Alþýðublaðið - 21.11.1921, Blaðsíða 1

1921
Mánudginn 21. nóvember.
269, tölnbl.
Trachoma landlæg’ hór
Alþýðublaðið kemur ekki út
4 sunnudögum. Það kom því ekk-
ert blað út í gær, en eg sendi
út svohljóðandi fregnmiða:
Traclioma landlæg.
í gær kom til mín útlendingur
<og sagði mér, að fyrir nokkrum
árum hefði hann farið til augnlæknis
i Bergen og hefði læknirinn sagt
sér, að hann væri með Trac"
faöma. Augnlæknirinn fékk hon-
am lyfseðil upp á meðui sem
irann ætti að bera í augun og
sýndi maðurinn mér þennan lyf-
seðil, sem bar það með sér að
út á hann ftefir vetið tekið einn-
ig hér á iandi.
Læknirinn hafði ekki haft orð
á því að augnveiki þessi væri
smitandi.
Maðurinn hefir dvalið hér á
landi í mörg ár, og á hér fjöl
skyldu.
Af því áreiðanlegt er, að ekki
hefðu allir sagt frá þessu, votta
eg hér með manninum virðingu
mína og þakkiæti íyrir göfug
mensku hans.
Reykjavik 20. nóv. 1921.
Ólajur Friðriksson.
Með þessari fregn svo að segja
gerbreytist málið. Með því fellur
burt sú átyila til þess að vísa
drengnum burt, að veikin sé hér
ekki áður. Samt hefir landsstjórn-
in ekki ennþá gert neinar ráð-
stafanir til þess að nema úr gildi
utanferðarskipun rússneska drengs
ins. Hún hefir neitað að lofa
aokkru um það að iáta þennan
mann í friði, sem getið er um í
fregnmiðanum. Maðurinn getur
því ekki gefið sig fram og látið
augniæknana skoða sig tii stað
festingar því að hann hafi tra
choma. Því vi!l stjórnin ekki iofa
þessu ? Auðvitað af því að hún
ætlar að reyna að skáka í því
skjólinu, að meðan ekki iiggi vott-
orð frá augnlækninum hér, sé
óvíst 'hvort þetta sé rétfc. Og þá
efast hún ekki um að það sé rétt,
það er einmitt þess vegna að
hún enga tryggingu vill gefa -fyr-
ir þvf að manninum vérði ekkert
gert. Getur þá verið að hún ætii
að vísa honum úr landi? Getur
það koffiió tii máia að hún fari
að vísa manni úr iandi, sem bú
inn er að vera hér í mörg ár og
hefir hegðað sér í álla staði vel.
Manni sem á ísienzka konu og
börn? Nei, það getur ekki kornið
til máia. Þessvegna er greinilegt
að orsökin til þess að stjórnin
vili ekki gefa manninum þær trygg-
ingar, sem með þarf tii þess áð
hann geti gefið sig fram, er að-
eins til þess að komast hjá þvf
ad viðurkenna að sjúkdómurinn
sé íandlægur, og viðurkenna að
fallinn sé sá veiki grundvöiiur er
hún hafði til þess að byggja á
broltrekstur rússneska drengsins.
Drengurinn og eg brúkuðum
sama vasakiútinn alia leið frá
Moskva tii Stokkhóims. Við höfð-
usn ekki nema þennan eina kiút,
því eg komst ekki í farangur
minn, og við stönsuðum hvergi
svo lengi að tími væri til þess
að kaupa klúta. Og alla leiðina
frá Moskva til íslands höfðum við
sameiginleg handklæði. Það eru
því líkindi til þess að veikin sé
einnig landlæg hér á þann hátt,
að eg sé með hana, en sé það
ekki, þá verð eg að segja að
veikin sé ekki tregsmitandi eins
og Guðm. Hannesson kallaði hana,
heldur aýskaplega tregsmitandi.
Morgunbiaðið f gær, segir með
al annars að ailír iæknar landsins
séu einróma um að þessi ráðstöf-
un um að vísa drengnum úr landi,
sé rétt. Þar eð mér er kunnugt
um að fjöida af lækcum áiítur
ómöguiegt að verjast því að kvilli
þessi, sem um er að ræða, fiytjist
hiagað til landins, fór eg á fund
Brunatrygffingnr
& innbúi og vðruiw
édýrurl en kjá
A- V. TuHniiftS
vátrysslnsaslcrttetoffa
£i m ektp$f$tas»h ósSma,
£■ nHö.
eins þeirra og bað haun að gefa
ffiér yfiriýsingu þessa efnis. En
hann mælti á þessa ieið:
„Eg verð að lifa á vinnu minni,
eins og verkamaðurinn. Eg verð
að hafa traust sjúkiinga minna,
en eg missi það traust ef nafn
mitt er nefnt í sambandi við mái,
sem æsing er í hjá fóiki. Þáð
kom sér ákaflega ilia fyrir mig
að eg hér um árið skrifaði undir
sem meðmælandi með þing-
menskuframboð gamals vinar mfns.
Það bæði skaðaði mig fjárhaga
lega, og skaðaði mig við læka-
ingar, því eg misti traust ýmsra
sjúklinga minna, en það er nauð-
syníegt aS sjúklingarnir hafi fult
traust á lækni sínum. Eg vil þvf
færast undan þvf að gefa nokkra
yfirlýsingu með mfnu nafni undir.
En þér megið birta það í blaðinu,
að það hafi iæknir sagt yður, að
það séu margir iæknar, og líkleg-
ast langflestir þeirra, sem álíta að
það sé-ekki hægt að komast hjá
þvf að sjúkdómur þessi komist til
iandsins. Til þess þyrfti augn-
iæknir að skoða vandlega hvern
mann, sem til lands kæmi, og
dygði það þó ekki, því veikin gæti
brotiát út á manninum eftir að
hann væri kominn inn. Þetta eftir-
iit yrði aískaplega dýrt, en þó
gagnlaust eins og eg tók fram,
enda væri með öllu ómögulegt að
banna íslendingum landvist er
hingað kæmi með veikina. Þar
sem nú- óuiöguiegt er að hindra
að veikin berist hingað, er ástæðu-