Þjóðviljinn - 13.01.1990, Blaðsíða 6

MINNING
Ingveldur J. R. Pálsdóttir
Fœdd4. ágúst 1904-Dáin30. desemberl989
í gær var jarðsungin frá
Fossvogskirkju Ingveldur J. R.
Pálsdóttir móðir mín, 85 ára að
aldri. Hún fæddist að Hjallakoti á
Álftanesi, en flutti til Reykjavík-
ur níu ára gömul. Foreldrar
hennar hétu Olöf Jónsdóttir og
Páll Stefánsson. Móðir mín var
fimmta í röð sjö systkina. Tvö af
þeim eru nú eftirlifandi. Eftir að
þau fluttust til Reykjavíkur var
móðir mín í vist á ýmsum stöðum
meðal annars hjá Ingibjörgu Ól-
afsdóttur. En síðar lærði hún að
sníða og sauma hjá systur Ingi-
bjargar, Maríu Ólafsdóttur. Og
það nýttist henni alla ævi. Eftir
það fór hún að vinna á netaverk-
stæði í Viðey. Síðan fékk hún
vinnu á saumaverkstæði hjá Ála-
fossi við sníðar og saumaskap.
Árið 1936 þann 16. maí giftist
hún föður mínum Aroni Ingi-
mundi Guðmundssyni (lést 14.
júlí 1974). Inni á heimilinu vann
hún alla tíð eftir það. Eignuðust
þau fjögur börn. Þau eru Guð-
mundur kvæntur Sigríði K.
Bjarnadóttur, Páll kvæntur Ingu
Einarsdóttur, undirrituð gift
Hauki F. Leóssyni, Óli Már
kvæntur Kristínu Gunnarsdótt-
ur. Barnabörn foreldra minna
urðu þrettán talsins. Nefni ég þau
ér í aldursröð. Inga Lára
Hauksdóttir 26 ára, Sigríður
Pálsdóttir 26 ára, Hildur
Hauksdóttir 24 ára, Ingveldur
Pálsdóttir 23 ára, Aron Hauks-
son 22 ára. Einar Aron Pálsson
(lést 17 ára í umferðarslysi þann
16. júní 1985), Hallfríður Ósk Ól-
adóttir 20 ára, María Una Óla-
dóttir 17 ára, Leó Hauksson 17
ára, Gunnar Aron Ólason 14 ára,
Ragnhildur Guðmundsdóttir 14
ára, Aron Ingi Guðmundsson 9
ára og Haukur Már Hauksson 6
ára. Eina barnabarnabarnið
heitir Gylfi Aron Gylfason 3 ára,
sonur Hildar.
Móðir mín var mjög lítillát
kona og hógvær, bjartsýn var hún
og létt í lund. Hún og faðir minn
spiluðu gjarnan bridge í frístund-
um við vini sína. Mikil hannyrða-
kona var hún fram á síðasta dag.
Hún saumaði og prjónaði flest föt
á okkur krakkana í gamla daga.
Til dæmis saumaði hún ferm-
ingarkjólinn á mig og brúðarkjól-
inn og oft saumaði hún kápur og
kjóla á mig eftir að ég giftist.
„Hvernig viltu hafa kjólinn
Raggý mín,“ sagði hún oft. Og ég
lýsti bara fyrir henni að morgni
einhvers dags hvernig ég vildi
hafa hann og síðan var hún búin
með hann um kvöldið. Já, svona
var mamma alltaf fljót að hlutun-
um. Eins var þetta þegar barna-
börnin komu í heiminn hvert á
fætur öðru. Þá hófst hún handa
við að prjóna og sauma á þau og
hefur gert alla tíð síðan. Meira að
segja prjónaði hún jólagjafir
handa yngstu börnunum nú fyrir
síðustu jól. Einnig er margt ann-
að til eftir hana, t.d. klukku-
strengir, veggmyndir, veggteppi,
stóll, heklaðir dúkar, heklaðar
gardínur, hekluð blóm á kjóla,
prjónuð og hekluð herðasjöl og
rúmteppi. Svona má lengi telja.
Móðir mín og ég vorum trún-
aðarvinkonur og ég er sannfærð
um það að vinarstrengurinn slitn-
ar ekki þótt leiðir skilji um stund.
Verst þykir mér að hafa ekki ver-
ið á landinu, þegar hún lauk þess-
ari jarðvist daginn fyrir gamlárs-
dag síðastliðinn.
