Alþýðublaðið - 09.01.1971, Blaðsíða 2

HÚSNÆÐISMÁLASTOFNUN
RíKisiNS mmm
Nýr eindagi:
1. febrúar 1971,
HúsJiæjöijjniálaatoínuxiin. vekur athygli Mat- I
-aðeigandi aðila á neðangreindum atriðum:
I. EIN.STAKLINGAR, -er hyggj^t hefja byggingu íþúða eða ;
festa kaup á nýjum íbúðum tíbúðum i smíðum) 19.71, -og
vilja koma til greina við veitingu lánalofo.rða, skulu
senda lánsumsóknir sínar með tilgreindum veðstað og i
tilskildum gpgnum og vottorðum til stofnunarinnar
FYRIR 1. FEBRÚAR 1971.
II. Framkvæmdaaðilar í byggingariðnaðinum, er hyggjast
sækja um framkvæmdalán til íbúða, sem þeir hyggjast
byggja árið 1971, skulu gera það með sérstakri umsókn,
er verður að berast stofnuninni fyrir 1. febrúar 1971,
enda hafi þeir ekki áður sótt um slíkt lán til sömu íbúða.
III. Sveitafélög, félagssamtök, einstaklingar og fyrirtæki, er
hyggjast sækja um lán til byggingar leiguíbúða í kaup-
i stöðum, kauptúnum og á öðrum skipulagsbundnum stöð-
um, skulu gera það fyrir 1. febrúar 1971.
IV. Þeir, sem nú eiga óafgreiddar lánsumsóknir hjá stofn-
uninni, þurfa ekki að endurnýja þær.
V. Umsóknir um ofangreind lán, er berast eftir 31. janúar
1971, verða ekki teknar til meðferðar við veitingu láns-
loforða.
Reykjavík, 5. nóvember 1970,
óskast til rannsóknarstarfa í efnafræði og líf
dfnafræði við Raunvís-indastof'nun Háskól-
ans. — Sérmenntun og/eða í’eynsla í rann-
sóknarstörfum æskileg.
Laun samkvæmt launakerfi ríkisins.
Umsóknir sendist Raunvísindastofnun Há-
Að gleyma ekki því sem
gerist hvergi nema
í hjörtum mannanna
I iLjóðuni um lítinn íugl segir Tómps G.uðmundsson m. a.:
„Það vorrfr íyrir alla þá, sem unna,
pg enginn getur sagt, að það sé lítið,
gem vorið lieíur færst i fang, og skritið,
hyað fijótt þvi tekst að safina í blóm og runna.
J£g þekki líka lind yið bláan vog,
litið og glaðvært skáld, sem daglangt syngur
og yrkir sínum himni hiígijúf kvæði.
iig litlu ,neða,r, einnig út yið Sog,
hýr óöinshani, lítill heimspekingu,r,
sem ég þarf helz,t að hitta í góðu naoði.
megi gæfan blessa þína byggð
og börnum þinunx helga vatnið fríða,
fugl eftir fugl og sumar eítir suinari“
$vona hefur ekkint ísienzk'.
skáld ort nema 'Tómas Guð-
mujidsson. Við hlið Jönasay
Ha'llgrímssonar ,er hann skáJd
fegurðarinniu- i íslenzkum
bókmenntum.
Ég Veit, að skáldum hefui'
verið fundið það -táil foráftu
að tigna íegurð og túlka hana
fyrst og íi-.emst. Þau ei-gi að
fiytja kenningu, berjast gegn
rangsleitni, ka'efj-ast réttlætis.
Þegar önnur lj óðabók Tóm-
asar Guðmundsspnar, Fagra
veitild, kom út, yar ég í
menntaskóla. Aífileiðingai'
heim.skr.eppu hpfðu fært ís-
lendingum fátækt pg aivinnu-
leysi, ekki siður ,en öðrum
þjóðum, og skuggi ofsíækis og
einTæðis, j-afnvel hpigsantegr-
ar styrjaldar, g.rúfði yfir álf-
unni. Við, sem þá vorum ung,
virtumst vera að halda út í
hræðilega.n heim. Var það
kannske vegna þess, sem við
tókum ljóðum Tómasar i
Fögru veröld eins og fagnað-
arboðskap, lásum þau og
sungum og urðum bjartsýn
á framtíðina? Við lokuðum
pkjkur fannst rangt og ljótt,
En við sáum, að það var til
fögur veröld. Er þetta elcki
lika aö heyi'a boöskap?
Eitt af þyí, sem sagt hefur
verið um sögu íslendinga á
liðnum öldum, er, að skáld
þeirra hafi yljað þeim í
kulda og hjálpað þeim í bar-
áttu gegn bjargarskorti, auk
þess sem þau hafi brýnt þá
fil dáða í sókn til filelsis.
Þetta er án efa rétt. Fátækri
þjóð og ófrjálsi'i er ómetan-
tegt að eiga auð, sem er ekki
af þessum heimi. En hv-ert
er þá erindi skálds við fólik,
Sem er frjálst og óháð og hief-
ur yfrið að bíta og branna?
Hvert er hlutveirk ljóðsins í
heimi allsnægtanna?
