Þjóðviljinn - 29.12.1978, Blaðsíða 8

8 SIDA — WÓÐVILJINN Föstudagur 29. desember 1978.
Föstudagur 29. desember 1978. J>JÓÐVILJINN — StÐA 9
af &rlendum vettvangi
Fyrir tveimur árum
kusu íbúar Cleveland í
Bandaríkjunum nýjan
borgarstjóra. Hann heitir
Dennis Kucfních og var
aðeins tæplega þrítúgur
þegar hann varð borgar-
stjóri. Hann hefur boðað
herferð gegn spillingu í
borginni/ en borgarráð er
honum andsnúið og ramb-
ar Cleveland nú á barmi
gjaldþrots.
Hvað á að hafa
forgang?
Cleveland er ekki ólik mörgum
öörum borgum 1 noröurhluta
Bandarikjanna. Atvinnuleysi er
mikiö og brottflutningar fólks
■ekki sIBur. Stefna hins nýja
borgarstjóra hefur þó gefiB borg-
ini nokkra sérstöBu. 1 flestum
borgum eru hagsmunir versl-
unarinnar i fyrsta sæti, en íbú-
arnir I öBru. Má sjá afleiBingar
þessa sjónarmiBs i skipulagningu
borganna. VerksmiBjur og önnur
Frá fundi I borgarróBi
í §5 * ^ já V &Nm .

Borgarstjóri í strídi
yið íhaldið
Sérstök átök um borgarmálefni í
Cleveland i Bandarikjunum
fyrirtæki hertaka borgina, milli-
stéttin flyst I hreinlegri úthverfi^
en fátæklingar og verkamenn
verBa eftir I daunillri og vanhirtri
miBborginni.
Dennis Kucinich viBurkennir
ekki þetta sjónarmiB og telur
hann fólkiB eiga aB koma fyrst.
Rikisstjórn Bandarlkjanna ætlaBi
aB veita tólf miljöróum króna til
uppbyggingar fljótvirku sam-
göngukerfi á milli verslunar-
hverfa Clevelandborgar. Kucin-
ich afþakka&i slfkt og sagBi
miBborgina ekki eiga aB llkjast
Disneylandi. Hann sagBi eitt sinn
I ræBu: Borgarstjórn sem nýtur
stuBnings fátæklinga og verka-
manna getur aukiB almenna
þjónustu, bætt lffskjör fólks og
lifaB samt án aBstoBar einkafyrir-
tækja.
Hreinsað tii í
embœttis-
mannakerfinu
Eins og áBur segir er borgarráB
andsnúiB stjóra slnum I hreins-
unarstarfi hans og hefur þessi
andstaBa lamaB margar fram-
kvæmdir. Hann hefur þó hreinsaB
til me&al embættismanna borgar-
innar. MeBalaldur starfsmanna
hefur stórlækkaB og er nú tuttugu
og fjögur ár. Kucinich vill ráBa
ungt fólk sem laust er viB alls
konar sambönd og kllkur, sem
bjóöa spillingunni heim. Yfir-
maBur lögreglunnar I Cleveland
er 21 árs kona. ForstöBumaBur
f jármálaáætlanadeildar er
vinstri sinnaBur maBur sem mót-
mælti VletnastrlBinu á slnum
tima. FormaBur neytendasam-
takanna er nú yfir neytenda-
málum borgarinnar, en
fyrirrennari hans var verslunar-
maBur.
RáBningarstjóri, Bob Weiss-
man aB nafni, bauBst til aB sýna
dæmi um hina nýju stefnu yfir-
valda. Hann sagBi: „Okkur
Bandarikjamönnum hættir til aB
trúa þvi a& spilling sé alger
undantekning I annars heiBarlegu
stjórnunarkerfi. Sannleikurinn er
hins vegar sá aB spilling er aBal-
reglan en heiBarleiki undan-
tekning. Nú munum viB finna I
fjöru menn þá sem ábyrgBina
bíera.”
Þar á eftir hélt hann fyrir-
lestur, þar sem hann útskýrBi
hvernig borgarstjórinn gæti
losnaB viB óæskilegt fólk úr
stöBum, þrátt fyrir lög sem leggja
bann viB sllku.
