Dagblaðið Vísir - DV - 15.11.2003, Side 27

DV Fókus
svið samfélagsins væru mér meira
og minna lokuð bók. Hörður hafði
tekið því ljúfmannlega og sagt mér
að ég fengi skikkanlega umþóttun-
artíma á blaðinu áður en mér yrði
kastað út í hringiðu „hörðustu"
fréttanna, ég þyrfti til dæmis ekki að
óttast að vera att út í viðtöl við ráð-
herra ríkisstjórnarinnar eða álíka
stórkarla allra fyrstu dagana. En
mér til undrunar var það svo
einmitt það sem Hörður gerði á öðr-
um eða þriðja degi mínum í starfi.
í þá daga voru Vísir og Dagblað-
ið í harðri samkeppni á síðdegis-
markaðnum og bæði voru sann-
kölluð síðdegisblöð - eða öllu held-
ur hádegisblöð, því þau voru komin
á götuna nógu tímanlega til að
blaðasölufólk gæti otað þeim að
vinnandi fólki á leið í mat í hádeg-
inu.
Bæði forsíða og baksíða stóðu
galopnar í morgunsárið þegar
blaðamenn hittust á sínum fyrsta
fundi klukkan átta og svo kepptust
menn um að fylla þær af nýjum
fréttum. Lítt áberandi en þó geysi-
hörð samkeppni ríkti á hverjum
ntorgni milli blaðamanna um að fá
að skrifa fréttir sem vænta mátti að
kæmust á útsíðurnar tvær og allra
fínast var náttúrlega að eiga aðal-
fréttina á forsíðu. Sæmundur Guð-
vinsson bar þá höfuð og herðar yfir
aðra blaðamenn Vísis í fjölda for-
síðufrétta, rólyndur maður og góð-
legur, en með vfðtæk sambönd og
einkum var rómað hversu vel hon-
um gekk ævinlega að afla frétta af
starfsemi Flugleiða. Þar að auki var
hann að mestu með löggufréttirnar
á sinni könnu en þær þýddu sjálf-
krafa áskrift að nokkrum útsíðu-
fréttum á dag, stórum og smáum.
Nýliði eins og ég gerði sér ekki
einu sinni fátæklegar vonir um að
komast nokkru sinni í svipaða
stöðu og rómaðir fréttahaukar á
borð við Sæmund og reyndar von-
aði ég í lengstu lög að Hörður
myndi standa við orð sín og ég yrði
látinn dútla við eitt auðvelt og létt
fyrstu vikurnar. Því rann mér kalt
vatn milli skinns og hörunds þenn-
an annan eða þriðja morgun í vinn-
unni þegar Elías Snæland Jónsson
fréttastjóri var að ljúka að útdeila
verkefnum og Hörður stakk upp á
að ég yrði settur í að tala við Magn-
ús Magnússon félagsmálaráðherra
um viðbrögð við ástandinu í flug-
mannadeilunni.
Flugmannadeilunni?
Jú - ég hafði vissulega heyrt af
því að flugmannadeila stæði yfxr.
Hvort það var komið verkfall man ég
ekki lengur. Alla vega var einhver
deila í gangi. En þó það hefði átt að
hengja mig, þá vissi ég ekki um hvað
sú deila snerist eða á hvaða stigi hún
væri. Kjaradeilur höfðu bara hreint
ekki verið á mínu áhugasviði og þótt
ég teldi mig geta orðið blaðamann
hafði ég samt ekki lagt á mig að fylgj-
ast betur en þetta með fréttum síð-
ustu daga og vikna.
En það var ekki annað að gera en
bíta á jaxlinn svo ég páraði með blá-
um penna íblokkina mína: „Magnús
Magnússon/viðbrögð í flugmanna-
deifunni."
Það er til marks um hvað ég man
vel þessa erflðu stund að ég skuli
hafa á hreinu að penninn var blár;
ég sé hann enn
fyrir mér þar sem út úr honum
hlykkjast þessi strik og lykkjur sem
mér fannst nánast eins og dauða-
dómur; hlyti að minnsta kosti að
enda með einhverjum ósköpum. Ég
laumaðist til að líta í kringum mig
við borðið,
var virkilega enginn annar sem
gat tekið þetta að sér. Ég sá að hinn
nýliðinn, Páll Magnússon, hafði ekki
fengið nein óskö’p af verkefnum og
skildi ekki í að Hörður skyldi ekki
hafa fengið honum þetta - Páll
hafði á þessum fáu dægrum síð-
an við tókum til starfa þegar sýnt að
hann mundi afls ósmeykur við að
hringja í ráðherra og aðra hákarla.
Þar að auki virtist hann f raun og
sann uppfullur af einlægum áhuga á
einkennilegum hlutum - eins og til
dæmis kjaradeilum. Af hverju var
honum ekki falið að hringja í Magn-
ús félagsmálaráðherra? Af hverju
ég?!
