Þjóðviljinn - 06.01.1987, Blaðsíða 8

Einar Már Jónsson
skrifar frá París
Kreppt að
frönsku
stjóminni
Súdentaóeirðir hafnar á ný í París - hvað er líkt og hvað er
ólíkt með síðustu tíðindum ogþeim sem urðu í París 1968?
Örstutt svipmynd, sem stóö ekki
yfir nema nokkrar sekúndur á
sjónvarpsskerminum, þröngvaöi
sér nánast því inn í meðvitund
Frakka laugardagskvöldið 6.
desember: þar sást bregöa fyrir
björgunarmönnum, sem voru að
reyria að lífga tvítugan stúdent,
Malik Oussekine að nafni.'eftir að
hann hafði verið barinn niður
með lögreglukylfum.
Myndin hafði verið tekin nótt-
ina áður í heiftarlegum óeirðum í
Latínuhverfinu í París, og var
Malik Oussekine sennilega þegar
andaður, þegar björgunarmenn-
irnir voru að stumra yfir honum,
þótt svo væri látið heita að hann
hefði dáið skömmu eftir að hann
var fluttur á sjúkrahús. Hafði
hann orðið fyrir barðinu á „mót-
orhjóladeild“ lögreglunnar, sem
ekur um götur eftir að mótmæla-
göngur eða hópar hafa dreift sér
og birtist með skelfilegum gaura-
gangi, þegar minnst varir. Eru
tveir menn á hverju hjóli, eins og
á stríðsvögnum bronsaldarinnar,
ekill og lögreglumaður vopnaður
langri trékylfu, sem getur stokkið
niður hvenær sem er og lamið
hvað sem fyrir verður. Bæði í
sjónvarpi og útvarpi birtust viðtöl
við sjónarvotta, sem sögðust hafa
séð slíka kylfunga elta Malik
Oussekine inn í anddyri bygging-
ar og lúskra þar á honum. Þessir
atburðir ollu mikilli ólgu í
landinu: áður en tveir sólarhring-
ar voru liðnir hafði Chirac forsæt-
isráðherra neyðst til að draga há-
tíðlega til baka það frumvarp til
laga um breytingar á skipun há-
skólakennslu sem deilurnar
stóðu um og háskólamálaráð-
herrann var búinn að segja af sér
embætti. Skömmu síðar var svo
tilkynnt að stjórnin ætlaði að
fresta ýmsum þeim breytingum
sem hún hafði á stefnuskrá sinni
og boðaðar höfðu verið með
miklu brambolti.
Harður hnútur
Fréttaskýrendum ber saman
um að þetta sé langversta krepp-
an síðan stjórn hægri manna tók
við völdum í Frakklandi í mars, -
og kannske í enn lengri tíma. Er
hún einna helst borin saman við
deilurnar um einkaskóJana 1984,
þegar stjórn sósíalista neyddist
einnig til að draga til baka laga-
frumvarp um breytingar á skóla-
málum vegna mótmælaaðgerða.
Þótt atburðir þesir séu á ýmsan
hátt hliðstæðir, er munurinn sá
að 1984 höfðu sósíalistar verið
við völd í þrjú ár, voru búnir að
vinna mikið starf og á vissan hátt
orðnir fastir í sessi. Chirac hefur
hins vegar ekki verið forsætisráð-
herra nema níu mánuði, staða
hans hefur verið ótrygg ekki síst
vegna samkeppni annarra leið-
toga hægri manna, sem bíða eftir
því að hann geri mistök, og marg-
ir telja að hann hafi beðið það
mikinn hnekki við atburði síð-
ustu vikna að líkurnar á því að
hann nái því markmiði sínu að
vera kosinn forseti 1988 hafi
minnkað stórlega. Samanburður-
inn við atburðina í maí 1968 er því
ekki út í hött.
