Alþýðublaðið - 23.04.1969, Qupperneq 7

Alþýðublaðið 23. apríl 1969 19 ‘

4 .J
smmmmm-Mm
:■: ••• • •• y:• ■■
' 's*
mSm
vi&í4< '&iM
■ : - ■ •' :•• j

: -:: :■ •
. ■ ■■
i--,-
■

.......■ ■•■•■V....■■■■■
tváiiiaiii&áia:
hMAMMA)
ÍO VIL
SOFA
HJá ÞÉR”
Næstum allir foreldrar þekkja
það, þegar barnið þeirra vill ekki
tneð nokkru móti sofa alla nóttina
í sínu rúmi. Þetta er svo algengt
að það er næstum hægt að kalla
það eðlilegt.
Flestir taka því með ró, en sum-
ir eru áhyggjufullir, vegna þess að
þeir halda að þetta næturbrölt, sé
merki um einhvern veikleika eða
ósjálfstæði hjá barninu. Undir öll-
um kringumstæöum raskar þetta
nætursvefni móðurinnar.
Það getur verið ein sérstök ástæða
fyrir þessum reglulegu næturheim-
sóknum, en það geta líka verið
margar mismunandi ástæður. Sú
skýring sem passar fyrir eitt barn,
er ekki hægt að heimfæra fyrir ann-
að. Heldur ekki þó um systkini
sé að ræða.
Fyrstu 5—6 æviárin er nætursvefn-
inn ekki stöðugur og á eng-
um öðrum tíma sólarhringsins er
barnið eitt svo langan tíma í senn.
I gamla daga þegar stórir systkina-
hópar voru algengir, var það sjald-
an að einstakt barn fyndi til ein-
manakenndar. Yngsta barpið svaf
þá oftast hjá móður sinni, þar til
það næsta fæddist og fluttist þá
í rúmið til einhvers af eldri systkin-
um sínum, eða kannski til ömmu.
Það var mjög sjaldgæft að það væri
til rúm fyrir hvern einstakan, hvað
þá sér herbergi.
Nú má enginn taka þetta svó'að
þ^ð sé rangt að lídð barn sé í sínu
eigin herbergi. Þvert á móti getur
það verið gagnlegt fyrir alla aðila.
En þó barn sé vant því að sofa í
sér herbergi, getur það sérstaklega
um 2ja ára aldurinn, fengið ómót-
stæðilega löngun til að vera í ná-
vist móöurinnar, einhverntíma næt-
MITT A MILLI
DRAUMS OG VERULEIKA.
AHa dreymir á næturnar, þó þeir
muni það ekki aö morgni. Ef barn-
ið vaknar upp frá draumi, getur
það átt erfitt með að greina draum-
inn frá veruleikanum og þá græt-
ur það, eða kallar á mömmu. Sofi
hún fast, líður dálítil stund þar til
hún heyrir tii barnsins og þá fer
það sjálft á stúfana úr sínu rúmi
til hennar. Þetta getur verið byrjun-
in á næturheimsóknunum.
Fæstír foreldrar hafa Ijós í her-
bergi sofandi barns. En þó að það
sé vant myrkrinu getur það orðið
hrætt að vakna í dimmu herbergi.
Það heyrir kannski ókennileg hljóð,
eða sér að því finnst ógnvekjandi
skugga á veggnum. Þessu er hæg-
ur vandi að kippa i lag, með því að
láta lifa á náttlampa, það skapar
mikið öryggi.
RUMIÐ A EKKI
AÐ NOTA SEM GRÝLU.
Það hefur mikið að segja að
barnið sé ánægt með rúmið sitt.
Það er ekki aðeins spursmál um
rétta' dýhu eðá þykkt koddans, held-
ur einnig að barninu finnist rúmið
góður og skemmtilegur staður að
vera í. Þess vegna er mjög óheppi-
legt að nota rúmið í hegningarskyni
á barnið. Það getur eðlilega ekki
skilið það að rúmið sé stundum
góður staður og stundum vondur.
Breyting frá vöggu tíl rimla-rúms
er mikil og oft kemur fyrir að
barnið fær innilokunar kennd á
bak við rimlana, en með réttri að-
ferð er hægt að fyrirbyggja slíkt.
Flestar mæður eiga það sameigin-
legt að þær taka barnið upp til að
hugga það er það grætur á næt-
urnar. Vagga því kannski svolítið,
eða ganga með það fram og aftur.
Betra væri ef barnið væri huggað í
rúminu sjálfu, svo það kæmist ekki
á þá skoðun að ef það grætur nógu
hátt, sé það tekið upp. Þetta krefst
að vísu mikillar staðfestu af hálfu
móðurinnar, að bera það aftur f
sitt rum jafnóðum og það kemur
tíl hennar. En takist henni þetta
nokkrar nætur í röð og sitji svo
hjá barninu þar tíl það er sofnað,
eru miklar líkur til að hún vlnni í
þessari baráttu.
Kuldi og hiti eru snar þáftnr í
værum svefni. Það er oft ógjörning-
ur að halda sæng ofan á barninu
heila nótt, þegar það sparkar henni
jafnskjótt ofan af sér. Hlý náttföt
eru því nauðsyn í flestum tilfellum.
Blaut bleyja veldur smábarni ekki
svo miklu ónæði, svo lengi sem
hún er hlý.
Þaö eru ekki tíl neinar reglur
um það hve mikið barnið eigi að
vera með móðurinni. Þörfin til þess
er breytileg dag frá degi og það
fer líka cftir því með hverjum það
er hinar ýmsu stundir dagsins. —
Einnig á hvern hátt móðir og barn
verja tíma sínum, þegar þau eru
saman. Mörg börn sjá lítið til mæðia
sinna á daginn vegna þess að þær
vinna úti og börnin eru þá á dag-
heimili.
Hafi móðirin getu tíl að eyða dá-
litlum tíma með barnina á kvöldin
krefst þaö ekki mikils meira af
henni. Aftur á móti getur barn sem
er allan daginn á hælum önnum
kafinnar móður, án þess eiginlega að
hafa nokkurt samband við hana
— haft meiri þörf fyrir að vera hjá
henni á næturnar.
Líka—getur barn orðið svo háð
móður sinni að því sé lífs ómögu-
legt að vera án hennar heila nótt.
Framhald á bls. 21.

