Þjóðviljinn - 28.06.1973, Side 13

Fimmtudagur 28. júnl 1973. ÞJÓÐVILJINN — StÐA 13
JON CLEARY:
Sendi-
fulltrúinn
— Ég vissi ekki að coolibahtré
yxu i nágrenni Perth. Það eru tré
sem vaxa i austurrikjunum.
Hún var enn með sólgleraugun,
en hún vissi að hún hafði litið
hvasst á hann gegnum dökk
glerin. — Hvað vitið þér um tré?
— Lögregluþjónar öðlast mikið
af þarflausum fróðleik.
— Hvernig vissuð þér að ég
væri að vestan?
— Ég taldi það vist. Það var
ekki mikið um yður i skýrslunni
um manninn yðar, aðeins að þið
hefðuð gift ykkur i Perth.
— Þér hafið skýrslu um hann?
— Svona þykka. , Hann mældi
með fingrunum.
— Má ég lesa hana?
Hann hristi höfuðið. — Það
myndi ekki bæta úr skák. Og ef til
vill liði yður aðeins verr við það.
Enda er hún trúnaðarmál. . En
hann vildi fá að vita meira um
hana. — Eruðþér frá Nýja Suður
Wales? Eða af þeim slóðum?
— Nei, ég er að vestan. Þetta
coolibah-tré hafði afi minn flutt
með sér. Ég býst við að hann hafi
verið likur mér, tilfinningasamur
gagnvart trjám.
Hann stóð upp. Hann velti fyrir
sér, hvað um hana yrði þegar
Quentin yrði tekinn frá henni.
Undir niðri virtist hún búa yfir
heitum tilfinningum, ástriðu sem
gæti bæði verið veikleiki og
styrkur. Astriðu sem gæti leitt til
örvæntingar, sjálfsmorðs i tré.
Guð minn góður, ég er að tapa
glórunni, hugsaði hann.
Honum létti þegar Jósef kom i
dyrnar, snyrtilegur og virðulegur
i fasi eins og sendiherra væri á
ferð. — Leigubillinn biður, herra
minn.
— Jæja, allt i lagi. Hann stakk
hendinni i vasann til að ganga úr
skugga um að hann væri með
ferðatékkana á sér. — Ég kom
ekki alla þessa leið til að fara i
felubúning.
— Þér hafið ef til vill gaman af
þvi. Það getur verið skemmtilegt.
Svo beit Sheila Quentin á vörina;
feluleikurinn i öll þessi ár hafði
naumast verið ánægjulegur fyrir
manninn hennar.
Malone kvaddi og fór af stað til
að kaupa föt sem gerðu hann ekki
eins áberandi. Flannery hafði
heimtað leynd; hann velti fyrir
sér hvort hægtværiaðfæra dökku
fötin á kostnaðarreikninginn.
II
Neðst i St. James stræti hafði
blaðasalinn krotað á fréttamiða:
Sprengja i Saigon drepur tugi
raanna. Við hliðina á spjaldinu
steig salinn dansspor, glaður yfir
þvi að lifa þennan fagra dag með
leik i vændum klukkan hálfþrjú i
Kempton Park. A Cleveland-torgi
stóðu ferðamenn i regnkápum,
sem þorðu ekki að treysta
Lundúnaveðrinu, og horfðu tor-
tryggnislega á rauðklæddu verð-
ina; ferðamaður lyfti myndavél
sinni og einn vörðurinn stirðnaði
greinilega upp, eins og hann ótt-
aðist að einhver bæði hann um að
dansa. Maður úr utanrikis-
þjónustunni gekk hjá með regn-
hlif i hendi og blóm i hnappagat-
inu sem stakk undarlega i stúf við
gráa alvarlega grimuna sem
hann bar i andlits stað. Malone
horfði á þetta allt saman úr leigu-
bilnum, drakk i sig London eins
og stúkumaður sem dettur allt i
einu i það.
