Þjóðviljinn - 08.07.1981, Síða 8

8 StOA — ÞJÓÐVILJINN Miðvikudagur 8. jiili 1981
Miövikudagur 8. jiíli 1981 ÞJóÐVlLJINN — SÍÐA 9
skapur gengiö undir nafninu Sjö-
menningarnir.
Sjömenningar hófust þegar
handa um aö kynna tillögu þessa
hreppsnefndum i Mýrdal, sýslu-
nefnd V-Skaftafellssýslu og þing-
mönnum Suðurlandskjördæmis.
Komu þessir aöilar auk þess allir
á vettvang þann, er tillagan
beindist að á Dyrhólaey, leist
mjög vel á hugmyndina og allar
aðstæöur og lofuðu aö fylgja fast
eftir að henni yröi hrint i fram-
kvæmd sem allra fyrst. Þetta
reyndist meira en oröin tóm þvi
nokkurt fjármagn fékkst til fram-
kvæmda á fjárlögum 1976 og
áfram 1978 og 1979. Sýslusjóöur
stóö og fyrir sinu i þeim efnum og
nokkrir hreppar sýs'.unnar, auk
Austur-Eyjafjallahrepps, lögöu
fram myndarlegan fjárstyrk.Þaö
var framkvæmt fyrir þetta fé
jafnóöum af heimamönnum, en
undir yfirumsjón Hafnarmála-
skrifstofunnar. Segja má aö
þegar framkvæmdum lýkur
þarna seint um haustiö 1979, vanti
aöeins herslumuninn á aö þarna
sékomin hafnarbót, þ.e. aö Iiflinu
veröi komið upp út i stampinn.
Töldu heimamenn vist, aö
fjármagn yröi veitt á næstu fjár-
lögum til þess aö koma linunni
upp á þvi ári, ekki sist vegna
þess, aö útgerð var þegar hafin
þrátt fyrir áöurgreindar hafnar-
aöstæður.
Vasapeningurinn
— Var skrúfaö fyrir?
— Já, þá stinga þeir háu herrar
bara viö fótum og veita eins og
vasapening i þetta svo útilokað
var aö framkvæma verkiö á sl.
ári. Og enn tregöast þeir viö, aö
þvi er mér skilst. Fjárframlag úr
rikissjóði til aö ljúka þessu verki
fullyrði ég aö væru algerir
smámunir og aö oft hafi verið
veitt meira fé úr þeim sjóöi til
staöfestu og öryggis einstaklingi
heldur en hér er fariö fram á fyrir
heilt byggöarlag og þaö til svo
gott sem beinna slysavarna, þvi
útgerö hér, sem aukabúgrein,
veröur ekki stöövuö héöan af
nema stjórnvöld bregöi fæti fyrir
og meöhöndli sem hornreku eina,
— sem ég vænti aö veröi ekki.
— mhg
Ilafnarbætur vib Dyrhólaey eru bráðnauðsynlegar vegna vaxandi útgerðar Mýrdælinga.
Vik í Mýrdal er vinalegt þorp f fögru og sérkennilegu umhverfi.
Mýrdalurinn er ein af góðsveitum þessa lands. Þar er
veðursæld meiri en viðast hvar annarsstaðar á landi hér.
Sveitin býr yfir sérkennilegri og sjaldgæfri fegurð og
þar una menn hag sínum vel. Blaðamanni Þjóðviljans
lék forvitni á að fræðast um búskapinn i Mýrdal og snéri
sér í þvi skyni til Gunnars Stefánssonar, bónda í Vatns-
skarðshólum. úr því varð raunar langt og ýtarlegt
viðtal/ en hér verður að sinni aðeins dreginn fram einn
þáttur þess: Hvernig búa þeir í Mýrdalnum? Og við
gefum Gunnari i Vatnsskarðshólum orðið:
Búnaðarhœttir
— Bú hér eru flest blönduö kúa-
og sauöfjárbú. Þó teljast einir
fimm bændur vera eingöngu meö
sauöfé, en þeir stunda flestir
meira og minna launavinnu. Einn
bóndi er eingöngu með kýr,
mjólkurframleiðslu, og aö auki
meö nokkra nautakjötsfram-
leiöslu. í hreppnum er 31 býli og á
12 þeirra eru rekin félagsbú.
Aukabúgreinar hafa einkum
veriö garörækt, meö kartöflu-
og/eöa gulrófnaframleiöslu um-
fram þá heföbundnu tU heimilis.
