Þjóðviljinn - 08.03.1991, Qupperneq 20

7— 3 L ' 4 7 8 <9 10 /2 V 1 II
TT N' <y> (p )8 ÍZ /4 y [9- /4 18 n 8 S?
Z0 l°i u 1 (O 7 21 W iz 20 V 7- it- 20 12
23 <P 8 2Y 12 18 Zp ZS' n 23 /4 8 V 6" Zé>
2* 2$ IG 8 V T 20 )Ý /8 /(? )Ý
s? ir~ l(? LT s? 3 8 (* /4 /z S? /Ý /Jb
W ?- T 8 Zö f 7- 2d ‘T T 8 2ú 2s S
23 ?? IZ ZO 2s 20 21 14 7 í IC,
7 23 ll ZÝ V zo XX 21 <?> 30 r 18 V 10
12 io Zl r /4 y 22 U, 18 18 2Ý /2 hQ iÝ
f- 3 V w )2 W 27- 3\ 23 20 2I V
+ V íT 2y 20 21 2?) 8 T~ S? y *£ )fF
Ý S S( 2) 7 u ÍT /4 l-h 20 /2 12 20 s?
Krossgáta nr. 137
Setjið rétta stafi (reitina hér fyrir neðan. Þeir mynda þá karlmannsnafn.
Sendið þetta nafn sem lausn á krossgátunni til Þjóðviljans, Stðumúla 37,
108 Reykjavík, merkt „Krossgáta nr. 137“. Skilafrestur er þrjár vikur.
Verðlaunin verða send til vinningshafa.
6 20 )2 28 2 )2 17 /9 T

Lausnarorð á krossgátu nr. 133 var Stigahllð. Dregið var úr réttum
lausnum og upp kom nafn Jóns Einars Jónssonar, vistmanns á Vffils-
staðaspltala. Hann fær senda bókina „Ég og llfið“ er Vaka- Heigafell gaf
út 1989.
Verðlaun fyrir krossgátu nr. 137
eru skáldsagan „Bergnumin” eftir
Eystein Björnsson. Vaka-Helgafell
gaf út 1989.
MED FLUGU
í HÖFEHNU
Sigurður Pálsson
Hér kemur álitleg fluga úr
kverinu hans Jóns. Akreflua heitir
hún í Noregi en bara Akrafluga
hjá okkur. Hún var vinsæl í Hrein-
dal og Austurdal áður fyrr. Aust-
urdalur liggur eins og Guðbrands-
dalur en einsog nafnið bendir til,
nokkuð austar. Um hann rennur
sú fræga á Gláma. Hreindalur er
svo fyrir austan Austurdal. Hann
er allur minni ef mér sýnist rétt á
landabréfi. Norðarlega í Hreindal
eru vötnin tvö sem heita Lomnsjð
og Storsjð. Milli þeirra fellur
Akraá og við hana er flugan
kennd.
Ýmsar útgáfur hafa gengið af
flugunni en Sand vildi fá réttu
gerðina sem er auðvitað sú elsta.
Hann segist því hafa haft sam-
band við gamla Olav Ásheim í
Ytri- Hreindal og hann bjargaði
málinu. Að sjálfsögðu. Það var
honum líkt.
Uppskriftin er svona:
AKRAFLUGA
Skott: 3-4 fanir af dumb-
rauðri hanafjöður
Bolur: Fanir úr „auga“ af Pá-
fuglsfjöður
Skegg: Dumbrauð hnakka-
fjöður af hana eða hænu
Vængur: Mógrá „axlaríjöð-
ur“, af stokkönd (Mallard)
Haus: Svartur
Þessi álitlega fluga er alltaf
notuð sem votfluga svo vissara er
að bregða ekki út af því ef vel á að
fara. Hvaða öngul menn nota er
ekkert sem ég skipti mér af en
laglegur silungsöngull er auðvit-
að æskilegur.
Ef menn ætla að mylja mikið
af gijóti fyrir aftan sig í kastinu er
vissara að nota sérstakletga
styrktan grjótöngul og reyna þá
að sauma fiðrið vel fast á hann.
Þeir sem eru minni athafnamenn
láta duga eitthvað venjulegra.
Best er líka að æfa sig við að
kasta áður en haldið er til veiða
því að öðru jöfnu er veiðigyðjan
eftirlátari þeim sem kasta þokka-
lega.
Akrafluga og Aðmírállinn
sem var í síðasta þætti ættu að
leiða menn beint í Veiðivötn í vor.
Þar verður vonandi byijað með
fyrra fallinu ef tíðin leikur við
okkur eins og hún hefúr gert í vet-
ur. I næsta þætti kemur fluga sem
var í notkun á sautjándu öld og
hefúr síðan reynst prýðilega.
Pétur
Tyrfingsson
skrifar um blús
Ég vaknaði mæddur í morgun...
Chicago árið 1957. Öldurhús
sem heitir Blue Flame Club:
Blúskeppni í fullum gangi. Hún
fór þannig fram að ungir blús-
menn spiluðu og sungu. Sá, sem
fangað var kröftugast vann til
verðlauna, sem voru svo sem ekki
merkileg: 5 dollarar og flaska af
viskí. Þama voru fremstar í flokki
stjömur ungu kynslóðarinnar,
Magic Sam og Otis Rush. Öllum
að óvömm hefst fantalegur gítar-
leikur án þess að nokkur sæist
spila. Væri að gáð, mátti sjá snúm
liggja úr magnara uppi á sviði og
út á götu. Loks kom hrekkjalóm-
urinn í ljós. Beljaki mikill bar
hann inn á háhesti, spilandi í
miklum tryllingi. Þetta uppátæki
gerði út um leikinn í það sinn. -
Svona mddist Buddy Guy inn í
blúsheiminn í Chicago. Brelluna
lærði hann af Guitar Slim (Eddie
Jones), sem var blúsmaður neðan
úr Mississippi sem gerði það gott
í Louisiana, heimafylki Buddy.
