Helgarblaðið - 29.05.1992, Qupperneq 8

Helgar 8 blaðið
Kjartan Gubmundsson, vei&ivör&ur viö Hvaleyrarvatn, viö vei&i-
skúrinn sem hann ætlar a& teppaleggja i sumar.
íslendingar eru veiðimannaþjóð. Þrátt fyrir hlaðin borð
verslana af alls kyns góðgæti eru margir þeirrar skoðunar
að engar kræsingar jafnist á við þann feng sem menn hafa
sjálfir dregið í búið. Þegar vora tekur kemur fiðringur í
dagfarsprúða menn. Þeir taka fram græjumar, skipta um
línu og smyrja hjólin. Margir hafa hnýtt sínar eigin flugur
yfir veturinn og tilhlökkunin að reyna flugumar verður
óbærileg. Svo rennur 1. maí upp og menn sem hafa alist
upp við slagorðið „öreigar allra landa sameinist" gleyma
því jafinvel að þann dag gengur alþýðan fylktu liði. Þeir
hafa meiri áhuga á öðmm göngum.
„Ég var mættur klukkan hálfníu brögð hjá gömlu körlunum sem
1. maí, þegar vatnið var opnað fyr- þekkja vatnið út og inn að veiða á
ir veiðimönnum," sagði Sigurdór pínulitlar gráar og svartar púpur.
Sigurdórsson, aðstoðarfréttastjóri á „Annars er hann óútreiknanlegur
DV.
Háskóli veiðimannsins
Hann var að græja sig til fyrir
utan bílinn við Elliðavatn í góð-
viðrinu í vikunni, kominn í vöðl-
umar og vestið og var að þræða
línuna á flugustönginni sinni. Tí-
rólahatturinn var kominn á sinn
stað og hann tyllti sólgleraugunum
á nefið.
„Þetta þjónar allt sínum tilgangi.
Gleraugun og hatturinn em örygg-
istæki. Þau verja veiðimanninn
fyrir flugunni sem hann er að
kasta. Það er hægt að stórslasa sig
með því að fá fluguna í hnakkann
eða augun,“ sagði Sigurdór, pírði
augun út á vatnið og spurði svo
hvort við hefðum séð hann voka.
„Elliðavaln er háskóli veiði-
mannsins. Sá sem veiðir í Elliða-
vatni getur veitt allsstaðar, sagði
Stefán heitinn Jónsson fréttamað-
ur, en hann var daglegur gestur
héma. Og það er mikið til í því hjá
honum. Þctta er ótrúlega erfitt
vatn, en jafnframt skemmtilegt. Eg
fer hingað alltaf ef ég á einhvcm
möguleika á því. Mig undrar eigin-
lega hve fáir virðast vita af þessari
paradís við túnfót Reykvíkinga.
Það er ekki bara fiskurinn sem
heillar heldur öll náttúran. Fugla-
lífið hér er mjög fjölskrúðugt og
allt umhverfið yndislegt."
Við spyrjum Sigurdór hvemig
veiðin hafi gengið í vor.
„Eg hef veitt ágætlega í vor. Sú
breyting hcfur átt sér stað hér að
fiskurinn er mun stærri en hann
var. Sennilega hefur vatnið verið
grisjað. Sá stærsti sem ég hef feng-
ið í vor var fjögurra punda urriði,
en svo hef ég drcgið mikið af
tveggja til þriggja punda fiski. Þeir
hafa verið að fá allt upp í fimm
punda urriða í vor.“
Karrígula púpan
Sigurdór tekur upp fiuguboxið.
Þegar hann opnar það blasir við
iitskrúðugt úrval af stómm og
smáum fiugum.
„Eg kasta bara fiugu og hnýti
þær allar sjálfur. Það er helmingur-
inn af ánægjunni," segir hann og
velur tvær flugur til að hnýta á lín-
una. „Þetta er Mikki 5,“ segir hann
og heldur uppi litskrúðugri stórri
fiugu, „ein frægasta silungaflugan
í heiminum. Það er sagt að hún æsi
upp urriðann. Við hliðina á henni
set ég Peter Ross sem hefur reynst
mér vel hér.“
Sigurdór segir að það séu trúar-
fiskurinn. Við vomm staddir sam-
an hér fyrir nokkrum ámm, Stefán
Jónsson, ég og nokkrir aðrir. Það
gekk hvorki né rak og enginn varð
var, fyrr en Stebbi krækti í einn.
Þegar hann hafði landað honum
tók hann fram sérstaka skeið og
náði i sýni úr maga fisksins. I
maganum reyndust vera karrigular
púpur. Það var ekki að sökum að
spyrja, Stebbi vatt sér inn í bíl og
hnýtti nokkrar karrígular flugur
handa okkur og á svipstundu lifn-
aði veiðin við. Eg dróg upp tíu
fiska með þcssari fiugu og ég held
að afiinn hjá Stebba og hinum hafi
verið svipaður. Eg reyndi auðvitað
fluguna næstu daga á eftir en þá
leit fiskurinn ekki við henni. Sem
betur fer hafði ég skráð niður
hvaða dag þetta var, 20. júní, og
sama dag ári scinna reyndi ég aftur
þá karrígulu. Og það var eins og
við manninn mælt; 20. júní vill
hann þá karrígulu. Sennilega fær
einhver púpa þennan Iit um þetta
Ieyti árs.“
Sigurdór lýsir fyrir okkur vatn-
inu. Segir að Helluvaðið norðan
við brúna sé hið eiginlega Elliða-
vatn og þar sé bcst að veiða þegar
dregur nær hausti. Vatnið fyrir
sunnan brú myndaðist hinsvegar
þegar stíflan var reist, enda er
djúpur áll í vatninu, gamli árfar-
vegurinn, og þar liggur fiskurinn.
Hann gerir sig kláran til að vaða
út í og fikrar sig í áttina að álnum,
sveifiar stönginni og það hvín í
bar ve