Mikið hefur verið rætt um það
hvað valdið hafi þessari kreppu
og eru menn sammála um megin-
atriðin. Ekki verður sagt, að
lagafrumvarp það um breytingar
á skipun háskólakennslu, sem
kennt var við Devaquet háskóla-
málaráðherra og kom öllu af
stað, hafi boðað mjög róttækar
breytingar, enda var það á
köflum loðið og tvírætt. Megintil-
gangur þess var að koma í staðinn
fyrir lög um háskóla, sem sósíal-
istar höfðu sett á sínum tíma og
drógu úr valdi prófessora innan
stofnananna og juku í staðinn
áhrifavald aðstoðarkennara og
slíkra. Samkvæmt frumvarpi De-
vaquet áttu prófessorarnir að fá
öll sín fyrri völd aftur og ríflega
það, en auk þess var gert ráð fyrir
því að háskólarnir yrðu sjálfstæð-
ari stofnanir en þeir hafa hingað
til verið: skyldu þeir geta valið
nemendur sína (þótt einnig væri
gert ráð fyrir að allir þeir, sem
stúdentspróf hefðu, gætu
innritað sig í háskóla, og var
þarna nokkur mótsögn á ferð-
inni) og einnig ákveðið skóla-
gjöld innan vissra marka.
Skólar og stjórnir
En í ljós kom, að í þessu máli
var það ekki bókstafur lagafrum-
varpsins, sem skipti máli, heldur
stefna stjórnarinnar og almenn
hugmyndafræði, og þá liggur
samanburðurinn við hrakföll sós-
íalista 1984 nokkuð beint við. Svo
virðist sem sósíalistar og hægri
menn hafi gert sams konar mis-
tök þegar þeir komust til valda
hver um sig: þeir hafi sem sé báð-
ir litið svo á að kosningasigur
þeirra gæfi þeim umboð til að
gera róttækar breytingar og fram-
kvæma ýmis stefnuskráratriði
sem harðskeyttir „kenningasmið-
ir“ höfðu mótað.
Vinstri sinnuð kennarasamtök
höfðu þannig barist fyrir því ára-
tugum saman að ríkið hætti að
styðja einkaskóla (sem eru yfir-
leitt kaþólskir) og þeir yrðu
lagðir niður eða felldir inn í al-
mennt skólakerfi, sem er hlut-
laust í trúmálum. Fyrir atbeina
þeirra var þetta atriði sett á
stefnuskrá sósíalistaflokksins
fyrir kosningarnar 1981 og gengu
kennaraleiðíogar hart eftir því að
það yrði framkvæmt eftir að
vinstri stjórn var komin til valda.
Menntamálaráðherrann þáver-
andi, Alain Savary, vildi þó fara
hægt í sakirnar og ekki gera of
snöggar breytingar og lét sér því
nægja að leggja fram lagafrum-
varp, þar sem gert var ráð fyrir að
ríkið fengi eitthvert eftirlit með
einkaskólum, kennarar þar
fengju sama atvinnuöryggi og
annars staðar, og þessi kennsla
skyldi síðan smám saman tengj-
ast almennu skólakerfi. En þótt
frumvarpið hafi verið mjög var-
lega orðað og hægfara í raun, leit
almenningur svo á að vinstri
stjórnin ætlaði að afnema einka-
skóla - eins og róttæk kennarafé-
lög vildu og einnig kenninga-
smiðir. Þá kom í ljós að mikill
meirihluti Frakka var búinn að
steingleyma gömlum væringum
ríkis og kirkju og hættur að líta á
kaþólska skóla sem einhverjar
sérstakar „afturhaldsstofnanir“
og jafnframt vildi þessi meirihluti
láta einkaskóla starfa áfram, ekki
síst til að unnt væri að senda börn
þangað ef þeim gekk af einhverj-
um ástæðum illa í opinberum
skólum. Um allt land risu menn
upp til varnar einkaskólunum
vorið 1984, og farið var í miklar
mótmælagöngur gegn lagafrum-
varpinu. Mitterrand forseti brást
þá snarlega við og dró frumvarp-
ið til baka áður en verra hlytist af,
og síðan sagði menntamálaráð-
herrann af sér. Eftir það var ekki
lengur talað aum „nýjungar“ af
þessu tagi. Ýmsum fannst þá, að
vinstri stjórnin hefði beðið ósigur
og orðið að hrökklast af velli við
lítinn orðstír, en eftir á er enginn
vafi á því að ákvörðun Mitterr-
ands var mjög skynsamleg, og
kemur það ekki síst í ljós núna.
