Dagblaðið - 15.10.1977, Blaðsíða 11

10
DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 15. OKTÖBER 1977.
EMEBIAÐIB
Utgefandi Dagblaðiö hf
Framkvicmdastjori: Sveinn R. Eyjclfsson. Ritstjori: Jonas Kristjánsson.
Frettastjori: Jon Birgir Petursson. Ritstjornarfulltrúi: Haukur Helgason. Skrifstofustjori ritstjórnar:
Johannes Reykdal. íþrottir: Hallur Simonarson. Aöstoöarfrettastjori: Atli Steinarsson. Handrit.
Asgrimur Palsson
Blaöamenn. Anna Bjamason. Asgeir Tomasson, Bragi Sigurösson, Dora Stefansdottir, Gissur
Sigurösson, Hallur Hallsson, Helgi Petursson, Jonas Haraldsson, Katrín Palsdottir, Ólafur Geirsson,
Olafur Jonsson, Omar Valdimarsson, Ragnar Lár.
Ljosmyridir: Bjarnleifur Bjarnleifsson, Höröur Vilhjólmsson, Sveinn Þormóösson.
Sknfstofustjori: Ólafur Eyjolfsson. Gjaldkeri: Þróinn Þorleifsson. Dreifingarstjóri: Mór E. M.
Halldorsson.
Ritstiorn Siöumula 12. Afgreiösla Þverholti 2. Askriftir, auqlysingar og skrifstofur Þverholti 11.
Aöalsími blaösins 27022 (10 linur). Áskrift 1500 kr. ó mónuöi innanlands. I lausasölu 80 kr
eintakiö
Setning og umbrot: Dagblaöið og Steindorspront hf., Ármúla 5.
Mynd.. og plotugerö: Hilmirhf. Siöumula 12 Prentun: Arvakur hf. Skeifunni 19.
Sem sízt skyldi
Á Vestfjörðum hagar þannig til
undirbúningi næstu þingkosn-
inga, að öruggir um þingsæti eru
þeir, sem sízt skyldi, en hinir eiga
í tvísýnu, sem fremur eiga erindi
á alþingi Þetta má hugleiða nú
þegar, úr því að fram eru komin
öll framboð á Vestfjörðum, sem máli skipta.
í leiðara Dagblaðsins á miðvikudag voru
færð nokkur rök að því, að einungis þrír fram-
bjóðendur væru í öruggum sætum á Vestfjörð-
um að þessu sinni. Það eru Matthías Bjarnason
og Þorvaldur Garðar Kristjánsson hjá Sjálf-
stæðisflokknum og Steingrímur Hermannsson
hjá Framsókn.
Fimm vonbiðlar eru um óvissusætin tvö. Þeir
eru Gunnlaugur Finnsson hjá Framsókn,
Karvel Pálmason óháður, Sigurlaug Bjarna-
dóttir hjá Sjálfstæðisflokknum, Kjartan Ólafs-
son hjá Alþýðubandalaginu og Sighvatur
Björgvinsson hjá Alþýðuflokknum.
Þeir þrír af fimm, sem miður munu mega sín
í kosningunum, eiga samt nokkra von í óvissum
uppbótarsætum. Allt eru þetta þingmenn núna,
en ekki víst, að Vestfirðingar verði áfram svo
heppnir að fá þrjá uppbótarþingmenn.
Oft hefur það komið fram í leiðurum Dag-
blaðsins, að Matthías Bjarnason hafi ekki stað-
ið sig í embætti sjávarútvegsráðherra. Hann
hefur stundum jafnvel virzt vera í meiri and-
stöðu við íslenzka fiskifræðinga en erlenda
samningamenn um fiskveiðilögsögu. Og að-
gerðir hans gegn ofveiði eru langt frá því að
nægja.
Matthíasi hefur hins vegar tekizt að gæta
hagsmuna Vestfirðinga í sjávarútvegsmálum.
