Þjóðviljinn - 10.11.1978, Qupperneq 9

8 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Föstudagur 10. nóvember 1978
Föstudagur 10. nóvember 1978 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 9
í hefðbundnum stfl

_ ^ S7,
,,A vængjum vildi ég berast”
tæki, hiö stærsta sinnar tegundar
I Evrópu. Þeir sjá ekki aöeins um
mat fyrir flugvélar heldur skipta
einnig viö þá ýsmar verslanir og
fyrirtæki, vinnuflokkar o.s.frv.
Sérstakur maöur gerir hleöslu-
skýrslur og hleöslustjórinn sér
um aö vélarnar séu rétt hlaönar.
Flugvirki athugar hvort eitthvaö
þarf aö lagfæra viökomandi vél-
inni, sér um eldsneytisáfyllingu
o.s.frv.
Vélamaöurinn hjá okkur hér á
Flugvellinum heitir Kristinn
Magnússon. (Þvi má skjóta hér
innan svigá, aö af honum ætlaöi
ég að hafa tal en hann var þvi
miður veikur). Kristinn sér um
útvegun á varahlutum i vélarnar.
Hann hefur sjálfur nokkurn ,,lag-
er”. Fulltrúar frá flugfélögunum
hittast einu sinni á ári og bera
saman bækur sinar. Þeir hafa
samband sin á milli um útvegun
varahluta. Eitt félagið hefur
þennan hlutinn, annaö hinn
o.s.frv.
Mér kemur það nú i hug I sam-
bandi viö matinn f rá SAS, sem viö
minntumstááöan, aö hann er allt-
af pantaöur daginn áöur, sam-
kvæmt þeim farþegafjölda, sem
viö þurfum aö sjá um hverju
sinni.
Lifnar hagur nú á ný,
nýr er bragur spunninn,
dýr og fagur austri I
upp er dagur runninn.
Þessi visa, — ein af mörgum,
sem viö kváöum er viö riöum
fram Blönduhliöina og Noröurár-
dalinn á leiö i göngur I gamla
daga, — flaug gegnum hug minn
er ég leit út um gluggann á her-
bergi minu á Hótel Cosmopol þeg-
ar ég vaknaöi snemma aö morgni
lokadags hinnar skömmu Kaup-
mannahafnarvertiöar minnar.
Og þetta var ,,dýr og fagur” dag-
ur. Veöurbliöa hefur að visu veriö
hér i Höfn siðan ég kom þar niöur
úr háloftunum, kyrrt og milt en
sólarlaust. Ennþá var stillilogn
en giampandi sól og áreiöanlega
sterkju hiti.
Talað við sjálfan sig
Næturlif nærliggjandi gatna
var gengiö til náöa en ég og annaö
,,sóma”-fólk aö risa úr rekkju.
Mikiö eigum viö nú annars gott,
sem erum ekki eins og þessir toll-
heimtumenn og bersyndugir, —
eða er þaö ekki?
„Morgungolan svala
syndugum hugsunum”
svaiar,
varö Þuru I Garöi einu sinni aö
oröi, ef ég man rétt. Ekki get ég
nú sagt, aö hugsanir minar hafi
verið neitt sérstaklega syndsam-
legar á meðan ég var aö tina á
mig spjarirnar, enda engin
morgungola til aö svala þeim,
þótt svo heföi veriö. Aftur á móti
beiö min áreiöanlega kaffi niöri i
veitingasalnum og þaö getur ifka
„Þú þyrftir að vera hér
heilan dag til þess að geta
sagt eitthvað af viti”
veriö svaladrykkur, sé þaö nógu
heitt.
