sem fast-
eignamatsnefnd Kcykjavikur fékk ekki að fara inn i til að meta til
skaltsins. (l.jósm. Ari Kárason).
þátt i hinum óttalega leyndar-
dómi. En sú reglan er lokuð og
takmörkuðum fjölda hleypt inn.
Þvi var það, að borgarar, sem
ekki komust i þessa reglu,stofn-
uðu aðra, sem að visu hefur aldrei
tekizt að gera sig eins leyndar-
dómsfulla og frimúrararegluna,
en það er regla sem kennd er við
Rotary. En þangað komust held-
ur ekki allir, og enn voru eftir
smáborgarar, sem vildu fá að
vera finir og leyndardómsfullir
menn, vildu að minnsta kosti get-
að borðað saman og drukkið sam-
an og duddað sér svona eitt og
annað, konulausir. Þvi var stofn-
uð hreyfing sem kennd er við Li-
on. Þetta dugði þó skammt.Smá-
börnunum fullvöxnu fjölgaði með
bættum efnahag, og fleiri og fleiri
vildu sýna sig menn að meiri og
hafa eitthvað dularfullt á sveimi i
kring um persónu sina, undir þvi
yfirskini að gera góða hluti af og
til á opinberum vettvangi. En nú
voru hin finu féiög full. Þrautar-
ráðið var að stofna enn eitt félag-
ið, Kivanis. Innan skamms mun
það einnig verða of litill vettvang-
ur fyrir alla þá sem eru tilkvaddir
þvi aðeins fáir útveljast, og þá
verður stofnað svo sem eitt til.
Það er ósköp ljótt að gera grin
að athöfnum barna, ekki siður
fullvaxinna en þeirra óvöxnu.
Þeim mönnum, sem telja sér á-
vinning i þvi fyrir persónu sina að
starfa þannig á laun að einu og
öðru og halda sig íyrir vikið meiri
menn að, er að sjálfsögðu heimilt
að gera það, en hinum verður þá
jafnframt að vera leyfilegt að
hlæja sem þá lystir að slikum
stórmennum.
Þó er einn sá félagsskapur, sem
ástæða er til að gefa nánari gæt-
ur. Það er hreyfing frimúrara.
Það er ekki á almanna vitorði
hvernig sá félagsskapur er
byggður upp. Þó er eitt vitað, að
sá sem eitt sinn gengur i þá hreyf-
ingu, eða réttara sagt er tekinn i
hvað kemur það málinu við?
spyrja menn. Er ekki mönnum
heimilt að föndra við þann barna-
skap sem þeim er eiginlegur og
gæla dulitið við sjálfið I sér, hald-
andi eitt og annaö merkilegt um
sjálfa sig fyrir vikið? Skyldi það
nú vera!
Hins vegar ættu velunnarar
samvinnuhreyfingarinnar að
velta fyrir sér þeim tengslum
sem þannig skapast með framá-
mönnum þeirra hreyfinga sem
samvinnuhreyfingin var stofnuð
til höfuðs.
Er það til að mynda trú
margra, að engin tengsl séu á
milli einokunarstefnu trygging-
arfélaganna og þess, að starfs-
menn samvinnuhreyfingarinnar
skipa öndvegi I frimúrararegl-
unni? Að engin tengsl sé á milli
mannvalsins i frimúrarareglunni
og samstöðu oliufélaganna, þar á
meðal oliufélags samvinnuhreyf-
ingarinnar? Að engin tengsl séu á
milli þessara tveggja hreyfinga,
frimúrara og samvinnuhreyfinga
sem hafa áhrif á samlyndið, sem
rikir i rekstri hermangarafyrir-
tækisins tslenzkir aðalverktakar,
sem er samansett af fulltrúum
samvinnuhreyfingarinnar og full-
trúum þeirra gróðasjónarmiða,
sem samvinnuhreyfingin átti eitt
sinn að erkifjanda?
Þannig væri hægt að halda á-
fram og flétta saman þræöina
sem liggja inn i viðskiptalifið,
stjórnmálin og dómskerfið. Hér
er þó ekki vettvangur til þess að
sinni, þó full ástæða sé til. En
samvinnumönnum, þeim sem það
eru ennþá, skal þó eftirlátið litið
umhugsunarefni til viðbótar. Til
léttist við úrlausnina, skal þess
getið að tilnefndir voru ekki ó-
vaxnar manneskjur.