Þar var skýrt frá einum em-
bættismanni sem hafBi óþarflega
mikiB starfsfólk. Fjárveitingar til
hans voru skornar viB nögl, svo
hann neyddist til aB segja upp
fólki. Stuttu seinna sagBi hann
sjálfur upp og ré& sig hjá stóru
einkafyrirtæki.
Annar átti aB heita yfirmaBur
byggingaframkvæmda I borginni
en notaBi vinnutíma sinn til aB
stunda ýmis konar veBmálastarf-
semi. Honum var skipaB aB halda
sig á skrifstofu sinni á vinnu-
tlmanum, og ekki leiB á löngu þar
til aö hann baöst lausnar frá em-
bætti. VeBmálin virtust gefa
meira I aBra hönd en þær ellefu
miljónir króna sem hann fékk I
árslaun hjá bænum.
Margskonar
tengsl
Tengsl einkafyrirtækja, undir-
heima og bæjaryfirvalda voru
engin launungarmál hér áBur
fyrr. Til aB mynda útnefndi fyrr-
verandi borgarstjóri einn stærsta
gangster undirheimanna sem
yfirmann sorphreinsunar borgar-
innar. Sá er nú á flótta undán al-
rikislögreglunni.
Tölvukerfi Clevelandborgar er I
höndum einkafyrirtækis eins.
AnnaBfyrirtæki bauö sömu þjón-
ustu á mun hagstæöari kjörum,
en borgarráB felldi þá tillögu.
Skýringin var aö vináttutengsl
voru á milli bæjarfulltrúa og eig-
enda fyrri fyrirtækisins, og maö-
ur veldur ekki vinum mein.
Borgin átti eigin rafstöö en
borgarráö stuölaöi aö falli henn-
ar. Þá var rafmagn keypt af raf-
magnsveitu I einkaeigu, en
reikningar hafa ekki veriö
borgaöir til þessa. Þegar Kucin-
Dennis Kucinich borgarstjóri.
ich borgarstjóri tilkynnti aö hin
opinbera rafveita yröi tekin aftur
I notkun til aö spara útgjöld fór
einkafyrirtækiö meö alla reikn-
inga til lögfræöings. Borgaryfir-
völdum var þó boBiö aö borga
skuldina meö hinni opinberu raf-
veitu. Þvf hefur borgarstjórinn
neitaB til þessa en nú hefur hann
boöist til aB láta borgarbúa skera
úr um máliö meB atkvæöa-
greiBslu.
Borgarstjórinn hefur einnig
neitaö aö hlifa nýjum fyrirtækj-
um viö eignaskatti, en slikt er oft
gert til aö lokka atvinnurekendur
aB.
Reynt að fella
borgarstjóra
Stefna hins unga borgarstjóra
hefur vakiö mikiö hatur hjá
einkafyrirtækjum og þjónum
þeirra I borgarráöi og fjölmiöl-
um. Undirskriftir voru hafnar
gegn borgarstjóranum, svo halda
varö aukakosningar um vinsældir
hans og gengi. Kucinich sigraöi
meö nokkur hundruB atkvæöa
mun.
Helstu stu&ningsmenn hans eru
fátæklingar og verkamenn sem
enn búa inni I borginni og horfa á
eftir betur efnaörafólki sem flyst 1
úthverfin.
Vikulega ganga embættismenn
á milli húsa, ræöa viö Ibúana og
skýra fyrir þeim áætlanir og
gerBir borgaryfirvalda.
I Cleveland búa margir inn-
flytjendur frá Austur-Evrópu og
er félagslíf þeirra og samheldni I
miklum blóma. A undanförnum
árum hefur Kucinich veriö iöinn
viB aö heimsækja götuhátiöir,
samkomur, afmælisveislur, brúö-
kaup og jafnvel jaröarfarir.
Þótt Cleveland yröi gjaldþrota
er efast um aö borgarstjórinn
myndi missa fylgi sitt. Fyrirfólk-
inu yröi gjaldþrot enn ein staö-
hæfing á því sem fjármagns-
eigendur gera gegn fólkinu og
fulltrúum þess.
A næsta ári veröa kosningar aö
nýju og ætlar Kucinich þá aö setja
fram framboöslista til borgar-
ráBs meö sínum stuöningsmönn-
um. Þá gæti tlmi hefndarinnar
runniB upp og úrslit fengist úr
strlöi þvl sem nú rlkir milli
borgarráös og borgarstjóra.