Þaö hefur veriö mjög breytilegt
hvaö margir hafa stundaö þetta
sem búgrein og núna seinustu
árin aðeins fáir aö nokkru marki.
En þetta viröist heldur vera aö
færast i aukana. Ungur bóndi hóf
hér búskap í fyrra vor með
garörækt eina aö búgrein,
ræktaði gulrófur og gulrætur með
góöum árangri. A einu blönduöu
félagsbúi er stunduö veruleg
kartöflurækt og bændur þar búnir
aö koma sér vel fyrir meö þá
framleiöslu, i véla- og húsakosti,
og tveir bændur munu nú hyggja
á að feta i fótspor þeirra og hefja
verulega kartöflurækt á þessu
ári.
Einn bóndi rekur hér svinabú
sem aukabúgrein og hefur gert
um árabil. Þaö er ekki stórt i
sniöum, en vel aö þvi búiö, vel
heppnað og rekiö.
Eg hef ekki oröiö var viö áhuga
hér á loödýra- né feldfjárrækt,
sem þó hefur veriö boöuö bænd-
um hér sem annarsstaöar og flutt
á þessum siöustu timum líkt og
eitthvert evangelium islensks
landbúnaöar. Páskalömbin hafa
heldur ekki veriö hér á dagskrá
svo ég viti.
Fiskirækt
Þaö er hins vegar fiskiræktin og
er ekkert nýtilkomiö meö þaö,
einkanlega í sambandi viö
Dyrhólaós, sem stór hluti bænda i
báöum hreppum Mýrdals eiga
eignar og/eöa afnotaaöild aö, en
um hann var loks stofnaö fiski-
ræktarfélag i fyrra. Viö þá félags-
stofnun bindum viö aö sjálfsögöu
nokkrar vonir, en þaö þarf aö
mörgu aö hyggja og margt aö
gera og gerast, svo aö þær vonir
rætist i náinni framtiö.
Sjávarútvegur
En þaö sem skiptir hér megin
máli nú er aö nokkrir framtaks-
samir áhugamenn hafa endur-
lifgaö hina fornu höfuðbúgrein
Mýrdælinga: sjávarútveg, sem
bændur hér almennt stunduöu
raunar til skamms tima. Þetta
varö fyrst umtalsvert 1979 og i
fyrra vor og -sumar, en þá voru
bæöi árin geröir út héöan til fisk-
veiöa fjórir bátar og þrir þeirra af
bændum, sem jafnframt skipa
áhafnir þeirra. En þar eru nú
aöeins tveir menn á hverjum báti
á móti 10—14 áöur fyrr. Þá voru
þaö árabátarnir einir, sem giltu,
en nú eru þaö vélknúnir trefja-
plastbátar. Mýrdælingar voru,
ekki aöeins fyrir eina tiö, heldur
öldum saman og allt fram á sjötta
áratug þessarar aldar, djarfir og
fengsælir sjósóknarar og fiski-
menn á árabátum og orkan þá
eingöngu mannsafliö og árarnar
tækin til aö glima viö mislynt
brimiö, sem aldrei verður
geröarbáta, þótt enn sé hann
sjófær og róiö stöku sinnum.
Veikur hlekkur
Og Gunnar heldur áfram máli
sinu um útgerðina i Mýrdalnum:
— En þótt meö fullum rétti
megi segja að hér hafi ekki veriö
flas viö haft af heimamönnum, er
hinu ekki aö leyna, aö þeir hófu
útgerðina án þess aö fá hér þær
öryggisúrbætur við sjósetning og
lendingu bátanna, sem þeir
ætluöu og töldu nauösynlegt aö
væri til staöar er hún hæfist fyrir
alvöru. Þarna er þvi enn um
veikan og viösjárverðan hlekk að
ræöa varðandi öryggi áhafna og
báta, er byggist einvöröungu á
gangöryggi vélar, sem enginn
getur séö né sagt fyrir um. Það
hefur lika sannast hér aö sliku er
ekki aö treysta þótt enn hafi ekki
oröið aö slysi. Mannsorkan og
árarnar stóöu alltaf fyrir sinu i
viöskiptum við landsjóinn, þvi
mátti treysta. Aö vissu leyti er
þvi hér um veikari hlekk að ræöa
en áður, meðan árabátaútgeröin
var viö lýði.
— Og hefur þá ekkert verið
gert til úrbóta?