Hann gæti því aukið fylgi flokksins í kjördæm-
inu og stuðlað að því, að Sigurlaug nái kjör-
dæmakosningu.
Álit Dagblaðsins á Steingrími Hermannssyni
hefur ekki verið skárra. Hlutdeild hans í und-
irbúningi og stofnun Þörungavinnslunnar á
Reykhólum er einkar ámælisvert dæmi um
atkvæðaveiðar, sem kosta skattgreiðendur
hundruo milljóna króna.
Vegur Steingríms minnkar líka meðal Vest-
firðinga. En það kemur ekki niður á honum í
öruggu listasæti, heldur á Gunnlaugi bónda í
Hvilft. Óbeint yrði þó fall Gunnlaugs til rétt-
mætrar lækkunar á gengi Steingríms.
Karvel hefur verið sjálfstæður og málhress
þingmaður, sem nokkur eftirsjá væri að, þó
skoðanir hans séu svona upp og ofan. Þar að
auki stendur hann að merkilegri tilraun til
óháðs framboðs, sem gaman væri að tækist,
öðrum til eftirbreytni.
Sigurlaug hefur líka, en í smærri stíl, sýnt
nokkurt sjálfstæði á þingi og staðið sig þar
betur en margur karlinn.
Kjartan er að verða einn helzti forustumaður
Alþýðubandalagsins og á sem slíkur erindi á
alþingi, þótt ekki sé hann skemmtilegur þing-
maður.
Sighvatur hefur unnið sér það til ágætis að
hafa efnt til harðari hvassviðra á alþingi en
lengi eru dæmi til um. í von um fleiri slík
hvassviðri er óhætt að mæla með framhaldi á
þingsetu hans.
Þótt allt þetta fólk komist á þing verður að
segjast, að öll eru andlitin gamalkunnug og
einmitt þess vegna ekki líkleg til að auka
núverandi veg alþingis, sem flestum þykir sorg-
lega lítill.

Bindindisherferð f Frakklandi:
SMÁSOPI -
STÓRSLYS
Líklegra er að Frakkar deyi
af völdum afengis en bifreiða-
slysum, segja opinberir aðilar
þar i landi. Ekki nóg með það,
fjórir af hverjum tíu árekstrum
sem í umferðinni verða eru sök
drukkinna bifreiðarstjóra.
Þessar ðgnvekjandi tölur
hafa orðið til þess að stjórnvöld
í Frakklandi hafa hrundið af
stað mikilli áróðursherferð.
Takmark hennar er að fá hinn
almenna bifreiðarstjóra til að
hætta akstri eftir að hann
hefur neytt áfengis.
Akstur eða ófengi —
þú verður að velia
a milli
Kjörorðið er, akstur eða
áfengi, þú verður að velja á
milli.
Reynt verður að ná til allra i
herferðinni. Jafnvel sá sem
aðeins hefur fengið sér eitt glas
af léttu víni mun hugsa sig
tvisvar um, áður en hann sezt
undir stýri ef árangurinn
verður eins og stjórnvöld vona.
Þeir eru ekkert að draga úr
þvf Frakkarnir þegar baráttan
hefst gegn áfengisneyzlu. Jafn-
vel þeir sem ekki aka eru
varaðir við að vera mikið á ferli
gangandi ef áfengi hefur komið
inn fyrir þeirra varir.
Herferðin gegn áfenginu er á
vegum nefndar sem berst fyrir
auknu öryggi i umferðinni.
Greinar og upplýsingar koma
bæði i blöðum, timaritum, sjón-
varpinu og einnig hafa verið
limd upp veggspjöld á áberandi
stöðum. Áætlað er að heildar-
kostnaður verði nærri 700
milljónir fslenzkar krónur.
Meðal þeirra upplýsinga sem
vakin verður athygli á í and-
drykkjuherförinni er til dæmis
sú staðreynd að Frakkar
drekka allra þjóða mest sam-
kvæmt opinberum tölum.