Veitingasalurinn mátti heita
fullur. Þar ægöi saman mörgum
manngeröum og töluveröu af
tungumálum. Mér þótti illt, aö
Islenska skyldi ekki heyrast á
þessu fjölþjóöaþingi og til þess að
bæta úr þvi fór ég aö tala viö
sjálfan mig. Þerna ein, sem
þarna gekk um beina, tók eftir
þessu tauti minu, kom aö boröinu
og spuröi hvort mig vanhagaði
um eitthvaö. Þaö fannst mér á-
kaflega elskulegt af henni en þaö
var hinsvegar ekki von að hún
varaöi sig á þvi, að ég væri bara
aö tala viö sjálfan mig. Og til þess
aö ekki hallaöist nú á tslending-
inn um kurteisina þá sagöi ég
henni, aö mér fyndist kaffiö henn-
ar svo gott, aö ég heföi ekki getaö
annaö en haft orö á þvi upphátt.
Vantar viðspyrnu
Nú hef ég hugsaö mér aö kom-
ast heim i Faxaskjóliö i kvöld. Þó
er erindum minum hér hvergi
nærri lokið. Eftir er aö tala viö
Guömund Jónsson stöövarstjóra
og hans fólk úti á Kastrupflug-
velli. Þangað ætlaöi Vilhjálmur
aö aka mér og þvi arkaöi ég beint
i skrifstofuna til hans.
— Viö fáum okkur kaffi áöur en
við .förum, sagði Vilhjálmur.
Ekki gat ég hafnað svo ágætu boöi
þótt mér þætti nú nóg um þessa
kaffidrykkju, svona aö morgni
dags. Og svo stigum viö I bil Vil-
hjálms og ókum rakleitt út á
Kastrup. Þar fól hann mig umsjá
Guömundar, viö kvöddumst en
einhvernveginn fannst mér samt
að þaö væri ekki fyrir fullt og allt.
Loksins sá ég eitthvaö út úr
borginni, eitthvað annaö
en endaiausar húsaraöir. En
hvaö var þá að sjá?
„Sem nefiaus ásýnd er,
augnalaus meö”,
sagöi Bjarni. En var það ekki
Matthias, sem talaði á hinn bóg-
Or bókunardeild Hafnarskrifstofunnar.
inn um „Brosandi land”? Llklega
er þaö nær lagi. Hitt er rétt, aö I
ásýnd þessa lands eru engir
skarpir drættir, engin svipmikil
tign, heldur mjúkar og hlýlegar
linur sem maöur greinir raunar
aöeins i nánd sinni,en þegar fjær
er litiö er naumast unnt aö aö-
skilja hauöur og haf, augað fær
hvergi viðnám.
En hvaö eiga svona bollalegg-
ingar að þýöa? Ég er kominn
hingaö út á Kastrup til þess aö
ræöa viö Guömund Jónsson en
ekki til þess aö skoöa landslagiö.
Og Guðmundur og hans aöstoöar-
stúlka tóku mér opnum örmum.
I mörg horn að líta
— Nú ert þú stöövarstjóri hér,
Guömundur, hvað þýöir þaö
eiginlega aö vera stöövarstjóri?
— Já, I þessari spurningu felst
þaö, hvaö ég og mitt fólk geri hér
og þvi er nú kannski ekki svo auö-
velt aö svara til hlitar I mjög
stuttu máli. En sjáöu til, hér sérö
þú þennan sirita. Hann er I gangi
allan sólarhringinn. Viö byrjum á
þvl að lesa af honum strax aö
morgninum. Fáum af honum
upplýsingar um allar vélar okk-
ar, sem fara hér um á hverjum
sólarhring. Sjáum hvenær þær
fara af viökomandi flugvelli, hve-
nær þær eru væntanlegar hingaö
og farþegafjölda. Við vinnum
fjögur hér á skrifstofunni, tvö og
tvö i senn. Þegar svo vél kemur
fer annar á vakt út. Hann hefur
þá meöferðis upplýsingar um
veöur á þeirri leiö sem framund-
an er þvi veöriö hefur m .a. áhrif á
eldsneytistöku vélarinnar. Hann
gefur einnig upplýsingar um far-
þegafjölda og farangur, svo vitaö
sé um þá breytingu, sem kann aö
veröa á hleöslu vélarinnar. Vana-
lega tekur þaö um 20 minútur aö
koma farangrinum úr vélinni.