Ætli það sé satt að Benedikt á
Auðnum og Sigurður i Yzta-Felli
hafi verið frímúrarar?
— úþ.
ÚRKLIPPUR UR
ERLENDUM
BLÖÐUM
UM „ÞORSKASTRÍÐIÐ
Heimur fullur
af þorski...
★ MorninffStar
INCOR’ORATING THl DAILT WORKCR ^ MONDAY MAT It 1»71
11»! :«•* *p *
Anti-tests
marchers
aim to beat
entry ban
'More violations—more shelling' warning
GET OUT AND WE’LL
TALK—ICELAND
We say
WAlTiNG ALL DAY
»jle:* -»in

shrlí* jir Jiflrn
11111111111111111111111111111111111111111111 '4>*> " Ihr'
A BID
FOR YOUR
SMALL HOLE
Guyana election
Forsiða Morgunstjörnunnar, máigagns Kommúnistaflokksins, 28. mai. Efnið i fyrirsögnunum er þetta:
„Viðvörun : frekara ofbeldi — meiri skothrið. Farið út og viö skulum setjast að samningaborði,segja ts-
i lcndingar”.
Stríöshetjan
og sonur hans
í Daily Mirror talar faöir við
spurulan son og minnist afreka
sinna frá æskudögum þegar hann
hélt i strið til varnar drottning-
unni og þorskinum:
— Þetta voru sannarlega
dimmir dagar, sonur sæll, þegar
okkar litla og vanmegnuga landi
var ógnað af öllu veldi tslands.
— Þú hefur þó ekki hlaupizt
undan merkjum, pabbi?
— Auðvitað ekki. Allir föður-
haldsvinir fundu að þeir urðu að
gera skyldu sina. Ég fór beint til
FINDUS-verksmiðjunnar (F. er
fjölþjóðlegur matvælahringur,
atkvæðamikill i Bretlandi og
mjög sterkur i fiskiönaöi Noregs
— ÞJV) hérna úti og lét skrá mig
sjálfboðaliða.
— Fékkstu einkennisbúning og
byssu?
— Nei, sonur sæll. Fyrst buðu
þeir mér vinnu við aö búa frystar
ertur til geymslu. Svo sögðu þeir
að þorskastriðið kæmi þeim ekk-
ert við og ráðlögðu mér að reyna
fyrir mér i hermálaráðuneytinu.
— Hvaö sögðu þeir i ráöuneyt-
inu?
— Þeir þökkuðu mér fyrir að
hafa gefið mig fram, en sögðu aö
allur flotinn væri farinn á ts-
landsmið. Þeir stungu upp á þvi
aö ég færi i heimavarnarliðið, þar
sem þeir hefðu nú meiri mann-
skap en kojur.
— Það var ljótt af þeim. En úr
þvi þú fórst ekki i bardagann,
hvernig fékkstu þá örið á enninu?
Þú hefur alltaf sagt að það stafaði
af sári i þorskastriðinu.
óbeinlinis.
— Það var það lika, óbeinlinis.
Sko! — eftir þvi sem þorskastrið-
Kona min er Ijóti bján-
inn. Hún heldur að
þorskastriðið sé háð
vegna öryggis’rokkar.
iö stóö lengur varð þorskur meiri
hörgulvara. Svo var það á föstu-
degi að mér varð gengið fram hjá
Mac Fisheries (útgerðarfyrirt. i
eigu Unilever-hringsins — ÞJV. )
og ég lenti I þvögu sem barðist
upp á lif og dauða um eina stirtlu.
Þá var mér hrint i götuna og af
þvi fékk ég skrámuna.
— Ó, pabbi, ég vissi ekki að þú
værir striðshetja. Fékkstu heið-
ursmerki?
— Auðvitað ekki, sonur minn.
Það voru þúsundir á heimavig-
stöðvunum sem sýndu meiri
hreysti en ég. Verðið á þorski fór
úr 20 pens pundið upp i 30, 40, 50
og jafnvel 60 pens, en samheldni
þjóðarinnar brást ekki að-heldur.
