Dagblaðið Vísir - DV - 15.03.2002, Qupperneq 16

24
______________________FÖSTUDAGUR 15. MARS 2002
Skoðun DV
Afi minn fór á
honum Rauð
Sól úr sólu uns brúnni er náö
Frelsi er liöleiki tungunnar, rétt sól á réttum tíma.
Hefur þú tekið þér vetrarfrí?
(Spurt á Akureyri)
Margrét Jónsdóttir leirlistarkona:
Ég tók mér vikufrí og var í Reykjavík.
Fór á sýningar, hitti vini og fjöl-
skyldu. Borgin er indæl.
Davíö Aðalsteinsson hjúkrunarnemi:
Nemar fá atdrei frí frá lærdómnum á
veturna. Síöan er þaö vinna á sumrin.
Kristján Jónsson bóndi:
Nei, ég hef engan tíma til þess. En
ef hann gæfist myndi ég ef til vill
skrepþa til Reykjavíkur.
Málmfríður Sigurðardóttir,
fv. þingmaður:
Ellilífeyrisþegar eru ekkert aö slá um
sig meö fríum sem eitthvaö kosta.
En ég feröast i huganum - langar
til Miö-Evrópu.
Arnar Ari Lúövíksson, atvinnulaus:
Nei, ég er aö vinna í aö leita mér aö
vinnu. Ef tök heföu veriö á heföi ég
fariö til Noregs og á snjóbretti þar.
Hreinn Hringsson knattspyrnumaður:
Nei, ég hef ekki tekiö mér vetrarfrí.
Heföi svo veríö heföi ég sjálfsagt far-
iö til Portúgals. Þangaö hefur mig
alltaf langaö.
Fyrir meira en
50 árum söðlaði
afi Rauð og reið
honum á Þing-
völl. Þeir félag-
amir létu rign-
ingu og vosbúð
ekki aftra for
sinni enda tilefn-
ið ærið. Nú skyldi
slagur látinn
standa, danskur-
inn í' herkví og
amerískt tyggigúmmi tekið við af
mörinni. Lýðveldið ísland var stofn-
að og allir huppu hæð sína, bæði
menn og fé. Loksins, draumur
gömlu ættjarðarskáldanna rættur.
Hófafor Rauðs sjást nú ekki leng-
ur og þeir sem stóðu klökkir undir
rísandi íslandssól flestir komnir
undir græna eða þrotnir að kröft-
um. Sú ábyrgð, að halda sólinni á
lofti, er því í höndum yngri kyn-
slóða.
En höfum við gengið götuna fram
eftir veg?
Þjóðarskútan flýtur og farrýmun-
um flölgar. Neðan þilja teygja sig
tungur á móti sólum í líki berra
bossa sem í hinn endann sleikja aðr-
ar sólir enn skærari. Þannig sleikj-
um við götuna fram eftir veg, sól úr
sólu uns brúnni er náð. Þangað
komnir standa menn uppi sem sig-
urvegarar. Frelsi er liöleiki tung-
unnar, rétt sól á réttum tíma.
Lengi hafa menn glimt við tungu-
basl í hrossum og sett á þau tungu-
bönd. En slíkt viðgengst ekki meðal
manna. Þar er notaður kavíar. Og
kampavín. Þessi blanda virðist
Magnús Baldursson
skrifar:
Það er í takt við annað að Sturla
Böðvarsson samgönguráðherra
standi fyrir því á hlutahafafundi
Landssimans að laun stjórnar-
manna verði tvöfolduð. Það var jú
hann sem geröi leynisamninginn
við fráfarandi stjórnarformann og
braut lög og reglur þessa lands. Ég
vil biðja blaðamenn DV að riíja upp
öll þau ummæli sem frá ráðheran-
um komu um að hann styddi stjóm-
arformanninn sem nú hefur verið
komið frá. Þær yfirlýsingar reynd-
ust nú ekki mikils virði þegar á
hólminn var komið frekar en annað
það sem frá þessum ráðherra hefur
komið.