Hann fer svo hér inn og ýmist
verður hér eftir eöa dreifist á aör-
ar vélar, sem skila honum i næsta
áfanga. Nú, auk þess fer svo
náttúrlega alltaf einhver timi i aö
hlaöa vélarnar nýjum farangri.
Þegar vélin hefur veriö tæmd
er hún hreinsuö, tekiö i hana vatn
o.þ.u.I. og er þaö sérstakt liö, sem
sér um það. Matarbirögir eru
endurnýjaöar, ásamt drykkjar-
vörum. Matinn fáum viö hjá SAS.
Guömundur Jónsson: — og sjald-
an mæta allir sem bókaöir hafa
veriö.
Farþegar fara þá fyrst um borö
þegar gengiö hefur veriö frá öllu
innan félarinnar til næsta flugs.
Gengið um borð
Nú, um 25 minútum fyrir áætl-
aöan brottfarartima er gefin
fyrsta tilkynning um brottför,
miðað viö 100 farþega eöa fleiri.
Þaö þarf alltaf eitthvert forskot
til þess aö koma öllum farþegum
um borö, þeir geta hafa villst i þvi
völundarhúsi, sem flugstööin er,
(ja, hvort ég kannast nú ekki viö
þaö) — eöa oröiö fyrir töfum meö
einhverjum hætti. (Koma mérnú
Ihugsögur,sem Vilhjálmur sagöi
mér frá I gær en okkur kom sam-
an um aö þær yröu ekki birtar
fyrr en eftir 50 ár). — Meö ein-
hverjum töfum veröur alltaf aö
reikna. En allir þurfa aö vera
komnir um borö 5 mínútum áöur
en vélin fer.
Ef um er aö ræöa milllilend-
ingu, t.d. Reykjavik-Glasgow-
Kaupmannahöfn eöa öfugt, þá
höfum viö ákveöinn sætakvóta i
viðkomandi vél og Glasgow ann-
an. Fer þessi skipting eftir fár-
þegafjölda á hvern staö.
Alltaf er eitthvaö um umfram-
bókanir því sjaldan mæta allir,
sem bókaðir hafa veriö. Oftast
vantar 5-10%. Yfir nóttina koma
nöfn bókaöra farþega á siritann.
Þá er farþegalistinn borinn
saman viö farseöla og niöurstaöa -
þess samanburöar send bókunar-
deildinni I Reykjavik. Sjaldan, og
raunar aldrei, er fullt samræmi
milli bókaöra farþega og seldra
farseöla þvi alltaf hellast ein-
hverjir úr lestinni. Viö skráum
nöfn allra þeirra, sem á listanum
eru en ekkihafamætt. Komi fyrir,
aö einhver hafi skilað farseöli en
falliöút af listanum þá bætum viö
honum á hann og upplýsingar um
allar slikar breytingar eru sendar
til Reykjavikur. Farseðlar meö
vélum okkar, sem seldir hafa
veriöhjá öörum flugfélögum, eru
og sendir heim. í London er alls-
herjar innheimtumiöstöö, sem
sér um innheimtu á fargjöldum,
fyrir seðla, sem seldir hafa veriö
annarsstaöar, og sendir þau svo
til viðkomandi flugfélaga.
Um þaö bil einn þriðji farþega,
sem flýgur meö okkur frá Kefla-
vik til Kastrup, flýgur áfram héö-
an. Hinn hlutinn staönæmist hér
eöa fer héöan meö öörum.
Og eitt vil ég biöja þig aö muna
um aö segja, hvaö sem ööru liöur,
sagöi Guömundur. Starfsfólk
ókkar hér er mjög gott og stööugt
I starfi. Vinnur hér sumt árum
saman.
— Nú, sé um yfirvigt á farangri
að ræöa er hún færö á sérstakan
seðil, sem nældur er viö farseðil-
inn.Meöfarseölunum sendum viö
svo hleösluskýrslur oe Dóstskrá.
Sjúklingar — börn —
þjóðhöfðingjar.