— Var það ekki einhver Heath
sem sagði: „Fram skal stauta
fiska brautu . . .”?
— Það var vissulega hann.
Þetta var reynslutimi, og þú mátt
vera feginn að hafa ekki þurft aö
lifa hann. Kvöld eftir kvöld ruddu
allar þrjár sjónvarpsstöðvarnar
úr sé efni um þetta sama mis-
kunnarlaust, heimildarmyndum
og fréttamyndum frá sjálfum
vigstöðvunum. En við hvikuðum
hvergi. Við vildum að börnin okk-
ar fengju að alast upp i heimi full-
um af þorski.
— Hvað var þitt mesta hreysti-
verk i þorskastriðinu, pabbi?
— Biddu hægur . . . , jú það var
þegar ég og móðir þin afpöntuð-
um orlof i Reykjavik og fórum til
Blackpool i staðinn. Þeir lærðu
ýmislegt af þvi, þessir andskotar.
— Hvernig byrjaði þorska-
striöið, pabbi?
— Það byrjaði með þvi að
striðsóðir tsiendingar gráir fyrir
járnum rengdu rétt okkar Breta
til að neyta fiskstauta til morgun-
verðar. En við sýndum þeim
fljótlega að það er Britannia sem
ræður öldunum. Nú held ég það sé
kominn háttatimi fyrir þig.
— Bara eitt enn,pabbi. Hvað er
þorskur?
— Þetta er nóg i kvöld, segi ég.
Ljúktu við kjötbitann þinn og
farðu svo i rúmiö.
(Þáttur Christopher Ward
i Daily Mirror 23ja mai.)
Einhliða réttur
er iíka réttur
lhaldsmaður i neðri deild
brezka þingsins, Laurence Reed,
skrifar I bréfadálk Daily Tele-
graph:
Aðferðir okkar eru ekki aðeins
svivirðileg valdbeiting, heldur er
þeim einnig ætlað að efla
kenningu i þjóðarétti sem er
óréttlát i eðli sinu.
Frelsi á hafinu litur svo sem
nógu vel út i orði, en á borði
tryggir það auðuga landinu yfir-
burða-aðstöðu til að lemja öll höf i
leit aö einhverju æti-eða nýtilegu.
Þegar búið er að dauðhreinsa
eitthvert ákveðið svæði er farið i
það næsta, og svo koll af kolli.
Fátæk lönd geta ekki leikið
þetta eftir. Þaö mesta sem þau
geta gert er að nýta þær auðlindir
sjávarins sem næstar þeim eru.
Eggjahvituskortur er höfuðvandi
þeirra, en fiskveiðar I sjó eru
bezti eggjahvitugjafinn. Það er
þvi ekkert furðulegt að þróunar-
lönd skipa sér öll við hlið Islands i
viðleitni til að færa út lögsögu
sina.
Nú er tsland að visu hvorki
fátækt land né vanþróað. En það
er svo háð fiski, að ég þekki
ekkert annað land svo einskorðað
við auðlind sem hiö opinbera
brezka viðhorf telur að það eigi
ekkert tilkall til, enga lögsögu
yfir.
Þegar við börðumst fyrir frelsi
okkar og afkomu fyrir 30 árum
tókum við Island sjálft á okkar
vald einhliða og réttlættum
verknaðinn með þvi.að um sjálfs-
vörn væri að tefla. Segir það ekki
eitthvað um hinn einhliða rétt?
Flotadýrö
og sjórán
I sama blaði eru birt nokkur
önnur bréf um landhelgisdeiluna.
Benwell i Southampton minnir
á að brezki sjóherinn hafi að baki
dýrðarrika fortið, og þvi hljóti
þaö að vera mjög litillækkandi
fyrir hann aö vera sendur til að
lumbra á Islandi litla.
Annað hljóð er i strokknum hjá
Menhinick frá Cowes sem segir:
Það er ómótmælanlegt að
islenzkir fallbyssubátar hafa
stundað sjóran á rúmsjó. Það
þarf þvi að taka þá og jafnvel —
með eftirsjá — að sökkva þeim.