(ES endursagöi)

Máttarstólpar þj ódfélagsins
eftir Henrik Ibsen
Leikstjóri:
Baldvin Halldórsson
Leikmynd:
Snorri Sveinn
áhættu. En nú á greinilega aB
endurtaka fyrri sigra: mönnum
er jú I fersku minni vönduB upp-
færsla Baldvins Halldórssonar á
ÞjóBnlBingnum, sem hlaut tals-
veröar vinsældir fyrir fáeinum
árum. Máttarstólpunum svipar
aö flestu leyti til ÞjóönfBingsins,
enda skrifaöir a&eins um fimm
árum áBur: þar eru ákveönar
samfélagsmeinsemdir gagnrýnd-
ar I heföbundu raunsæisformi og
engin skrýtin tákn, sem gætu
ruglaö vesalings áhorfandann I
rlminu, likt og I seinni verkunum.
Hjá vondu fólki
Þaö er þó hætt viö aö á eftir
sýningum á Brú&uheimili og
ÞjóönlBingi muni Máttarstólpar
þjóBfélagsins valda einhverjum
vonbrigBum. BæBi Brúöuheimili
og Þjóbnl&ingur komu sem bein
innlegg inn 1 ákveöna umræöu og
þar var ráöist gegn meinum —
undirokun konunnar og spillingu
lifheimsins I þágu gróöans — sem
enn hefur lltil lækning fengist viB.
Tönn tlmans hefur hins vegar
nagaö meir I Máttarstólpana,
ekki slst I siöferöisprédikunina,
sem er hér opinskárri en I flestum
slöari leikritum Ibsens. Hér er
fremur veriB aö deila á tvöfalt
siBferBi kapltalista en athafna-
semi þeirra sem slikra. ABalper-
sóna leikritsins, sem fer fram I
norskum smábæ, er Bernick kon-
súll, mesti athafnama&ur bæjar-
ins, sem læst vera hiö mesta
dyggöablóö, en hefur þó aldrei
hugsaö um annaö en eigin hag. Of
langt mál yröi a& rekja efni leik-
ritsins I smáatriöum, en þar ger-
ist þab helst aö heim til bæjarins
snúa bróbir konsúlsfrúarinnar og
hálfsystir. Þau hafa um skeiB
dvalist I Ameriku, en þangaö
flúBi bróöirinn eftir aö hafa tekiö
á sig vlxlspor konsúlsins I ásta-
málum. Systirin, fröken Hessel,
hélt á eftir honum, þegar konsúll-
inn, sem átti vingott viö hana, á-
kvaö aB giftast systur hennar I
peningavon. Um þetta leyti
stendur konsúllinn ásamt öörum
bisnissmönnum I skuggalegu
gróöabralli og þarf þvl mjög á
siöferöislegu trúnaBartrausti
samborgara sinna aö halda.
Frændfólkiö, sem hefur raunar
fyrirgefiö honum, kemur honum
þvl I opna skjöldu,og ýmsar til-
viljanir viröast nú ætla aö knýja
Rykfallin ádeila
SiBferöisádeilur af þessu tagi
voru iökaöar mjög af borgara-
legum höfundum 19. aldar, sem
fóru hamförum gegn yfirdreps-
skap og hræsni yfirstéttanna. Og
tvöfalt siögæöi er vissulega enn
rlkur þáttur I hugsunarhætti
þeirra sem hagnast á rlkjandi
þjóöfélagsskipan; þeir sem stöö-
ugt þykjast vera aö vinna þjóöar-
búinu gagn eru yfirleitt þeir sem
mestu stela úr þvl. 1 þessum efn-
um hefur þó margt breyst til
batnaöar á þeim hundraö árum
sem eru liöin frá þvl Ibsen samdi
Máttarstólpana, og þó aö brask-
arar hafi enn sem fyrr hátt um
þjóöhagslegt ágæti sitt er alþýBa
manna nú siöur ginkeypt fyrir
sllku glamri. Þaö sem mest hefur
breyst er þó staöa kristinnar trú-
ar, sem á þessum tima rlkti ein-
ráö yfir hugum manna og borgar-
arnir gátu notaö til aö skýla vafa-
sömu siöferöi sinu. Kirkjunnar
menn og þeir sem áttu aö annast
upplýsingu almúgans voru einnig
dyggir stuöningsmenn borgara-
stéttarinnar og hjálpuöu óbeint —
og kannski ekki vitandi vits, eins
og Ibsen gefur I skyn I Máttar-
stólpunum — til aö breiBa yfir at-
ferli sem var I litlu samræmi viB
grundvallarboB kristilegs siöferö-
is. Hræsni af þessu tagi hefur
auövitaB minnkaö meö rénandi á-
hrifum kristindóms og þess vegna
eru siöferöisádeilur á borö viB
Máttarstólpana nú farnar aö
verka allgamaldags.
