Dagblaðið - 11.05.1979, Síða 10

10
ÍHgsfandc Dagblaðið hf.
Framkvœmdastjórí: Sveinn R. EyjóHsson. Rits1)órí: Jónas Kristjánsson.
Ritst)ómarfulltrúi: Haukur Holgason. Skrífstofustjórí rítstjómar Jóhannes Reykdal. Fréjttastjórí: Ómar
Valdimarsson.
íþróttir HaUur Simonarson. Menning: Aðalsteinn IngóHsson. Aðstoðarfréttastjórí: Jónas Horaldsson.
Handrít: Ásgrímur Pólsson.
Blaðamonn: Anna Bjamason, Ásgeir Tómasson, Atli Steinarsson, Bragi Sigurðsson, Dóra Stefánsdótt-
ir, Gtssur Sigurðsson, Gunnlaugur A. Jónsson, Helgi Pótursson, Ólafur Geirsson, Sjgurður Sverrisson.
Hönnun: Guðjón H. Pálsson.
Ljósmyndir Ámi Páll Jóhannsson, Bjamleifur Bjamleifsson, Hörður Vilhjálmsson; Ragnar Th. Sigurðs-
son, Svoinn Þormóðsson.
Skrifstofustjórí: Ólafur EyjóHsson. Gjaldkeri: Þráinn Þoríeifsson. Sölustjórí: Ingvar Sveinsson. Dreifing-
arstjórí: Már E.M. Halldórsson.
Ritstjóm Siðumúla 12. Afgreiðsla, áskríftadeild, auglýsingar og skrifstofur ÞverhoKi 11.
Aðaliimi blaðsins er 27022 (10 linur). Áskríft 3000 kr. á mánuði innanlands. Í lausasölu 150 kr. eintakið.
Sotning og umbrot Dagblaðið hf., Siöumúla 12. Mynda- og plötugerð: Hilmir hf. Siðumúla 12. Prentun:
Arvakur hf. SkeHunni 10.
Gjaldþrota launastefna
Stefna ríkisstjórnarinnar í launamál-
um er gjaldþrota. Kauphækkanakapp-
hlaup blasir við.
Almennir launþegar í Bandalagi
starfsmanna ríkis og bæja stóðu í at-
kvæðagreiðslu sinni að vantraustsyfir-
lýsingu á launastefnu ríkisstjórnarinn-
ar. Forystumenn Alþýðusambandsins mega vita, að
sams konar vantraust yrði samþykkt í þeirra samtök-
um. Almennir launþegar bera ekkert traust til stjórnar-
stefnunnar.
Hæstlaunuðu flugmenn hafa fengið meiri hækkun
mánaðarkaups en þorri launþega getur náð sem
heildarkaupi á mánuði. Yfirmenn á kaupskipum halda
áfram verkfalli. Undirmenn eru í verkbanni. Margir
aðrir hópar eru í vígstöðu.
Kjaradómur samþykkti að lyfta launaþakinu hjá
hinum hærra launuðu opinberu starfsmönnum, eftir
að Reykjavíkurborg hafði haft frumkvæði um það.
Verðhækkunarskriða á opinberri þjónustu hefur
fallið yfir landsmenn síðustu vikur.
Hinn almenni launþegi hefur fylgzt með þessari þró-
un og ekki séð annað en hann væri troðinn undir í óða-
verðbólgukapphlaupi, sem geisaði áfram, þótt hann
hefði fórnað af kjörum að beiðni forystumanna sinna
og ríkisstjórnar.
Því er viðbúið, að launþegafélögin muni ekki ætla
að biðja um þá þriggja prósenta kauphækkun, sem
forsætisráðherra ætlar þeim, heldur fylgja fordæmi
hinna hærra launuðu og stilla kröfunum nær hundrað
prósentum en þremur.
Sú stefna stjórnarflokkanna, sem rituð var i sam-
starfssáttmála þeirra, að grunnkaup skyldi ekki hækka
á þessu ári, er fallin. Fallið felst ekki einungis í úrslit-
unum í BSRB heldur miklu frekar í stöðu kjara- og
verðlagsmála í landinu almennt.
