Þjóðviljinn - 11.04.1980, Síða 7

Föstudagur 11. aprll 1980 ÞJÓÐVILJINN — SIDA 7
Austur I Aslu er þjóMand eittsem Afganistan nefnist.
... aldrei hefur islenska þjóhin veriO jafn sæl og þessi þrjátlu ár...
Bréf til Afgana með formála
Allar þjóöir eiga sér guöi og
hefur svo veriö frá þvi sögur
hófust. Hlutverk alira guöa hefur
veriö aö halda almáttugri
verndarhendi yfir löndum og
lýöum. Á nútimamáli ætti aö oröa
þetta svo aö guöunum sé skylt aö
annast sllka þjónustu. A móti
kemur sú skylda, aö menn sýni
þeim fulla viröingu, trúi þeim og
treysti og biöji þá i auömýkt.
Eftir þvi sem þjóöir eru fámenn-
ari, fátækari, smærri, er þörfin
brýnni fyrir þjónustu guöanna.
Sýnist ýmsum aö slikt hrökkvi
þó engan veginn til, svo rétt sé aö
tryggja sér einnig vernd hinna
stóru og sterku meðal þjóðanna.
Eins og nú stendur hafa tvö
stórveldi, annað i vestri, hitt i
austri, tekið að sér þetta hlutverk
fyrir smáþjóðirnar, náttúrlega i
samvinnu við guðina. Verndin er
einkum fólgin i þvi að hvort stór-
veldi fyrir sig tekur að sér aö
verja tiltekna smáþjóð fyrir
ágangi og yfirtroðslu hins stór-
veldisins. Allt krefst skipulagn-
ingar nú á timum, enda hafa þessi
stórveldi allt frá striðslokum
verið önnum kafin við að skipta
smáþjóðum heimsins á milli sin
til verndar.
Er ekki laust við að smávegis
keppni sé á milli þessara risa um
að ná til sin sem flestum smá-
þjóðum til að vernda, enda gildir
um þessi fyrirtæki sem önnur nú
til dags, að eftir þvi sem umsetn-
ingin er meiri er reksturinn arð-
vænlegri. Þessi skipting heimsins
er komin vel á veg, en þó ekki
endanlega lokið, þvi enn má finna
þjóölönd sem eftir er að ráðstafa.
Austur i Asiu er þjóðland eitt,
sem Afganistan nefnist, sem
þannig var ástatt um allt þar til
nú i vetur. Nú er veriö aö ráða bót
á þessu þvi Risinn i austri tók sig
tilog veitti þvi vernd sina. Þá brá
svo viö aö Risinn i vestri rak upp
óp mikiö og húðskammaði keppi-
naut sinn fyrir ósvifnina. Er það
og mála sannast að Risarnir
báöir hafa litiö þessa yngismey I
Asiu hýru auga og fer þá sem
jafnan að sá sem kokkálaður er
leggur hatur á þann sem hnossið
hlýtur. Nú er það hald manna að
Risanum I vestri komi það ekki
sem verst þó ófriölega horfi milli
austursins og vestursins út af
frumhlaupi Rússans. Neyð mikil
ógnaði búi höfðingjanna þeirra i
Vesturvegi. Kom það til af þvi að
svokölluð slökunarstefna i
sambúð Risanna, Salt tvö og
þessháttar,færöist mjög i aukana,
en slikt gat komið i veg fyrir að
hægt væri að láta úti strið. Þar
með var höfuð lifsbjargarvegi
ógnað, sem er sá að smiða
allskonar vigvélar og annan bún-
að er heyrir til skipulögðum
manndrápum.
Markaður fyrir þá framleiöslu
yrði þá álika blómlegur eins og
fyrir landbúnaðarframleiðslu
islenska i útlöndum, enda var svo
komið að Carter áformaöi aö
setja á kvötakerfi og höfum við
fyrir satt að hann hafi þegar haft
samband við Framleiðsluráð
landbúnaðarins i Bændahöllinni
og beöið um leiðbeiningu hvernig
þvi yrði best fyrirkomið, þvi þeir
hefðu reynsluna. Nú hækkar senn
hagur Strympu og sennilega
gripur hann ekki til kvótans enda
hefur Framleiðsluráð ekkert
frekar frá honum heyrt.
Þessir atburðir I Afganistan
upphófust I þann tið, er ráðherra-
dómur Bensa Grön stóð á Islandi.