Eins og nærri má geta er oft
eitthvaö af farþegum með vélun-
um, sem veröur aö annast sér-
staklega. Stundum kemur þaö
fyrir aö sumrinu, aö meö ein-
hverri vélinni eru allt upp i 80
börn, svona frá 8-12 ára, sem eng-
inn fulloröinn er meö. A leiöinni
hingaö eru þau I umsjá flugfreyj-
anna I þeirri vél, sem þau koma
meö, siöan á okkar vegum á
meöan staöiö er viö hér og svo
felum viðþau, sem halda áfram,
á hendur flugfreyjunum i næstu
vél. Hiösama gildirum sjúklinga
og fólk i hjólastólum aö þvi
breyttu þó, aö starfsmenn okkar
sjá ekki um aö hjálpa þvi á milli
véla heldur er þaö i höndum sér-
stakra manna. Svo má kannski
geta þess, aö séu einhverjir sér-
stakir fyrirmenn á feröinni, svo
sem ráöherrareöa aörir slikir, þá
eru flugfreyjurnar látnar vita af
þvi.
Undirritaöur vill hér meö geta
þess, aö hann telst ekki til fyrir-
manna i þessu þjóöfélagi og lik-
lega bættur skaöinn bæöi fyrir
sjálfan hann og aöra. En sú fyrir-
greiösla, sem hann naut i þessu
feröalagi, heföi veriö fullboöleg
hverjum þjóöhöföinga. Sá, sem
væri óánægöur meö hana, gæti þá
bara setiö heima.
Þegar viö erum lausir við vél-
arnar þennan daginn er fariö aö
undirbúa næsta dag og svo koll af
kolli. Aösjálfsögðu veröum viö aö
tilkynna hvenær hver vél kemur
og fer og ef um seinkun er aö ræöa
þá hversvegna. Þaö má svo geta
þess svona I leiöinni, til rharks um
umferöina hér á Kastrup, aö i júli
mánuöi fór hér um 916.896 farþeg-
ar og íraktin i þeim mánuöi nam
11.422 tonnum. Flestir voru far-
þegarnir á dag 36.376.
Það var orð að sönnu.
Guömundur hefur talaö aö
heita má látlaust. Sjálfur hefi ég
setiö hér með töskuskrifliö mitt á
hnjánum, sem einskonar skrif-
borö, og hripaö niöur þaö, sem aö
framan er skráö.
— Ég veit, segir Guðmundur,
— aö þetta er ákaflega ófullkomin
lýsing á þeirri starfsemi, sem hér
fer fram. Þaö væri i raun og veru
lágmarkiö aö þú værir hérna i
flugstöðinni og á flugvellinum i
einn dag og fylgdist meö allri
starfseminni hér frá morgni til
kvölds. Þá gætiröu sagt eitthvaö
um þetta af viti.
Já, þarna koma þaö. Einmitt af
„viti”. Og nú varö mér þaö sam-
stundis ljóst, að þegar til kast-
anna kom var þaö svo sáralftið,
sem ég gat skrifaö „af viti” um
þetta feröalag. Þessvegna væri
auövitaö sæmst aö þegja. En það
má ég bara ekki. Það er nú bölv-
unin. Þaö vil ég hinsvegar taka
skýrt fram, aö þótt i þessari
ferðasögu,eöa hvaö sem viö eig-
Þaö er ekki amalegt aö hitta þær fyrir I farþegamóttökunni.
um aö kalla þessi skrif, fari ekki
mikiö fyrir viti eöa þekkingu, þá
er þaö ekki sök þeirra Vilhjálms
og Guömundar. Þeir reyndu aö
troöa öllu þvi inn i hausinn á und-
irrituöum sem unnt var á ekki
lengri tima og þaö er ekki þeim aö
kenna þótt „móttökutækiö” væri
ekki betra.
I Fraktmiðstöðinni.
— En nú þarf ég aö skreppa út i
Fraktmiöstööina, sagöi Guö-
mundur, — þú skalt koma meö
mér þangaö. Hann var meö óra-
langan lista yfir frakt, sem ekki
haföi veriö tilkynnt um fyrirfram.