Hœgri menn
í gildru
Greinilegt er að hægri menn
hafa dottið í nákvæmlega sömu
gildruna eftir kosningasigurinn í
mars, en þeir eru þó í talsvert
annarri aðstöðu en sósíalistar
voru 1984 og hafa auk þes brugð-
ist við á annan hátt. Þess vegna
hafa niðurstöðurnar orðið aðrar,
og er hætt við að þær eigi eftir að
draga nokkurn dilk á eftir sér.
Kenningasmiðir hægri flokkanna
fyrir kosningarnar voru gjarnan
úr hópi „frjálshyggjumanna" sem
voru svo utarlega í litrófi
stjórnmálanna að þeir litu á Gisc-
ard d’Estaing, fyrirrennara Mitt-
errands í forsetastóli, sem s.k.
„laumusósíalista". Vildu þeir
umbylta öllu þjóðfélaginu í anda
„frjálsbyggju“ og hinnar öfgaf-
ylltu hægri stefnu, og höfðu m.a.
það markmið í háskólamálum að
hverfa aftur til ástandsins fyrir
1968. Síðan vildu þeir gera há-
skólana að sjálfstæðum stofnun-
um, sem ákvæðu að öllu leyti
sjálfar inntökuskilyrði, skóla-
gjöld og próf og gætu þannig ver-
ið í „frjálsri samkeppni" hver við
aðra - en það var algert fráhvarf
frá allri skólamálastefnu Frakka í
öld eða meira.
Eftir kosningasigurinn í mars
er svo að sjá að ýmsir leiðtogar
hægri manna hafi verið hræddir
við þessar kenningar og ekki vilj-
að gera svo mik'.a byltingti í há-
skólamálum. En erfitt var að
snúa aftur, þar sem þetta stóð
skrifað í stefnuskrá þeirra, og svo
höfðu hægri menn verið svo ó-
gætnir fyrir kosningarnar að
hvetja hægri sinnaða rektora og
prófessora til að óhlýðnast til-
8 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Þriðjudagur 6. janúar 1987
Mynd sem skipti miklu máli - lík Maliks Oussekines...
skipunum stjórnarinjiar:
„Bráðum komumst við aftur til
valda og þá afnemum við öll lög
sósíalista..." Ekki varð því hjá
því komist að setja ný lög um
skipun háskóla, og var Devaquet
ráðherra fengið það vanþakkláta
hlutverk. Ásamt samstarfsmönn-
um sínum samdi hann það laga-
frumvarp, sem við hann hefur
verið kennt, og einkenndist það
mest af því að vera hálfvelgjuleg
málamiðlun: til að friða íhalds-
söm kennarafélög gerði frum-
varpið ráð fyrir því að prófessor-
ar fengju aftur þau völd sem þeir
höfðu áður haft, en þótt þar væri
að finna margar hugmyndir
„kenningasmiðanna" var hvergi
nærri því gengið eins langt í frjáls-
hyggjuátt og þeir vildu, og því
gætti talsverðrar ósamkvæmi.
Sagt var, að Devaquet, sem er
háskólakennari, hafi sjálfur verið
lítt hlynntur þessum hugmynd-
um...