— Jú, ekki er nú svo meö öllu.
Reyni Ragnarssyni mun fljótt
hafa veriö þetta ljóst og fer
manna fyrstur aö huga að lend-
ingarbótum hér. Hann gerir t.d.
sjálfur könnun 1975, — með
fjárstyrk úr sýslusjóði V-Skafta-
fellssýslu — á möguleikum til
lendingarbóta viö Reynisfjall i
Reynishverfi. Þá kemur til liös
viö hann vorróöraformaöur okkar
hér viö Dyrhólaey, Sigþór Sig-
urösson, simaverkstjóri i
Litla-Hvammi, meö tillögu um
hafnarbótaskarö i Dyrhólaey
austanveröa, meö liflinu i kletta-
stamp, er alltaf stendur upp úr
sjó 300 m. frá landi. A liflinu
þessa skyldi svo komiö fyrir
dráttarútbúnaöi fyrir bátana, úr
landi og i land. Um þessa tillögu
veröa þeir Reynir og Sigþór sam-
mála, og ásamt 5 öörum miklum
áhugamönnum um hafnarbætur
hér stofna þeir svo félagsskap til
aö hrinda henni i framkvæmd,
áriö 1976, og hefur sá félags-
aldauöa hér viö ströndina. Sú
glima breyttist, má segja, litiö i
þúsund ár og þrátt fyrir tækniöld
og tækninýjungar lét á sér standa
aö eitthvað nýtt og betra byðist
varöandi erfiöi og áhættu i þeirri
glimu.
Aflavon var hér löngum góö svo
fremi aö komist varö á sjó og
mátti stundum tala um landburð
af fiski. Það var gert út á fjórum
stööum i Mýrdal, fram um 1950,
tveimur hér i Dyrhólahreppi og
tveimur i Hvammshreppi. Ganga
þá enn ein 8 skip eöa bátar og þá
hátt i 100 manns á sjó úr Mýrdal,
þegar allir bátarnir réru. Viö
ættum svo sem aö eiga enn i blóö-
inu nokkuö af sjómennsku
Mýrdælinga.
Fleiri seilast til fanga
A sjötta og sjöunda áratugnum
fara fleiri og fleiri stærri og minni
aökomufiskiskip aö sækja hingaö
og stunda fengsæl fiskimið okkar,
grunnt sem djúpt, áriö um kring.
Þar sem þaö hélst uppi hömlu-
laust, meö ýmiss konar veiðar-
færum, sótti brátt i þaö horfiö aö
þau hirtu upp allan fisk jafnóöum
og hann gekk hér i ála, eöa svo
gott sem. Þá fór lika brátt aö bera
til beggja vona um afla áraskipa
okkar á færi ein, þó aö ýtt væri og
sótt á sjó og loks fengum viö varla
bein úr sjó nema kannski lýsu,
þegar kom fram á vorið. Otgerö,
upp á róöra frá þvi siöla vetrar
og fram eftir vori stööugt þegar
fært var, fór þá aöeins aö veröa
önn og töf og tilkostnaður i staö
búhnykks, eins og oft áöur.
Bændur gáfust þvi smám saman
alveg upp á þessu og skip og bátar
þeirra tóku aö fúna og spreka
uppi hiröu- og aögeröalaust i
naustum sinum.
1964 var enn geröur út einn
bátur við Dyrhólaey. En siöan
farnir aöeins einstaka róörar aö
vori til, flest vor þetta einn og
tveir róörar, og hélst svo þar til
plastbátaútgeröin hófst hér 1979.
Þáttur Reynis
Ragnarssonar
Nú get ég varla sleppt aö minn-
ast iitillega á aödragandann aö
endurlifgun útgeröar hér aö
aukabúgrein og skýra frá, að þar
er ekki af hálfu heimamanna aö
neinu hrapaö, eins og úrtölumenn
ýmisir viröast vilja koma oröi á
og stimpla sem viti til varnaöar.
Þegar kemur fram undir
miöjan siöasta áratug duldist
ekki aö i skjóli landhelgisútfærslu
og friðunaraögerða stjórnvalda
buöu fiskimiöin hér steinsnar
undan landi fengsæld á ný
hverjum sem eftir sig bæri og
okkur sem öörum. Þá hefur sjó-
hæfni vélknúinna trefjaplastbáta
fengiö þrautprófun hér, viö
voru aö veiöum meö einhverjum
árangri hér úti fyrir, — og höföu
þannig oft nokkuö fyrir sinn snúö.