Þetta er hlutverk brezka flotans.
Þorskurinn
ellidauður?
Formælandi samtaka þeirra
sjómanna i Vestur-Þýzkalandi
sem veiða á fjarlægum miðum
lýsti nýlega skoðunum sinum á
þýðingu Islandsmiða fyrir brezka
og vestur-þýzka togara og sjó-
menn.
Hann sagði að togarar þessa
tveggja landa veiddu þarna mjög
mikið af verðmætum fiski og þaö
mundi skapast neyðarástand
varðandi framboö og verölag á
fiski, ef þessum veiðum yrði hætt.
Allt mundi þaö koma niður á
neytendum.
Sjálfir gætu Islendingar ekki
bætt fyrir þann fiskskort sem
yrði. Islenzki veiðiflotinn er of
litill og landiö gæti ekki mannaö
umtalsvert stærri flota. Auk þess
hefðu íslendingar ekki efni á þvi
að fjölga fiskiskipum.
Formælandi þessi sagði að
aflinn við Island sé um 700 þúsund
tonn á ári. Ef Bretum og Vestur-
Þjóðverjum yrði meinað aö veiða
þar mundu ósköp einfaldlega á að
gizka 350 þúsund tonn af fiski
deyja ,,úr elli” árlega. Islending-
um væri um megn að fiska meira
en i kringum 400 þúsund tonn á
ári.
Rogers á hringferð
um Suður-Ameríku
Nixon ætlar til Suður-Ameríku eftir fjögur
ár „velviljaðs afskiptaleysis.”
Bandariski utanrikisráð-
herran, William Rogers, er
nú á sautján daga ferðalagi
um átta lönd I Suður-
Ameriku. Ferð hans er
hugsuð sem undirbúningur
að heimsókn Nixons forseta
til álfunnar seinna á þessu
ári.
Auk þriggja stærstu þjóða
álfunnar — Brasiliu, Mexikó
og Argentinu — heimsækir
Rogers þrú suðuramerisk
lýðveldi af millistærð, eitt i
Mið-Ameriku og eitt i
Karibahafinu.
I höfuðborg Mexikó sem
var fyrsti viðkomustaður
Rogers lýsti hann þvi yfir, að
Bandarikin óskuðu eftir
„nýjum tengslum (við
Suður-Ameriku) byggöum á
raunsæi, jafnrétti og rétt-
læti”. Hann bætti þvi við að
fyrirhuguð heimsókn Nixons
yrði sönnun þess að hvað
Bandarikin snerti væri nú
„að renna upp ný öld áhuga
á og samvinnu við Suður-
Ameriku”.
Ummæli utanrikisráö-
herrans eiga efalaust eftir að
mæta töluveröri tortryggni i
Suður-Ameriku. Þessi
heimshluti hefur meira en
nokkur annar fengiö að
kenna á þvi, að Bandarikin
hafa ekki getað einbeitt sér
að stefnunni i málefnum
Suðaustur-Asiu, en hafa
samtimis haldið uppi sama
hætti stjórnmálaafskipta um
allan heim. útkoman var
álitshnekkir fyrir Nixon og
það sem Suður-Amerikanar
kalla gjarnan „velviljað
afskiptaleysi” (benign
negligence) Bandarikjanna.
Luis Echeverria, forseti
Mexikó sem hitti Rogers
að málisunnudaginn 13. mai
sl., gagnrýndi stefnu
Bandaríkjamanna er hann
var i opinberri heimsókn i
Washington i fyrra. Frammi
fyrir Bandarikjaþingi lýsti
hannþvi yfirað Bandarikin
væru önnum kafin við að
leysa „flókin vandamál sem
snerta fjandmenn þeirra” i
stað þess að leysa „viðráð-
anlegri vandamál sem þeir
ættu viðaðglimaivið vini sina”.
Nixon forseti hefur
margoft siðan hann komst til
valda árið 1969 útbásúnað
það að Bandarikin ættu
„sérlega náinna hagsmuna”
að gæta i Suður-Ameriku, en
hann hefur ekki séð ástæðu
til að sýna fram áþað með
þvi t.d. að veita fé til
þróunarhjálpar i Suður-
Ameriku. „Alliance for
Progress” (Framfara-
bandalagið) er dautt.