Skoðun mín er sú, að hafí
skáldskapur verið nauðsyn-
legur í veröld fátæktar, þá
sé hann enn nauðsynlegri í
samfélagi velmegunar. Ber
hér tVennt til. A,nnars vegar
er sifelld hætta á, að gnægð
nleyzlugæða deyfi áhuga á
andlegum verðmætum. L-angt
er síðan sagt var, að margur
Það er
)" ekki augunum fyrir því, sem yrði aí aurum api.
g ipr’)■ i iw(•»'»./i K'ifipnirmw
wbk—iiww—aBMEB—BBBmfeamJgiHu*
Avarp Gylfa
Þ. Gísiasonar
á sjöfugsaf-
afmæli
Tómasar
ennþá sannax'a nú en þá. Hins
vegar heftu' sú iðnþEÓuu.
sem fært hefur gnótt hvers
konar vei'aldargæða, smám
saman oi’ðið að hálfgildings
styi'jöld við náttúi'u og fegurö
umhvex'fis. Nú er ég eldci i
hópi þeirra, sem telja, að ekki
sé unnt að samrýma iðníþróun
og verndun fagurrar náttúru.
®n hvor-t tveggja ei' jaifn mik-
ilvægt: Að skilja nauðsyn
þess að eflu iðnað til þcss að
hagxu' okkar allra geli -haldið
áfram að batna og hitt að
yai'ðveita fegxxrðina í lífirvu t'1
þess að hagsbótin jaíngildi
ekki auknu hóglífi einu sam-
an. heldur fæi'i okkur sannan
fögixuð.
Nútímamanninum, sem er
auðugri og voldugri en dæmi
eru xim áður í verlald;ax'sög-
unni, er fátt nauðsynlegra en
að missa ekki sjónar á gildi
fegurðar í manniifi. Þeita á
við um okktxr Íslíendinga ekki
síður en aðrar velmegunar-
þjóðir. Mér þykir séi'stök á-
stæða til þess að leggja á-
herzlu á þetta á sjötugasta af-
mælisdegi Tómasar Guð-
mundssonar, þess nxilifandi
skálds íslenzla-ar þjóðar, sem
sungið hefur fegurð veraldar
og fegurð mannixfs, ást og
gleði, ljúfas.t lof og mlnnt
okkur í kvæðum, sem munu .
lifa, meðan íslenzk tunga e.r
töluð, ,á það að gl.eyma ekki
blómi, fugli og hefgu fljóti,
— á gildi þess, sem gerist
hvergi nema í hjörtum mann-
annia.
. Með þessum orðum færi ég
Tómasi Guðmundssy.ni sjötuig-
um hjartanlegar hamingju-
óskii', ísiendingar þakka hon-
um gjafir, sem þeir munu á-
vallt geyma við hjaría sitt.
skólans, Dun’haga 3 fyrir 15. janúar n.k.
Raunvísindastofnun Háskólans
V olks wageneigendur
Höfiim fyrirliggjandi: Bretti — Hurðir -
Vélarlok —Geymslulok á Volkswagen í &11
flestum litum. SkiptJim á einum degi m£l>
dagsfyiirvara fyrir ákveðið verfi
Reyiiið viðskiptin.
Bflasprautun Garðars Sigmundssona»
Skipholti 25, Símar 19099 og 20988
EYJÓLFUR JÓNSSON
FRÁ VESTRA-SKAGNESI
EYJÓLFUR JÓNSSON frá
Yeatra-Skagnesi i Mýrdal verð-
ur jarðsettxxr í FossvogíJkirkju-
garði í dag. Hann andaðist í
Borgai'spítalanum á annan hý-
ái-sdag: nýja ái'ið í'étt eins og
■náði að guða á gluggann hans.
Hann van'ð 75 ái'a.
j Eyjólfm- var fæddur þann
12. apríl 1895, sonur Jóns
ócnda Jónssonar og' könu
:hans, _ Sigi'íðar Ófeigsdóttui'.
Hann var snaiður. Hann var
jafnvígur á ti'é og járn en tivé-
smíðin var sú iðja siem honurn
féll best. Ekki það hann hlefði
bi’éf upp á vasann. Hann var
bai'a hugkvæmur og geysihag-
ur eijumaðui’, sem byrjaði á
því að smíða sjálfur tólin sín
þegar hann fór að gaía sig að'
smíðunum í alvöru.
Þó stóð hanrn að búi með
• Sigi'íði- -móður sinni eftir að
fáðir hans féll frá. Búskapur-
inn átti vxst aldrei meira en'
svo við hann, en honum mun
hafa fundist það sjálfsagðui'
'hlutur að hlaupast ekki frá
móður sinni á mieðan hún lifði.
Hann kvaddi Mýrdaiinn upp
úr sti'íðslokum og fluTist til
Reykjavíkur og stundaði smið-
larnar mieðan þrekið entist.
Honum v-airð hér sem aonar3
fitaðar vel til vina. Hann hafðx
þannig viðmót. Það var ekk-
lei't nema mildin í svipnumi,
prúðmennskan í orði og æði,
kírnnin bíteldíiaus og græsku-
iaus, vinátian einlæg. Samt var
Framhald á bls. 6.

2 LAUGARDAGUR 9. JANÖAR 19J1
i