A torginu fyrir framan Lan-
caster House voru svartir stór-
bilar að koma og fara þegar
leigubillinn nálgaðist. Risavaxinn
Austin Pricess Ieið hjá eins og
virðuleg heldri kona frá Viktoriu-
timanum á leið til jarðarfarar;
leigubillinn vék i skyndi eins og
strákhvolpur. Mercedes 600 ók
burt með Afrikubúa innanborðs,
sem kominn var langt að heiman;
hann þurfti ekki að hafa áhyggjur
af áliti skattgreiðendanna. Ráð-
herra úr verkamannaflokknúm
ók hjá i Vauxhall; hann vildi ekki
að strákarnir heima héldu að
19
hann væri orðinn stór upp á sig.
Röð af RollsRoycum stóðu með-
fram einni stéttarbrúninni, mein-
lætalegir og virðulegir eins og
sæmilega greindir biskupar.
Leigubillinn þokaðist meðfram
þeim, stanzaði framanvið súlna-
göngin og Malone steig út. Hann
leit á gjaldmælinn, leitaði i
vösunum og tindi fram far-
gjaldið upp á eyri.
Ekillinn góndi reiðilega á pen-
ingana. — Guð hjálpi
Vietnömunum. Þeir fá aldrei
eyrisvirði frá ykkur, ha, lagsi?
Og hann ók af stað með offorsi,
svo að einn Rollsinn hörfaði
feimnislega til baka i röðina sem
hann ætlaði út úr.
Malone gekk upp þrepin, sýndi
dyraverðinum aðgangskortið og
gekk inn i troðfullt anddyrið.
Quentin hafði útvegað aðgangs-
skirteinið og Malone hafði verið
afhent það rétt áður en hann hafði
farið burt i fylgd með Jósef. Þar
var hann skráður Aðstoðar-
ntaður, en Quentin hafði bent
honum á að það myndi aðeins
veita honum aðgang að fremri
sölunum, ekki inn i ráðstefnusal-
inn sjálfan. Malone nægði það; ef
Quentin var ekki öruggur i
fundarsalnum, þá var honum
hvergi óhætt.
Fyrsti maðurinn sem hann kom
auga á i þvögunni, var Quentin
sjálfur á leið niður breiðu þrepin
andspænis innganginum. Með
honum voru Edgar, Larter og
nokkrir menn aðrir, en það var
eins og Quentin væri algerlega
einn; ekki aðeins einn,heldur ein-
mana. Hann gekk niður stigann
með nokkurri reisn, en það var
eins og hann sæi ekki nokkurn
skapaðan hlut i kringum sig. And-
lit hans var lokað fyrir þessum
fjöruga, masandi heimi allt i
kringum hann. Hann litur út eins
og maður með lost, hugsaði
Malone, tilbúinn til aftöku.
Þá leit Quentin yfir hópinn og
kom auga á Malone. Sem
snöggvast var eins og honum yrði
illt við; siðan lék bros um fritt
andlitið. Hann gekk niður siðustu
þrepin, stakk Edgar og þá hina af
sér, og kom til móts við Malone i
þrönginni.
— Ég ætlaði varla að þekkja
þig. Hann leit á dökkbláu ullar-og
mohair-fötin, bláa silkislifsið,
rjómagulu silkiskyrtuna og
svörtu skóna. — Þú hefur sóað
aurunum þinum, Scobie. Og allt
saman min vegna.
Malone hristi höfuðið. — Þetta
er ekki sóun. Það er alltaf verið
að biðja mig að vera svaramaður
við giftingar.
— Þau henta lika við jarðar-
farir, sagði Quentin og lokaði
siðan munninum eins og hann
ætlaði að bita af sér tunguna. Svo
yppti hann öxlum.
Malone horfði i kringum sig i
rúmgóðu anddyrinu, horfði á
gervimarmaraveggina, rauð
teppin á stigunum sem lágu að
súlnaprýddum svölum og upp i
skreytt loftið. — Þeir kunnu svo
sannarlega að búa i haginn fyrir
sjálfa sig i gamla daga. Þetta
gæti orðið stórkostleg lögreglu-
stöð. Ég þarf að benda Flannery á
það þegar við komum til baka.
Quentin yggldi sig þegar
Flannery var nefndur, en sagði
ekkert um hann. Þess i stað sagði
hann: — Ég er stundum að velta
fyrir mér hvort þetta sé hentugt
umhverfi til að ræða um örlög
manna sem deyja úti á heiðum.
Marmaraveggir og jarðgreni
fara ekki sérlega vel saman.