Bandarískur stíll
Þegar fumvarpið sá dagsins
ljós urðu frjálshyggjumenn innan
hægri flokkanna talsvert ó-
ánægðir og bjuggust til að leggja
fram fjölda af breytingatillögum
til að sveigja það nær sínum eigin
hugmyndum. En um leið hófst
einnig mikil mótmælabylgja
meðal háskólastúdenta og
menntaskólanema, sem fór sér
hægt í byrjun en breiddist síðan
út með furðulegum hraða. Urðu
viðbrögðin svipuð og verið hafði
vorið 1984: menn dæmdu ekki
frumvarpið eftir loðnu orðalagi
þess heldur eftir þeim pólitíska
vilja sem stóð á bak við það. Litu
þeir svo á, að ekki að ástæðu-
lausu, að „frjálshyggjumennirn-
ir“ stefndu að því að koma á svip-
uðu háskólakerfi og í Bandaríkj-
unum - þar sem dýrt og erfitt er
að komast inn í þá fáu skóla sem
mark er tekið á - og greinilegt
var, að yfirgnæfandi meirihluti
þeirra, sem létu sig málið skipta,
stúdenta, menntaskólanema og
foreldra, var því andvígur. „Ef
þessir menn vilja læra í háskóla í
bandarískum stíl, geta þeir bara
farið til Bandaríkjanna", var við-
kvæðið í byrjun. Rétt fyrir 20.
nóvember hófust verkföll í ýms-
um háskólum í París og utan
höfuðborgarinnar, stúdentar
kusu landsnefnd og farið var að
undirbúa sameiginlegar mótmæl-
aaðgerðir. Vinstri sinnuðu kenn-
arasamtökin FEN efndu þá einn-
ig til mikillar mótmælagöngu,
sem fram fór í París sunnudaginn
23. nóvember og um 200 000
ntanns tóku þátt í, þ.á m. margir
leiðtogar sósíalista. Eitt af mark-
miðum Monorys menntamála-
ráðherra hafði nefnilega verið að
hnekkja veldi þessara samtaka,
sem hafa reyndar átt erfitt upp-
dráttar eftir deilurnar um einka-
skólana 1984, og gripu þau því
fegins hendi tækifærið til að rétta
úr kútnum: mótmæli þeirra
beindust gegn allri stefnu stjórn-
arinnar í menntamálum, og var
eitt helsta vígorðið í göngunni:
„haltu velli, frændi, við komum
bráðum aftur“. „Frændi“ er rót-
1 §>
a> 3
o>£
fl
-§3
£ cö
LL.
œ —
§1
a> "2
5S
<o 2
íö ro
.Eæ>
.pl
a
gróið gælunafn á Mitterrand for-
seta...
Þannig var Chirac kominn í
klemmu milli frjálshyggjumanna
í sínum eigin herbúðum og
fjöldahreyfingar stúdenta,
menntaskólanema, kennara o.fl.
En svo virðist sem hann hafi ekki
gert sér grein fyrir hættunni í
byrjun: vegna mótmælagöngu
kennarasamtakanna áleit hann
að ekki væri annað á bak við
hreyfinguna en undirróður sósía-
lista og stuðningsmanna þeirra,
og gæti hann ráðið við hann án
mikilla erfiðleika. Lét stjórnin
því nægja að segja „frjálshyggju-
mönnunum" að allar meginhug-
myndir þeirra í skólamálum
kæmu fram í frumvarpinu og
halda því fram gagnvart stúdent-
um, að í þessu sama frumvarpi
fælust ekki neinar stórvægilegar
stefnubreytingar, hefðu þeir ekki
kynnt sér það nógu vel og látið
sósíalista blekkja sig...
Þetta voru fyrstu alvarlegu
mistök Chiracs og ráðherra hans,
en síðan þróaðist staðan eftir ein-
hverjum miskunnarlausum rök-
um honum sífellt meira í óhag.