Þaö kemur nú ekki aö sök ef um
smástykki er aö ræöa en ef þungi
hvers stykkis er farinn aö hlaupa
á hundruöum kg eöa ef hluturinn
þarf aö vera i ákveönum skoröum
i vélinni þá getur máliö fariö aö
vandast. Sé eldfimt efni meö i för
þá veröur áhöfnin aö vita hvar
þaö er svo hún getí fjarlægt þaö ef
eitthvaö kemur fyrir.
Viökönnum þaöá hverjum degi
hvaö mikil frakt liggur hjá okkur.
tgærmorgunvoruþað900kg en i
morgun voru þaö 3.700 kg sem
höföu komið yfir nóttina. Viö
fáum yfirleitt ekki aö vita um
fraktina fyrirfram og þaö veldur
okkur erfiöleikum og töfum viö aö
koma henni áfram. önnur flugfé-
lög flytja þetta gjarnan hingaö og
oft kemur fyrir aö þarna eru á
ferö efni, sem ekki má flytja meö
farþegum.
Það var svo sem auðvitaö aö
þessi dagur mundi liöa fljótar en
sumir aörir. Klukkan var farin aö
ganga eitt, bráöum var flugvél
væntanleg og nú stakk Guömund-
ur upp á þvi, aö viö fengjum okk-
ur matarbita. Ég haföi nú raunar
hugsaö mér að boröa ekki neitt
fyrr en á leiöinni heim. Hinsvegar
var þaö hæpin kurteisi aö hafna
svona ágætu boöi, auk þess sem
mér féll mæta vel félagsskapur-
inn viö Guömund og vildi gjarnan
njóta hans sem lengst.
Heimför.
Og svo kom þá vélin, sem hald-
iö skyldi meö heim. Ég fylgdist
meö Guömundi út á flugvöllinn er
farkosturinn renndi i hlaöiö.
Reyndi og aö fylgjast meö yfir-
boröi þeirra athafna, er eiga sér
staö þegar vél kemur og fer, en
þvi var Guömundur raunar skil-
merkilega búinn aö lýsa fyrir
mér. Kveöjur og viö stigum til
himna undir stjórn Jóhannesar
Snorrasonar, flugstjóra. Ekki get
ég veriö aö skrökva þvi upp á mig
aö ég sé flughræddur. Hinu neita
ég ekki, ab ég fann til notalegrar
öryggiskenndar er ég settist i sæti
mitt i vélinni og vissi Jóhannes
Snorrason viö stýriö. Þaö geta
naumast verið margir erfiöleik-
ar, sem Jóhannes hefur ekki mætt
á slnum áratuga flugstjóraferli
en komiö þó sér og farþegum sin-
um ávallt klakklaust til skila.
Flugfreyjurnar eru komnar á
stjá meö sina matarvagna. Vélin
er sneisafull af farþegum og þær
hafa i mörg horn aö lita. „Hvaö sé
ég”, sagöi Tryggvi heitinn Kvar-
an fyrrum prestur á Mælifelli eitt
sinn þegar hann mætti okkur
pabba meö fjárrekstur frammi i
Leirdal i Lýtingsstaöahreppi, —
og heimtaöi aö viö kæmum heim
til hans i kaffi. — Hvaö sé ég, varö
mér aö orði, er ég uppgötvaði aö
ég þekkti eina flugfreyjuna, Sig-
urbjörgu Sigurpálsdóttur frá
Lundi viö Varmahllð i Skagafiröi.
Ekki gafst timi til aö spjalla neitt
aö ráöi við hana eða starfssystur
hennar á leiöinni, en þær voru, ef
ég man rétt, Helga Stefánsdóttir,
yfirflugfreyja, Kristin Bernhöft,
og Hrund Thorsteinson. Komiö er
viö i Glasgow eins og á útleiðinni
en stefnan siöan tekin á Keflavik.
Ég ieit augnablik fram i flug-
stjórnarklefann til Jóhannesar og
félaga hans. Jóhannes hefur veriö
flugstjóri I 35 ár. Hann og Asgeir
Magnússon samstarfsmaöur
hans þarna I stjórnklefanum voru
saman viöflugnám úti i Ameríku,
komu heim meö sama Catalina-
flugbátnum 1946 og fengu haröa
útivist. Þeir mega muna tvenna
tim.ana i sambandi viö flugiö.