„Hve fús ég hefði,
elsku mamma mín,
lukt þinni brá við blundinn
hinsta þinn,
brjósti þér hnigið að í hinsta sinn
og hinstum sonarkossi á kaldar
varir þrýst,
en, - kveðja þá berst mér
og dánarfregn þín!"
(G.G.)
En nóttina eftir birtist hún mér
í dásamlegum draumi þar sem
henni leið yndislega vel.
Við Haukur, börnin okkar
fimm, tengdasynir okkar Einar
Ólafsson og Gylfi Sigfússon og
barnabarnið okkar þökkum
móður minni fyrir ánægjulegar
samverustundir. Minningarnar
um yndislega mömmu, tengda-
mömmu, ömmu og langömmu
eiga eftir að lifa í hugum okkar
allra.
Ég votta öðrum aðstandendum
hennar dýpstu samúð.
Ragnhildur Aronsdóttir
Grímur M. Helgason
deildarstjóri
Fæddur 2. sept. 1927 - Dáinn 26. des. 1989
Það var mikið vond frétt sem
barst starfsliði Landsbókasafns
morguninn 27. des. s.l. að Grím-
ur M. Helgason forstöðumaður
handritadeildar safnsins hefði
látist kvöldinu áður, eftir upp-
skurð. Var mörgum illa brugðið
við þessa óvæntu andlátsfregn.
Traust samstarfsmanna og virð-
ingu átti hann ótvírætt; einn þess-
ara einstaklinga sem mannskiln-
ingur og hlýja stafa frá. Það var
iíka óspart leitað til hans í hverj-
um vanda.
En það voru ekki síður gestir
handritadeildar sem kunnu að
meta alúð og hjálpsemi Gríms við
lestur handrita þegar því var að
skipta, því „margt sem er illa lest
og aldirnar leifðu skörðu" er ekki
síður þar að finna en í Árnasafni.
Hann sparði enga fyrirhöfn í
þágu gesta og margur hefur líka
átt tíðförult í handritadeild á fund
fræðimanna og skálda fyrri tíma,
þar leynist mörg matarholan;
margur á líka forfeður sem stund-
uðu skriftir og söfnuðu efni af
ýmsu tagi. Stundum var djúpt á
þeim. Ekki voru þeir síður gleð-
igjafar gestsins.
Öryggi Gríms á sviði íslensks
máls var vel kunnugt og þá ekki
síður hve bóngóður hann var og
þarf ekki að framhalda þeirri
sögu. Grímur var nú einu sinni
Kópavogsbúar-
fundur um skólamál
Viljiö þiö breyta einhverju í skólan-
um. Komiö hugmyndum ykkar á
framfæri við menntamálaráðuneyt-
iö þriðjudagskvöldið 16. janúar kl.
20:30 í Félagsheimili Kópavogs, II.
hæö.
Menntamálaráðuneytið
Svavar
HEILSUVERNDARSTÖÐ
REYKJAVÍKUR
BARÓNSSTÍG 47
Heilbrigðisráð Reykjavíkur óskar eftir aö ráöa
eftirtaliö starfsfólk á heilsugæslustöðvar í
Reykjavík, sem hér segir:
Við Heilsugæslustöðina í Árbæ - meina-
tækni í 50% starf, v/afleysinga, tímabilið 1. fe-
brúar til 30. apríl 1990.
Upplýsingar gefur hjúkrunarforstjóri í síma
671500.
Við Heilsugæslustöð Hlíðarsvæðis- meina-
tækni í 50% starf.
Upplýsingar gefur hjúkrunarforstjóri í síma
622320.
Umsóknum skal skila til skrifstofu Heilsu-
verndarstöövar Reykjavíkur, Barónsstíg 47,
fyrir kl. 16.00 mánudaginn 22. janúar 1990.
þeirrar manngerðar að liggja
ekki á liði sínu ef náunginn baðst
aðstoðar.
Grímur var mikill iðjumaður í
íslenskum fræðum. Hann gaf út
Pontus rímur Magnúsar prúða
o.fl., 1961,sem höfðu veriðverk-
efni hans til iokaprófs frá Há-
skóla íslands,og seinnaBlómst-
urvallarímur Jóns Eggerts-
sonar, 1976, fyrir Rímnafélagið.
Þeir Vésteinn Ólason bjuggu til
prentunar íslendingasögur með
nútímastafsetningu. Og nú síðast
voru það Þjóðsögur Sigfúsar
Sigfússonar sem Grímur var langt
kominn að búa til prentunar
ásamt Helga syni sínum. Þeir
tóku við því eftir Óskar Halldórs-
son, sem dó frá verkinu.