„Spegill
spegill
herm
þú mér"
SPEGLAR eru kvenfólkinu trú-
fastir og ómissandi förunautar. A
snyrtiborðinu, baðinu, í anddyrinu
og síðast en ekki sízt í veskinu.
Þannig hefur það verið síðan sá
fyrsti var fundinn upp. Hver það
gerði eða hvenær, er nú löngu fall-
ið í gleymsku, en það hefur sjálf-
sagt ekki verið löngu eftir að Eva
var rekin burt úr Paradís. Þangað
til hafði hún nefnilega látið sér
nægja að spegla sig í tærum vatns-
fleti. Eitt er örugglega víst að án
spegils væri okkur lífið leitt. —
Speglar eru viðkvæmir og þola alls
ekki raka, nái hann tíl silfursins á
bakhliðinni koma í ljós mattir
blettir á spegilglerinu. Baðherberg-
isspegill verður því að vera sérstak-
lega vel varinn.
Speglar eru sem kunnugt er ákaf-
lega mismunandi að stærð. Andlits
spegill þarf ekki að vera stærri en
30x60 cm, ef aðeins á að spegla
höfuðið. Aftur á mótí ef við vilj-
um sjá okkur í fullri líkamsstærð,
þarf hann að vera 40x100 cm. og
þannig spegill er ómissandi á hverju
heimili.
I ævintýrunum hefur Ieikið töfra-
Ijómi um spegilinn, sem þá var
kallaður töfraspegill.
Þvi var það töframaðurinn sem
spurði lærling sinn, „hvað sérðu?“
um leið og hann benti út um
glugga. „Eg sé fólk, blóm og einn
hund,“ svaraði strákur. „Rétt,“
sagði töframaðurinn, „en hvað
sérðu nú, og hann rétti honurn
spegil. „Eg sé sjálfan mig,“ sagði
strákurinn. „Alveg rétt, jafnskjótt
og þú hefur látið svolítið silfur bak
við rúðuglerið, sérðu aðeins sjálfan
þig og ekkert nema sjálfan þig.“