Sturla Böðvarsson sagði i viðtöl-
um um daginn að hann hefði orðið
„Hófaför Rauðs sjást nú
ekki lengur og þeir sem
stóðu klökkir undir rísandi
íslandssól flestir komnir
undir græna eða þrotnir að
kröftum. Sú ábyrgð, að
halda sólinni á lofti, er því
í höndum yngri kynslóða. -
En höfum við gengið göt-
una fram eftir veg?“
leysa úr læðingi manndáðir sem
samtímanum þykir einna eftirsókn-
arverðastar. Ein þeirra, sú snilld að
búa til hugvit úr engu og selja, hef-
ur rutt sér mjög til rúms og önnur,
„Eg minnist þess ekki að
hér hafi setið verri og van-
hæfari ráðherra frá lýð-
veldisstofnun.... Mér er
óskiljanlegt að sá mæti
stjómmálamaður Davíð
Oddsson forsœtisráðherra
skuli láta þetta ganga yfir
þjóðina. “
fyrir „aðfór“. Það er alrangt hjá
honum. Hið rétta er að hann er
stríði við þjóðina sem með réttu ger-
ir hann ábyrgan fyrir Landssíma-
klúðrinu og því siðleysi sem þar
hefur verið afhjúpað. Hann er í
stríði við þjóðina vegna þess að
að ljúga alla fulla og kalla sig at-
hafnamann, á sér marga aðdáendur.
200 mílna landhelgin teygir nú anga
sina alia leið til Sviss, svo mikii-
virkur hefur kavíarinn orðið sum-
um. Ekkert er lengur ómögulegt og
allt eðlilegt. í þessari sólarparadís
er fjöregg þjóðarinnar varðveitt.
En þótt kavíarinn sé það ekki er
sprengjuregnið á gamlárskvöld
allra. Þá storma allir upp á dekk og
horfa til himins. Landsfeðurnir
keikir í brúnni, lofa farinn veg og
ófarinn, kuskiö á hvítflibbanum
hvítmálað.
Á þessum stundarfjórðungi er
ásýnd allra hin sama og aðeins eitt
farrými. - Ég arkaði í nepjunni um
daginn og ætlaði að velta þeim fé-
lögum við í gröfinni, Afa og Rauð,
en þeir voru þá búnir að því...
hann neitar að axla ábyrgðina þrátt
fyrir að tæp 70% landsmanna vilji
að hann fari úr embætti. Og svo seg-
ir hann að málinu sé lokið. - Því er
alls ekki lokið.
Ég minnist þess ekki að hér hafi
setið verri og vanhæfari ráðherra
frá lýðveldisstofnun. Og nú tvöfald-
ar hann laun þeirra sem sitja í
stjóm Landssímans! Svei attan.
Hagsmuna hverra er hann að gæta?
Ég hef kosið Sjálfstæðisflokkinn í
tæp 40 ár, en það ætla ég ekki að
gera lengur. Ég veit að svo er um
fleiri sem ég hef rætt við. Mér er
óskiljanlegt að sá mæti stjómmála-
maður Davíð Oddsson forsætisráð-
herra skuli láta þetta ganga yfir
þjóðina. - Samgönguráðherra verð-
ur að víkja - hann er í stríði við
þjóðina.
Sniðug hún Siv
Jón Jóhannsson skrifar:
Henni er ekki
fisjað saman, henni
Siv Friðleifsdóttur
umhverfisráðherra.
