Alþýðublaðið - 14.11.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞfÐUB LAÐIÐ
Kartöflur
í stórsölu Ogr smásölu.
JohsB Hansens Enke.
Fyrirliggj andi
ailar stærðir af „Icaiadia" eldavélum, mikið úrvai af
ofcura, rörum, ristura, eldföstum steia og ieir.
Johs. Hansens Enke.
A Jóh&nns horni er
ódýrast að kaupa nauðsynjar sín-
ar, kg. meiis 0 60 st. sykur 0,55,
kaffi 1,30, smjörlíki 1,23, hrísgrjón
0,45 pr. >/2 kg. ísl. srajör 3,00
Va kg, ódýrara í smáum stykkj-
ura. Kartöflur, lauk og ýmiskonar
kryddvörur. Kex og kökur, marg-
ar teg. Rjól, rulla, sigarettur,
vindiar ódýrastir í bænum, hænsa-
tnais, bankabygg, baunir, búsá-
höld ýmiskonar með niðursettu
verði. Gerið kaup við
Jóh. Ögm. Oddsson Laugav. 63.
Versl. „Hlíf“
Hrerflsg. 58A
Skæri margar stærðir, mjög
ódýr. Potta skrubbur, uppþvotta-
kústar, gólfkústar, strákústar, ofn
burstar, Fataburstar ög fleira.
A’t Dýjar vörur.
A Vatnsstlg 3 er gert
við prímusa, oiíuofna, lampar,
luktir. Skerptir skautar. Vel unnið.
Ódýrast f bænum.
Pr jónagfarn
nýkomið.
Johs, Hansens Enke.
Nýjii* Kokkar og við
geiðir á gömlum og ýmsum fleiri
munum, rendum og ótendum,
fást á Nýlendugötu 13.
Veizlunin Grund
Grundarstíg 12. S í m i 247.
seiur í nokkra daga steinbaitsriki-
iög sfar ódýran, notið tækifærið
og byrgið ykbur upp til vetrar-
ins með harðæti.
Þ&ii, sem ekki hafa fest sér
fæði annarsstaðar, geta (engið
það á Laugaveg 49 á kr. 100,00
á mánuði. — K, Dalhsted.
ivatt Turgeolew: Æskumlnnlngar.
um vingjarnlega en var þó dálítið vandræðaleg á svip
inn.
„Eftir það sem þér sögðuð í gær, hefði eg alt af ver-
ið að brjóta heilann um það, hvernig við gætum stækk-
að búðina og gert hana fallegri. Hérna held eg að við
ættum að láta setja tvo skápa með glerhurð, það er
tíska nú, eins og og þér vitið . . . og svo . . .“
„Ágæti, ágætt!“ hrópaði Sanin. „Við skulum hugsa
um þetta alt seinna meir. En komið þið nú með mér
inn og þá skal eg segja ykkur dálítið markvertj“ Hann
leiddi mæðgurnar inn með sér. Frú Leonoru varð svo
hverft við að hún misti þumlungamálið, sem hún hafði
verið með. Gemma varð líka hálfhrædd i fyrstu, en
þegar hún var búin að virða Sanin fyrir sér, varð hún
róleg aftur. Sanin var að vísu dálítið þreytulegur í
andliti, en þó jafnframt ákveðinn og glaðlegur. Hann
sagði þeim báðum að setjast — stóð sjálfur fyrir fram-
an þær, strauk hárið og sagði þeim með miklum handa-
hreyfingum og svipbreitingum frá því, að hann hefði
tiitt æskuvin sinn Polosof, og að hann væri nú fast-
ráðinn í því að skreppa til Wiesbadeu til þess að selja
þar jörðina.
„Hugsið ykkur, hvað eg er heppinn!" sagði hann,
svo — „nú er svo komið, að eg líklega losna við að
fara til Rússlands! Og við getum gift okkur miklu fyr
en við áttum von á!“
„Hvenær ætlarðu til Wiesbaden?" spurði Gemma.
„I dag — eftir eina klukkustund. Vinur minn hefir
vagn með sér o2 eg fæ far með honum."
„Ætlarðu að skrifa okkur?“
„ Auðvitað, — undir eins og eg er búinn að tala við
þessa frú, skal eg skrifa ykkur!"
„Þessa frú . . . þér segið, að hún sé mjög rík?“
sagði frú Leonora, sem alt af hugsaði um fjármálin.
„Já mjög rík — faðir hennar var miljónaeigandi . . .
og hún hefir erft allar eigur hans.“
„Hún ein?. . . . Þetta er sannarleg hepni fyrir yður.
En gætið þess nú að selja jörðina ekki of ódýrtl Verið
þér nú verulega hygginn. Og látið ekki fara móð yður
f neinar gönurl Eg skil vel að yður muni Ianga til
þess að geta gifst Gemmu sem allra fyrst . . . en . . .
en það sem alt á veltur er þó forsjálnin og gætninl
Gleymið þvf ekki, að þ ví meira, sem þér fáið fyrir
jörðina, Þvi meira hafið þér handa Gemmu og börn-
unum ykkar."
Gemma sneri sér undan og Sanin bandi méð hend-
inni."
„Þér getið verið rólegar, frú Leonora; eg verð gæt-
inn. En lengi g3t eg ekki verið að þrátta um verðið
fyrir jörðina. Eg fer fram á ákveðna upphæð; vilji hún
greiða hana, þá er það gott, vilji hún það ekki — ja
þá á eg ekkert meira við hana.“
„Þekkirðu þessa frú?“ spurði Gemma.
„Eg hefi aldrei séð hana!“
„Og hvenær ætlarðu að koma aftur?"
„Ef ekkert verður úr kaupunum, kem eg strax úr
því að morgundagurinn er liðinn, en takist samning-
arnir, verð eg sennilega að dvelja þar nokkra daga.
Eg skal að minsta kosti ekki vera lengur en eg þarf.
Því eg skil hjarta mitt eftir hjá þér. . . . En eg má nú
ekki eyða tímanum lengur í masi eg verð að fara heim.
Réttið mér hendina frú Leonora og óskið mér góðrár
ferðar — Það er gamall og góður rússsneskur siður“
„Hægri eða vinstri?“
„Þá vinstri — hún er hjartanu nær. Ekki á morgun
heldur hinn daginn verð eg kominn hingað aftur ann1
aðhvort sem sigurvegari eða sigraður! Einhver innri
rödd segir mér að eg muni koma sem sigurvegari!
Verið þér sælar, kæra frú Leonoral"
Hann faðmaði hana að sér og kysti hana og bað
svo Gemmu að lofa sér að tala við hana eina inni í
herbergi hennar, sem allra snöggvast, því hann hefði
dálítið mjög merkilegt að segja henni. Hann gæti ekki
kvatt hana öðruvísi en f einrúmi.