Sigurdór Sigurdórsson kann tökin ó flugustönginni. Myndir: Kristinn.
þcgar fiugulínan klýfur Ioflið.
Með algera vei&idellu
Veiðidellan getur gripið fólk á
öllum aldri. Skammt frá Sigurdóri
eru þrír krakkar að reyna við hann.
Það em þeir Rúnar Ingi Magnús-
son, Brynleifur Konráð Jóhanns-
son og Guðrún Lilja Hermanns-
dóttir. Þeir Rúnar og Brynleifur
em báðir úr Grafarvoginum en
Guðrún er úr Kópavogi.
„Við emm með algera veiði-
dellu,“ segja þau, „en þó er þetta í
fyrsta skipti sem þau veiða í EIl-
iðavatni. Öll hafa þau samt veitt
annarsstaðar, í Hafravatni, Kleifar-
vatni og Þingvallavatni. Þau hafa
verið að allan daginn en afiinn er
ekki mikill. Guðrún segist hafa

Fe&ginin Alfre& Gu&mundsson og Berglind hjólpast a& vi& a& kasta út spúninum.
veitt fjóra titti sem hún hafi sleppt
aftur en strákamir hafa ekki landað
neinu enn. Sennilega ekki komnir
á hákólastigið enn. Þau segjast þó
öll hafa veitt vænan silung áður.
Rúnar segir að stærsti fiskurinn
sem hann hafi veitt hafi verið fjög-
urra punda, Brynleifur segist hafa
veitt einn sex punda og Guðrún
segir að stærsti fiskurinn sem hún
hafi veitt hafi verið íjögurra til
fimm punda.
„Það er skemmtilegast að landa
fiskinum," segir Guðrún.
„Það er skemmtilegast að veiða
hann en leiðinlegast að borða
hann,“ segir Rúnar.
Þau hin em ekki sammála því að
það sé leiðinlegt að borða silung.
„Mér finnst hann bestur steiktur á
pönnu," segir Guðrún en Brynleif-
ur segir hann bestan í plokkfisk.
Rúnar er ekki jafn ákveðinn og
áður en ítrekar þó að honum finn-
ist silungur ekkert sérstakur á
bragðið. „Og hann er mjög vondur
grillaður.“
Silungsveiðiblús
„Það er enginn fiskur hér,“ segir
Kristján Kristjánsson blúsari um
leið og hann hjálpar Sölva syni
sínum sem hefur flækt línuna.
„Þetta er í fyrsta skipti sem við
komum hingað. Aðalatriðið er að
komast burt úr bænum. Sjálfur er
ég enginn dellukarl, en ég á kunn-
Föstudagurinn 29. maí