Hugsanlegar túlkunarleið-
ir
Sýning Þjóöleikhússins er trú
texta Ibsens aB þvl leyti aö tvö-
falt siBgæöi betri borgara er eitt
meginþema hennar, enda hlýtur
svo aö vera um sýningar á þessu
verki. En þaB er engu ab sIBur
hægt aö leggja áherslurnar á mis-
munandi vegu og beina athygli á-
horfandans annaBhvort aö ósam-
ræminu milli kenninga og breytni
eöa aö hinu félagslega athæfi
athafnamannanna. Ég er aö vlsu
litt kunnur túlkunarsögu Máttar-
stólpanna, en liklega hefur þó
veriö mun algengara aö fara fyrri
leiöina og knýja þannig áhorfand-
ann til aö fordæma óhreinlyndi og
ósamkvæmni þessa fólks. Sé leik-
ritiB túlkaö á þennan hátt er lang-
eBlilegast aö sýna játningarræöu
konsúlsins I lokin — mikilvægasta
augnablik leiksins — sem merki
um raunverulega iörun og yfir-
bót, siöferöilegan sigur hans yfir
tvöfeldninni. Þaö er hætt viö aö
þessi túlkunarleiB snúi leiknum
upp I spurningu um einstaklings-
bundiö framferöi og geri prédik-
unartón hans óþægilega hávær-
Túlkun konsúlsins
I sýningu Þjó&leikhússins gætti
sllkrar vandlætingar vitaskuld
nokkuö, en þó virtist mér sem þar
væri fremur leitast vib ab sýna
hvaöa áhrif athafnir og hugs-
unarháttur manna á borö vi&
Bernick konsúl hafa á lif meö-
bræöra þeirra. Erlingur Gislason
lagbi megináherslu á valdamann-
inn Bernick, en óhætt er aö telja
túlkun hans á konsúlnum eitt af
eftirminnilegustu leikafrekum
hans. Þessi Bernick er samvisku-
laus og harösvfraöur skúrkur,
sem finnst ekkert sjálfsagöara en
ab geta ráöskast meö annaö fólk
aö vild. Samskipti hans viö
heimilisfólk sitt einkennast af
taumlausri eigingirni, á konur
litur hann sem óæöri verur sem
eigi sér engan æöri lifstilgang en
Friðriksson
aö stjana viö húsbændur sina.
Hann býr yfir öllum þeim eigin-
leikum sem þarf til aö komast af I
frumskógarþjóöfélaginu: refs-
hætti, miskunnarleysi og
grimmd. Siögæöiskröfurnar eru
honum aöeins þægilegt tæki I bar-
áttu um auB og völd, en þaö er
harla ósennilegt aö hann trúi á
þær sjálfur; til þess er skilningur
hans á lögmálum veruleikans of
skarpur. Þess sjást Htil merki aö
hann iörist framferöis sins gagn-
vart systkinum konu sinnar, hann
nagar sig I hæsta lagi I handar-
bökin fyrir þaö, ab útreikningur
hans skuli ekki hafa gengiö upp,
um leiö og hann beitir öllum
brögöum til aö losna úr klipunni.
Játningarræöan f lokin varö I
me&förum Erlings ekkert annaö
en lýöskrum og loddaraskapur;
sem kaupsýslumabur er Bernick
vanur aö leggja allt undir I von
um hámarksgróBa og þaö gerir
hann nú. Engin tilraun var gerb
til aö sýna þetta uppátæki sem
vott um göfugmennsku hans,
þvert á móti er hann aldrei lævls-
ari og lltilmannlegri en einmitt I
þessu atriöi.
Túlkun Erlings miöar þannig
framar ööru aB þvl aB sýna kon-
súlinn sem stéttarlegt fyrirbæri,
fulltrúa manna I ákveöinni gróöa-
og valdaaBstööu.
