Þjóðviljinn - 06.09.1975, Blaðsíða 4

4 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 6. september 1975.
DJOÐVIUINN
MALGAGN SÖSlALISMA
VERKALÝÐSHREYFINGAR
OG ÞJÓÐFRELSIS
Útgefandi: Útgáfufélag Þjóöviljans
Framkvæmdastjóri: Eiður Bergmann
Ritstjórar: Kjartan ólafsson
Svavar Gestsson
Fréttastjóri: Einar Karl Háraldsson
Umsjón með sunnudagsblaði:
Arni Bergmann
Ritstjórn, afgreiösla, auglýsingar:
Skólavörðust. 19. Simi 17500 (5 iinur)
Prentun: Blaðaprent h.f.
UMSKIPTINGAR Á FLÓTTA
í umræðum siðustu daga milli dagblað-
anna Timans og Þjóðviljans um kaupmátt
launa verkafólks borinn saman við kaup-
mátt heildartekna þjóðarbúsins og
þróunina i þessum efnum nú og fyrr, — þá
hefur Þórarinn Þórarinsson, ritstjóri
Timans og formaður þingflokks Fram-
sóknarflokksins verið á flótta.
Þórarinn hefur aldrei treyst sér til að
véfengja þær tölulegu staðreyndir, sem
hér i Þjóðviljanum var vakin athygli á i
siðustu viku, og i blaði sinu á miðvikudag
kemst Þórarinn svo að orði, „að Þjóð-
viljinn haldi áfram að hamra á útreikn-
ingum Þjóðhagsstofnunar” um þjóðar-
tekjurnar og viðurkennir þar með að við
höfum að sjálfsögðu farið rétt með hinar
opinberu tölur hagfræðinga rikis-
stjórnarinnar.
Ritstjóri Timans er nú lika hættur að
bera fyrir lesendur sina þá fjarstæðu, að i
tölum Þjóðhagsstofnunar um þróun
þjóðartekna á föstu verðlagi sé ekki búið
að taka fyllst tillit til allra breytinga á
viðskiptakjörum okkar.
En hver er þá siðasta vörn formanns
þingflokks Framsóknarflokksins, sú sem
kemur fram i blaði hans á miðvikudaginn
var?
Hún er sú, að Þjóðviljinn hafi jú ekki
birt útreikninga um það, hvort óbreytt
verðgildi þjóðartekna nægi til að standa
undir óbreyttum kaupmætti launa — það
var orðið.
Það er rétt, um þetta hefur Þjóðviljinn
enga útreikninga birt.
Okkar skoðun er reyndar sú, að af hálfu
verkalýðshreyfingarinnar ætti það á
hverjum tima, að vera alger lágmarks-
krafa, að kaupmáttur tekna lágtekjufólks
hækki til jafns við hækkaðan kaupmátt
þjóðartekna, eða með öðrum orðum til
jafns við hækkun þjóðartekna á föstu
verðlagi.
Og krafa Alþýðubandalagsins er sú, að
kaupmáttur tekna láglaunafólks hækki
meira en þessu nemur, vegna þess að
flokkurinn vill breyta tekjuskiptingunni i
þjóðfélaginu verkafólki i hag, svo sem
stefnt var að með nokkrum árangri á
árum vinstri stjórnarinnar.
Við teljum sem sagt að óbreyttar
þjóðartekjur að raungildi nægi til að
standa undir óbreyttum kaupmætti verka-
fólks og vel það.
En hver er afstaða Framsóknar-
flokksins i þessum efnum nú i herleið-
ingunni?
Orð Þórarins ritstjóra i Timanum á
miðvikudag og i forystugrein i gær er vart
hægt að skilja á annan veg en þann, að
Framsóknarflokkurinn telji að óbreyttar
heildartekjur þjóðarinnar nægi ekki til að
standa undir óbreyttum kaupmætti tekna
verkafólks. Að minnsta kosti fer formaður
þingflokks Framsóknarmanna fram á , að
Þjóðviljinn birti útreikninga, sem sýni að
þetta nægi ekki!
Það mun verða bið á að slik talnaspeki
birtist hér i Þjóðviljanum, en i tilefni af
skrifum Þórarins gerum við þá kröfu, að i
Timanum verði því svarað skýrt og
skorinort, hvort það sé stefna Fram-
sóknarflokksins nú, að kaupmáttur launa
verkafólks eigi að fara minnkandi, þótt
raungildi þjóðartekna samkvæmt út-
reikningum Þjóðhagsstofnunar standi i
stað eða fari vaxandi?
Við hvetjum blaðalesendur eindregið til
að taka vel eftir svörunum.
