Dagblaðið - 30.09.1978, Qupperneq 15

DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 30. SEPTEMBER 1978.
n
Bob Marley náöi mjög göðu sam-
bandi við áheyrendur. í annað skipt-
ið, sem hann var klappaður upp,
kvaðst hann á við höpinn svo að stór-
furðulegt var á að hlýöa.
Dagblaðið með Bob Marley & The Wailers á hljómleikum í San Francisco
Heitar sumarnætur eru sérlega
heppilegar fyrir reggae-hljómleika.
Og ekki var það til að skemma fyrir
að reggae-kóngurinn sjálfur, Bob
Marley, var á ferðinni nóttina sem
hér skal greint frá. Veðrið var með
afbrigðum gott og stjörnurnar blik-
uðu á dökkbláum himni — með
öðrum orðum: aðstæðurnar til að
njóta kvöldsins út I yztu æsar gátu
ekki orðiö betri.
Þetta kvöld voru þrettán fulltrúar
mættir frá litla Islandi til að vera við-
staddir reggae-parti i Berkeley í Kali-
forniu. Hin vel þekkta íslenzka
hljómleikafeimni þurrkaðist af hópn-
um um leið og hinn Ijúfi reggae-
rythmi Bob Marley & The Wailers
leið út frá sviðinu. Þarna varð ég
vitni að atburði sem ég hef ekki séð
siðan Rúnar Júlíusson gerði leikfimi-
æfingar i Húsafellsskógi um verzl-
unarmannahelgina 1969. Landar
okkar lifðu sig inn i tónlistina ekki
síður en hinir 9987 áhorfendurnir og
reru sér fram og aftur í takt við tón-
listina.
Áhorfendurnir
voru af öllum gerð-
um og stærðum
Ég horfði um stund yfir áhorf-
endaskarann. Það sem mér bar fyrir
augu var likt og að horfa á tiu
þúsund gorma ganga upp og niður,
út og suður. Ánægjubros var á
hverju andliti, textar Marleys
hreyfðu greinilega við tilfinningum
fólks, enda lét allur fjöldinn það
óspart í Ijósi að hann væri sammála
boðskap textanna. Hópurinn, sem
þarna var saman kominn, var ákaf-
lega blandaður. Fyrir framan mig sat
faðir með tólf ára gamlan son sinn.
Allt I kring úði og grúði af jazz-
áhugafólki, ræflarokkurum og hvers
kyns fólki. Gömlum hippum sást
meira aðsegja víða bregða fyrir.
Áköfustu aðdáendur Bob Marley
hafa yfir sér ákaflega sérstæðan stíl
og skera sig mjög úr fjöldanum.
Jamaicafélagið i San Francisco efnir
árlega til happdrættis þar sem aðaf
vinningurinn er ferð fyrir tvo til
Jamaica og fritt marijúana. önnur
verðlaun eru ferð fyrir einn og
ókeypis marijúana. — Ferðir þessar
eru nokkurs konar pílagrímsferðir til
„Hef ekki séð annað eins
síðan hjá Rúnari Júlíus-
syni íHúsafelli um
verzlunarmannahelgina
árið 1969”
heimkynna Marleys en hann er ein-
mitt ættaður að hálfu leyti frá
Jamaica og ól þar aldur sinn til
skamms tíma.
Marijúananeyzlan
í hámarki
Marijúanareykingar þykja sjálf-
sagður hlutur á Jamaica. Neyzla
Bob Marleys og félaga hans á þessu
efni er meiriháttar. Mér skilst að hún
hafi verið eitt af veigamiklum at-
riðum sem stóðu I veginum fyrir því
að listahátíðarnefndin islenzka réði
Bob Marley & The Wailers til hljóm-
leikahalds hér á landi I júni siðast
liðnum. Enda veit ég að ef hin
skarpa, islenzka lögregla hefði verið
stödd á hljómleikunum I Berkeley
hefði hún ekki verið sein á sér að
stöðva leikinn. 1 byrjun fleygðu allir
liðsmenn hljómsveitarinnar nefni-
lega hnefafylli eftir hnefafylli af
marijúanavindlingum yfir áhorf-
endaskarann og reyktu sjálfir ótæpi-
lega á meðan þeir léku.
Það er vissulega sorglegt að
vandamál sem marijúanareykingar
skuli verða til jress að landsmenn
verða af þvi að fá að sjá og heyra
Bob Marley og hljómsveit hans
leika. Þeir hefðu áreiðanlega gert
talsvert meiri lukku en popphljóm-
sveitin Smokie.
Sambandið við á-
heyrendur var með
afbrigðum gott
Mér hefur ávallt þótt Bob Marley
sæmilegur á hljómplötu. En ég verð
að viðurkenna að ég hef ekki farið á
jafngóða hljómleika og hérna um
kvöldið allt síðan ég sá Eagles I fyrra.
rétt eftir að Hotel California platan
kom út. Marley náði ákaflega góðu
sambandi við áhorfendur. Sér i lagi
þótti mér gaman að honum er hann
hafði verið klappaður upp i annað
skiptið. Þá söng kappinn líkt og
hann væri að kveðast á við fólkið.
Fyrst tónaði hann vissar nótur, fólk-
ið svaraði með sömu nótum og síðan
koll af kolli. Þannig skapaðist slík
stemmning að dagblað eitt i San
Francisco, sem sjaldan skrifar um
hljómleika, gat ekki orða bundizi.
Þar sagði meðal annars:
„Bob Marley er ekki lengur sami
fátæki hljómlistarmaðurinn og
spilaði hérna fyrir fimm árum. Þá
hélt hann ferna hljómleika í Filmore
West og var uppselt á þeim öllum.
Nú hefur hann ekki lengur brenn-
andi skilaboð til áheyrenda sinna —
hann er orðinn mun afslappaðri.”
„ ... en við
f innum þá í fjöru"
Mér verður hugsað til þess sem
gerðist fyrir fimm árum. Hljómleik-
arnir, sem ég var viðstaddur, voru
mér ógleymanleg stund. Hápunktur-
inn náðist er Marley og félagar voru
klappaðir upp i þriðja skiptið. Þá var
andrúmsloftið orðið svo jákvætt að
ég hef aldrei orðið vitni að öðru eins.
— Hljómleikunum lauk síðan með
lagi þar sem Marley fjallaði i textan
um um hversu íhaldssöm þau hljóm-
plötufyrirtæki séu sem vilja útiloka
nýbylgju- og ræflarokktónlist frá
músíkmarkaðinum. Bob Marley
hafði þetta að segja um þau:
.....But we’re gonna find them
guilty”, og þar með endaði þessi stór-
kostlega kvöldstund.
Hallgrímur
Texti ogmyndir:
Hallgrímur Björgólfsson