Alþýðublaðið - 16.09.1970, Síða 10

10 Miðvikudag-ur 16. sepftemíber 1970

MOA MA RTÍNSSON-
sínu lonniettum, sem hengu
á snúru um hálsinn á henni.
Við búum — ja, hvar
bjuggum við? Hvað átti ég
tað segja um það?
Nú, já. Hvar búið þið?
■Við búum hjá bóndadóttur-
inni. (Eg hafði aldrei heyirt
mömmu nefna mafn hennar,
en svo mundi óg állt í einu
eftir þvi allra merkilegasta og
þýðingarmesta efitir því, sem
verða myndi sem smyrsl á
liugarsárin við hinn and-
styggilega og niðurlægjiandi
flutning:) — Maðurinn henn-
ar vinnur í sykurverksmiðj-
unni; hann heiíir Valdimar.
Hin virðulega eldri dama
hló svo maginn á henni hrist-
ist þessi ósköp.
Herra guð. Búið þið hjá
sykurrófunni? (I>að var við-
urnefni bóndadótturinnar
hérna í byggðarlaginu). En
hvers vegna fer hún mamma
þín ekki sjálf eftir vatni?
Ekki getur þú borið þessa
stóru fötu. Mér sýnist þú eiga
nógu erfitj; með hana tórna.
En svona eru þaer orðmar
þessar nýtízku mæður. Alltaf
senda þær umgana sína hing-
að að brunninum, af því að
þær vita að það er bannað að
taka vatn úr brunninum í
þessum miklu þux-rkum. —
Hann er næstum alveg þurr,
brunnurinn minn.
Já, en . . það vissi iriamma
ekki; hún er líka veik, og svo
erum við alveg nýkomin
hingað og ókunnug. Ó, g'óða
firú, bað ég. Má ég ekki tatoa
öfurlitið vatn, bara til þess
að mammia geti hitað sér
kafffeopa?
Ég fann tíl þess alflit í einu
hvað lífið getur verið óþol-
andi erfitt að því sé lifað.
Ég vissi það vel, að það var
.svo óteljandi mar@t í lífinu,
sem stelputáta eins og ég gat
laldrei gert sér vonir um að
■eignaStó Indælar, rósrauðar
skrauttöskur til þess að
geyma vasaklútana sína í, til
dæmis. Marglita gúmmíhoita,
Sí stærri, því betri. Óbland-
amjör og lifrarkæfu oig