Bátur þessi laut oftast for-
mennsku Reynis Ragnarssonar.
Fór orö af aö hann væri ógn djarf-
ur sjósóknari á bátsskel þessari
og heföi þar að litlu eöa engu
hefðbundnar venjur og kenn-
ingar, byggöar á aldagamalli
reynslu, um hvað væri hér fær
sjór og hvaö ekki, sem ég hygg að
hafi veriö orö aö sönnu. Reynir
var aö sjálfsögöu fljótur aö átta
sig á aö bátskrili þessu mátti
—mg ræðir
við Gunnar
Stefánsson,
bónda í Vatns-
skarðshólum
um búskapinn
íMýrdalnum
breytilegar aöstæöur sjólags og
brims, fast aö mörkum þess sem
fyrr og nú er dæmt vera „ófær
sjór” og má segja, aö þar liggi
fyrir um 10 ára staögóö og farsæl
reynsla af sjóhæfni þeirra. Þessi
reynsla var þannig til komin, aö
Reynir Ragnarsson, nú löggæslu-
maöur m.m., i Vik áöur bóndi að
Reynisbrekku i Hvammshreppi,
stofnar, ásamt nokkrum Vikur-
búum, félagsskap eöa klúbb áriö
1964 eöa 1965, til kaupa á litlum
trefjaplastbáti. Hefur siöan sótt
árvisst til fiskjar út frá Vik, þegar
tóm gefst frá föstum störfum i
landi. Þeir fengu raunar lengst af
varla bein úr sjó, en keyptu oft
fisk af aökomubátum, er jafnan
bjóöa fullt eins reiöan sjó og áöur
þótti fullboðiö árabátum hér, sem
nefndir voru stórskip, og hagaöi
sjósókn sinni i samræmi viö þaö.
Skorti þar hvorki vit né áræöi, aö
ég ætla, og meö heppni og
hamingju aö fylginautum var
þessi sjósókn Reynis og þeirra
félaga meö öllu slysa- og áfalla-
laus og hefur veriö til þessa.
Reynir er nú ekki lengur meö
þennan bát. Hann keypti sér
annan fyrir fjórum árum, stærri
en af sömu gerö og gerir út meö
góöum árangri, ásamt 5 bændum,
sem ég áöur nefndi, á tveimur
nokkru stærri bátum og einum
minni en „klúbbbáturinn” var.
Telst hann nú ekki lengur til út-
Danskir prentarar
brotnlr á bak aftur
Dönsku blöðin eru komin
aftur! Milljónir Dana og
þúsundir íslendinga hafa
nú endurheimt vikulega og
daglega dópskammta sína
af morðum, klámi, kónga-
fólki og rómantík. í tíu
vikur hafa danskir prent-
arar glímt við verkbann
atvinnurekenda, sem
hefur verið rekið af
digrum sjóðum vinnuveit-
endasambandsins, og í
allsherjaratkvæðagreiðslu "
í byrjun júní samþykktu
prentarar málamiðlunar-
tillögu, sem jafngilti upp-
gjöf þeirra. Atvinnurek-
endur hafa náð enn einum
áfanga í að brjóta á bak
aftur — allt að því þurrka
út— þá starf sstétt sem náð
hefur bestum kjörum alls
verkafólks í Danmörku.
I fararbroddi
kjarabaráttunnar
Undanfarna áratugi hafa
prentarar náö meiri árangri i
kjarabaráttu sinni en nokkur
önnur dönsk starfsstétt. Prent-
arar á dagblööum gegna lykil-
hlutverki i viökvæmum fram-
leiösluferlum: sérmenntun þeirra
skapar þeim einokunaraöstööu,
og verkfallsvopn þeirra er beitt,
þvi aö dagblöö veröa aö koma út á
hverjum degi. Meö smávægi-
legum skæruhernaöi geta prent-
arar tafiö framleiöslu blaös um
hálfan dag — og þaö er óseljan-
legt.
Danskir prentarar hafa ekki
einungis haft góöa baráttuað-
stööu, heldur hafa þeir hagnýtt
sér hana óspart og tamiö sér
samstööu og baráttugleöi. Prent-
arasambandiö hefur orð á sér
fyrir fjöldavirkni og róttækni,
enda er þaö eitt fárra verkalýös-
sambanda, sem sósíaldemó-
kratar drottna ekki yfir, heldur
hafa stuöningsmenn kommún-
istaflokksins tögl og hagldir i
stjórn þess.