í mínum huga er Buddy Guy
holdtekja jákvæðrar sjálfsímynd-
ar blökkumannsins sem rís upp,
stoltur af sjálfum sér og heimtar
sinn rétt. Hann var einmitt á sín-
um tíma fulltrúi nýrrar kynslóðar
blökkumanna sem bar hitann og
þungan af réttindabaráttu blakkra
undir lok sjötta og framan af sjö-
Buddy Guy
unda áratugnum. Þar er margt
sem skapar þessa hugmynd af
honum. Fyrst ber að nefna að
hann var sá fyrsti sem stóð upp í
bókstaflegri merkingu. Það var
venja hljóðfæraleikara á smærri
öldurhúsum að sitja þegar þeir
skemmtu fólki. Buddy Guy sá
enga ástæðu til að temja sér slíka
hógværð. Hann spilaði og söng
standandi með tilheyrandi leik-
fímiæfmgum. 1 annan stað syngur
Buddy Guy af einstöku hömlu-
leysi, sem lætur ekki nokkum
mann ósnortinn. Röddin liggur
hátt og örvæntingarópin leika fáir
eftir honum. Samtímis getur hann
verið svo undur ljúfur. Buddy tek-
ur sér algjört frelsi í söng. í þriðja
lagi var Buddy Guy einn fyrsti
blakki listamaðurinn til þess að
hætta að slétta úr hárinu á sér með
því að maka í það alls konar
drullu. Þetta gerðu litir menn
gjaman hér áður og afneituðu þar
með sjálfum sér, án þess að gera
sér fulla grein fyrir því. Fjórða at-
riðið má líka nefna: Þegar við
hlustum á Buddy Guy má stund-
um heyra ýmislegt sem betur
mætti fara og auðvelt hefði verið
að laga með því að gera aðra at-
rennu í hljóðritun, eins og flestir
gera. Buddy lætur allt flakka.
Hann er bara sá sem hann er
hveiju sinni. Það þarf heilbrigt og
gott sjálfsmat til að leyfa sér
þetta. Síðast en ekki síst er Buddy
Guy hinn fullkomni liðsmaður í
sveit. Árum saman starfaði hann
með skrautlegum söfnuði tónlist-
armanna í Chess- hljóðverinu.
Það þurfti vel gerðan persónu-
leika til þess í svo langan tíma.
Áralangt samstarf Buddy Guys
með Junior Wells ber ekki vott
um mikla sjálfsupphafningu. Eric
Clapton óskar sér einskis fremur
en fá að djamma með Buddy Guy.
Að sjá þennan mikla meistara á
hreyfímyndum innan um aðra,
sannfærir mann um að þama er
maður sem efast ekki um eigið
gildi og hefur enga þörf fyrir að
„valta yfir aðra“ eins og sagt er
stundum á máli músíkmanna.
Buddy Guy er fæddur í Lou-
isiana 1936. Hann byijaði feril
sinn á heimaslóðum og flutti tutt-
ugu og eins árs gamall til Chicago
að freista gæfúnnar á tónlistar-
brautinni. Norður kom hann með
hömlulausan söng og spilaði á
gítar í stíl B.B. Kings. Það hefúr
hann alltaf gert, þótt hann bregði
ýmsu öðru fyrir sig. Buddy spilar
auðvitað ekki alveg eins og B.B.
King. Hann er töluvert herskárri
spilari og beitir gítarstrengina
miskunnarlausu ofbeldi þegar
hann teygir nótur. Enginn gítar-
leikari teygir á strengjum eins
óskaplega og Buddy Guy.
Töluvert er til af plötum með
músík Buddy Guys, bæði hans
eigin og í félagi með Junior
Wells. Plötumar hans em mis-
jafnar. Músíkin er yfírleitt góð, en
gallinn við sumar er hvemig þær
em samansettar. Þeir sem hlusta
mikið á músík vita hvað það er
hvimleitt þegar plötur með mörg-
um lögum mynda ekki heild.
Sumar skífúr Buddys hafa þennan
galla. Ef engin plata er til í safn-
inu með Buddy Guy er því ekki
sama hvað við kaupum. Ég vil
mæla hér með tveimur geisladisk-
um sem bregðast ekki vonum
(báðir fáanlegir í Japis). Annar
diskurinn heitir „Stone Crazy“.
Þetta er safn laga sem gefin vom
út af Chess ffá 1960 til 1967.
Þama em 22 blúsar og ekkert
feilpúst. Þokkalegur upplýsinga-
bæklingur fylgir disknum. I ann-
an stað vil ég benda á „Drinkin'
TNT and Smokin' Dynamite“ þar
sem Buddy Guy og Junior Wells
em saman á hljómleikum 1974 á
Montreux Jazz Festival. Á þess-
um disk heyrist vel hvað Buddy
er skemmtilegur spilari. Báðir
þessir diskar geyma sígilt blús-
efni. - Buddy Guy er enn í fullu
fjöri og rekur skemmti- og mat-
sölustaðinn „Legends“ fyrir blús-
unnendur í Chicago. Því miður
hefúr hann engan útgáfúsamning
í gildi.
20 SÍÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 8. mars 1991