Mótmælahreyfingin jókst stöð-
ugt, og reyndi stjórnin að draga
úr henni með því að láta undan í
einhverjum atriðum og vinna
vinna tíma, en í hvert skipti gaf
lítið eftir og of seint, þannig að
ástandið varð þá enn verra en
áður, og hélt þetta áfram þangað
til í algert óefni var komið. í þess-
ari þróun varð skyldleiki þessara
mótmæla við atburðina í maí
1968 sntám sarnan skýrari, en þau
tengsl voru með ýmsum former-
kjum: ljóst var að stúdentar og
menntaskólanemendur - sem
voru ófæddir eða rétt nýfæddir
þegar þessir atburðir urðu, -
vildu umfram allt forðast að
lenda í sömu gildru og fyrirrenn-
arar þeirra, en hins vegar lék sá
grunur á, að stjórnvöld ætluðu að
leika svipaðan leik og þann, sem
gefist hafði Gaullistum svo vel
1968, - vekja hræðsluviðbrögð
almennings við ólgu og uppþot og
safna þannig til sín enn meira
fylgi. Þegar öllu er á botninn
hvolft tókst þetta miður vel hjá
báðum aðilum, en í togstreitunni
fór svo að atburðirnir þróuðust
að mörgu leyti svipað og í maí
1968, og er það verðugt umhugs-
unarefni fyrir þá sem eru að velta
fyrir sér „endurtekningu“ í sög-
unni.
Þó og nú
Stúdentar og menntaskóla-
nemar virtust hafa þær hugmynd-
ir um maí 1968, að þá hefðu stúd-
entar látið pólitíska kreddumenn
hlaupa með sig í gönur, og síðan
hefði hreyfingin leyst upp í til-
gangslausu ofbeldi við mikinn ó-
vinafögnuð. Þetta vildu þeir nú
forðast: reyndu þeir með góðum
árangri að koma í veg fýrir að
leiðtogar róttæklingahópa kæm-
ust til áhrifa í hreyfingunni og
halda henni eins ópólitískri og
unnt var - þótt þeir höfnuðu eng-
an veginn stuðningi vinstri flokka
og félagssamtaka. Þegar Daniel
Cohn-Bendit, hinn litríki leiðtogi
stúdenta 1968, kom í heimsókn í
háskólann í Nanterre, þar sem
ferill hans sjálfs hófst á sínum
tíma, var honum tekið einsog
kölkuðum langafa...
í byrjun var líka talsvert annar
blær á mótmælaaðgerðunum en
fyrir átján árum: stúdentar og
menntaskólanemar voru að mót-
mæla lagafrumvarpi - og þeirri
stefnu sem á bak við það var - en
ekki að véfengja þjóðfélagið í
heild, og meðal þeirra ríkti rnikill
fögnuður yfir að hafa nú allt í
einu uppgötvað samtakamáttinn.
Mótmælagöngurnar minntu því
einna helst á e.k. kjötkveðjuhát-
íð: í einni þeirra fór t.d. í farar-
broddi vörubíll með hljómsveit
og söngkonu, fyrir aftan hann var
risavaxinn pappírsdreki, sem
fetti sig og bretti, og alls staðar
voru spjöld og borðar með hjá-
kátlegum vígorðum, þar sem
mest bar á alls kyns óþýðanlegum
orðaleikjum. Alþekktu vígorði
gegn áfengisbölinu var t.d. snúið
á óvæntan hátt upp á Devaquet
háskólamálaráðherra.