Breytingin hefur orðiö alveg
gifurleg, segja þeir. Þotuhreyfl-
arnir eru miklu fullkomnari en
hreyflarnir i gömlu flugvélunum,
svo að eitthvað sé nefnt af mörgu,
auk þess sem aöstaöan á jöröu
niöri hefur tekiö algerum stakka-
skiptum. Nú vantar okkur bara
varaflugvöll fyrir Boeing-þoturn-
ar. Hann er aö koma á Sauðár-
króki en þar þarf samt enn mjög
aö bæta ýmsa aöstööu og ég
treysti þvi aö samgönguráðherr-
ann, Ragnar Arnalds, gefi þvi
gaum, sagði Jóhannes.
Við erum að lækka flugið og ég
hverf til sætis mins. Innan stund-
ar erum við i Keflavik.
Þegar neyðin er stærst.
Eins og fyrri daginn var handa-
gangur I frihöfninni. Ég hef oft
undrast hvað tslendingar eru
duglegir aö versla. Sjálfur geri ég
þaö ekki ótilneyddur. En nú haföi
ég hugsaö mér aö kaupa smáhlut
til þess aö gefa vini minum I af-
mælisgjöf. En mér til skelfingar
sá ég fljótlega aö svo margar teg-
undir voru þarna af sömu vörunni
aö ég komst i stökustu vandræði. I
skyndi svipaöist ég um eftir ein-
hverjum, sem ég gæti kvatt mér
til ráöuneytis. Jú, þarna var þá
Karl Steinar Guönason, alþingis-
maöur. Og til hvers eru alþingis-
menn ef ekki til þess að ráöa
fram úr vandamálum kjósend-
anna. En rétt i þvi aö ég hugðist
ávarpa „háttvirtan þingmann”
kom ég auga.á skagfirsku flug-
freyjuna. Ég þóttist vita aö engir
heföu betri né viðtækari þekkingu
á ýmiss konar vörum en flug-
freyjur. Sú stétt er sjálfsagt jafn
samúöarfull og alúöleg viö nauö-
leitarmenn eins og mig hvort
heldur er i lofti eöa á láöi og
aldrei mun ég bera þeim nema
hiö besta orö, blessuöum. „Þú
skalt taka þetta” , sagöi Sigur-
björg. Og þetta þjakandi vanda-
mál, sem ég fann mig meö öllu
vanmegnugan aö ráöa fram úr,
var þar með leyst.
Dvölin I flugstööinni var stutt.
Ég slapp greiölega 1 gegnum toll-
skoöunina. Þaö var ekki einu
sinni litiö á töskugarminn minn,
enda var hún svo sem ekkert
augnayndi. A leiöinni út i bilinn
var ég aö velta þvi fyrir mér
hversvegna tollskoöunin væri
mér svona vinsamleg. Gat það
veriö af þvi aö ég var blaöamaöur
viö málgagn „verkalýöshreyfing-
arinnar, sósialisma og þjóðfrels-
is” (þvi ekki bændastéttarinn-
ar)? Nei, varla. Hitt mátti vera,
aö Sveinn minn Sæmundsson
heföi komiö þvi á framfæri „i
kerfinu” aö ég væri blaðamaður.
Og þá fór máliö aö skýrast. Því
þaö vita blaðamenn best sjálfir aö
þeir hafa fyrir löngu hlotiö al-
menningsorö fyrir heiöarleika og
grandvart liferni I hvivetna. Og
ég kerrti hnakkann, stoltur yfir
þvi aö tilheyra þessari sóma-
stétt.
Ég var ekki fyrr kominn inn i
bílinn hans Guðmundar frá Múla
en ungur maður, sem þar var
sestur, benti mér aö koma til sin.
Þetta reyndist þá vera skáld
þeirra Dalvikinga, Guðlaugur
Arason.
— Þú er frá Frostastööum,
sagöi hann og var hreimur radd-
arinnar mitt á milli’spurningar og
fullyrðingar.
