Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1974, Síða 134

134 BRÉF ODDS HJALTALÍNS TIL BJARNA THORARENSENS
Konungsbókhlöðu, dags. í Grundarfirði 3. nóv. 1827, víkur hann m. a. að skáldskap
sínum:
„Þá er þarnæst í fréttum, að allur minn litli skáldskaparandi er í burtu floginn,
svo nú kem ég ekki ferskeyttri bögu saman. Þó, þar ég veit, að þú mundir eftir mig
gjöra lofsöng, ef ég dæi, hefi ég verið að baglast við að gjöra annan um þig — ei er
ráð nema í tíma sé tekið. Ég hefi vandað kvæði þetta sem ég bezt kunna, og stælt eftir
beztu skáldum. Til dæmis vil ég setja hér 4 erindi, er standa mitt í lofi þínu, þau
hljóða svona:
Mun ærr andskoti Mun fyrr barn
og allir djöflar munni þyrstum
dýrðar fyrr hafið allt
djásnið hljóta hirða í sopa,
og englar fyrr lús ein fyrr
aftur sökkva lyfta jökli
díkið í orðs- en tír
en dáð hans gleymist. öðlings rofni.
Munu sól fyrr Mun fyrr hrafn
svín örg eta, miskunn rækja,
tunglið ill tóa lymsk
tröll fyrr bryðja, tryggðum unna,
birtu fyrr hákall fyrr
beggja erfa hvergi bíta
naðurs egg bráðir en
en nafn hans deyi. hann bresti hróður.
Þó nú metrum kunni að vera vitlaust einhvörstaðar held ég að þankarnir séu háir
nokkuð og efninu verðugir, og er þarmeð úttalað.“
Bjarni endurgalt þetta lof vinar síns með erfiljóðinu, sem áður er á minnzt, einni
af perlunum í íslenzkri ljóðlist 19. aldar. Ef til vill hefur hann byrjað á því alllöngu
áður en vinur hans féll frá, kannski vísur úr því hafi verið í glötuðum bréfum frá
Bjarna til Odds. Líklega ekki, Oddur hefði þá minnzt á það í einhverju bréfa sinna.
En vel hefði hann kunnað að meta ljóðið, ekki sízt lokaerindið:
En þú sem undan
ævistraumi
flýtur sofandi
að feigðarósi,
lastaðu ei laxinn
sem leitar móti
straumi sterklega
og stiklar fossa.