Einnig er bent á það almenna
álit að Frakkar fái sér eitt
staup af konfaki strax með
morgunkaffinu. Telja forsvars-
menn herferðarinnar þetta
skýra á ljósan hátt að áfengis-
sýki sé þjóðarböl.
20.000 lótast af
ófengisvöldum
Talið er að um 20.000
Frakkar látist árlega af völdum
misnotkunar á áfengi en í
umferðaróhöppum deyja um
14.000 á sama tíma. Áfengi
veldur dauða um 6000 manns i
umferðinni árlega samkvæmt
opinberum skýrslum og er
algengasta orsök umferðar-
slysa. Unga fólkið verður illa
fyrir barðinu á áfenginu og þar
sem umferðarslys eru al-
gengasta dauðaorsök meðal
þess er bent á að ástæðan fyrir
þessum sömu slysum sé oftast
áfengisneyzla einhvers sem við
þau er riðinn.
Verður harðsótt
barótta '
Fyrstu vikurnar sem her-
ferðin stendur verður lögð
áherzla á bráttuna undir kjör-
orðunum.
Smásopi — stórslys.
Énginn er þó I neinum vafa
Traustsyfirlýsing
þjóðarinnar nærtæk-
asta lausnin
1 þingsetningarpredikun,
sem flutt var í Dórrikirkjunni i
tilefni 99. löggjafarþings ís-
lendinga, gat dómkirkjuprestur
þess að islenzk menning væri
kristin menning.
Jafnréttmæt og þessi
tilvitnun prestsins er þá má og
fullyrða að þegar kristinni trú
sleppir þá eigi „verkfallstrúin"
allan hug landsmanna og það
svo, að fáar þjóðir munu eiga
fleiri trúboða þess „fagnaðar-
erindis", sem verkföll eru, en
tslendingar. Fullyrða má og að
„verkfalls“-trúnni „hafi verið
tekið af lýði“ mun almennara
og með skjótari hætti en hinni
kristnu á sfnum tfma og verk'-
fallsguðinn dýrkaður af meiri
innlifun en sá þrfeini sem
grundvallar kristna menningu f
landinu.
Og á sama tfma og forseti
tslands ávarpaði þingheim við
setningu 99. löggjafarþings
þjóðarinnar voru aðrir menn,
sjálfskipaðir umbjóðendur
verkfallsguðsins, að leggja
hinar dauðu hendur sfnar á
sfðasta undirbúninginn að
verkfalli opinberra starfs-
manna, hinu fyrsta f sögu
þjóðarinnar, verkfalli sem eng-
inn veit til hvers leiðir.
Það verkfall sem hófst
aðfaranótt hins 11. október sl.'
markar þau tfmamót f sögu
þjóóarinnar að með þvf virðist
sem fokið sé 1 flest skjól fyrir
þeim veiku möguleikum sem
skapazt höfðu a því að taka upp
alvörubaráttu gegn verðbólgu
og vanþróun f efnahgsmálum
og sem voru, áður en verkfallið
skall á, komnar á það stig, að
annaðhvort varð að hrökkva
eða stökkva með aðgerðir í
þeim málum.
Með aðgerðum þeim, sem nú
hefur verið gripið til, gegn vilja
hundruða ef ekki þúsunda
þeirra aðila, sem fylla
raðir opinberra starfsmanna,
hefur skapazt ástand f
þjóðfélaginu sem jafn-
gildir upplausnarástandi, og
sýnir það bezt hve ástandið er
alvarlegt að lögreglumenn á
Keflavfkurflugvelli takmarka
aðgang að flugvellinum upp á
sitt einsdæmi, án þess að hafa
samband eða samráð við yfir-
mann sinn á staðnum.