Eftir fyrstu stóru mótmæla-
gönguna, sem farin var 27. nóv-
ember, þegar á dagskrá var að
ræða lagafrumvarpið í franska
þinginu, fannst Chirac að hann
yrði að svara henni á einhvern
hátt og greip þá til þess ráðs að
vísa frumvarpinu til nefndar, sem
skyldi athuga ýmis atriði þess bet-
ur og laga orðalagið sem hann
taldi að valdið hefði „ntisskiln-
ingnum“. En þessi viðbrögð
gerðu aðeins illt verra: menn litu
á þau sem e.k. „trix“ til að sundra
stúdentum og draga úr aðgerðunt
þeirra - og til að fá frið til að
smeygja frumvarpinu gegnum
þingið í jólaönninni, þegar ekki
væri hægt að koma við neinunt
aðgerðum. Ný mótmælaganga
var því boðuð viku síðar, 4. des-
ember, og skyldi krafan þá vera
sú, að frumvarpið yrði dregið til
baka með húð og hári. Stjórnvöld
lýstu því þá yfir að þau væru
reiðubúin að ræða við stúdenta
um þau atriði, sem mestum
deilum ullu, - fyrst og fremst
frelsi háskóla til að velja nemend-
ur og ákveða skólagjöld. En jafn-
framt gerði Devaquet þau mistök
að segja að beðið væri eftir því
hvernig mótmælagangan færi
fram. Þessi orð hleyptu miklum
eldmóð í stúdenta, sem skildu
þau þannig að með nógu mikilli
þátttöku yrði hægt að knýja
stjórnina til að láta undan, en þau
gerðu stjórninni einnig erfiðara
Þriðjudagur 6. janúar 1987 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 13
Lögreglur, kylfur, Latínuhverfið...
fyrir, þar sem hún gat ekki látið
það á sig sannast að hún léti
undan „þrýstingi frá götunni“.
Mótmælagangan 4. desember
varð mikill sigur fyrir andstæð-
inga frumvarpsins: hundruð þús-
und manna gengu um götur Par-
ísar og námu staðar á stórum velli
í grennd við þinghúsið. Monory
menntamálaráðherra sem hafði
tekið málið í sínar hendur og hálf-
vegis vikið Devaquet til hliðar
féllst á að ræða við sendinefnd
andstæðinganna, en tók henni
kuldalega og vildi ekki hverfa í
einu eða neinu frá stefnu stjórn-
arinnar: hún var ákveðin í að
halda frumvarpinu til streitu og
breyta einungis orðalagi. Von-
brigði stúdenta og stuðnings-
manna þeirra urðu gífurlega
mikil og þetta sama kvöld kom til
heiftarlegra óeirða í grennd við
þinghúsið og síðan í Latínuhverf-
inu. Ekki er ljóst hverjir áttu
upptökin, en andrúmsloftið var
þannig, að það skiptir naumast
máli.
Næstu daga var ástandið furðu
líkt því sem verið hafði í maí
1968. Stúdentar og
menntaskólanemar héldu raf-
magnaða fundi í reykmettuðum
fyrirlestrasölum, mikill mann-
fjöldi safnaðist saman á götum úti
í Latínuhverfinu og þar mynduð-
ust ótal litlir „umræðuhópar“
sem ræddu málin af hita, og einu
sinni tóku stúdentar Sorbonne
hernámi, en lögreglan rak þá
burtu átakalaust. Tvö kvöld í
röð, 5. og 6. desember, urðu
ofsafengnar óeirðir víða í Latínu-
hverfinu, sem líktust á köflum
hreinum götubardögum: fylking-
ar lögregluþjóna með hjálma,
skildi, kylfur og táragassprengj-
ur, og óeirðaseggja með barefli
og klúta fyrir andliti stóðu hvor á
móti annarri, og síðan grýttu ó-
eirðaseggir - hverjir sem það
voru - götusteinum og slíku í lög-
regluna, en hún svaraði með tár-
agasi og gerði svo áhlaup. Kveikt
var í bflum og búðargluggar
brotnir í stórum stfl. Á eftir kom
mótorhj óladeildin...
Grunur lék á að Pasqua innan-
ríkisráðherra væri það ekki á
móti skapi að óeirðirnar yrðu
sem ofsafengnastar og spellvirkin
sem mest, ef það kynni að vekja
andúð almennings á „niðurrifs-
öflum“ stjórnarandstöðunnar og
efla fylgi valdhafanna, sem einir
væru færir um að halda uppi
lögum og reglu. Miklar sögur
gengu um að lögreglan hefði ver-
ið fljót að ráðast á stúdenta 4.
desember, þótt þeir hefðu lítið
gert af sér - og jafnvel lamið þá
sérstaklega sem reyndu að stilla
til friðar - en setið aðgerðarlaus
tímunum saman næstu kvöld,
meðan einhverjir dularfullir
friðarspillar brutu allt og bröml-
uðu, sem fyrir þeirn varð. Hvað
sem hæft er í þessu, er það víst að
sjónvarpsmyndir af atburðunum
voru lögreglunni síst í hag, og
sýndu undarlega tillitssemi henn-
ar við óspektarmenn. En meðan
þetta allt gerðist, reyndi Pasqua
að tala eins og de Gaulle 1968...