Ritstjóri Timans leyfir sér að halda þvi
fram, að hér i Þjóðviljanum hafi verið
fullyrt—að ekkert tillit þurfi að taka til
viðskiptakjara i sambandi við kaup-
gjaldsmál. Slikt er rakalaus fölsun.
Það sem við höfum vakið athygli á eru
opinberar tölur, sem sýna, að þegar tekið
hefur verið fyllsta íillit til breytinga á
viðskiptakjörum, þá er niðurstaðan sú, að
af heildararði þjóðarbúsins kemur nú enn
minna i hlut verkafólks heldur en var fyrir
5 árum, — fyrir daga vinstri
stjórnarinnar. Þessi staðreynd liggur
fyrir þrátt fyrir það, að á árum vinstri
stjórnarinnar tókst að auka kaupmátt
launa lágtekjufólksins nokkru meira en
nam vexti þjóðartekna.
Svo alvarleg er sú kjaraskerðing, sem
núverandi rikisstjórn ber ábyrgð á.
Formaður þingflokks Framsóknar-
flokksins heldur þvi blákalt fram i blaði
sinu, að það sé óbilgirni af hálfu Þjóð-
viljans, að gera þá sjálfsögðu lágmarks-
kröfu, að kaupmattur launa lágtekjufólks
á íslandi nái að vaxa i samræmi við hækk-
andi kaupmátt heildartekna þjóðarbúsins.
Það er algerlega nýtt i pólitiskri
umræðu siðari ára á íslandi, að sjá svo
glórulausan fjandskap i garð verkafólks
borinn blygðunarlaust á borð fyrir þjóðina
til að gaumgæfa.
Meðan annað kemur ekki fram hljóta
menn að hafa fyrir satt, að Þórarinn túlki i
þessum efnum núverandi stefnu Fram-
sóknarflokksins. k.
KLIPPT...
Milljón undir borðið — þ.e.a.s. I húsbyggingasjóð Sjálfstæðisflokks-
ins — þurfti Armannsfell aö greiða gegn loforði Alberts um lóö á
„grænu svæöi”.
Mútaði
r
Armannsfell
Sjálfstœðis-
flokknum?
Það er farið að leka Ut af
flokksráðsfundum Sjálfstæðis-
flokksins. Alþýðublaðið birtir i
gær frásögn af heiftarlegum
deilum Daviðs Oddssonar,
borgarfulltriia, og Alberts Guð-
mundssonar, borgarráðs-
manns, um ióðaúthlutunina til
Armannsfells. Lóðin var endur-
gjald fyrir einnar milljón krónu
framlag Armannsfells til Sjálf-
stæðishússins. Davið hélt þvi
fram að Sjálfstæðisflokkurinn
hefði orðið fyrir miklum álits-
hnekki meðal almennings vegna
þessa máls. Þannig segir Al-
þýðublaðið frá flokksstjórnar-
fundinum:
,,Davið Oddsson sagði á
fundinum, aöhonum væri kunn-
ugt um, að fyrirtækið Armanns-
fell hefði greitt 1 milljón króna i
hUsbyggingasjóð Sjálfstæðis-
flokksins gegn loforði frá Albert
Guðmundssyni um, að fyrirtæk-
ið myndi fá byggingalóð i borg-
inni i staöinn. Sagði Davíð, aö
fyrirtækið hefði svo kallað eftir
efndunum og heimtaö lóð á
þeim staö, sem þaö siðar fékk —
en þar hafði veriö gert ráð fyrir
„grænu svæði” i borginni.
— Albert barði þetta i gegn,
sagði Davið, og gagnrýndi harð-
lega slik vinnubrögð samstarfs-
manna sinna i borgarstjórnar-
meirihlutanum.
Mikið uppistand varð á
fundinum vegna þessara upp-
ljóstrana Daviðs Oddssonar.
Kom til harðra deilna milli hans
og Alberts Guðmundssonar með
þeim afleiðingum, að fundurinn
flosnaði upp. Hafði Albert i
heitingum við Davið og mun
m.a. hafa látið þau orð falla, að
hann ætti ekki erindi á fundi
með sliku fifli og slefbera, sem
Davið Oddsson væri.”
Hver er
jafnaða rmaður ?
íslenskir sósialistar hafa
lengi haldið þvi fram að kórrétt
þýöing á orðunum sósialisti og
sosialismi væri jafnaðarmaður
og jafnaðarstefna. Alþýðu-
fldcksmenn hafa hinsvegar vilj-
að eigna sér þessi hugtök ein-
vörðungu og hafa jafnan haldið
þvi fram aö þau væru þýðing á
erlendu heitunum sosialdemo-
krat og'sosialdemokrati.
