Alþýðublaðið - 15.10.1921, Side 4

4
4 A L L V Ð .ÖBL. A.ÐIt
fiHÍir i Sermaniu Lsufardagmn 15 þ. m kí. 9 i Idoó upp'. Þýz«i stúdentinn G Weber taiar um núverxndi astand i Þýzkalandi. — Hafið önf bæWurnar meðl — Stjórnlíl niíiiWIPtiiir m isr m ■ 'W Tilkynnmg frá Bakarameistarafél. Rvíkur. Brauðverðið lækkað Sjá auglýsingar 1 brauðsölubúðunum Stjórnin.
iiau p i O A Iþýðu blaðí ð!
Von hefir flest til lífsins þa?fa. Koranð því þangað og gerið i«n kaup yðar hér fyrir veturínn (og æfin'ega) á allii rrfatvöru. Mun eg avalt' gei-a viðskiftaviniaa ánægðá svo eg njótl þeirra viðskifta fram- vegis Komið þv( beínt i „Von“ og tal>ð við œig sjálLn um kaup. Mæðar! sparið atfira saman fyrir lýst handa börnumum ykkar. Allra vinsamle^ast Gaunar Sigarðsson, Sími 448. Casmirsjöl, tvöföld. — Nýkomin. Marteinn Einarsson & Co,
Alþbl. koatar 1 kr. á mánuði. Alþbl. @r blað allrar alþýðu.
Rifjstjóri og ábyrgöaimatur: Ólafar Friðriksson. Prentami&jan Gutenberg.
hmn Turganlew: Æskuminnlngar.
rétti úr sér með dálitlum óstyrk, sem hann reyndi, þó
að láta ekki bera á. Hann fór að tala um það að það
yæri heldur svalt í veðrinu.
Jörðin var döggvot, en hitinn var þégar að byrja að
gera vart við sig inni í skóginum.
Augnabliki síðar komu báðir foringjarnir ásamt litlum
feitum manni, með daufgerðu og jafnvel syfjandalegu
andliti. Það var herlæknir. í annari hendi hélt hann
á krukku með vatni — ef á þyrfti að halda; á vinstri
öxl hans dinglaði taska með skurðaráhöldum og Sára-
urubúðum.
Það mátti sjá, að hann væri vanur þvt að vera við
slikar athafnir sem þessa. Þetta var einmitt ein af hans
atvinnugreinum. Upp úr hverju einvígi hafði hann átta
dali, fjóra hjá hverjum málsaðila.
Von Richter bar kassann með skammbyssunum, en
Von Dönhof var að fikta við svipu líklega til þess að
llta rólega út.
„Pantaleonel" hvíslaði Sanin, — ef — ef eg skyldi
▼erða drepinn — það getur svo sem vel farið svo, -
þá verðið þér að taka bréfmiða úr vasa mínum, það
er blóm innan 1 honnm, — og þér fáið Gemmu
hann. Heyrið þér það? Ætlið þér að lofa mér því?“
Gamii maðurinn leit dapurlega á hann og kinkaði
kolli til merkis um að hann lofaði þvt. . . . En guð
mí vita, hvort hann hafði nokkra hugmnd um hvað
^anin var að biðja hann að gera. . . .
Mótstöðumennirnir og hólmgönguvottarnir heilsuðust
Óh læknirinn hreyfði ekki einu sinni augnabrýrnar, heldur
stettist geispandi í grasið. Honum stóð svo sem á sama
hvort þeir voru svo riddaralegnir að heilsast eða
etkki.
Von Richter bauð herra Cippatola að velja staðinn,
en gamli maðunnn, sem var nú aftur gersamlega búinn
að missa kjarkinn bað hann umfram alt sjálfan að
velja, svo skyldi hann fyljgast með.
Von Richter fór að leita. Hann fann laglegt rjóður
þar rétt hjá, alþakið blómum. Hann mældi fjarlægðina,
stakk niður svolitlum hælum við endapunktana, tók
svo skammbyssurnar og hlóð þær, og þarna hélt hann
áfram að strita þar til hann var orðinn rennandi
sveittur.
Pantaleone stóð og horfði á; hann leit út fyrir að
vera alveg stirnaður upp; á meðan verið var að þess-
um undirbúningi stóðu mótstöðumennirnir dálítið af-
slðis og mintu frekast á skóladrengi, sem fengið hafa
ráðnign og eru hálf reiðir við kennarann fyrir. ...
Loks kom stundin. ...
„Takið á móti skammbyssunum!“
En nú sagði von Richter við Pantaleone, að 1 raun-
inni ætti hann, eldri hólmgönguvotturinn, áður en skipanir
voru gefnar til áð skjóta, — að snúa sér til beggja'
aðila og skora á þá að saettast. Hann bætti því við, að
enda þótt slík áskorun bæri að jafnaði engan árangur
gæti herra Cippatola þó á þann hátt velt töluverðu af
ábyrgðinni af sér. —
■ Pantaleone, sem hafði þegar falið sig bak við runná
_ til þess að þurfa ekki að horfa á mótstöðumann San-
ins skildi í fyrstu ekki stakt orð af því sem von Rich-
ter sagði, einkum vegna þess hvað hann var nefmæltur.
En skyndilega stökk hann fram úr skjólinu, barði sér
á brjóst og æpti á sínu bjagaða máli; „A la — la — la
. . . che bestialitá! Deux zeun’ ommes comme ca qué
si battonoperché? Che diavolo? Andante a casal"
„Eg haína öllu samkomulagi!" flýtti Sanin sér að
segja.
„Eg líka!“ sagði mótstöðumaðurinn.
„Jæja, þá verðið þér að telja fyrir“ sagði von Richter
og snéri sér að Pantaleone, sem var alveg utan við sig
af skelfiugu.
Hann hljóp aftur á bak við runnan —■ hnipraði sig
þar saman og lokaði augunum, snéri andlitinu undan
og hrópaði ains hátt og hann gat:
„Una — due — e tre! '