— Já, hvernig veistu þaö?
— Ég hef verið þar hjá henni
Onnu Dóru frænku minni og
Sveini bróöursyni þinum. Þar
sá ég mynd sem ég þóttist þekkja
þig af.
Þetta voru slæmar fréttir. Ég
hef aldrei séö af mér neina mynd,
sem ég hef ekki getaö sagt meö
bestu samvisku aömér þætti ljót.
Og nú þekkti Guölaugur mig af
slikri mynd. Er ég þá virkilega
svona forkunnar ljótur? Þaö var
þá fagnaðarefni aö koma heim i
faöm fósturjaröarinnar til þess að
uppgötva slikt.
— Súpið á þessu , strákar,
sagði Kristján i Últíma brosandi
og rétti okkur Guölaugi koniaks-
fleyg.
„Eitt bros getur dimmu i dags-
ljós breytt”.
Við Guölaugur tókum tveim
höndum hressingunni frá Krist-
jáni. Og þaö stóöst á endum að
þegar komiö var aö Loftleiöahót-
elinu höföum viö þrir skipt bróö-
urlega á milli okkar koniakinu.
Það er ekkert aö marka þótt
Guðlaugur þekkti mig af mynd-
inni. Þaö þarf ekki aö vera annað
en daufur svipur. Skáld eru svo
skarpskyggn.
Feröinni til Kaupmannahafnar
er lokið. Hún tók ekki langan tima
en var engu aö siöur ánægjuleg.
Aö visu svaf ég ekki hjá drottn-
ingunni eins og sýslungi minn Jón
Skrikkur, þegar hann heimsótti
Hafnarslóö hér á árunum. En ég
bjóst heldur ekki viö þvi, svo þaö
uröu mér engin vonbrigöi. Aftur á
móti varö ég málkunnugur all-
mörgu Flugleiöafólki. Þau kynni
eru auðvitaö litil en góö. Og ég hef
enga trú á aö þaö breyttist þótt
þau yröu meiri. — mhg.
Fjöl-
breyttar
barna-
skemmt-
anir
í Laugarásbíói
á morgun
Félagiö Junior Chamber i
Reykjavik gengst fyrir barna-
skemmtunum laugardaginn 11.
nóv. kl. 13,30 til 15,00 i Laugarás-
bió.
Skemmtununum er skipt niöur i
stutt atriöi, svo sem leikrit, sögu,
söng, þrjár 10 ára stúlkur syngja
og siöast er rúsina i pylsuendan-
um. J.C. félagar annast öll
skemmtiatriði og söng.
Skemmtanir þessar eru byggö-
ar þannig upp, að börnin, sem
koma, taka virkan þátt i sýning-
unni og er hún sérstaklega fyrir
börn á aldrinum 3 — 7 ára, þótt
fleiri hafi gaman aö.
Skemmtanir þessar eru i
tengslum við kjörorö heimssam-
takanna, sem er: „Tækifæri fyrir
öbrn”.
—mhg
wmmmmmmmrnm■ m mmmmmmmmm m mmmmmmmm^mm m mmmmmmmmmmmmm
Samsöngur
karlakóra
á
Selfossi
Laugardaginn 11. nóvember,
kl. 4. halda karlakórarnir Svanir,
Akranesi, Karlakór Keflavikur og
Karlakór Selfoss samsöng i hinu
nýja iþróttahúsi á Selfossi.
Þetta eru þriöju tónleikar þess-
ara kóra á þessu ári. En kórarnir
hafa sungið saman á Akranesi og
i Keflavik við góöar undirtektir.
Kórarnir syngja einir sér og aö
lokum saman. Sögnstjórar eru:
Siguróli Geirsson, Karlakór
Keflavikur. Jón K. Einarsson,
Akranesi og Asgeir Sigurðsson,
Karlakór Selfoss.
Fyrri tónleikar kóranna voru
mjög vel sóttir og vonast er til, aö
svo veröi einnig i iþróttahúsi Sel-
foss, 11. nóvember næstkomandi.