Alþýðublaðið - 12.10.1921, Síða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Von hefir fleit til lffsias þarfa
Komið því þaog-tð og gerið inn
kaup yðar hér fyrir veturinn (o£
æfinlega) á all>i rnatvöru. Mun eg
ávait gera viðskiitavinina ánægða
svo eg nfóti þeirra við<kifta fram-
vegls Komið því beint i „Von*
og tal'ð við mig sjálfan um kaup.
Mæðnr! sparið aura saman fyrir
lýsi handa börnunum ykkar.
Alira vinsamlegast
Gnnnar Sigurðsson.
Simi 448
s
Komið í Kaupfélag-ið í Gamla
bankanum eða hringið í síma 10 2 6.
IsaltaH saníla- nii ililhliM
JBC.f. Versl.
Hrerilsg, 50 Æ
Edlk á 80 anra literinn. Mat
.skeiðar og gaflir úr alumisium,
Grunair d<skar (með bUrrt rönd)
Eins og að undanförnu fæ eg með næstu ferð e.s.
»Sterling«, hið ágæta og viðurkenda saltkjöt frá
Kópaskeri. Nokkrar tunnur ennþá ólofaðar.
Gunnar Þórðarson,
Laugaveg 64.
Sem ný kvenmanns
Kápa fæst með gjafverði
Gretti götu £7
Dagsbrúnarfundur
Rítístjort og ábyrgðarmaður;
ótafnr Friðnk*aon
Pm»t«m»ið|ajr* Gntenbert,
verður á lUQrguo í GoodteiBptsrahúsiau kt 7^/2 síðd. — Br«gi syngur.
Stjórnin.
Ivan Turgenlew: Æskumlnnlngar.
um kvöidið, áður en kaffið kom, að taka nqkkra mjúka
tóna á piaríóið.
Emil kom seint heim. Til þess að láta ekki spyrja
sig neitt um Klöber, fór hann strax inn í sitt herbergi.
Nú varð Sanin líka að fara. Hann kvaddi Gemmu og
reyndi að sjá framan í hana um leið — en hún snéri
sér undan og losaði hendina.
XX.
Stjörnurnar tindruðu á himninum þegar Sanin kom
ut á tröppurnar. En sá aragrúi aí þessum stjörnum,
stórum og smáum, gulum, rauðum, bláum og hvítuml
Þær blikuðu svo fallega á himinhvelfingunni. Tunglið
var enn ekki komið upp, en samt mátti sem bezt greina
álla hluti í þessu hálfrökkri. Sanin gekk niður götuna.
En hann iangaði lítið til þess að fara heim str&x, hann
fann vel að hann þurfd að ganga úti í góða loftínu.
Hann snéri við, og áður en hann var kominn aftur
að Rosellihúsinu, heyrði hann að opnaður var gluggi
út að götunni, og fyrir innan, í dimmu herberginu —
kom í Ijós kvenmaður, og hann heyrði að hún kallaði:
„Herra Dmitril"
Hann stökk undir eins að glugganum: „Gemmal"
Hún studdi olnbogunum í gluggakistuna og beygði sig
áfram.
„Herra Dmitri," byrjaði hún aftur ósköp hægt — „eg
hefi í allan dag astlad að gefa yður dálítið, en ekki get-
að gert það.
Og þegar eg sá yður nú snona óvaent, hugsaði eg, að
eg skyldi nú samt sem áður gera það. . .
Ósjálfrátt þagnaði Gemma þegar hér var komið.
Hún gat ekki haldið áfram, því dálítið óvænt kom
yrir.
I kyrðinni og alheiðum himni kom alt í einu svo
körp vindkveða, að það var allra líkast því að jörðin
skylfi. Vindurinn var ekki kaldur, heldur heitur, næst-
um því brennandi heitur. í einu vertangi svifti hann
hattinum af höfði Sanins og þyrlaði *pp lokkunum á
Gemmu,
Sanin var kominn fast að gluggakarminum, beygði
sig Ósjálfrátt áfram — Gemma greip með báðum hönd-
um um herðar hans og lét höfuðið hniga að bijósti
hans. Vindhviðan stóð svo sem eina mínútu. Svo sama
kyrðin eins og áður.
Sanin leit upp og sá svo fallegt og hræðslulegt andlit,
svo stór og falleg augu — svo töfrandi stúlku — áð
hjartað ætlaði að hætta að slá i brjósti hans, og hann
þrýsti vörtim sínum að hárlokkunum, sem vindurinn
hafði blásið niðar á brjóst hans og gat ekkert annað
sagt en: „Gemma, Gemma' ,ín hvað var þetta? Eld-
ing?“ spurði hún og starði í kring um sig án þess að
muna eftir því að taka handleggina af herðum hans.
„Gemma!" endurtók Sanin.
Hún stundi, leit inn í stofuna, greip í beltið sitt og
rétti Sanin fölnaða rós.
„Eg ætla að gefa yður þessa rós.“ Hann þekti að það
var sama rósin og hann hafði tekið af foringjunum.
Svo heyrði hann að gluggamim var lokað og inni fyrir
honum sást ekkert hTÍtt.
Sanin kom heim berhöfðaður. . . . Hann hafði ekki
einu sinni tekið eftir því að hatturinn haíði fokið. —
XXI.
Hann gat ekki sofnað fyr en undir morgun. Það var
heldur engin furða, því meðan þessi hlýja vindhviða
lék um hann um kvöldið, hafði hann fundið — ekki
einasta að Gemroa var töfrandi falleg og að hann var
hrifinn af henni — heldur einnig að hann elskaði hana!
Ástin hafði komið að honum óvörum eins og vind-
hviðan! Og svo þessi heimskulega hólmgangal Hanh
kvaldist af óvissnnni um það, hvernig þessu myndi öllu
Ijúta! Ef nú svo vel skyldi vilja til að hann yrði ekki