I höfuðborginni sjálfri eru
það verkfallsverðir sem ráða
lögum og lofum og taka sér
alræðisvald. Það er langt
gengið 1 lýðræðisþjóðfélagi,
þegar slfkir verkfallsverðir
ganga svo langt að stöðva lög-
reglu við skyldustörf, en slfkt
skeði einmitt fyrsta verkfalls-
daginn! — Hvað myndu sltkir
verkfallsverðir gera, ef þeim
væru fengin vopn f hendur og
DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 15. OKTÖBER 1977.
11
um að barátta gegn áfengis-
drykkju verður harðsótt f
Frakklandi.
Árlega drekkur hver Frakki
að meðaltali 140 lftra af léttum
vinum og 40 lftra af bjór. Er þá
átt við alla Frakka, fullorðna
karlmenn, konur og kornabörn.
Margir fullorðnir hljóta þvi að
drekka mun meira en þessar
tölur gefa til kynna. Drykkja
Fransmanna er mun meiri en
nágranna þeirra f Þýzkalandi
og hvorki Bretar né Ameriku-
menn komast neitt þar nærri f
árlegri drykkju.
Könnun var gerð á 328 um-
ferðarslysum sem tekin voru
til meðferðar á sjúkrahúsi í
Parfs og sýndi hún að fjórir af
hverjum tiu bifreiðarstjórum,
sem ekið höfðu viðkomandi bif-
reiðum, voru allir undir
áhrifum áfengis. Á kvöldin og
nóttunni fór þetta hlutfall upp I
helming af bifreiðarstjórunum.
Ástandið verra hjá
hinum gangandi
Ekki voru tölurnar glæsilegri
hvað gangandi vegfarendur
varðar. Sjö af hverjum tíu fót-
gangandi fórnardýrum
slysanna höfðu eitthvert áfengi
I blóði sfnu. Þess vegna beinist
herferðin gegn áfengisdrykkju
ekki aðeins að bifreiðarstjórun-
um. Einnig verður reynt að
koma þvf inn hjá gangandi
fólki að hættulegt geti verið að
slangra drukkinn eða jafnvel
aðeins hífaður um götur og
torg.
„Við erum að reyna að fá
almenning til að lfta í eigin
barm og hugleiða hvort
drykkjuvenjur þeirra séu ekki
hðskalegar þéim sjálfum og
öðrum.
Áfengisneyzla slævir
viðbrögðin, eykur hættu á
árekstrum, og það eru ekki
aðeins hinir drukknu, sem
skaða hljóta, hinir allsgáðu
súpa líka seyðið af.
FAGUR ER
FISKUR í SJÓ
Humarhalamir frá Hornaf irði og kolinn frá Húsavík
dásamaðir íFlórída
Þegar ég var að alast upp f
Vesturbænum, var úrval fiskaf-
urða, sem á boðstólum var,
heldur fátæklegt. Vsan var
eftirsóttust, bæði í pottinn og á
pönnuna, en þorskurinn þótti
ekki nógu góður staðgengill
nema flattur og saltaður, en
svoleiðis a sig kominn var hann
aufúsugestur a hverjum laug-
ardegi í hadegismatinn. Lúða
og koli voru keypt, þegar til
voru, og þóttu jafnan herra-
mannsmatur.
öðrum tegundum fisks litum
við Vesturbæingar ekki við;
þær voru fyrir útlendinginn.
Dásamaði ég oft í huganum þá
furðu eða undur, að þjóðin
skyldi geta lifað á þvf að selja
útlenzkum fisk, sem við í
Vesturbænum töldum ekki
vera almennilegan mannamat!
Maður heyrði reyndar um
einn og einn Islending, sem tók
þorsk fram yfir ýsu, og svo vissi
ég líka, að fólk a Vestfjörðum
borðaði steinbít þrisvar f viku.
Það hafði ég fundið út af eigin
reynd sumarið sem ég var hjá
ömmu á Flateyri. Einnig hafði
ég heyrt á skotspónum, að
húsmæðrakennarar ætu sfld
eins og Svfar. En ég hafði
aldrei heyrt um að íslenzkt fólk
legði sér til munns ufsa, karfa
eða keilu.