Hann leit á hvitu marmara-
styttuna rétt hjá honum. — Ég er
ekki viss um að gamli hertoginn á
York sé samþvkkur þessu. Mér
finnstbroshans veröa æ þurrlegra
með hverjum degi sem liður.
Malone leit i kringum sig á
masandi þröngina; hvit, svört,
brún og gul andlit i einum hræri-
graut. — Við vitum ekki betur en
þarna sé einn morðingi eða fleiri.
Ég held þú sért ekki miklu ör-
uggari en þessir piltar á
heiðunum.
— Orlög min eru þá þegar ráð-
in, sagði Quentin, og sneri sér
undan um leið og Larter gekk til
þeirra. — Hvað höfum við langan
tima, Phil?
Larter leit á hann með
áhyggjusvip. — Ertu nokkuð las-
inn i dag? Quentin leit undrandi á
hann. — Ég á viö, að þú virðist
dálitið viðutan. Það varst þú sem
stakkst upp á stundarfjórðungs
hléi.
Quentin beit á vörina. — Hef ég
verið svona slæmur?
Larter hikaði, kinkaði siðan
kolli. — Þú talaðir tvivegis um
Indónesiu, þegar þú áttir við
Indó-kina. Ég er að velta fyrir
mér hvort við ættum að segja frá
þvi sem gerðist i gærkvöldi?
— Af hverju?
- Tja, það gæti útskýrt —
Larter tók af sér gleraugun og
sýndist allt i einu furðulega
ungur, námsmaður sem treysti
þvi ekki nema mátulega að hann
næði nokkurn tima prófi. Hann
fitlaði við gleraugun og sett þau
siðan upp aftur, dálitið skökk;
hann rétti þau og magurt, beina-
bert andlitið var hálfhulið bakvið
fálmkennda höndina. Hann var
ungur i þjónustunni, og hafði enn
ekki lært að vera diplómatiskur
við húsbónda sinn. — Ég átti við
• það, að þú hafðir ekki fulla stjórn
á fundinum i morgun, ekki eins og
hina dagana. Ef hinum full-
trúunum væri sagt frá þvi sem
gerðist, þá myndu þeir skilja
hvers vegna þú varst...— Hann
bandaði hendinni.og það var eins
og hann hefði engin bein i úln-
liðnum. Hann kemst aldrei á tind-
inn, hugsaði Malone; hann veit ef
til vill ósköpin öll um þjóðir og
sögu þeirra, en hann veit ekkert
um mannéskjúr. — Ég á við, þeir
bundu vonir við þig i gær. —
Quentin móðgaðist ekki yfir
klaufalegri gagnrýni Larters.
Maðurinn var næstum of góður i
sér, hugsaði Malone, og enn einu
sinni fór hann að reyna að hugsa
sér Quentin sem morðingja. — Ég
skal reyna að vinna traust þeirra
aftir, Phil. Og fyrst um sinn eru
atburðirnir i gærkvöldi trúnaðar-
mál.
Larter hikaði, kinkaði siðan
kolli. Já. Hann sneri sér að
Malone. — Við gerum ráð fyrir
hádegisverðarhléi um eittleytið.
— Ég verð til taks, sagði
Malone og fann að Larter var að
reyna að bæta upp glataðan
virðuleik með valdsmannslegri
framkomu. Hann fann til gremju
rétt i svip, en bældi haná sam-
stundis niður. Hann var flæktur i
nógu margt; hann vildi ekki bæta
við pexi við Larter. Hann brosti
og kom með þvi manninum á
óvart: Larter átti ennþá margt
ólært. — Coburn undirforingi og
ég skulum sjá um að sendi-
herrann komist á siðdegisfund-
inn.
Hann hafði komið auga á
Coburn neðan við stigann, þar
sem hann stóð og starði fast á
hvern þann sem gekk nærri
Quentin. Hann bað Quentin að af-
saka sig og þokaði sér af staö til
öryggisvarðarins. Hann var
kominn langleiðina til hans,
þegar hönd þreif i arm hans og
stöðvaði hann. Hann snerist á
hæli með krepptan hnefann til að
taka mannlega á móti árásar-
manninum og Jamaica sagði: —
Þú ert viðkvæmur náungi. Ertu
alltaf svona viðskotaillur?
Malone leit á dökka höndina
sem hélt enn um armlegg hans. —
Þú ert svei mér handsterkur.