Það má með nokkrum
sanni segja að Nixon hafi
enga stefnu haft i málefnum
Suður-Ameriku. Þaö hefur til
allrar lukku haft það i för
með sér að Nixon er fyrsti
forsetinn um mjög langt
skeið sem ekki hefur beitt
hernaðarihlutun i eitthvert
það riki álfunnar sem rekiö
hefur aðra pólitlk en þá sem
valdhöfum i Washington
likar.
Það má mas. hrósa
Nixon fyrir að hafa umborið
hinar mikilvægu pólitisku
breytingar sem orðið hafa i
ýmsum rikjum Suður-
Halldór
Sigurösson
skrifar
Ameriku, td. Perú og Chile.
Eitt þeirra landa sem
Rogers heimsækir er einmitt
Perú. Perúönsku
herforingjarnir sem hafa
veriðviö völd i næstum 5 ár
hafa rekið þjóðernislega
pólitik sem hefur einkum
bitnað á Bandarikjunum.
A siöasta . ársfundi
Samtaka Amerikurikja
(OAS) sat Rogers við hlið
utanrikisráöherra Perú,
Miguel Angel de la Flor
Valle hershöfðingja, er hann
lýsti þvi y f i r :,
„Heimsvaldastetnan hefur
veriö og er enn til staðar á
meginlandi Ameriku, og við
þekkjum bæði fyrrverandi
og núverandi birtingarform
hennar.” Rogers utanrikis-
ráöherra sem ekki gat veriö i
vafa um hvaða heimsvalda-
stefnu við var átt flýtti sér að
gripa vatnsglas og tæmdi
það i einum teyg.
Bandarikin hafa enn mjög
mikilla efnahagslegra og
pólitiskra hagsmuna að gæta
i Suður-Ameriku.
Bandariskar einkafjár-
festingar i álfunni nema 14
miljörðum dollara. I kjölfar
stefnu — eða stefnuleysis —
Nixons i málefnum álfunnar
hefurskapazt pólitiskt tóma-
rúm þar. Bandarikjaforseti
hefur augsýnilea ákveðið aö
það sé orðiö timabært aö
Bandarikin reyni að endur-
lifga áhrif sin i álfunni áöur
en önnur stórveldi fara að
hasla sér völl þar.
ART BUCHWALD
London. — Trúlega hefur
enginn tekið út aðrar eins
þjáningar vegna Watergate-
málsins og hinn óbreytti
bandariski feröamaöur.
1 hvert sinn þegar nýjar
uppljóstranir birtast, ráðast
Evrópuspekúlantar að dollar-
anum, og að kvöldi er hann
ekki i jafn háu verði og hann
var að morgni.
Fyrir skömmu var ég stadd-
ur I banka i London og ætlaöi
að reyna aö skipta 50 dollara
feröaávisun. Fyrir framan
mig var arabiskur sjeik sem
hafði meðferðis stóra flutn-
ingagrind með 10 stórum stöfl-
um af bandarikjadölum, sam-
tals 10 miljónir dala.
„Það litur út fy.rir að þú
ætlir að skemmta þér vel um
helgina.”
„O, sei sei nei”, svaraði
hann. „Þetta er bara litilræði
sem ég fann heima og ég er
hræddur um að losna ekki við.
Segðu mér, heldurðu að þetta
Watergate mál sé nokkuð al-
varlegt”.
ykkur i röðinni? Ég verð að
kaupa 20 miljón ensk pund
fyrir hádegi, eða forseti fé-
lagsins gerir mig höfðinu
styttri”.
„Ætlarðu að kaupa þau með
bandarikjadölum ? ”
„Eg ætla ekki að kaupa þau
með rúblum”, sagði hann
fremur fýlulega.
Maðurinn fyrir aftan hann,
sem var heldur lágur til hnés-
ins, sagöi með svissneskum
hreim: „Hvað þið talið mikið!
Færa sig fljótt!”
„Hver er hann?” spurði ég
gjaldkerann.
Vesalings
feröamaöurinn
„Maður veit aldrei”, svar-
aði ég varkár. „Af hverju
spyrðu?”
