Dagblaðið Vísir - DV - 18.07.1997, Page 9

■TEV FÖSTUDAGUR 18. JÚLÍ 1997

HLJÓMPLjÍTU
Skárr'en ekkert - Ein:
lilbrigði við stef
í nokkur ár hefur hljómsveitin
Skárr’en ekkert vakið athygli fyrir
frumleik og góðan flutning. Hljóm-
sveitin, sem aldrei hefur verið rek-
in sem atvinnusveit, spilar án raf-
magns. Hún byggir á harmónikku,
pianói, gítar, kontrabassa og ýms-
um slagverkum. Hafa þeir félagar,
Eiríkur Þórleifsson, Guðmundur
Steingrímsson, Frank Þórir Hall og
Kjartan Guðnason náð vel að stilla
saman strengi sína. í fyrra var
Skárr’en ekkert fengin til að semja
tónlist við leikritið Konm skelfa og
það var ekki bara að leikritið sló í
gegn, tónlist þeirra félaga var ákaflega vel heppnuð og kom hún út á plötu.
Á Ein halda þeir áfram á sömu braut, nú er það tónlist við ballett sem Is-
lenski dansflokkurinn fi-umsýndi í vetur. Það er greinilegt að hljómsveitinni
eru settar þrengri skorður innan ballettsins heldur en í leikritinu. Þrátt fyr-
ir það hafa þeir samið sérlega áheyrilega tónlist þar sem fmna má afbrigði
úr ýmsum áttum þegar útsetningar eru hafðar í huga. Byrjunin er einkar at-
hyglisverð. I Upphafinu sem er viðamesta verkið er sérlega vel farið með góð
stef sem eiga síðan eftir að heyrast alla plötuna. Kannski liggur helsti gafli
plötunnar í því hversu vel Upphafíð heppnast. Eftir það er úr litlu að moða
og fátt sem kemur á óvart. Það sem er best við framhaldið er fyrst og fremst
góður flutningur á tilbrigðum við stef úr Upphafinú og það verður því að
segjast eins og er að Ein þjáist nokkuð af efnisskorti. Hefði verið upplagt að
þjappa saman ballettinum og koma með eitthvað annað því víst er að
Skárr’en ekkert hlýtur að luma á einhveiju góðgæti sem hefði mátt fljóta
með, hvort sem það er frumsamið eða ekki.
Útsetningar og flutningur á balletttónlistinni er góður. Skárr’en ekkert hef-
ur bæst góður liðsauki, sem er Eggert Þorleifsson, núverandi leikari og fyrr-
um klarinettuleikari í Þokkabót á árum áður, sem hefur dregið fram klar-
inettið og spilar á það eins og sá sem engu hefúr gleymt. Hilmar Karlsson.
Alison Krauss & Union Station:
So long so wrong
Þeir sem taka eftir myndbönd-
rnn sem sýnd eru i sjónvarpi hafa
ef til vill orðið vitni að flutningi
bandarísku söngkonunnar og
fiðluleikarans Alisons Krauss og
félaga á laginu,, Find My Way
Back to My Hart“. Þetta lag gefur
ágæta hugmynd um lagaval og
stíl hljómsveitarinnar. Samtök
sveitatónlistar í Bandaríkjunum
völdu Alison Krauss sem söng-
konu ársins 1995. Tónlist hennar
og Union Station flokkast þó ekki
eingöngu sem sveita- eða kántrí-
tónlist. Þessi fimm manna hljóm-
sveit notar eingöngu órafmögnuð hljóðfæri; fiðlu, kontrabassa, gítar,
banjó og mandólín og oftar en ekki er sungiö fjórraddað. Alison syng-
ur aðalrödd í sjö lögum en gítarleikarinn Dan Tyminski í þremur. Lög-
in eru ekki frumsamin nema tvö eftir gítar- og banjóleikarann, Ron
Block, en hér er einnig eitt og hálft lag eftir Michael McDonald, fyrrum
liðsmann Dobbie Brothers, og eitt eftir hinn þekkta lagasmið frá Nas-
hville, Harley Allen. Á einni eldri plötu hópsins hcifa þjóðlögin verið
fleiri en hér má finna tvö í bluegrassútfærslum.
Tónlist Alison Krauss & Union Station er þægileg blanda af kántrí,
bluegrass, popptónlist og bandarískum þjóðlögum og hefúr greinilega
hugnast mörgum miðað við vinsældir þeirra. Ingvi Þór Kormáksson
Abbey Lincoln:
Who Used to Dance
Abbey Lincoln er ein fjöl-
margra afbragðs söngkvenna sem
fást við djasstónlist um þessar
mundir. Hún er jafnframt ein sú
sérkennilegasta. Rödd hennar er
eilítið hás og eins og hún sé ein-
hvem veginn hálfkæfð líka. Lögin
semur hún mörg hver sjálf og þau
lúta ekki öll hefðbundnum lög-
málum dægur- og djasslaga.
Reyndar telst það nú kannski
óþarfi að djasslög þurfi að halda í
einhverja hefð en vissulega era
ýmsir standarðar djassins
þannig. En hvað sem því líður má
segja að Abbey fari alveg sínar eigin leiðir í lagasmíðum jafht sem söng.
Víst er að þeir sem heyra lag Bob Dylans, „Mr Tambourine Man“, í út-
færslu söngkonunnar munu ekki líta lagið sömu „eyrum“ og áður.