En ástæðan hefði náttúrlega leg-
ið í augum uppi - ef ég hefði bara vit-
að að Páll var sonur Magnúsar ráð-
herra og því vart ædandi til að taka
blaðaviðtöl við karl föður sinn.
Sem betur fer hafði ég ekki verið
algjörlega meðvitundarlaus undan-
farið, svo ég vissi að kvöldið áður
hafði slitnað upp úr einhverjum við-
ræðum flugmanna við sína viðsemj-
endur. Það hlutu að vera viðbrögð
ráðherrans við þeim viðræðuslitum
sem mér var nú ædað að útvega í
blaðið! Svo ég settist í básinn minn,
horfði langa hríð þungt hugsi á sím-
ann og fannst síðan að ég væri að
kasta mér fram af hengiflugi þegar
ég hringdi í félagsmálaráðuneytið og
bað um samband við ráðherrann.
Og þegar Magnús kom í símann og
ég hafði kynnt mig sem blaðamann
á Vísi þá var ekki um að gera en láta
vaða:
„Mig langar að fá að vita um við-
brögð þín við nýjustu tíðindum í
flugmannadeilunni..."
Hafi Magnús Magnússon veitt
því athygli að blaðamaðurinn sem
talaði við hann var sjálfur algjörlega
úti á þekju í öllu sem snerti flug-
mannadeiluna, þá var hann að
minnsta kosti - prúðmenni sem
hann var - alltof kurteis til að láta á
því bera. Hann skeggræddi um þetta
stuttlega, lýsti vonbrigðum sínum
yfir viðræðuslitunum og kvaðst
mundu beita sér frekar fyrir sáttum í
deiluaðila. Og ég var þó ekki skyni
skroppnari en svo að ég skildi að
einmitt það hlaut að vera
„fréttapúnkturinn" í máli ráðherr-
ans. Svo ég skrifaði stutta frétt þar
sem fram kom samanlögð vitneskja
mín um flugmannadeiluna og setti á
hana fyrirsögnina: „MUNUM LEITA
FREKARI SÁTTA."
Þetta fannst mér hljóta að vera
góð fyrirsögn.
Þar sem þetta var fyrir daga
tölvubyltingar skrifaði ég þessa
fyrstu frétt mína með ritvél á lítið
hvítt handritsblað. Svo laumaðist ég
með afurðina fram í umbrot eða
„lay-out" þar sem Elías Snæland
fréttastjóri og ritstjórarnir voru sest-
ir að og þegar byrjaðir að taka við
handritum frá Sæmundi og öðrum
áhyggjulausum fréttahaukum
blaðsins. Ef þeir hefðu nú bara vitað
með hvílíkum hjartslætti þessi litla
frétt um viðbrögð ráðherrans við
flugmannadeilunni var afhent þeim!
Ég skaust strax út aftur og það hefði
ekki komið mér á óvart að heyra
fljódega annaðhvort stjórnlaus
hlátrasköll eða reiðileg óp úr „lay-
outinu". Hvurslags eiginlega sam-
setningur og bull væri þessi svokall-
aða frétt um félagsmálaráðherra?
En hvorugt gerðist. Ég náði
óskaddaður inn í básinn minn og sat
þar sem fastast meðan ég var að
jafna mig á þessari þolraun. Þetta
var einmitt það sem Hörður hafði
lofað mér að gera ekki! Og fréttin
mundi auðvitað aldrei birtast, svo
ómerkileg og illa skrifuð og
heimskuleg sem hún hlyti að vera!
En viti menn - þegar blaðið kom
úr prentsmiðjunni undir hádegið,
trónaði þá ekki á ágætum stað á bak-
síðunni frétt með upphafsstöfunum
-IJ. og með bara skikkanlega stórri
fyrirsögn:
„Munum leita
frekari sátta."
Og ég get fullyrt að aldrei í sögu
íslenskrar blaðamennsku hefur jafn
lítil og ómerkileg frétt verið lesið
jafn oft og nákvæmlega og þetta
stutta samtal við Magnús Magnús-
son félagsmálaráðherra. Hver setn-
ing var grandskoðuð. Hver komma
og púnktur könnuð í þaula. Velt
vöngum yfir hverju blæbrigði,
hverju smáatriði textans. Ekkert fór
framhjá vökulum augum lesand-
ans.
Því þótt allir aðrir skotruðu bara
augunum yfir þessa frétt og
gleymdu hennisvo, þá las ég hana
sjálfur ég hugsa svona þúsund
sinnum.
Hvernig flugmannadeilunni
lauk man ég ekki.
Illugi Jökulsson
GEFÐU
ÞÚ ÁTT ÞAÐ SKILIÐ
Saella er að gefa en þiggja
og hvert sem tilefnið er þá finnurðu réttu gjöfina hjá okkur
á verði sem kemur þér skemmtilega á óvart.
DEBENHAMS
SMÁRALIND