Hún hefur pólistískt
nef með afbrigðum
og er sniðug að sama
skapi. Hún var t.d.
ekki lengi að „fatta"
gagnrýni stjórnar-
andstöðuþingmanna vegna hugsan-
legs nðurskurðar Náttúruvemdar rík-
isins til landvörslu. Siv brá skjótt við
og sagði sér illa brugðið við þessi tíð-
indi. Þetta væri alls ekki í anda
stefnumótunar rikisstjómarinnar. -
Þeir verða bara að finna aðrar leiðir
en að draga úr landvörslunni. Og nú
stofnum við bara þjóðgarð á eyðiflák-
anum, á hálendinu, af öllum stöðum,
með 100 störfúm!. Auðvitað er nefhd-
arskipan besta ráðið til að drepa öllu
þessu bulli á dreif. Þetta þekkir Siv
sýnilega betur en hinir.
Verðbætur
ósanngjarnar
Kristján Þórðarson skrifar:
Ég er einn þeirra sem eru vel skuld-
settir; húsnæðislán, lífeyrissjóðs
íþyngja manni. Nú vildi ég geta greitt
einhver þessara lána upp og miðað þá
við eftirstöðvar nafnverðs eftir síð-
ustu greiðslu. En þá kemur stærsti
þröskuldurinn; áfailnar verðbætur
eftir greiðslu eru himinháar og engin
von til þess að geta greitt þetta upp á
einu bretti. Og áfram aukast verðbæt-
umr ár ffá ári. Dæmi: eftirstöðvar
með nafnverði kr. 600 þús., áfallnar
verðbætur u.þ.b. 1 mifljón króna!. Er
ekki ráð að gefa fólki kost á að kom-
ast úr þessum ógöngum með því að
fella niður verðbætur frá dags dato
fyrir þá sem vilja eða geta greitt upp
eftirstöðvar nafliverðs, t.d. húsnæðis-
lána sinna. Verðbætumar eru ósann-
gjöra áþján. - Hér er verkefhi fyrir
þingmenn okkar að líta á.
Samlokunum dreift.
Fólkið skili sínu
Halldóra Guðmundsdóttir hringdi:
Flugleiðir vilja rétta hag sinn vem-
lega eins og fram kemur hjá stjómar-
formanni og nú meö gjörbreyttum
áherslum. Það á að ná sem mestu út
úr starfsfólkinu, einkum því sem vinn-
ur beint að fluginu, flugfreyjum, flug-
mönnum og öðru tæknifólki. Kominn
tími til. Flugmenn sitja á rassinum
aila flugferðina, og flugfreyjur að dútla
við að dreifa samlokum til farþeganna.
Breyta skal samningum og skapa fyr-
irtækinu sveigjanleika til að starfs-
fólkið skili sínu. Og auðvitað ætti að
afnema þessa frimiöavitleysu - allir
starfsmenn og nánustu ættingjar,
meira að segja gömlu flugstjóramir
löngu hættir; allir á frímiðum. Hvað
kostar þetta félagið? Já, nú er lag að
rétta úr kútnum.
Stríða gegn lögum
Margeir Jónsson hringdi:
Ég tek undir með Sigurði G. Guð-
jónssyni, forstjóra Norðurljósa og lög-
manni þeirra tU margra ára, sem hef-
ur flutt mál félagsins fyrir Samkeppn-
isstofnun vegna ósanngjarnra út-
varpslaga sem torvelda aUa frjálsa
samkeppni. Það hljóta að vera laga-
skUyrði nú tU íhlutunar í þessu brýna
máli allra ljósvakamiðlanna, þar sem
útvarpslögin stríða bersýnUega gegn
samkeppnislögum.
Lesendur geta hringt allan sólarhring-
inn í síma: 550 5035.
Eða sent tölvupóst á netfangið:
gra@dv.is
Eða sent bréf til: Lesendasíða DV,
Þverholti 11,105 Reykjavík.
Lesendur eru hvattir til aö senda mynd
af sér til birtingar meö bréfunum á
sama póstfang.