í fyrsta sinn í sögu landsins hafa hagfræðingar sett á
blað þann möguleika, að verðbólgan fari yfír eitt
hundrað prósent.
Ríkisstjórnin hefur eytt sínum dýrmæta tíma í inn-
byrðis karp. Út úr þvi hefur ekkert komið nema efna-
hagslög forsætisráðherra, sem engan vanda leysa.
Vont hefur versnað í meðferð fjármála ríkisins, sem
eru einn helzti verðbólguvaldurinn hér á landi.
Vont hefur versnað í meðferð á verðlagningu opin-
berrar þjónustu, þar sem almenningur hefur síðustu
daga horft upp á allt upp í sextíu prósenta hækkanir.
Ríkisstjórnin hefur notið meiri samúðar forystu-
manna launþegasamtaka en dæmi eru um. Hún fékk
því upp í hendurnar það, sem til þurfti til að framfylgja
raunhæfri launastefnu.
Kaup hinna lægstlaunuðu er enginn aðalþáttur í
verðbólguþróun hér á landi. Skilningur á þessu megin-
atriði fer óðum minnkandi. Ríkisstjórnin hefur einbeitt
sér að því að nota verkalýðsforingja flokka sinna til að
láta láglaunafólkið bera byrðarnar. Fólk sér ekki ann-
að í stjórnarstefnunni en látlaust krukk í kaupið.
Sú kerfísbreyting, sem fólk vænti og hefði þýtt frá-
hvarf frá verðbólgustefnu, hefur ekki farið fram.
Stjórnarliðið hefur engan áhuga á henni.
Við þessar aðstæður getur ríkisstjórnin ekki búizt
við sérstakri fórnarlund láglaunafólksins.
Hún getur sjálfri sér um kennt, skelli kauphækkana-
kapphlaup yfír. Þar verður ekki um að kenna undir-
róðri neinna , ,illra afla”.
DAGBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 11. MAÍ 1979.
Ef nahagsbandalag Evrópu:
Samningalipurð
Grikkja vekur
undrun margra
„Gættu þín á Grikkja, sem vill
færa þér gjafir,” segir gamalt orð-
tæki. Hið slæma orð sem af þeim fer
í viðskiptum og stjórnmálum er leif-
ar frá fornri tíð. Hins vegar eru
stjórnmálamenn ríkja Efnahags-
bandalagsins farnir að velta fyrir sér
ástæðunum fyrir því að samningar
Grikklands við bandalagið gengu
óvenju vel og auðveldlega. Ætlunin
er að ganga formlega frá þeim í
Aþenu hinn 28. þessa mánaðar.
Ekki er nokkur vafi á að Kara-
manlis forsætisráðherra Grikklands
hefur einkum í huga ýmsar stjórn-
málalegar ástæður þegar hann vill
hraða sem mest inngöngunni í Efna-
hagsbandalagið. Saga Grikklands
sem lýðræðisríkis i nýrri tíð er vægast
sagt heldur óbjörguleg. Þar hafa yfir-
leitt skipzt á hægri sinnaðar her-
stjórnir eða þá ýmiss konar borgara-
styrjaldir á milli hægri og vinstrí afl-
anna. Ekki er nokkur vafi á að Kara-
manlis telur þjóð sína betur borgið í
hópi lýðræðisþjóðanna sem innan
Efnahagsbandalagsins eru. Þeir eru
þó margir í Grikklandi sem ásaka
Karamanlis um að hafa fórnað ýms-
um mikilvægum efnahagslegum
hagsmunum þjóðarinnar fyrir stjóm-
málalegt öryggi.
Þessi skoðun er meðal annars sú,
sem höfuðflokkur stjórnarandstöð-
unnar heldur fram. Sósialistaflokkur
Andreas Papandreous vill tengja inn-
gönguna í Efnahagsbandalagið nán-
ari tengslum við fjölþjóðafélög og
Atlantshafsbandalagið. Eru þetta
vanaleg deiluefni í grískum stjórn-
málum. Papandreou segir að í fram-
tíðinni eigi að gera Grikkland að ríki
framreiðslumanna og hótelstarfs-
manna. Grikkland verði Flórída
Efnahagsbandalagsins. Þrátt fyrir
andstöðu stjórnarandstöðunnar við
inngöngunni í Efnahagsbandalagið er
engum að fullu ljóst hvaða efnahags-
legar afleiðingar inngangan muni
hafa.