Um striöslok voru laun prent-
ara i meöallagi, miöaö viö aöra
iönaöarmenn, en nú hafa þeir
best kjör þeirra allra. Langflestir
iönaðarmenn hafa um 150
þúsundir i árslaun fyrir 40 stunda
vinnuviku, en prentarar á dag-
blööum hafa iöulega 200 þúsundir
fyrir 30 1/2 stunda vinnuviku, og
vinna aö auki aöeins 34 vikur á
ári. Starf þeirra er aö visu óþrifa-
legt og unnið á vöktum, aö miklu
leyti aö næturlagi, en þeir fá riku-
lega greiöslu og aukafri fyrir
ómakiö.
Laun prentara hafa hækkaö
jafnt og þétt og örar en annars
verkafólks. Skv. samningum
þeirra hækka laun dagblaða-
prentara á hálfs árs fresti til
samræmis við þær hækkanir sem
aörir prentarar hafa fengiö. Þeir
siöarnefndu knýja jafnharöan
fram launahækkun meö tilvisun
til þeirra háu launa sem dag-
blaöaprentarar fá og þannig koll
af kolli. Þessi „rugguhestur” átti
siöast aö færa dagblaösprent-
urum 140 króna launahækkun á
viku 1. april sl„ en þá var samn-
ingum annarra verkalýössam-
taka nýlokið meö 30 króna
hækkun á viku.
Atvinnurekendur
efna til átaka
Atvinnurekendur og ýmsír hag-
fræöingar rikisins eru þeirrar
skoöunar aö há laun prentara hafi
mikil áhrif á almenna launa-
þróun. í vor lágu prentarar vel
viö höggi, þar sem næstum öll
önnur verkalýössambönd höföu
lokiö samningum. Fleytifullir
sjóöir vinnuveitendasambandsins
voru opnaöir upp á gátt til aö bera
herkostnaðinn af langri prentara-
deilu. Prentsmiöjueigendur voru
ófúsir i slaginn, þar sem þeir
höföu efni á launahækkun en
óttuöust afleiöingar af langvinnri
Tíu vikna
verkbanni
lauk með
sigri
atvinnu-
rekenda
vinnustöövun, en loks létu þeir
kúska sig til aö beita hörku.
Vinnuveitendur kröföust þess aö
samningsákvæöi um sam-
ræmingu prentaralauna féllu
niöur, og þegar prentarar
höfnuöu, var sett verkbann á þá.
Þetta verkbann stóö frá 1. april
og fram i miöjan júni, er prent-
arar gáfust upp og féllust á
„málamiölunartillögu” þar sem
gengiö var aö öllum kröfum
vinnuveitenda.
Barátta um „nýja tækni"
að baki launabaráttu
Launabaráttan var aöeins hluti
þessara átaka eöa einungis yfir-
borö þeirra. Eins og vikiö var aö,
hafa prentarar getab knúiö fram
launahækkanir sinar i skjóli ein-
okunar á vandasömum störfum i
viökvæmri framleiöslu. En
launahækkanir þeirra hafa leitt
til þess aö atvinnurekendur hafa
vaxandi hag af þvi aö framþróa
tækni, sem gerir prentara óþarfa.
Þaö er alls ekki tilviljun aö „ný
tækni” ryöur sér rúms innan
prentiönaöarins, heldur er hún
sett til höfuös miklum launa-
kostnaði. Láglauna gistiverka-
menn setja tölvur saman á færi-
bandi, og meö aöstoö sérfræöinga
eru tölvurnar geröar þannig úr
garöi, aö blaðamenn eba skrif-
stofufólk getur tekiö viö störfum
setjara. Jafnframt leiöir aukin
sjálfvirkni I prentun til þess aö
prenturum fækkar ört.
Danskir prentarar hafa þó
staðiö svo sterkt aö vigi, aö þeir
hafa aö mestu leyti getaö haldiö
einokun á prentstörfum. Þeir
hafa tafiö fyrir þvi aö ný tækni sé
innleidd, en sú baráttuaðferö
dugar skammt. Þvi hafa þeir
beitt samtakamætti sinum til aö
halda einokun á störfum, sem I
raun krefjast ekki prentnáms.
Blaðamönnum er ekki hleypt aö
tölvuskermunum, heldur situr
þar prentari og vinnur störf sem
ófaglærð skrifstofustúlka gæti
unniö, og tæki hún ánægb viö
helmingi þess kaups sem hinn
iðnlæröi prentari fær.