Leikaöferö hans er I meginat-
riöum „brechtlsk”: hann upp-
hefur sig yfir persónuna til þess
aö geta beitt hana félagslegri
gagnrýni, en brýtur þó hvergi
gegn kröfum sálfræ&ilegs
raunsæis. Honum tekst aB vekja
bæöi fyrirlitningu manns og meö-
aumkun meB Bernick og I loka-
þættinum veröur leikur hans
sums sta&ar býsna áhrifamikill.
Leikur af þessu tagi er allt of
sjaldséöur á islensku leiksviöi og
ég held aö margir leikarar gætu
lært ýmislegt af vinnubrög&um
Erlings.
Innri árekstrar
En þó a& túlkun hans sé heil-
steypt og sjálfri sér samkvæm,
er’ ég ekki viss um aB hún liggi
beint viö út frá textanum. I leik-
ritinu tekst fröken Hessel aö
vekja samvisku konsúlsins til llfs
og valda sannri hugarfars-
breytingu hjá honum. Játning
hans fyrir bæjarbúum er svo
opinská og djarfmannleg, aö þaB
er engin ástæöa til aB ætla annaB
en honum sé fullkomin alvara aö
taka lif sitt til endursko&unar. Sé
þetta allt saman látalæti veröur
hugsjónamennska frökenarinnar,
sem kemur aB eigin sögn til þess
aö hleypa inn hreinu lofti, einskis-
nýtt kák og þá væri lange&lilegast
aö leika hana sem barnalegan
draumóramann, sem engan
skilning hefur á staöreyndum
þjóöfélagsins.
ÞaB var hins vegar ekki annab
aö sjá en ab Gubrún Þ. Stephen-
sen ætlaöist til ab vib tryBum
fullkomlega á hugsjónir fröken-
arinnar, enda þótt meöferö
Erlings á Bernick vinni beinllnis
gegn sllkum skilningi. Þetta er
trúlega skýringin á þvi hversu lft-
iö Guörúnu varö úr persónunni,
leikur hennar var litiö annaö en
hressilegheit og pilsaþytur án
neinnar dýpri merkingar. Hér
hefBi leikstjórinn auövitaB átt aB
finna samræmi á milli og I raun-
inni er ekki um alvarlegri veilu en
svo aö ræöa, aö á þessu ætti aB
vera unnt aö finna einhverja bót.
Aðrir þættir sýningarinnar
A heildina litiö var leikur mis-
jafn og I sumum tilvikum alls
ekki nógu gó&ur. Brlet Héöins-
dóttir gerBi systur konsúlsins, ó-
giftri konu sem lifir fyrir náö á
heimili hans, einkar minnisverö
skil. Þessi túlkun var jafn yfir-
lætislaus og frábær túlkun Briet-
ar á Teresu Carrar I haust: þó aö
hún væri fremur skamma stund á
sviBinu og hef&i lltinn texta,
nægöi þaö henni til a& bregöa upp
mynd af örlögum heillar manns-
ævi. í lýsingu hennar á fröken
Bernick mættist beiskja yfir þeim
kjörum sem hafa mótaö lif þess-
arar konu og djúp samúB meö
benni. Þá var Gunnar Eyjólfsson
kostulegur I hlutverki frænda
konsúlsfrúarinnar, móöursjúks
hugleysingja sem skrafar manna
hæst um hetjuskap og karl-
mennsku, lifandi Imynd hræsn-
innar I þessu bæjarfélagi.
Leikmynd Snorra Sveins FriB-
rikssonar er meB heföbundnu
sniöi, þó aö I henni votti fyrir dá-
lltilli stllfærslu, sem á trúlega aö
hjálpa áhorfandanum til aB
skynja þaö vald sem er saman-
komiB I þessu húsi.
Miöaö viö þá lægö sem Þjóö-
leikhúsiö hefur veriö I undanfariB
hlýtur sýningin á Máttarstólpum
þjóBfélagsins aö teljast fremur á-
nægjulegur viöburBur. Þrátt fyrir
galla slna sýnir hún a& listamenn
leikhússins eru starfi slnu vaxnir
og mikils megnugir, taki þeir sig
á. En leiksýning, sem nær abeins
tökum á manni fyrir tilstyrk fá-
einna leikara, getur ekki veriB
mjög góB sýning.og jafnvel kunn-
áttusamleg leikstjórn Baldvins
Halldórssonar fær ekki duliö aö
hér skortir einhvern samhug til
ab bera fyrirtækiB uppi I heild.
