Alþýðublaðið - 29.10.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBL AÐIÐ
Jt-JL.í. \ e»: »1.
HTerfiHg. 66 A..
Hiðbletta meðalið fræga komið
aftur, Tauklemrour, F!Iabeinahöf
uðkambar, Hárgreiður, Fægilögur
og Sroirsl, það bezta er hingað
hefir fiust Tréausur, Kolaausur
og Bróderskæri. — Góð
vara, gott verð
Alþýðaeamband Imlanda.
Aukasambandsþingið.
Hinn fyrirhugaði fundur i Hafnarfirði á roorgun ferst fyrir,
vegna þess að ekki fekst viðunandi húsnæði. Næsti fundur auglýstur
hér f blaðinu.
Von hefir flest tti lífsins þarfa.
Nykomnir niðuríoðnir ávtxtir,
þeir al ódýru tu f borginni; súkku
laði, bijóstsykur, sælgæti; sigar-
ettur, vindlar. — »Von* hefir nú
eins og áður birgðir af öllura
mögulegum haustvöruro og selur
þær með mjög sanngjörnu verði.
— Lýsi handa bö^mmnm er ætíð
fyririiggjandi.
Tslíð við mlg sjálfan ef um
stó kaup er að ræða á matvöru.
Allra vinsamiegast
Gunnar SigorðasoB. *
Simi 448
H. I. S.
Nikkeleruðu stemolíuoínarnir,
Perfection,
íást nú aftur.
Yerðið lækkað.
H ið ísl. steinolíuhlutafél.
Alþbl. er blað allrar alþýðu.
S í m i 31 4.
Svan Turgeniew: Æskuminningar.
sagði eitthvað við Emil, sem einnig fór í frakkann —
®g svo hlupu þeir báðir bur,tu. . . .
Það var framorðið þegar þeir komu afitur til Frank-
íurt. „Eg fæ sjálfsagt skammir,“ sagði Erail við Sanin
„en mér er alveg sama um þaðl Þetta hefir verið svo
ágætur skemtidagurl'
Þegar Sanin kom heim til gistihússins fann hann þar
bréf frá Gemmu. Hún bað hann að hitta sig næsta
morgun klukkan sjö í einum af trjágörðunum, sem
liggja umhverfis Frankfurt á allar hliðar. »
En hvað hjartað barðist 1 brjósti hans! En hvað
hann var nú glaður yfir því að hafa hlýtt henni mögl-
unarlaust! Og — guð minn göður, hversu mikils mátti
ekki vænta af þessum merkilega degi á morgunl
Hann starði og starði á bréfið frá Gemmu. Fallega
langa bugðan á G-inu, fyrsta stafnum í nafni hennar,
tointi hann á fallegu fingurna hennar og héndina.
Honum datt í hug, að hann hefði aldrei enn þá
þrýst vörum sinum að þessari hendi. „ítölsku stúlkum-
ar eru þrátt fyrir það orð, sem af þeira fer strangar og
'úframfærnar," hugsaði hann. — „Og Gemma fyrst og
fremstl Hún er drotning — gyðja . . . hrein og ösnort-
«1 gyðja. . . . En það verður ekki langt þangað
fL ...” -4
Þá nótt var þó áreiðanlega einn gæfusamur maður í
Jj'rankfurt. . . . Hann svaf; en hann hefði getað sagt
éins og skáldið:
„Eg sef, en hjartað vakir. . . .7 Hjarta hans sló eins
5?tt ög létt eins og vængimir á fiðrildi, sem f geislum
iísúmarsólarinnar flýgur niður að einhverju blóminu.
XXVIL
Sanin vaknaði klukkan fimm. Klukkstundu seinna
var hann búinn að klæða sig, og klukkan hálf sjö var
hann kominn út í garðinn og gokk þar fram og aftur
nálægt sumarskálanum, sem Gemma hafði getið um i
bréfi sínu.
Það var kyrt veður, hlýtt og skýjaður himinn. Stund-
um virtist eins og hann ætlaði að fara að rigna, en
þegar Sanin rétti út hendina, gat hann ekki fundíð einn
einasta dropa detta á hana, aðeins mátti þó merkja
það á frakkaerminni hans að það var ekki laust við
úða. En eftir örstutta stund var komið gersamlega þurt
veður. Það var blíðalogn. Þó eitthvert hljóð heyrðist,
var ómölegt að merkja það áð það bærist fremur í eina
átt en aðra. Ut við sjóndeildarhringinn sást hvltleit
þoka. I garðinum var loftið þrungið af blómangan.
Það var ekki búið að opna búðir ( borginni, en ein-
stöku fótgangandi menn voru farnir að sjást á götunum
og svo fóru vagnarnir einnig að skrölta, I garðinum
var engin nema Sanin og gömul kona, sem haltraði
eftir tijágöngunum.
Sanin kom að visu aldrei til hugar, að þessi kona
gæti verið Gemma, þó varð honum hálf hverft við, er
hann kora augu á hana, og hann gat ekki annað en
fylgt henni með augunum þangað til hún hvarf.
Klukkan sló sjöl Sanin stansaði. — „Ef hún skyldi
nú ekki komal* Þáð fór hrollur um-hann við þá til-
hugsun. Rétt á eftir heyrði hann létt fótatak íyrir aftan
sig. Haun snéri sér við. . . . Það var hún!
Gemma kom sömu götuna og hann hafði komið.
Hún var í grárri kápu og halði lítinn svartan hatt á
höfðinu. Hún leit á Sanin og gekk hratt fram hjá
honum. ,
„Gemmal* sagði hann svo lágt að varla heyrðist.
Hún kinkaði kolli og gekk áfram. Hann gekk á eftir
henni og dróg andann óreglulega. Hann ætlaði varla
að geta staðið á fótunum.
Gemma gekk fram hjá sumarskálanum, meðfram
vatni sem lítill spörfugl var að baða sig 1, þaðan gekk
hún inn í sýrenurunna og settist þar á bekk. Það var
laglegt þar og út úr skotið. Sanin settist við hlið henn-
ar. Ein mfnúta leið og hvorugt þeirra rauf þögnina.