Garrí
Von sem missti vængi
Þingmenn stóðu rauðir og bláir í ræðustól Al-
þingis í vikunni. Ástæða þessarar miklu geðs-
hræringar var að þeir voru að tala um byggöa-
mál. Raunar voru þeir að tala um meira en
byggðamál, því þeir voru að tala um sérstaka út-
gáfu af pólitískum byggðamálum - þeir voru að
tala um fjarvinnslu. Fjarvinnsla var eitt af þess-
um töfraorðum sem skaut upp kollinum í ís-
lenskri umræðu fyrir 2-3 árum, svona um það
leyti sem þingmenn og stjómmálamenn almennt
voru að uppgötva símann. SkyndOega sáu menn
skyndilausn á endalausum vanda sínum við að
halda uppi raunveruleri byggðastefnu og halda
uppi raunverulegum infrastrúktúr og þjónustu
út um landið. Áratugum saman hafði verið að
halla undan fæti. Hvert þorpið á fætur öðru
hafði tæmst og fólkiö runnið eins og stjómlaus
hjörð suður á bóginn, fyllt ný hverfi höfuðborg-
arinnar og búið til nýjar útborgir frá Reykjavík.
Reddingar
Endalaus leiðindi og kvabb fylgdu því að
halda úti atvinnustarfsemi og þjónustu í sjávar-
þorpum og þjónustukjörnum landbúnaðar. Ein-
hvem veginn tókst ekki að stýra einu eða neinu
og aðgerðimar sem menn gripu til í björgunar-
skyni vora umfangslitlar, máttlausar og ómark-
vissar, enda svosem aðaltilgangurinn að redda
Stinu frænku um dálítinn aur og tryggja að
Kiddi mágur gæti nú komið undir sig fótunum.
Bæði voru þau jú vön að kjósa flokkinn og allt
þeirra fólk, þannig að ekki var nú hægt annað
en sýna þessu brölti þeirra dálítinn skilning. En
sannleikurinn er bara sá að það var alltaf minna
og minna um að vera á þessum stöðum, sérstak-
lega eftir að kvótinn þjappaðist á færri hendur,
þannig að pólitíkusar áttu sifellt erfiðara um vik
að töfra fram einhver atvinnutækifæri handa
sínu fólki. Þá brugðust menn einfaldlega við með
því að tala meira um byggðamái í þeirri von að
allir héldu að fólk sem talaði svona mikið um
byggðimar væri lika að gera eitthvað fyrir þær.
Svo bregöast...
En þá kom fjarvinnslan! Lausnarorð sem var
svo stórkostlegt að það nægði að hafa það yfir á
torgum. Nú þurfti ekkert að vera að stressa sig á
því að hafa eitthvað í þessum bévítans þorpum,
enga atvinnustarfsemi, eða þjónustu. Ekki neitt
nema sveitamenn, simalinur og símtól. Svo gat
fólkið bara unnið við það í fjarvinnslu sem var
að gerast einhvers staðar annars staðar. Þannig
hafa helstu bautasteinar þessarar nýju byggða-
stefnu orðið þeir að kona svarar nú i sima fyrir
reykvískt fyrirtæki á Austfjörðum og þrír menn
munu skanna inn gömul þingtíðindi á Ólafsfirði.
Að vísu þýðir sú ráðstöfun atvinnubrest á Stöðv-
arfirði, en eins dauði er jú annars brauð. Fjar-
vinnslan - hið mikla lausnarorð og krosstré hef-
ur nú bragðist líka, því landsbyggðarlýðnum er
ekki treystandi til að vinna verk á vegum ríkis-
ins, nema náttúrlega að hann flytji sig um set
suður. Og í sorg sinni og brostinni bjartsýni er
eðlilegt að þingmenn bláni og roðni I ræðustól
Alþingis. Þeir hafa misst vængina eins og fugl-
inn í kvæði Davíðs. Þeir eiga
samúð Garra óskipta. C\íUVt-
Samgönguráöherra í stríði við þjóðina
Siv Friðleifs-
dóttir.