Þjóðviljinn - 08.03.1985, Qupperneq 12

VETRARÍÞRÓTTIR
I hengiflugi í
Heinabergsfjöllum
Ari T rausti Guðmundsson segir frá ævintýralegri
vetrarferð Alpaklúbbsins í Heinabergsfjöll á páskum
1984
íslenski Alpaklúbburinn er
félagsskapur vaskra manna í
Reykjavík og nágrenni sem
hafa sérhæft sig í fjallgöngum
og klifri við erfiðar aðstæður.
Einn úr þessum hópi er Ari
Trausti Guðmundsson jarð-
fræðingur og menntaskóla-
kennari. Við fengum hann til
að segja okkur frá ævintýra-
legri ferð sem þeir félagar fóru
um páskana í fyrra, en þeir eru
vanir að nota páskana til þess
að fara í meiri háttar leiðangra.
í þetta sinn var ferðinni heitið
að klettadrangi sem heitir
Humarklóin og er í Heina-
bergsfjöllum vestan undir Fiá-
ajökli fyrir ofan Mýrar í A-
Skaftafellssýslu. Humarklóin
er í 1255 metra hæð og hefur
aldrei verið klifin af mönnum
svo vitað sé.
Það hefur löngum freistað okk-
ar að kanna óþekktar slóðir,
sagði Ari, og drangur þessi er
eins og tvíodda nál og því eggj-
andi viðfangasefni. Við undir-
bjuggum okkur vel og spáðum í
hugsanlegar leiðir eftir kortum,
sem reyndar eru ekki nægilega
nákvæm til af þessu svæði. Við
ákváðum samkvæmt því að fara
inn Heinabergsdalinn sem skerst
inn í Breiðabungujökulinn og
fara síðan í austur yfír fjöllin upp
að Klónni. Annar hugsanlegur
möguleiki var að fara sjálfan
Fláajökulinn, og það sýndi sig
reyndar að sú leið myndi vera
auðveldari. Sigurður Guðjóns-
son bóndi á Borg ók okkur inn að
Heinabergi og við fluttum far-
angur okkar þaðan að dalkjaftin-
um. Þaðan ætluðum við síðan inn
í dalbotn, en þangað reyndist
nánast ófært vegna gilja. Við urð-
um því að breyta um áætlun, fór-
um yfír ána og gengum þaðan
austur á fjallsrana sem heitir
Geitakinn til að fá útsýni. Ekki
sáum við Humarklóna þaðan og
fórum að halda að hún væri ekki
til. Landslagið þarna er tignar-
legt, há og brött fjöll með skrið-
jöklum í hlíðunum og líktist
meira Alpalandslagi en nokkru
öðru.
Við sáum hins vegar að fært
myndi inn dalinn að vestanverðu
og ákváðum að fara þá leiðina
búnir klifurgræjum og viðlegu-
búnaði til að liggja á jökli. Þetta
voru fjallþungar klyfjar.
Um þetta leyti skall á norðan-
stormur með brunagaddi, en
veður var heiðskírt, og við ákváð-
um að fara í skjóli utan í hlíðinni
og síðan upp á fjallshrygg sem
liggur upp að Bakkatindi sem er í
yfir 1000 m hæð. Þetta reyndist
vera klifurleið með hvössum
hnífseggjum þannig að við urðum
að klifra utan í hlíðinni. Fyrir
neðan okkur voru djúp og snar-
brött gil og af og til komu ísfláar
þar sem hægt var að fóta sig í
hliðarhallanum. Einn okkar fór
þó flatt á því og datt, - flaug niður
fláann en gat stöðvað sig með ís-
exinni eftir um 200 m fall. Við
slíkar aðstæður er ekki rétt að
beita fótunum í mótspymu, því
b þá eiga menn á hættu að steypast
heljarstökk, réttara er að fara á
bringunni og beita fyrir sig ísex-
í inni eins og í þessu tilfelli. Hann
t hélt áfram ferðinni þótt hann
fyndi til eymsla, en eftirá uppgö-
tvaðist að hann var rifbeinsbrot-
i inn.
r Þessi ganga okkar endaði upp á
i Bakkatindi. Þaðan sáum við inn á
l Vatnajökul og niður á Fláajökul-
i inn, - en ekki sást Humarklóin.