Hann sendi þegar i stað, svo sem
sjálfsagt var, Rússum alvarlega
áminningu og kvað þeim ráðleg-
ast að skammast hiö bráöasta
heim til sin frá Afganistan.
Það kom að visu fyrir litið, slik
er fifldirfska Rússans og þrjóska.
Ekki létu islenskir landsfeður þar
við sitja, heldur rituðu afgönsku
þjóðinni bréf til leiðbeiningar og
hughreystingar i þeirra raunum.
En þar sem i hönd fór upplausn og
óreiða i islenskum stjórnmálum
og það svo, aö enginn vissi hver
stjórnaði lándinu, fóru ýmsir
þýðingarmiklir pappirar á tjá og
tundur og komust ekki til réttra
viðtakenda. Eins fór með áður-
nefnt bréf, það glataöist um sinn
og fannst ekki fyrr en um leið og
bjalla Alþingis á fótstalli Jón-
asar. Hvernig þaö er svo komiö I
minar hendur er algjört leyndar-
mál en bréfið hljóðar svo:
„Kæru bræöur og systur. Þótt
þið i Afganistan séuð miklu fjöl-
mennari en vér, sem búum á
útskeri þessu, þá eruö þér einsog
vér smáir i samanburði viö Risa
þá tvo i austri og vestri sem veita
heimsbyggðinni vernd sina og
forystu af fullkominni
ósérplægni. Og þótt þér trúið á
Múhameð spámann en vér á
Hvíta-Krist og þótt vér tölum
hvor sina tungu, þá breytir það
engu, þvi eins og Tómas segir:
„Hjörtum mannanna svipar
saman i Súdan og Grimsnesinu”.
Þvi er það að það, sem okkur
hefur orðið til heilla og blessunar,
mun ykkur og veröa til hins
sama. Þvi skrifum vér yður þetta
bróðurlega bréf og af okkár hálfu
skiptir ekki máli þótt þjóðtungur
okkar séu óskyldar, þvi hafi
bræður vorir á Norðurlöndum
skilið barnaskóladönsku vora i
Þjóðleikhúsinu á dögunum,
getum viöekki siður rætt við yður
á afgönsku. Nú hefur það gerst að
rikisstjórn ykkar hefur beðið
nágrannann, Risann i austri, aö
senda velbúinn her inn i
Afganistan, rikisstjórninni til
halds og trausts og þjóöinni til
verndar og blessunar. Það þarf
ekki að taka fram að Risinn varð
fúslega við þessari bón. Nú er oss
tjáð að ekki séu allir Afganir
ánægðir með ráðstöfun þessa,
enda var þjóðin ekki spurð um
vilja sinn, enda slikt ekki siður
góðra og ábyrgra rikisstjórna.
Hefur þvi oröiö af kurr nokkur
með þjóð yðar, og það svo að af
hefur hlotist manndráp og
meiðingar. Nú vill svo til að vér á
Islandi þekkjum þetta alltaf eigin
raun og getum þvi öðrum fremur
gefið góð ráð.
Starri I Garöi: Kæru bræður og
systur i Afganistan, Risunum er
skylt að veita okkur þessa þjón-
ustu.
Erindi flutt á
baráttusamkomu
herstöðva-
andstæðinga að
Breiðumýri,
30. mars 1980
Fyrir þrjátiu árum eða svo fór
rikisstjórn okkar að nákvæmlega
eins og ykkar nú, baö Risann i
vestri að senda velbúinn her inn i
land okkar sér og þjóðinni til
verndar, halds og trausts og
blessunar. Nákvæmlega eins
segjum vér, þvi sannlega segi ég
yður: Það er sama hvort Risinn
kemur frá Austrinu eða Vestrinu,
báðir eru jafngóðir og veita sina
þjónustu með sama hugarfari. Og
hver er kominn til að segja að
rúblan sé ekki eins góð og dollar-
inn?
Nú,við vorum meö uppsteyt
eins og þiö til að byrja með.
Þegar Ajatollar vorir sátu i höfuð
Mosku vorri við Austurvöll til að
ákveða aö bindast bróðurböndum
við Risann i vestri þusti að múgur
og margmenni og heimtaði
þjóðaratkvæði um málið. Auðvit-
að gátu Ajatollar vorir ekkert
annað gert en láta berja og blinda
þá er til náðist af þessum lýð og
draga dálitið úrtak af þeim óróa-
seggjum fyrir dóm, þar sem þeir
voru dæmdir til tugthúsvistar og
sviftir mannréttindum. Enginn
var þó drepinn, enda höfum vér
tslendingar eigi séö mannsblóö
renna um aldir, utan það er
einhver skar sig i fingur eða fékk
blóðnasir i áflogum.