Strlk í reikning
Þær raddir innan stjórnarinn-
ar, sem vildu láta undan áður en
verra hlytist af, urðu smám sam-
an háværari, en samt var stefnan
nú hikandi. Daginn eftir mót-
mælagönguna miklu tilkynnti
Monory, að stjórnin myndi draga
til baka þær þrjár greinar frum-
varpsins sem mestum deilum
höfðu valdið, en halda fast í af-
gang þess, þótt það virtist harla
marklaust eftir þessa „skurðað-
gerð“. Þetta töldu andstæðing-
arnir ekki nóg, - og þetta sama
kvöld lét Malik Oussekine lífið í
óeirðunum í Latínuhverfinu. Þá
loks ákvað Chirac að draga frum-
varpið allt til baka,og Devaquet
sagði af sér. Fékk hann því póli-
tíska skellinn af frumvarpi, sem
hann hafði neyðst til að semja og
að mörgu leyti verið ósammála...
En þetta kom í rauninni of
seint. Menn báru nú afstöðu
Chiracs saman við gerðir Mitterr-
ands, sem dró umdeilda frum-
varpið til baka vorið 1984, um
leið og hann áttaði sig á and-
stöðunni: var bent á það, að hefði
Chirac brugðist við á sama hátt
og dregið frumvarpið til baka
hálfum mánuði fyrr, hefði hann
getað losnað við öll þessi læti. Nú
hafði hann reynt að halda fast við
stefnu, sem naut mjög takmark-
aðs fylgis, en samt orðið að láta
undan eftir mikla ólgu: þeir sem
stóðu utarlega til hægri
gagnrýndu „linkind" hans og
töldu að hann hefði látið sósía-
lista „beygja sig“, en ýmsir stuðn-
ingsmenn stjórnarinnar fóru að
efast um hæfni hans til að fara
með æðstu völd. Tapið var mikið
á öllum vígstöðvum, og setur
þetta mikið strik í reikninginn
varðandi áætlanir Chiracs.
e.m.j.
INNLAUSNARVERÐ
VAXTAMIÐA VERÐTRYGGÐRA
SPARISKÍRTEINA RÍKISSJÓÐS
Í1.FL.B1986
Hinn 10. janúar 1987 er annar fasti gjalddagi vaxtamiða verðtryggðra
spariskírteina ríkissjóðs með vaxtamiðum í 1. fl. B 1986.
Gegn framvísun vaxtamiða nr. 2 verður frá og með 10. janúar nk. greitt sem hér segir:
_________________Vaxtamiði með 50.000 kr. skírteini________kr. 2.294,80_______________
Ofangreind fjárhæð ervextiraf höfuðstól spariskírteinannafyrirtímabilið
10. júlí 1986 til 10. janúar 1987 að viðbættum verðbótum sem fylgja hækkun
sem orðið hefur á lánskjaravísitölu frá grunnvísitölu 1364 hinn 1. janúar s.l.
til 1565hinn l.janúarnk.
Athygli skal vakin á því að innlausnarfjárhæð vaxtamiða breytist aldrei eftir gjalddaga.
Innlausn vaxtamiða nr. 2ferfram gegnframvísun þeirra í afgreiðslu Seðlabanka Islands,
Hafnarstræti 10, Reykjavík, og hefst hinn 10. janúar 1987.
Reykjavík, 29.desember 1986
SEÐLAB ANKIÍSLANDS