Við ákváðum því að fara inn á
næsta tind fyrir innan. Sums stað-
t ar þurftum við að síga eða klifra
í utan í þverhníptum hamraveggj-
unum, en við komumst engu að
t síður upp á Vörðutind örþreyttir
j og kaldir og höfðum þá verið 8
i klukkustunndir á göngunni.
Frá Vörðutindi er óviðjafnan-
a legt útsýni, en inn af honum var
einn tindurinn enn, og ekki sást
sjálf Klóin. Við þurftum þarna að
i gera það upp við okkur hvort við
vildum liggja úti um nóttina til að
ii komast á innsta tindinn, sem
i heitir Múlatindur, eða hvort við.
í ættum að snúa við.
t Við tókum síðari kostinn og
i töldum sjálfum okkur trú um að
i Humarklóin væri ókleif. Við á-
r kváðum að leita okkur leiðar nið-
ur eftir gilhryggjunum niður í
r Heinabergsdaíinn, enduðum í
í miklum giljum og komumst loks-
r ins út dalinn eftir að hafa verið 14
r klukkustundir á göngu.
Þessi ferð var ekki til einskis
5 þótt Humarklóin væri óunnin,
3 því við teljum að Bakkatindur
'í hafi aldrei verið klifínn áður og
trúlega Vörðurtindur ekki held-
ur. En við ákváðum semsagt að
geyma Humarklóna til betri tíma
og fórum vestur í Kálfafellsdal
daginn eftir, þar sem við áttum
eftir tvo óklifna tinda. Við réðum
þó ekki við þá fyrir hvassviðri og
sandroki, það var ekki stætt þeg-
ar kom upp í hlíðarnar inni í daln-
um.
Þegar ég spurði Ara Trausta í
hvaða tilgangi hættuferðir sem
þessar væru farnar sagði hann að
það væri þeim bæði skemmtun,
hvatning og áeggjan að kanna
áður ókannaðar slóðir og ekki
síður að reyna sig gagnvart nátt-
úrunni.
Þessi ferð okkar í Heinabergs-
fjöllin er dæmi um ferð þar sem
reynsla og þjálfun í fjallaferðir er
skilyrði, sagði Ari. En allir geta
notið þess að fara í fjallgöngur á
veturna. Aðalatriðið er að vera
vel búinn og skóaður og með
mannbrodda ef harðfenni er. Þá
eiga menn að varast mikinn
bratta og snjóflóðahættu. Fjöllin
og náttúran tekur á sig nýjan bún-
ing á veturna sem er ekki síður
heillandi en sumarskrúðinn.
Hvernig æfið þið ykur á milli
stærri leiðangra?
Þegar við höfum dagsstund á
vetri til æfinga leitum við gjarnan
uppi frosna fossa til að klifra í.
Það er nóg af slíku, t.d. í Esjunni.
Svo heldur Alpaklúbburinn nám-
skeið fyrir alla og fer í misjafn-
lega erfiðar ferðir eftir því sem
tilefni gefast. ólg.
Þátttakendur í ferðinni voru Ol-
geir Sigmarsson, jarðfræðingur,
Höskuldur Gylfason, myndlistar-
nemi, Hreinn Magnússon, af-
greiðslumaður, Árni Árnason,
slökkviliðsmaður, og Ari Trausti
Guðmundsson, jarðeðlisfræð-
ingur.
12 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN
Ferðafélag
íslands
Ferðafélagið gefur út árbók, sem er innifalin í
árgjaldinu. Árbækurnareru ítarlegasta lýsing
á Islandi, sem til er.
Ferðafélagið gefur út kort af íslandi í
mælikvarða 1:750.000 / vegakort í
mælikvarða 1:600.000.
Ferðafélagið skipuleggur ferðir um ísland.
Ferðafélagið og deildir þess eiga nú
28 sæluhús í óbyggðum.
Ferðafélag íslands er félag allra lands-
manna.
Gangið í Ferðafélagið og takið virkan þátt
í störfum þess.
Ari Trausti Guðmundsson jarðfræðingur
SKÍÐA-
BOGAR
í ÚRVALI
frá kr. 995,-