hveitibrauð. Fína skó og
stutta kjóla; prinsessukjólar
voiru þeir kallaðir. "Rólu í
garðinum, ævimtýrabækur í
tugatali, eins bg ég hafði séð
á einum stað, þar sem
mamma þvoði þvott; ég vissi
vel, að ég gat aldrei eignazt
neitt af þessum dásemdum.
En þeir voru nú heldur
ekki margir í hópi lieiksyst-
kina minna, sem gátu gert
sér vonir um að eignast þetta.
Það var hægt að haffia gaman
af svo mörgu öðru, og eng-
in ástæða til þess að hryggj-
ast, enda þótt maður yrði að
vera 'áhorfandi að heimsins
lystisemdum. Þannig hugsaði
ég, oig þess vegna varð ég al-
drei stéttvís öreigi. Víst var
ég oft soltin, en það voru nú
svo margir, sem sultu. Það
var alltof venjulegt til þess
að nokkur ástæða væri til
þess að láta það skilja eftir
neina beizkju og því síður
sorg eða hryggð.
En vatn — aldrei' hafði
nokkurri mannlegri veru ver-
ið neitað um svailadrykk fyrri
nema mér. Jesús fék’k nátt-
úrlega bara edik, en hann dó
nú líka af því. Ég bafði heyrt
um fólk, sem dó úr þorsta á
eyðimörklunum, og líka um
hrausta og hugdjarfa eyði-
merkurfara, sem drulkku vatn-
ið úr mögum kameMýrann’a,
sinnia dauðra. En hér var jú
ekkert kameldýr með vatn í
maganum, til þess að ég gæti
svalað þorsta mínum. Hér var
ekki einu sinni eyðimörk. Og
svo mátti maður líka í eyði-.
mörldnni ta'ka allt það vatn,
sem maður vi'ldi, þegar maður
hafði fundið óa'sann m’eð lind-
inni, en hér var það bannað.
Bann .... hvernig skyldi
vera hægt að brjótia þetta
bann við vatnstökunni? Ef
það væri ekki hægt, þá yrðum
við mamma sjálfdauðar úi’
þorsta. Hvernig ætti hug-
rakkur kamelriddari að
finna vatnið í maga karnel-
dýrsinis, ef það lægi blátt
bann við að drekika úr mag-
anpm á því?
í mínum augum var konan
þarna fyrir framan mig allt í
einu orðinn persónugerving-
ur óhugnanlegs, iSkelfilegs
.valds. Ég varð svo hrædd, að
ég hristist og Skelf frá
hvii-fli til ilja. Hún lét ekfki
einu sinni svo lítið að svara
auðmjúkri bæn minni, heldur
hvessti á mig augun í gegn um
lonnietturnar. Dæhistöngin
rétt við höndin'a mína freist-
aði mín óstjórnlega, og heima
beið mamma og þráði að ég
kæmi með vatnið. Hér skeði
líka nokkuð hræðilegt, sem
mamma hafði vist aldrei séð
til mín fyrr og myndi ekki
hafa trúað á mig.
Ég hneigði mig auðmjúk-
léga fyrir konunni og grátbað
hana; Má ég ekki fá ofurlít-
inn sopa, svo sem einn lítra?
Þú mátt taka eins mikið og
þú getur borið, sagði hún. Að
svo mæltu tók hún af sér lon-
niettumar.
Svo mikið sem ég gat bor-
ið. Já, það skyldi húip, nú bara
bíða og sjá.
Ég dældi og dældi. En við
nánari athugun skildist mér,
að bezt myndi og affarasæl-
ast að taka aðeihs hálifa föt-
una. Ég varð líba skyndilega
sárþyrst. Ég bevgði mi’g áfram
og reyndi að. íáta dropana,
sena drupu áf dælunni, detta
upp í mig, eftir að ég hætti
að dæla.
‘Oft er þáð svo, að óvæntir
erfiðleikar virðast miklu meiri
. hinum, sem maður hefur
fyrirfráh) I einhvern grun um.
Það eru einmitt hinar ó-
væntai- sorgir, er gera mörg-
um manneskjum lífið þeBs
vert að liía því. Þær eru þá
nefniltega eina tilbrieytingin
og það eina, sem knýr þær til
einhvers átaks og aðgerða.
Hinar venjulegu smásorgir
verða svo léttar og auðveld-
ar að bera þær, þegar eitt-
hvað ■i'eglulega geigvænlegt
ber að höndum; þegar vand-
kvæðin og erfiðledikiarnir
flykkj'ast yfir mann eins og
þrumuský og hverfa svo jafn
skyndilega og þau komu. Þá
KJÖTBÚÐIN
Laugavegi 32
SÚRMATUR
Úrvalshákarl — Svíniasulta
Sviðasulta — Lundabaggi
Hrútspungar — Mariíneruð síld
Krydd'síld — Rjóma-síld
KJÖTBÚÐIN
Laugavegi 32
Hver býður betur?
Það er hjá okkur sem þið getið fengið
AXMINSTER
teppi með aðeins 10% útborgun
AXMINSTER — annað ekki,
ANNAÐ EKKI
Grensásvegi 8 — Sími 30676
Laugavegi 45B — Sími 26280.
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Hurðir —
Vélarlok —Geymslulok á Volkswagen í all-
flestum litum. Skiptum á einum degi með
dagsfyrirvara fyrir ákveðið verð.
Reynið viðskiptin.
Bflasprautun Garðars Sigmundssonar
Skipholti 25, Símar 19099 og 20988,
BÍLASKOÐUN & STILLING
Skúíagötu 32.
HJOLASTILLIMOAR I
MÚTORSTILLINGAR LJðSASTILLINGAR Simi
LátiS sfilla i ííma. A O 1 rt
Fljót og örugg þjónusta. I %J J U U
' . :S:.r. -iv..' -.