Það er alltaf dálítið sérkennileg upplifun að hlusta á plötu með þess-
ari söngkonu. Annað hvort fellur fólk kylliflatt fyrir henni eða það
hrökklast frá. Ég held að það sé enginn millivegur hér. Tilfinningahit-
inn er allmikill og stundum nálgast túlkunin að vera óþægileg. En eitt
er víst að tónlist Abbeyar Lincoln er engu lík.
Með henni leikur meðal annars ungur og upprennandi píanósnilling-
ur, Marc Cary, sem nýlega sendi frá sér sina fyrstu plötu „Listen“ og
saxafónhetjumar Frank Morgan, Steve Coleman og Oliver Lake.
Ingvi Þór Kormáksson
'kirk
★★★
★★i
4tónlist
*★ ★
Sólóplata
Wjclef Jean
- úr Fugees
Að kvöldi útgáfudags sinnar
fyrstu sólóplötu segir Fugeesmeð-
limurinn Wyclef Jean: Þetta er í
fyrsta skipti sem krakkarnir fá að
heyra í Clef - þú veist, Clef stand-
andi einn sem Clef. Þú færð Clef á
tilfinninguna. Um hvað fjallar Clef?
Fyrir hvað stendur Clef? Fólk hefur
heyrt í Fugees en aldrei heyrt þá
hlið sem Clef stendur fyrir. Það er
mikilvægt fyrir krakka að vita að
við erum jákvæð en við erum ekki
mjúk. Það er eins og við höldum á
Biblíunni í annarri hendi og byssu í
hinni.
Fyrsta sólóplatan
Carnival er fyrsta sólóplata Clef.
Eftir að hafa selt ellefu milljónir
eintaka af The Score og náð að
koma skilaboðum um harðan raun-
veruleika unglinga í fátækrahverf-
um Bandaríkjanna til heimsbyggð-
arinnar fleytir Clef sér á næsta stig.
Ég held að Camival fari beint í
götumar og það sem ég hef að segja
segir Clef. Platan er ekki endurunn-
ið efni vinsældarpoppara sem leitar
róta sinna til að ná aftur virðingu
götunnar. Camival er afúrð fram-
þróunar, ákveðni og mikillar vinnu.
í staðinn fyrir að slaka á heldur Clef
boðskapnum áfram og setur heil-
mikið gaman aftur í hip-hoppið.
Hardcore á að vera spegilmynd
erfiðra tíma, útskýrir Clef. Ég held
að við höfum gleymt því öllu saman
og orðið of upptekin af hardcoreí-
myndinni. Fyrir mér er það blekk-
ing.
Erfitt líf
Að sögn Wyclef em ekki margir
staðir hérna megin helvítis sem eru
erfiðari ábúðar en Haiti en þar var
Clef alinn upp til níu ára aldurs.
Þegar harrn svo loks flutti í erfitt
hverfi í Brooklyn voru bófamir þar
bamaleikur miðað við það sem
Haiti hafði upp á að bjóða.
Jafhvel þó Haiti hafi brotið sig
undan þrælahaldinu 1804 (60 ámm á
undan Bandaríkjunum) hefur pólit-
ískur óstöðugleiki og fordómar alls
kyns haldið Haiti sem einu fátæk-
asta ríki heims. Á sínum tíma var
Haiti- búum meðal annarrs kennt
um að eiga upptökin að AIDS.
Wyclef var þó tónlistarlega sinn-
aður á unga aldri. Á götum Haiti
urðu margvíslegir hlutir að hljóð-
færum í höndum hans. Flöskur, dós-
ir, prik og alls kyns rusl urðu und-
irleikarar visna um erfitt skólalíf.
Tónlistin hélt honirni frá því að
sturlast.
í Brooklyn hélt móðir Clef honum
að tónlistinni og keypti handa hon-
um gítar og sendi hann í djassnám.
Wyclef útskýrir: í Brooklyn var eng-
inn millivegur. Þú annaðhvort
varðst skapandi í tónlistinni eða
kaust hitt lífið (dópsölu og morð).
Og Clef hélt sig á meðalveginum og
Sögulegir
tónleikar
Hljómsveitin Gene var ein af
allra síðustu hljómsveitunum til
að halda tónleika í Hong Kong
áður en það varð hluti af Kína á
ný. Hljómsveitin spilaði á 15.000
manna tónleikum í Hi-Tech
Arena í Kowloon.
Að loknum tónleikunum var
Steve Mason, gítarleikari hljóm-
sveitarinnar, mjög hrærður en
hann bjó í Hong Kong á sínum
unglingsárum.
21. júlí næstkomandi er vænt-
anleg smáskífa frá hljómsveit-
inni sem ber nafnið Speak to Me,
Someone.
vann sjálfur fyrir hljóðverstímun-
um sínum þó það hafi bitnaö á nám-
inu.
Þegar ég var að vinna á McDon-
alds og frændur mínir fleyttu sér
upp að á glænýjum BMW og sögðu
mér að koma sagðist ég þurfa að
fara í stúdíótíma klukkan 10. Þá
hlógu þefr venjulega og keyrðu í
burtu.
Þrautseigja Wyclefs hefur svo
sannarlega borgað sig og nú hefur
fyrsta sólóplata hans litið dagsins
ljós. Að sjálfsögðu era Pras, Melky,
John Forte og Lauryn Hill honum
þama til aðstoðar en efnið á hann
sjálfur.
Wyclef Jean er öðrum tónlistar-
mönnum til fyrirmyndar þegar
kemur að uppbroti frá fátækt til
auðæfa og sýnir enn og aftur fram á
ómæld laun þolinmæði og þraut-
seigju. GBG