Satt að segja hafa almennar um-
ræður um inngönguna í Efnahags-
Nokkurorðíbelg
Fóstureyðingar
„Móðir mín i kví, kví
kviddu ekki því, þvi
ég skal lána þér duluna mína
að dansa í
og dansa í”
Þannig kvað eða vældi útburður-
inn forðum við kvíavegginn eftir því
sem þjóðsagan hermir og var að tjá
móður sinni að hún mætti fá duluna
sína að láni á næstu árshátíð þar sem
W „Auðvelt er að láta sér detta í hug að
það hafi verið félagslegar ástæður sem
knúðu griðkonuna í þjóðsögunni til að bera
út barn sitt. . .”
hún var að kvarta yfir því að hún ætti
ekki nógu skartbúinn kjól til þeirrar
hátíðar. Enn vantar fína kjóla. Það
hefði orðið mikill kveðandi, mikið
útburðarvæl, ef öll þau fimm hundr-
uð börn, sem borin voru út á íslandi
árið 1978, hefðu tekið undir með
kvíaveggsútburðinum.
í ljósi kristinnar lífsskoðunar getur
ekki verið nema stigsmunur á þvi að
granda barnsfóstri í móðurlífi eða
bera það út nýfætt til tortímingar
eins og stúlkan í þjóðsögunni gerði.
Hvort tveggja er freklegt brot gegn
helgi mannlegs lífs. Það var engin til-
Samtökin 1979
Á landsfundi Samtaka frjálslyndra
og vinstri manna, sem haldinn var 28.
apríl, var samþykkt að starf Samtak-
anna á landsvísu yrði lagt niður að
sinni. Nú hafa menn nokkuð velt því
fyrir sér hvað þetta þýddi í raun. Um
það verður fjallað í þessum greinar-
stú f.
í kosningunum á síðastliðnu ári
fengu Samtökin mjög slæma útreið.
Þau náðu þá ekki því marki að koma
manni kjörnum á þing. Þetta var í
annað sinn á sínum stutta lífsferli
sem þau komu illa út úr kosningum
og þó sýnu verr i hið seinna sinnið.
Ástæður til þessa eru margar og
skulu ekki tíundaðar hér nema að
litlu leyti. Forystumenn höfðu yfir-
gefið þau og haslað sér völl annars
staðar og vonleysisáróðurinn var
auðveldur fyrir andstæðingana. Sam-
tökin höfðu í síðustu kosningum á að
skipa ágætri sveit manna, fólki sem
margir vildu hafa á þingi. Slikt er
hins vegar ekki það sem nægir í dag. í
kosningabaráttunni skorti bæði fé og
mannafla. Starf stjórnmálaflokks, og
ekki síst kosningabarátta, kostar
mikið fé. Á landsfundinum var gerð
grein fyrir kostnaði við kosningarnar
í Reykjavík, en þar var sameiginleg
skrifstofa flokksins og Reykjavíkur-
kjördæmisins. Sá kostnaður var kr.
3.008.931. Kjördæmin utan Reykja-
vikur sáu um kostnað heima fyrir og
er hann ekki hér með talinn. Enginn
stjórnmálaflokkanna hefur gert opin-
bera grein fyrir útgjöldum kosning-
anna þrátt fyrir orð um slíkt fyrir
fram. E'ms og menn vita voru umsvif
Samtakanna í algeru lágmarki og má
ætla að t.d. Alþýðuflokkurinn, sem
hafði geysilega auglýsingastarfsemi í
frammi, hafi notað a.m.k. tíu sinn-
um meira fjármagn til kosninganna
og hefur þá norræna kratagullið
komið sér vel. Samtakamenn hafa
ekki geð til slíkra hluta.
Enginn vildi
leggja flokkinn
niður
Þegar þau úrslit lágu fyrir að Sam-