Alþýðublaðið - 09.11.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞVÐOBLAÐIÐ
A J6h&nns hornl er
ódýrast að kaupa nauðsynjar sín-
ar, kg. melís o,6o st. sykur 0,55,
kaffi 1,30, smjörlíki 1,25, hrísgrjón
0,45 Pr- V* kg. ísl. sonjör 3,00
V2 kg. ódýrara í smáurn stykkj-
um. Kartöflur, lauk og ýmiskonar
kryddvörur. Kex og kökur, marg-
ar teg. Rjól, rulla, sigarettur,
vindlar ódýrastir í bænurn, hænsa-
mais, bankabygg, baunir, búaá-
höld ýmiskonar með niðursettu
verði. Gerið kaup við
Jóh. Ögm. Oddsson Laugav. 63.
Nýkomnar
kvenpeysur og golf-treyjur, úrval, margir litir.
Marteinn Einarssa & Co
V. K. F. Framsókn
heldur fund fimtudag 10. þ. tn. á venjulegum stað
og tíma. — Munið að rnæta. — StjÓ¥RÍn.
Nýkomin ullarnærföt
(karlmanna), sérlega vönduð.
Marteinn Einarsson & Oo.
JEI.f, Yersl. „I3[líí«
Hreríis^. 66 A
Riðbletta meðalið fræga komið
aftur, Taukiemmur, Fílabeinshöf-
uðkambar, Hárgreiður, Fægilögur
og Siuirs!, þa@ bezta er hingað
liefir flust, Tréausur, Kolaausur
og Bróderskæri. — Góð
vara, gott verð
Ritstjóri Gg ábyrgðarmaður i
ólafer Friðrikssoa.
FriBstsmiðlas Gtttenbecg.
Verzlunin Gvund
Gruadarstíg 12. Sími 247.
setur i nokkta dfga steinbíitsrikl
ing sfar ódýran, notið tækifærið
°g byrgið ykkur upp tii vettar-
ins með harðæti.
Sjúkrasamlag Reykjavíknr.
Skoðunarlæknir próf. Sæm. Bjarn-
héðinsson, Laugaveg 11, kl. 2—3
e. h.; gjaldkeri ísleifur skóiastjóri
Jónsson, Bergstaðastræti 3, sam-
iagstími kl. 6—8 e. h.
SvaB Turgeniaw: Æekumlnningar.
XXXI.
Sanin vaknaði mjög snemma næsta morgun. Honum
fanst hann hafa náð hámarki þeirrar sælu er menn
geta öðlast. En það var ekki það, sem gerði það að
verkum að hann gat ekki sofið, heldur hitt: Á hvern
hátt átti hann að selja jarðeign stna, þannig að salan
gengi fljótt og hann hefði mikið upp úr henni? Honum
datt ýmislegt 1 hug, en komst þó ekki að neinni nið-
urstöðu. Hann fór út til þess að fá sér gott loft og
hugsa um málið, því hann vildi ekki fara öðruvísi til
Gemmu en staðráðinn í því, hvað gera skyldi.
.... Hvaða maður var þetta, svona lár og klunna-
legur en þó laglega klæddur, sem gekk þarna svona
letilega? Hvar hafði hann séð þenna Ijóshærða hnakka
áður, þetta höfuð, sem stóð svo lítið upp úrherðunum?
Gat það verið? Gat það verið Polosof gamli skóla-
bróðir hans, sem hann hafði ekki séð í fimm ár sam-
fleytt? Sanin greikkaði sporið og gekk fram hjá honum
til þess að geta séð framan í hann . . . þetta bteiða,
gulleita andlit, litlu augun með hvít augnahár og augna-
brýr, stutta flata néfið, breiðu samanklemdu varirnar,
skegglausa hakan — og þessi skringilegi, tilfinningar-
lausi en þó tortrygni svipur — jú, víst var það Ippolit
Polosot!
„Gæfan er með mér“ hugsaði Sanin.
„Polosofl Ippolit Sidoravitsch! Ert það þú ?“
Maðurinn stansaði, leit á Sanin og sagði með hásri
röddu:
„Dmitri Sanin?"
„Já,“ svaraði Sanin og tók í hendina á Polosof. „Hve
engi hefir þú verið hér? Hvaðan kemur þú? Og hvar
áttu heima?“
„Eg kom í gær frá Wiesbaden," svaraði Polosof
ósköp rólega — „eg ætlaði að verzla svolítið fyrir
konuna mína. . . . eg fer aftur í dag til Wiesbaden."
„Já, það er sattl Þú ert giftur . . . og það er sagt að
konan þín sé ljómandi falleg 1“
Polosof leit út undan sér. *. . . „Já. það er sagt
svo. . . ."
Sanin fór að hlægja. „Eg sé, að þú ert sjálfum þér
líkur . . , jafn rólyndur eins og þú varst í skólanum
forðum."
„Hvers vegna ætti eg að hafa breyst?“
„Það er líka sagt,“ bætti Sanin við — „að konan
þín sé mjög rík.“
„Já, það er líka sagt.“
„Þú máske veist það ekki einu sinni, Ippotit Sidoro-
vitsch?"
„Já, en góði Dmitri Pavlvitsch! Eg skifti mér aldrei
ef málum konu minnar!"
„Tæjal engum?“
Polosof leit aftur út undan sér. „Nei, engum! Hún
. . . siglir sinn sjó . . . og eg minn!“
„Hvert ætlarðu þá nú?“
„Nú fer eg ekkert. Eg ætla bara að ganga um göt-
ana og tala við þig. En þegar við erum búnir að tala
saman fer eg inn á eitthvert matsöluhúsið til þess að
borða morgunverð."
„Þá verð eg með þér. Má eg það?“
„Borða morgunverð með mér?“
,Já.“
„Já, gerðu svo vel. Það er skemtilegra að borða, þeg-
ar, maður hefir einhvern félaga. Þú ert ekki svo mál-
óður?“
„Nei ekkert sérstaklega."
„Jæja, þá förum við.“
Þeir gengu af stað ... Polosof klemdi aftur saman
varirnar og sagði ekki stakt orð. . . . Sanin hugsaði:
Hvernig hefir þessi daufingi getað fengið fallega og
ríka konu? Sjálfur var hann hvorki ríkur, stórættaður
né skynsamur. í skólanum hafði hann verið stór og
tornæmur — og latur og matgráðugnr.
Það er einkennilegt!