Þetta samstööuleysi er eitt af ill-
kynjubustu meinum leikhússins
og á eflaust sök á þvi, hversu oft
maöur fær á tilfinninguna aö leik-
ararnir gangi aö starfi slnu meB
hangandi hendi vegna þess aö
þeir hafi ekki getaö komiö sér
saman um veigamikil atriBi. A-
standiB hefur vissulega oft veriö
verra en I umræddri sýningu, en
þess sjást þó litil merki I henni aö
þaB hafi batnaö aö ráöi. Frá þess-
ari kröfu um raunverulegan
samleik er engin leiö aö hvika og
á meöan ekki tekst aö uppfylla
hana er óhjákvæmilegt aB dómar
manna um sýningar hússins veröi
blandnir efasemdum.
an.
Jónsson
/Jón Viöar Jór
skrifar um
leikhús
Ekki er hægt að kvarta yfir því að Þjóðleikhúsið of-
bjóði neinum með nýstárlegu verkef navali þessi jólin, en
það mun haf a talið sér skylt að minnast 150 ára af mælis
Ibsens meðsýningu á einhverju verka hans. Oneitanlega
kemur val þess á Máttarstólpum þjóðfélagsins sem
jóla- og afmælisverkefni manni allundarlega fyrir sjón-
ir, þegar þess er gætt að leikritið hef ur ætíð þótt með því
lélegra sem Ibsen lét frá sér fara og að ýmis mun betri
verÍG eins og Rosmersholm og John Gabriel Borkman,
hafa aldrei á íslenskt svið komið. En líklega hefur al-
kunnur vilji forráðamanna Þjóðleikhússins til að láta
þjóðfélagsmálin til sín taka ráðið þessu verkefnavali;
Máttarstólparnir er eitt þeirra leikrita þar sem Ibsen les
borgarastéttinni pistilinn og boðar mönnum bætta siði.
Þarna slá Þjóðleikhúsmenn því tvær f lugur í einu höggi:
sýna höfuðgoði norskrar leikritagerðar virðingu sína og
leggja sitt af mörkum til sféttabaráttunnar.
Lítil áhætta
Oft hefur þaB veriö fundiö verk-
um Ibsens til foráttu, hversu
bundin þau séu viB borgaralegt
samfélag 19. aldar. Þaö hefur þó
oft komiö I ljós á seinni árum, aö
þjóBfélagsádeila Ibsens var siBur
en svo grunnfærin og sum verka
hans hafa reynst eiga furBu mikiö
gildi I samfélagsumræBu nútim-
ans. En Ibsen var skarpskyggn á
fleira en spillingu valdastéttar-
innar og ég er ekki viss um aö sú
könnun á mannlegu sálarlifi, sem
hann tekst á hendur I slöustu
verkum slnum, sé miklu úreltari
en ádeilur hans. Vlst heföi veriB
forvitnilegt aö sjá listamenn
ÞjóBleikhússins spreyta sig á ein-
hverju þessara leikrita, þó aö
auBvitaö hef&i leikhúsiB þá tekiB á
sig meiri listræna og fjárhagslega
þaö til aö svipta hulunni af fortlö
hans. Um stund lltur út fyrir aö
fjölskyldullf og samfélagsstaöa
Bernicks muni hrynja til grunna,
en allt fer þó vel aö lokum og kon-
súllinn sleppur meö skrekkinn.
Til þess aB árétta siöferöisboö-
skap sinn lætur Ibsen hann meira
aö segja snúa frá villu sins vegar,
játa syndir sinar I áheyrn bæjar-
búa og lofa bót og betrun. Þessi
kúvending eykur litt á ádeilugildi
leikritsins, enda getur hún vart
talist dæmigerö fyrir framferöi
stórkapltalista. Styrkur Ibsens
var fólginn I þvl aö rlfa niöur og
afhjúpa misfellur; þarna reynir
hann hins vegar aö leggja eitt-
hvaö „jákvætt” til málanna, en
hefur þá UtiB annaö aö koma meö
en merkingarlausa frasa um
sannleika og frelsi, sem eru aöal-
lega lagöir fröken Hessel I munn.
Gunnar Eyjólfsson, Margrét Guömundsdóttir og Erlingur Gislason I hlutverkum slnum I Máttarstólpum þjóBfélagsins eftir Ibsen.