Enloksins hefur Alþýðublaðið
jafnað sig á þessum hugtaka-
ruglingi. t forystugrein Alþýðu-
blaðsins miðvikudaginn 3.
september viðurkennir leiðara-
höfundur að sosialisti sé á is-
lensku jafnaðarmaöur.
Nákvæm þýðing á þessum er-
lendu heitum ætti þvi sam-
kvæmt kenningu Alþýðublaðs-
ins i dag aö vera jafnaðarmaður
og jafnaðarstefna annarsvegar
og lýðræðisjafnaðarmaður og
lýðræðisjafnaðarstefna. Ef
menn svo vilja nota önnur orð
en Alþýöuflokksmaður og Al-

Er Gylfi sósíaiitalciðtogi?
þýðubandalagsmaður ætti þvi
að nota orðin krati (lýðræðis-
jafnaðarmaður) og jafnaðar-
maður. Stefna Alþýðuflokksins
er þvi kratismi eða lýðræðis-
jafnaðarstefna en stefna Al-
þýðubandalagsins jafnaðar-
stefna. Eru menn ekki nokkru
nær, eða hvað?
En vilji nU Alþýðuflokksmenn
halda þvt fram að þeir séu hinir
einu og sönnu sósialistar i
landinu, sem hlýtur þá að koma
fram I breyttri stefnu flokksins
á næstunni,er Gylfi Þ. Gislason
einn helsti leiðtogi sósialist á Is-
landi. Hann ætti þá að meta til
jafns við hinn portUgalska
Soares og franska Mitterand.
Þeir sem muna Gylfa við-
reisnaráranna geta tekið undir
með Bjarna Guðnasyni, þegar
hann lýsti undrun sinni á is-
lenskum stjórnmálum i frægri
þingræðu með þessum fleygu
oröum: „Það er það, þaö er nU
það, þaö er nefnilega það.”
Launþegasjóð-
irnir í Svíþjóð
Hugmynd sU sem hagfræöing-
ur sænska alþýðusambandsins,
Rudolf Meidner.hefur hrundið á
og kynnt var hér i blaðinu i gær
kemur i beinu framhaldi af ára-
tuga viöleitni jafnaðarmanna i
Sviþjóð að umskapa þjóðfélag
sitt með hægfara umbótum i
nokkurri togstreitu við auðvald-
iðen þó að jafnaði með allgóð-
um borgfriði við það. Fyrir
ýmsum dráttum þessarar þjóð-
félagsþróunar var gerö nokkur
grein i ágætu samtali við Gisla
Gunnarsson sagnfræðing i Þjóð-
viljanum i sumar, og þar var
drepið á þá miklu möguleika
sem sænskir jafnaðarmenn
virðast óneitanlega hafa til að
reka sina pólitik sem er vissu-
lega einstæð- i veröldinni, en
jafnframt var bent á hinar
miklu takmarkanir: auðvalds-
herramir með Wallenberg i
broddi fylkingar hafa i
reynd alla þá aðstöðu til gróða-
söfnunar og samþjöppunar auðs
og valda og best verður á kosið
— fyrir þá. Og nU er spurningin
hvort aðferð Meidners er til
þess fallin að snUa hlutunum við
loksins og takmarka eign og
efnahagslegt áhrifavald
kapitalista i þessu gósenlandi
„stéttasamvinnunnar”.
Um manninn að baki hug-
myndinni um vaxandi hluta-
fjáreign launþegasjóða er sagt
að hann hafi gerst æ róttækari
með árunum. Honum sé nU ljóst
að sU breyting sem Urslitum
veldur á aðstöðu launafólks og
annarrar alþýðu fáist þvi aöeins
fram að eignarafstæðum sé
breytt i grundvallaratriöum.
Viðþað verði ekki unað að 1% af
600 þUsund hlutabréfaeigendum
Sviþjóðar eiga meira en
helminginn af markaðsverö-
mæti bréfanna og hafa þar með
alger yfirráð yfir öllu hlutafénu.
Jafnframt gerir Meidner þaö
full-ljóst að fyrir honum vaka
ekki þær smáborgaralegu hug-
myndir um „dreifingu eignar-
innar” sem sumir borgara-
flokkanna i Sviþjóð gætu vel
hugsað sér að taka undir. Það er
nefnilega algert grundvallar-
atriði hjá Meidner að hin vax-
andi hlutabréfaeign verkafólks i
fyrirtækjum skuli vera sameign
verkalýðshreyfingarinnar og
undir félagslegri stjórn.
hj—ekh.
... OG SKORIÐ