„Ég á 30 miljón dali i Rolls-
inum úti,og ég er að velta þvi
fyrir mér, hvort þetta sé rétti
timinn, til þess að selja þá. Ég
hafði reyndar ekki hugsað
mér að fara i bankann i dag,
en svo las ég i dagblöðunum að
John Mitchell segði að hann
ætlaði sér ekki að láta gera sig
að aðalsökudólg. Ég held að ef
hann neitar að vera blóra-
böggull, þá verði Nixon forseti
aö vera þaö, og ef það kæmi
til þá veit hamingjan hvað
yröi um bandaríkjadalinn.”
„Ég er alveg viss að Nixon
forseti er ekkert viðriðinn
þetta mál”, sagði ég til þess að
reyna að vernda 50 dala ávis-
unina mina.
„Ég er nú ekki svo viss um
það”, svaraði sjeikinn. „Ég
hefi fylgzt með yfirheyrslun-
um i BBC, og vitnisburður
McCords hafði mikil áhrif á
mig. Ein eiginkvenna minna
sagði við mig i gærkvöld:
„Abdul, mér finnst að þú ættir
að fara úr dölunum i eitthvað
þægilegra.”
„Það er bjánalegt”, sagði
ég. „Watergate er brátt úr
sögunni og þá kemuröu til með
að sjá eftir að hafa selt alla
þessa dali”.
„Mér fannst þetta eiginlega
lika, þar til ég las 3. viðtalið
við John Dean i Newsweek. Ef
hann getur gert alvöru úr
kröfum sinum gæti farið svo
að dollarinn færi alveg i vask-
inn. Ég á 100 miljónir dollara
úti i bilskúr og mér þætti súrt i
broti að láta þetta vandamál
vera að þvælast fyrir mér
núna þegar ég er að fara i
sumarfri”.
„Kæri Sjeik”, sagði ég og
hélt fast i ferðaávisunina
mina, „ég bý i Washington og
ég get fullvissað þig um að
bandarikjadalur hefur aldrei
staðið á sterkari grunni. Ef ég
ætti nægilegt gull, keypti ég
samstundis af þér alla þina
dali”.
„Það gæti svo sem vel ver-
ið”, sagði sjeikinn, „en ég á
rikan vin, sem er sjeik i Quait,
og hann ráðlagði mér að losa
mig við alla bandarisku seðl-
ana mina á meðan það væri
hægt. Við litlu sjeikarnir get-
um ekki tekið neina áhættu
með þessa fáu dali sem við
eigum”.
Maðurinn sem stóð næstur i
röðinni sagði okkur nú, að
hann væri gjaldkeri hjá stóru
alþjóðafyrirtæki, og spurði:
„Væri ykkur ekki sama þótt
þið hleyptuð mér fram fyrir
„Hann er svissneskur
dvergur. I hvert skipti sem
nýjar fréttir koma af Water-
gate-málinu flýgur hann hing-
að til þess að kaupa þýzk
mörk. Fyrir bandarikjadali”.
„Af hverju kaupir hann þau
ekki i Sviss”, spurði ég.
„Hann er hræddur um að þá
komist þeir i Sviss að þvi að
bandarikjadalurinn er i
hættu”.
„Viltu passa fvrir mig
plássið mitt i röðinni?” spurði
sjeikinn. „Ég held að ég fari út
i bil og sæki afganginn, þrjátiu
miljónir.”
„Vissulega”, svaraði ég,
„en ég ætla að biðja þig bónar
íika. Eg er bandariskur ferða-
maður og mér dettur i hug að
fá að skipta 50 dala ávisuninni
minni áður en þú selur dalina
þina. Ég er svo hræddur um að
ef þú selur þina fyrst þá gæti
farið svo að ég gæti ekki borg-
að fyrir hótelherbergið mitt i
kvöld”.
Sjeikinn sagði þá: „Ertu
vitlaus orðinn? Hvað gerist nú
ef þeir fella gengi dalsins áður
en ég kemst að gjaldkeran-
um”.
„Nixon gerir það örugglega
ekki”, sagði ég.
„Þú segir það, en hvað
segiröu um Agnew forseta?”

(TXIIIM KLAUR A