Hvar fékkstu þjálfun? Með þvi að
taka i hendur á fólki i starfi? Eða
FIMMTUDAGUR
28. júní
7.00 Morgunútvarp. Veður-
fregnir kl. 7.00, 8.15 og 10.10.
Fréttir kl. 7.30, 8.15 (og for-
ustugr. dagbl), 9.00og 10.00.
Morgunbæn kl. 7.45.
Morgunieikfimi kl. 7.50.
Morgunstund barnanna kl.
8.45: Armann Kr. Einarsson
les ævintýri úr bók sinni
„Gullroðnum skýjum” (4).
Tilkynningar kl. 9.30. Létt
lög á milli liöa. Morgunpopp
kl. 10.25: Hljómsveitin
Bloodstone leikur og syng-
ur. Fréttir kl. 11.00. Hljóm-
plötusafnið (endurt. þáttur
G.J.)
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Fréttir og veðurfregnir.
Tilkynningar.
13.00 A frivaktinni. Margrét
Guðmundsdóttir kynnir
óskalög sjómanna.
14.30 Siðdegissagan: ,,Dala-
skáld” eftir Þorstein
Magnússon frá Gilhaga-Ind-
riði G. Þorsteinsson les (8).
15.00 Miðdegistónleikar: Tón-
list eftir Beethoven.Búda-
pest-kvartettinn leikur
Strengjakvartett nr. 10 i Es-
dúr op. 74. Hermann Prey
syngur ,,An die Hoffnung”
op. 94. Sex lög op. 48 við ljóð
eftir Gellert og tvö lög op. 75
við ljóð eftir Goethe viö
pianóundirleik Geralds
Moore.
16.00 Fréttir.
16.15 Veðurfregnir. Til-
kynningar.
16.25 Popphorniö.
17.10 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Tilkynningar.
19.20 Daglegt mál- Helgi J.
Halldórsson cand. mag.
flytur þáttinn.
19.25 Asatrú og kristindómur.
Dr. theol. Jakob Jónsson
flytur synoduserindi.
19.55 Gestur I útvarpssal.
Hanna-Marie Weydahl leik-
ur á pianó verk eftir Fartein
Valen, Oisten Sommerfeldt
og Knut Nystedt.
20.20 Leikrit: „Lifsins krydd”
eftir Somerset Maugham.
Þýðandi Ingibjörg Stephen-
sen. Leikstjóri: Sveinn
Einarsson. Persónur og
leikendur: Asheneden: Þor-
steinn O. Stephensen.
Ashenden (yngri): Guð-
mundur Magnússon. Alroy
Kear: Rúrik Haraldsson.
Lafði Hodmarsh: Herdis
Þorvaldsdóttir. Millicent
hertogafrú: Geirlaug Þor-
valdsdóttir. Scallion lávarð-
ur: Pétur Einarsson. Rosie
Driffield: Þóra Friðriks-
dóttir. Mary-Ann: Auður
Guðmundsdóttir. Ellen:
Guðrún Alfreðsdóttir.
Presturinn: Ævar R.
Kvaran. Prestfrúin: Þóra
Borg. Galloway: Kjartan
Ragnarsson. Frú Barton
Trafford: Guðbjörg Þor-
bjarnardóttir. Allgood New-
ton: Sigmundur 0. Arn-
grimsson. Amy Driffield:
Sigriður Hagalin. Þjónn:
Klemens Jónsson.
22.00 Fréttir.
22.15 Veðurfregnir. Eyjapistill.
22.30 Manstu eftir þessu?Tón-
listarþáttur i umsjá Guð-
mundar Jónssonar pianó-
leikara.
23.15 Fréttir I stuttu máli.
Dagskrárlok.

Urvals hjolbaröar
Flestar gerÖir ávallt
fyrirliggjandi
Fljótog góð þjónusta
KAUPFELAG
ÞINGEYINGA
HÚSAVÍK

Höfum ávallt fyrirliggjandi allar stærðir skraut-
hringja á hjólbarða, bæði alhvíta og hvíta með
svartri rönd.
Sendum gegn póstkröYu hvert á land sem er.
GÚIVHVIfVINNUSTOFAN H.F.
Skipholti 35 — Reykjavík — Sími 30688