Þessi barátta prentara fyrir til-
veru stéttar sinnar hefur að
mestu fariö fram á einstökum
vinnustööum (sbr. Berlingske
Hus voriö 1977), en hún hefur átt
æ örðugra uppdráttar:
— Prentarar hafa lent i deilum
viö aöra starfshópa, einkum
skrifstofufólk, þar sem vinnuafls-
sparnaöurinn I kjölfar tæknibylt-
ingarinnar hefur bitnað á þessum
hópi, á meðan prentarar vinna
störf sem eru i raun skrifstofu-
störf.
— 1 samkeppni prentfyrirtækja
hafa einstök fyrirtæki, einkum
nýstofnuö, getaö beitt nýrri tækni
til ýtrasta sparnaöar i fram-
leiöslukostnaöi, ekki sist meö þvi
aö fækka prenturum. Þessi fyrir-
tæki hafa náö til sin verkefnum
frá eldri fyrirtækjum, þar sem
prentarar hafa staðiö fast á ein-
okun sinni, þannig aö þeir hafa
samt sem áður misst vinnu i
stórum stil, vegna samdráttar.
Um hvað var deilt
i verkbanninu?
Astæöa þess aö prentarar lögöu
i slag viö vinnuveitendur var
ekki svo mjög sú, aö þeir hygöust
tryggja sér áframhaldandi launa-
hækkanir „rugguhestsins” fyrr-
nefnda. Þeim var ljóst ab um slikt
var ekki lengur aö ræöa. Hins
vegar vildu þeir nota hina hag-
stæöu kjarasamninga sina sem
skiptimynt i baráttunni um nýja
tækni. Markmiö þeirra var aö
gera heildarsamninga viö vinnu-
veitendur, sem tryggöi fag-
læröum prenturum rétt til allra
starfa viö hina nýju prenttækni og
jafnframt meöákvöröunarrétt.
Þaö var frá upphafi viö öflugan
mótbyr aö striöa. Prentsmiöju-
eigendur voru öruggir, meö fjár-
hagslegan bakhjarl i vinnuveit-
endasambandinu. Skattheimtan
geröi prenturum erfitt fyrir meö
þvi aö taka fullan skatt af
„lánum” sem prentarar fengu i
stað venjulegra bóta úr verkfalls-
sjóö. Þaö andaöi köldu frá öörum
starfsstéttum blaöanna, sem
fannst nóg komiö meö launafor-
réttindi prentara, þótt þeir færu
ekki lika aö sölsa undir sig starfs-
sviö sem hingaö til hafa tilheyrt
öðrum hópum. Smám saman
fjaraöi baráttuhugur prentara út,
og þegar sáttasemjari lagði loks
fram „sáttatillögu” I mailok,
skrifuöu fulltrúar prentara undir.
Þeir mæltu aö visu meö þvi aö
hún yröi felld i allsherjarat-
kvæðagreiðslu, en eins og búist
haföi veriö við, var þaö einungis
meöal hinna baráttuglööu
kommúnisku prentara i Kaup-
mannahöfn, aö meirihluti varö
gegn sáttatillögunni. Lands-
byggöarmenn greiddu henni
flestir atkvæöi, og 15.—16. júni
byrjuðu blööin aö koma út aftur.
Sáttatillagan afnemur hin sjálf-
virku hækkanaákvæði gömlu
samninganna, og hún kveöur
ekkert á um þaö, hvaöa starfs-
hópar eigi aö vinna viö „nýju
tæknina”. Forystumenn prentara
leggja nú á þaö áherslu, aö náb
veröi góöum samningum um
tækni og vinnutilhögun á ein-
stökum vinnustööum, en tæplega
er viö þvi aö búast. Þannig var
ekki alls staöar tekiö vel á móti
prenturum á vinnustööum þeirra,
heldur biöu uppsagnir fjölmargra
þeirra. Astæðan var ekki sist sú,
aö hin nýju fyrirtæki „nýrrar
tækni” höföu fært út kviarnar i
verkbanninu, enda eru þau yfir-
leitt ekki I vinnuveitendasam-
bandinu. Tóku þau viö prentun
ýmissa blaða og munu halda þvi
áfram.
Framhald á blaösiðu 14.
Atkvæöagreiösla um samningsdrögin hjá prenturum.