Svo varð það mitt hlutskipti f
Hfinu að vinna við útflutning
og síðan sölu á íslenzkum fiski.
Strax á fyrstu árum mfnum sem
íslenzkur fisksali hérna vestur f
henni Ameríku fór að breytast
álit mitt á gæðum og gildi hinna
ýmsu tegunda, sem veiddar
voru við ísland. Það hvarflaði
jafnvel að mér, að Vestur-
bæingar hefðu ef til vill verið
dálftið þröngsýnir í þessum
málum og að ýsan hefði líklega
verið ofmetin á stundum.
Sjálfur fór ég að leggja mér til
munns þorsk, ufsa og jafnvel
karfa. Meira að segja fór ég að
fara fögrum orðum um stein-
bftinn og færði sem sönnun
fyrir hollustu minni við þann
ljóta fisk, að ég hefði verið eitt
sumar hjá ömmu á Flateyri og
borðað hann þrisvar í viku.
En fslenzki fiskurinn var svo
sannarlega ekki einn á
Ameríkumarkaðnum. Margar
aðrar þjóðir fluttu inn sömu
tegundir og við, og svo bættust
við ýmsar aðrar tegundir, sem
ég hafði aldrei heyrt um áður.
Mér gekk illa að skilja, að
nokkur maður skyldi vilja
leggja sér til munns fisk, sem
ekki hefði synt við strendur
Bréf frá henni
Ameríku:
Þórir S. Gröndal
tslands i hreina og tæra sjónum
þar.
Nú er ég kominn f sólarfylk-
ið Flórida og til viðbótar þvf að
selja fslenzkan fisk sem um-
boðsmaður a suðurhluta skag-
ans, selur fyrirtæki það, sem ég
starfa við, um 100 aðrar
tegundir fiskmetis og skeldýra.
Miklar fiskveiðar eru stund-
aðar við strendur fylkisins, en
svo eru fluttir inn tugir
þúsunda smálesta af sjávarafla
alls staðar að af jarðkringlunni.
Einna mestur er inn-
flutningurinn frá Mið- og
Suður-Ameríku og er verulegt
magn endurselt til annarra
landshluta. Gæði þessa fisks
eru allmismunandi, en lítill
vafi er samt á þvf, að rómönsku
Ameríku er að fara mjög mikið
fram f fiskveiðum og fiskiðnaði.
Mikið fjármagn berst héðan að
norðan og svo hefir f vaxandi
mæli verið að skjóta upp svört-
um japönskum kollum þar
niður frá.
Arlega streyma 34 milljónir
ferðamanna til Flórída. Þeim
nægir ekki bara að sleikja sól-
skinið, heldur þurfa þeir lfka
að fá eitthvað í svanginn, og
það vill svo vel til, að fylkið er
þekkt fyrir mikið og gott úrval
af fiskmeti. Og ferðalýðurinn
heldur auðvitað, að hann sé að
leggja sér til munns glænýjan
fiskinn, sem dreginn hafi verið
úr sjó daginn áður við
sólbakaðar strendur þessa
gósenlands. Þeir geta ekki
nógsamlega dásamað Flórída-
humarhalana (frá Horna-
firði), eða glænýja Mexíkó-
flóa-kolann (frá Húsavfk)!
Ég er rétt að komast yfir
feimni mína við allar þessar
nýju tegundir, sem hér er að
finna en smátt og smátt kynnist
ég nýjum kræsingum úr Ægis
djúpi: Glóðarsteiktur vartari
(grouper), gufusoðin sand-
hverfa (turbot), djúpsteikt
sólflúra (common sole),
smyrslingasúpa (cljm
chowder) og súrsaður
smokkfiskur (octopus). Sum
íslenzku heitin eru úr alþjóða-
orðabók yfir fiskheiti. Islenzka
nefndin hefir unnið þar gott og
mikið starf.
