Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 03.10.1965, Side 5

GUÐFINNA ÞORSTEINSDÓTTIR (Ería):
ÞÝTT LJÓÐ
Kvöldstjörnustrandið
(The wreck of Hesperus)
„Kvöldstjarnan“, lítil skonnorfuskel,
— veltist í vetrarsjó.
Dóttir skipstjórans, dálítil snót,
með honum á djúpið dró. —
Blá voru augu hennar og hrein,
sem árroðinn ávöl kinn,
barmurinn hvítur sem hagþyrnikjarr,
er breiðir út blóma sinn.
Stormurinn skall með offorsi á,
lamdi hið litlá far.
Það rykkti í festar sem ramfældur jór
og stjórnlaust í storminum var.
„Kom, dóttir mín litla! Óttast ei, —
verst er ef þér verður kalt. —
Því oft hef ég séð hann svartan fyrr
og svamlað í gegnum það allt.“
Til varnar mót nepjunni er nísti í gegn
hann um hana úlpu vatt,
skar kaðal frá brotinni reiða-röng
og barnið við sigluna batt.
„Nú heyri ég kirkjuklukkum hringt. —
Ó, pabbi, hvað þýðir það?“
„Víst þokubjalla á blindskers nöf,
við ströndina á hættustað.“
„Nú fallbyssudrunurnar get ég greiní. —
Ó, pabbi, hvað þýðir það?“
„Víst skip í hættu, er hafið tryllt
nú rekur rifjunum að.“ —
„Ó, pabbi minn! seg hvað þýðir það,
að leiftrandi ljós ég sá?“
En frá honum aldrei fékk hún svar,
hljóðum, helfreðnum ná.
Og hratt gegnum öskrandi hríð um nótt,
með nepju er nísti, skar, —
sem vofu í náhjúp nauðstatt flak
að „Normannarifinu“ bar.
Sem ömurlegt flak, með brotsjó við bóg,
hana rak um hið reiða haf. —
Af þiljunum hafðc holskefla fært
áhöfn sem ísströngla í kaf.
Hún kenndi þar grunns, er kemban vall
ullhvít flúðum af;
og blindskerin hornum sem bálreið naut
þar boruðu í hana á kaf.
Er birti í austri af bleikri strönd,
sjómaður undrandi sá
bundna við siglutré svolitla snót,
er sveiflaðist til og frá.
Sælöðrið hafði héiað um barm
og hrímað í augum sem tár,
hann sá að með bylgjunum hófst og hné
hið þangbrúna, þykka hár.
Longfellow.
SUNNUDAOUR — 245