Alþýðublaðið - 25.10.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Xi.f. \ ejrfitl. „Jtiilf“
Hrerllsjfi 50 A,
Riflbletta meðalið fræga komið
aftur, Tauklemmur, Filabeinshöf
uíkambar, Hárgreiður, Fægilögur
og Smirsl, það bezta er bingað
hefir flust Tiéausur, Kolaausur
og Bróderslræri. — Góð
vara, gott verð
VexzluQÍn Grund
Grundarstig 12, Simi 24 7.
Selur brent og rnakð kaffi. Lang
bezta kaífið í bænum.
Undipritaðup tekur að
sér aliskonar smiði. Enn fremur
viðgerðír á gömlum húsmunum
Sanngjörn borgun
Guðrn Þorsteinsson
Barónsstfg 12.
■íjjb."w .„,1■■■■".!iiL".,1
Ritetjóri og ábyrgðarmaður: -
ölafnr Friðriksson.
sem er vel að sér og siðprúðúr, getur tengið atvinnu við afgreiðslu
og sendiferðir frá 1. öóvember. Sendið skriflegar umsókair með
meðmæium og kaupkröfu, stilaðar til félagsstjórnarinnar. —
Nýkomnar vörur: Dósamjólk 100 aura, stór dós,
Kartöflur, ágæt tegund 18 50 pokinn, Rjól B B 10
kr. bitinn, Skraa B B, Rúgmjöl, Hrtsgrjón, Maí«,
Bygg, Rúsínur, Sveskjur, Piöntufeiti, Kaffibætir, Sódi,
Kvtöflumjöl, S«go, Rfsmjö!, Mccaroni, Kandís^
Súkkuiaði, Gouda ostur, Leverpostei og msrgt
fleira. — Vörurnar eru seldar með lægsta verði í
Vevzlunin á Laugaveg 22 A., s(mi 728 — Veizl*
unin í Gsmla bsnkannm, ®fmi 1026 — Verzíun
Guðjðns Jðnssonaf, Br»ð?ubopgaifstíg 1.
Prentsmiðian Gutenberg.
Kaupfél. Ryíkinga, skrifstofan á Laugayeg 22 A.
ivan Turgeniew: Æekuminningar.
kirsuberin af disk'inum aftur og láta þau í körfuna .
„Mamma treystir því, að eg fari að ráðum yðar. . . .
Hvað haldið þér um það?
Eg fer nú llka ef til vill, þegar til alls kemur að
vilja yðarl“
„En með leyfi, ungfrú Gemma, eg vildi gjarna fyrst
fá að vila, af hvaða ástæðum . . ."
„Eg skal gera eins og þér segið," endurtók Gemma,
Qg hún hnyklaði brýnnar, fölnaði og beit sig í neðri
vörina, „þér hafið gert svo mikið fyrir mig, að mér
ber skylda til þess að verða við ósk yðar. Eg skal
segja mömmu . . . að eg ætli að hugleiða þetta. Hún
kemur nú annars þarna ..."
Og.það var satt - írú Leonora stóð l dyrunum sem
sneru út að garðinum.
Óþolinmæðin hafði kvalið hana svo mikið, að hún
hélst ekki við á sama stað.
Henni fanst. að Sanin hlyti að vera búinn að tala
^við Gemmu, enda þótt ekki væri liðnar nema fimtfu
mlnútur slðan hann fór út til hennar.
„Nei, nei, nei, 1 guðanna bænum, segið henni ekki
íieitt", flýtti Sanin sér að segja. Það var líkast því, að
íinhver hræðsla hefði gripið hann.
„Bíðið þér . . . eg skal segja yður . . . eg skrifa yður,
en takið þér enga ákvörðun fyr — þér ætlið að
bíða!"
Hann tók í hendina á Gemmu, stökk á fætur, og
frú Leónóru til mikillar undrunar þaut hann fram hjá
’benni, tautaði eitthvað, sem alls ekki var hægt að skylja
.trg hvarf.
Hún gekk til dótturinnar.
„Segðu mér Gemma mín . . .
Gemma reis á fætur og faðmaði hana að sér.
„Elsku raamma mín, geturðu ekki beðið oíurlítinn
bna enn eftir Svari, að eins til mórguns? Geturðu það ?
ekki að minnaBt á það fyr en á morgun?“
Og henni sjálfri til mikillar undrunar, setti að henni
ákafan grát.
Frú Leonora var hissa á þessu, og það því fremur
sem Gemma var miklu firemur glöð en döpur á syipinn.
„Hvað er eiginlega að?‘‘ spurði hún. „Þú er ekki vön
að gráta!“
„Það er ekkert mamma mln, ekkert! En þú verður
að blða. Spurðu mig ekki um þetta fyr en á morgun
og við skulura tína sundur kirsuberin áður en sólin sest."
„Ætlarðu þá að vera góð?“
„Eg er góð!“ sagði Gemma og kinkaði kolli. Hún
fór að búa til.svolitla vendi úr kirsuberjunum og hélt
Þeim upp fyrir framan andlit sitt, sem var blóðrjótt.
Hún þurkaði ekki tárin af vöngunum — þau þornuðu
af sjálfu sér.
XXV.
v Sanin hljóp næst um því heim til sín. Hann sá, að
hann gæti ekki áttað sig öðruvísi en i einrúmi.
Og hann var varla fyr kominn inn í herbergið og
sestur við skrifborðið, en hann lagði alnbogana fram
á borðið, huldi andlitið í höndum sér og sagði með
beiskjublandinni röddu: „Eg elska hana — eg sé ekki
annað en að eg sé blátt áfram að verðá vitlaijs af ást
til hennar!“ Hugur hans var gersamlega í uppnámi —
hann var allur í einu eldhafi ástarinnar.
Eitt augnablik leið . . . hann gat nú ekki gkilið það,
hvernig hann hefði getað setið við hliðina á henni
. . . talað við hana, án þess að verða þess var, að hann
blátt áfram tilbað hana, að hann var þess reiðubúinn
að „deyja fyrir fótum hennar,“ eins og ungir ástfangnir
menn eru vanir að segja.
Seinasti fundurinn, í garðinum, hafði ráðið úrslitum.
Þegar hann hugsaði um hana, sá hann hana ekki leng-
ur með flaxandi hárið undir leiftrandi stjörnuhvolfinu,
heldur sá hann hana, þar sem hún sat á beknuro, reif
af sér hattinn og Ieit á hann með svo miklu trúnaðar-