Margar tegundir á ég eftir að
leggja mér til munns, og má
vera, að skortur á hugrekki hafi
fram að þessu komið í veg fyrir,
að sumar þeirra lentu á diski
mfnum. Má þar nefna sæsnigla,
froskalæri, silfurloðnu og
kolkrabba svo eitthvað sé til
talið. Það virðist sifellt fjölga
þeim tegundum fiska, sem ná
fótfestu (sporðfestu) á diski
manriskepnunnar.
Þannig er ég viss um það, að
Islendingar eiga eftir að auka
mjög fjölda þeirra nytjafiska,
sem landinu munu færa gjald-
eyristekjur á komandi árum.
Það verður lfka að finna eitt-
hvað I staðinn fyrir ýsuna, sem
er víst að verða uppurin. Það er
varla að hún nægi f Vestur-
bæingana.
þeim_sagt að beita þeim gegn
löglega kjörnum stjórnvöldum?
Ekkert er líklegra en slfkt geti
einmitt skeð. Og þegar þeir sem
eiga að gæta öryggi lands og
lýðs hafa fengið rétt til að
leggja niður vinnu, ef þeim svo
sýnist, til hvaða mannafla ætti
þá að grípa til þess að verjast
vopnaðri byltingu eða árás?
Og hvaða bakhjarl hefur
rfkisstjórn og Alþingi þegar
slfkar aðstæður skapast sem nú
eru við lýði? Engan, nákvæm-
lega engan.Og 1-fekki kæmi til
samningur okkar við hin v°st-
rænu ríki um varnarbandalag
með staðsetningu hins banda-
rfska varnarliðs f landinu væri
engum blöðum um það að fletta
að Sovétrfkin, með hinn mikla
flotastyrk sinn skammt undan
landinu, væru óðar búin að
staðsetja hér flokk öryggis-
sveita, sem ættu að tryggja að
upplausnarástandið héldist hér
nógu lengi til þess að þær hefðu
næga ástæðu til að „koma
aftur á eðlilegu ástandi“, eins
og það myndi orðað.
Það er einmitt þetta atriði,
upplausnin og ringulreiðin f
stjórnkerfinu, og sem kemur
innan frá, sem Sovétrikin bfða
nú eftir að skapist í hverju þvf
landi sem þeim er umhugað að
ná fóstfestu. — Og trúi þvi hver
sem vill, að Sovétríkin hafi
enga löngun til þess að ná fót-
festu hér á landi!
Kjallarinn
Geir R. Andersen
Það er einmitt beðið eftir að
slfkt ástand skapist hér og nú
er til þess að flýta fyrir og
auðvelda ,,aðstoðina“, sem þau
vona að þau verði beðin um,
aðstoð sem fyrst og fremst felst
i efnahagslegri aðstoð fyrst i
stað, fyrst svo er um hnútana
búið i bili, góðu heilli, að hér
er staðsett varnarlið frá einni
af bandalagsþjóðum okkar.
Þetta atriði gera flestir
stuðningsmenn lýðræðisins í
landinu sér Ijóst. Það er því
kaldhæðni örlaganna, að
flokkar þeir sem styðja hvað
ákafast lýðræðishugsjónina í
orði hafi þó orðið meðvirkir f
því að skapa það upplausnar-
ástand, sem nú getur allt eins
orðið varnanlegt, með þvf m.a.
að styðja tillöguna um það að
opinberir starfsmenn, sem þeg-
ar höfðu réttindi fram yfir aðra
þegna landsins, t.d. verð-
tryggingu launa og
æviráðningu, niðurgreiddar
máltíðir á vinnustað o. fl. —
fengju verkfallsrétt.