Fyrir utan það sem nú var talið
liggja margar ritgerðir eftir
Grím, í Árbók Landsbókasafns
og hér og hvar í tímaritum og
ársritum.
Þegar söfn og safnastofnanir
utan Reykjavíkur bar á góma var
hann mjög hlynntur þeirri við-
leitni, taldi það mundi glæða
áhuga heimamanna á þekkingu
um heimahagana og framar öllu
bjarga frá glötun handritum og
ýmissi þekkingu og verðmætum
gamla tímans. Engin þörf væri að
safna öllu til Reykjavíkur.
Þessa viðleitni studdi hann
með ráðgjöf og heimsóknum,
enda oft leitað til hans í þessum
efnum.
Þessi afstaða Gríms var honum
lík. Hann hugsaði um gagn
fræðanna fyrir land og þjóð, því í
hverju héraði væru fjölfróðir ein-
staklingar um mannlíf og við-
burði löngu liðins tíma.
„Handritasafn Landsbóka-
safns er langstærsta safn íslenskra
handrita í heiminum" og er allt að
heita má frá seinni öldum, rúm-
lega 14 þúsund númer, sem segir
ekki mikið því margt númerið er í
raun margfalt og alltaf berst
deildinni talsvert af handritum á
hverju ári. Grímur og Lárus H.
Blöndal, forveri hans á stóli, sáu
um útgáfu 3. aukabindis af Hand-
ritaskrá Landsbókasafns og 4.
aukabindi í umsjá Gríms var
langt komið til undirbúnings
prentunar þegar hann lést.
Hann vék líka oft að nauðsyn
þess að endurskoða fyrstu bindin
(PEÓl) sem er aðkallandi; við
rákum okkur tíðum á það.
Það er skarð fyrir skildi í
Landsbókasafni við skyndilegt
fráfall Gríms M. Helgasonar
deildarstjóra. Hann var einstak-
lega þægilegur samstarfsmaður,
glöggur, jafnlyndur, stutt í gam-
anið, þó langt í frá skaplaus. Við-
brögð starfsmanna safnsins við
andlátsfregninni sögðu sitt.
Þakka ber samstarfið í handrita-
deild í 20 ár og einu betur með
jafn ágætum mannkostamanni og
Grímur var.
Við Sjöfn sendum konu hans,
Hólmfríði Sigurðardóttur, börn-
um þeirra, aldraðri móður og
venslafólki innilegustu samúðar-
kveðjur.
Nanna Ólafsdóttir
Guðjón B. Baldvinsson
Fœddur 26. júlí 1908 - Dáinn 6. janúar 1990
Einn af ötulus'.u forgöngu-
mönnum Bandalags starfsmanna
ríkis og bæja Guðjón B. Bald-
vinsson, er látinn. Hann átti
drjúgan þátt í stofnun BSRB árið
1942 og átti sæti í stjórn samtak-
anna í yfir þrjá áratugi eða lengur
en nokkur annar.
Um skeið var Guðjón formað-
ur samtakanna og um tíma var
hann einnig starfsmaður þeirra.
Guðjón var baráttumaður,
fylginn sér, og heill í störfum.
Síðustu árin helgaði hann krafta
sína kjaramálum lífeyrisþega og
hafði forgöngu um stofnun Sam-
bands lífeyrisþega ríkis og bæja
árið 1980 og var formaður sam-
bandsins til dauðadags. í því
starfi kynntumst við sem yngri
erum GuðjóniB. Baldvinssyni og
fór þar ekki á milli mála hver eld-
hugi var þar á ferð. Hann miðlaði
reynslu og þekkingu og vann mál-
stað sínum fylgi með rökum og
ótrúlegri þrautseigju.
Ég ætla ekki hér að rekja fé-
lagsmálasögu Guðjóns B. Bald-
vinssonar en hún tengist órjúfan-
legum böndum sögu BSRB og
reyndar baráttusögu íslensks
launafólks.
Þeir eru ófáir bæði í okkar sam-
tökum og annars staðar í þjóðfé-
laginu sem notið hafa góðs af
verkum Guðjóns og það er verð-
ugt verkefni fyrir hreyfingu ís-
lensks launafólks að halda merki
hans á lofti.
Fyrir hönd BSRB votta ég
minningu Guðjóns B. Baldvins-
sonar virðingu og aðstandendum
hans eru færðar samúðarkveðjur.
Ögmundur Jónasson
6 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 13. janúar 1990