Og hvernig hefur oss tslending-
um svo vegnað þau þrjátiu ár sem
siöan eru liðin ’ Þaö er nú einmitt
mergurinn mái: , þvi það er mál
manna að aldrei nafi þjóðin verið
jafn sæl frá upphafi tslands-
byggðar og þessi þrjátiu ár sem
vér höfum haft sambýli við
hermenn Risans, enda við nóg að
skemmta sér. Enda fór það svo,
að þegar við tókum heilt ár til
skemmtunar frá morgni til
kvöldsitilefniaf ellefu alda byggö
i landinu, þá náði veislugleöin
hámarki þegar nær helmingur
þeirra landsmanna sem komnir
voru til vits og ára kröfðust þess
meö eiginhaldarundirskrift aö
hermenn Risans yrðu hér svo
lengi sem heimurinn stæði. Sumir
skrifuöu nafn sitt tvisvar. Og þaö
veröum vér að segja yður, kæru
bræður og systur i Afganistan, að
það er hreint ótrúlegt hverjum
framförum þjóð vor hefur tekið
þessi ár og leikur enginn vafi
hverjum ber það að þakka. Risinn
okkar hefur veitt oss vinnu á Vell-
inum sinum. Þá kom sér vel sú
forna dyggð frá þvi þjóðin hafði
ekki i sig né á, nýtnin, hirða það
sem á glámbekk lá um viðan völl
og bera heim til sin. Þeir kenndu
oss þá hagkvæmu reglu að gera
aldrei annaö en það sem borgaði
sig fjárhagslega. Þeir kenndu oss
þau boðorð að hver verði aö sjá
um sig, en andskotinn hirði þann
aftasta. Siöan hefur hver rikis-
stjórn i landinu haft það aö megin
stefnumáli að sjá til þess aö
enginn yrði aftastur. Þeir opnuðu
augu vor fyrir þvi að lifsþarfir
vorar væru ekki aðeins til baks og
kviðar, sem vér áður héldum,
heldur óteljandi og óseðjandi. Þar
meö fengum vér mark til að
stefna að. Þeir hafa rofið
einangrun vora sem hreint var aö
drepa okkur. Jafnvel teljum vér
oss ekki smáþjóö lengur vegna
nálægðar og tengsla við Risann.
Enda er það svo að i hvert sinn er
hann stillir til friðar i heims-
byggðinni.hvort heldur það er i '
Kóreu eða Viet-Nam, gerir hann
þaö einnig I voru nafni. En þaö
þarf sérstaka lagni til að verða
alls þessa aönjótandi og takið nú
eftir:
Vér þurfum að kunna aö
hneigja okkur þegar það á við,
jafnvel skriða á fjórum fótum ef
þörf krefur, aldrei að kreppa
hnefana nema hafa þá I vösunum
ef oss mislikar við verndara vora.
Aldrei aðkvarta yfir þvi sem vér
teljuin miður fara af þeirra völd-
um nema lofa þá um leið og prisa
fyrir þeirra velgjörðir. Það kost-
ar oss hreint ekki neitt að hlita
þessum reglum og lærist fljótt.
Og þvi, kæru bræður og systur i
Afganistan, hlitiö okkar fordæmi
og sjá: Yður mun veitast allt
þetta. Og þá munum vér, hvorir
fyrir sig, lifa og deyja sælir undir
vernd hvor sins Risa.
Vér segjum deyja, þvi einnig i
dauðanum munu þeir ekki yfir-
gefa oss. Þvi sjá: Þegar Risar
vorir taka að skiptast á þeim
dásemdum, sem best vitna um
vald þeirra og snilli, Atóm-
bombunum, munu þeir ekki
gleyma oss sem léð höfum land
vort undir atómstöð. Þvert á
móti. Vér munum fyrstir njóta
blessunarinnar. Og þá munum
vér deyja i nafni okkar Risa og af
völdum hins.Það köllum vér
hetjudauða, sem er hinn sætasti
dauðdagi. Og að lokum: Einn af
spekingum vorum kost svo aö
orði, að leið smáþjóðar til að
halda sjálfstæði sinu væri að
fórna þvi.
Yður mun þykja þetta torráðin
speki, en þið skiljið það seinna.
Kæru bræður og systur I
Afganistan:
Vér samfögnum yður aö vera
komin i vorn félagsskap.
1 Guðs friöi.
Amen.