Og þegar þetta er skrifað
hefur verkfall opinberra starfs-
manna staðið í nær þrjá sólar-
hringa og engar þær fregnir
borizt sem tákna að von sé á
samkomulagi. Og auðvitað
verður aldrei gert neitt sam-
komulag sem felur I sér viðun-
andi lausn úr þvf sem komið er.
Það er aðeins ein lausn til á
þeim vanda sem þjóðfélagið og
landslýður allur á við að strfða.
Ríkisstjórnin getur farið fram á
traustsyfirlýsingu þjóðarinnar
og það á hún að gera með því að
leggja fram stjórnarfrumvarp
um afnám verkfallsréttar opin-
berra starfsmanna, ásamt
heildaráætlun um ráðstafanir f
efnahagsmálum, sem komi til
framkvæmda nú þegar t.d. með
visitölubindingu, inn- og út-
lána, styrkingu gjaldmiðilsins
með því að taka tvö núll aftan
af krónunni, sem þá myndi
verða virk sem stjórntæki til
þess að þróa atvinnu-
uppbyggingu i landinu og veita
mönnum traust á gjaldmiðli
sínum.
Þetta, og þetta eitt, ber
núverandi ríkisstjórn að gera
við núverandi aðstæður og sé
ekki nægjanlegur meirihluti
fyrir slfkri traustsyfirlýsingu á
Alþingi á að efna til kosninga
hið fyrsta og bera slfka trausts-:
yfirlýsingu undir alla þjóðina.
Enda þótt hátt láti í þeim,
sem nú eru að gera atlögu að
lýðræðisskipulagi á tslandi er
það ekkert vafamál að ríkis-
stjórnin hefur um þessar
mundir meðbyr frá hinum al-
menna borgara I landinu
(a.m.k. þeim sem ekki búa við
sérréttindi) og til þeirra
aðgerða sem ríkisstjórnin verð-
ur ekki eftir á sökuð um að
hafa látið undir höfuð leggjast
að framkvæma, ef hún hefst
ekki að, annað en það að ganga
til samninga, án þess að fjárlög
standi undir og leggja á nýja
skatta til að brúa bilið.
Segja má að þótt núverandi
stjórnarsamstarf hafi framan
af verið með misjöfnunt hætti
og ýmis þau ntál hafi komið
upp, sem brúa hafi þurft með
eins konar „millifærslum," þá
hafi samstarfið styrkzt eftir þvi
sem á leið og með þa staðreynd
í huga að núverandi stjórnar-
flokkar eru þó alténd fjölmenn-
ustu og sterkustu lýðræðis-
flokkarnir f landinu og borin
von til þess að Alþýðu-
flokkurinn komi það sterkur út
úr kosningum að annar hvor
núverandi stjórnarflokka hafi
hug á að styðjast við hann f
stjórnarsamstarfi — þá muni
þeir enn halda velli — ef þeir
bera gæfu til að leggja slíka
traustsyfirlýsingu, sem áður er
minnzt á, til grundvallar fyrir
samþykki kjósenda.
Alþýðubandalagið er flokkur
sem enn hefur sannað að hann
styður ekki að neinu öðru en
upplausn og glundroðaskipu-
lagi, lfku þvf sem nú hefur
skapast, og samstarf við hann
því óhugsandi fyrir Sjálfstæðis-
flokkinn, vegna stefnu hans f
utanríkismálunum einum
saman — og allir muna sfðustu
vinstri stjórn, — og sennilega
er Framsóknarflokknum það
ekkert keppikefli að leggja út f
slíka bráðabirgðasamvinnu á
nýjan leik.
Tækifærið er því komið fyrir
núverandi rfkisstjórn að sýna
hve langt hún vill ganga í þvl
að gera i reynd tilraun til að
takast á við þann vanda, sem
við þjóðinni blasir. I landinu er
nægiíega stór hópur fólks sem
vill stuðla að slfkri tilraun, en
frumkvæðlð verður að koma
frá þeim er stjórna.
Geir R. Andersen.