Alþýðublaðið - 24.02.1971, Síða 11

i
kl. 08:45 í morgun og er væntan-
legur þaðan aftur til Keflavíkur
kl. 18:45 í kvöld. — Gullfaxi fer
til Glasgow og Kaupmannahafn-
ar kl. 0845 á föstudagsmorgun-
inn. Fokfeer Friendship vél fé-
iagsins fer til Voga, Bi&rgen og
Kaupmannahafnar kl. 12:00 í
dag.
Innanlandsflug. í dag er áætl-
að að fljúga til Akureyrar (2
ferðir) til Vestmannaieyja ísa-
fjarðar, Patrefcsfjárðar, og til
Sauðarkróks. Á morgun eii' áætl-
að að fljúga til Akureyrar (2
ferðir) tvl Vestmannaeyja, (2
ferðir) til ísafj'arðar, Fagurhóis-
mýrar, Hornafjarðar, og-til Egils
staðö.
Flugfélag íslands h.f.
Skipadeild S.Í.S.: Arnarfell
átti að fara frá Hull í gær til
Reykjavíkur. Jökulfell er í New
edford. Disarfell væntanlegt til
Ventspils í dag, fer þaðan til
Svendborgar. Litlafell er í Rvík.
Helgafell er á Reyðarfiirði. Stapa
feil er í Rieykjavík. Mælifell fró
16. þ.m, frá Rykjavík til Sikileyj
ar.
SAMSTAFF5NEFND (2)
í nsfndinni er endurskoða á lög-
in um vsrksmiðjuna og sagði
m.a., að sér væri kunnugt um
að Benedikt beitti ábrifum sín-
um þar til þess að koma inn í
lögin ákvæði um atvinnuílýðræði.
í svari sínu benti Benedikt
fyrst á, hversu óvenjutegur og
óviðurkvæmilegur sá háttur þing
mannsins væri, að nota fyrir-
spurniartíma til þess að beina
spurningum um hitt og þetta til
ýmfeisa þingmanna og jafnvel
reyna að koma á þá pólitískum
höggum. Benedikt vakti' einnig
athygli á því, að hann hiefði.Ver-
ið'nálcunnugur mönnum og mál-
efnum á Akranesi um langa hríð,
hefðl h:aft mikið samráð við
AlþýðuflokksmBnn og starfs-
ménn sementsverksmiðjunnar á
Akranesi um málefni verksmiðj
urinar og m.a. setið fund, sem
AlþýðufWkkurinn á Akranesi
efridi til um málið nýlega og að
méirihluta var setinn af starfs-
fólki verksmiðjunnar, þar sem
ályktun var gerð um málefni
hennar. Væri því sízt hægt að
væna sig um, að hafa ökki fylgzt
með þeim skoðunum á málefnum
verksmiðjunnar, sem uppi væri
á Akranesi.
Benedikt sagði einnig, að það
væri ekki vani að gera opinber-
lega grein fyrir nefndanstörfu m
éða afstöðu einstakra nefndar-
manna meðan nefndir enn fjöll-
uðu um mál þau. sem þeim væru
falin. Þar sem það hafi hi-ns veg-
ar þegar verið sagt á þingi, að
hann beitti sér fyrir því, að
ákvæði um atvinnulýðræði' yrðu
sett í ný • lög um verksmiðjuna
gæti hann- vottað, að þau um-
mæli væru rétt enda þótt hann
að-öðru leyti vildi að sinni léiða.
'hjó sér frekari umræður um
nefndarstörfin. —
,,Já“, svarar hún, „ég veit þaö“.
Hún er búin aö loka augunum aftur. Þannig liggur hún
lengi... ‘
Hann iæðist til dyranna með stígvélin í hendirmi. .Co,rdelia
má ekki verða þess vör. Hann vill ekki kveðja. Ég kem
aftur, hugsar hann. Ef til vill eftir tvo daga ...
Hún liggur grafkyrr þangað til hún heyrir að hann lok-
ar hurðinni á eftir sér. Þá.grefúr hún andlitið ofan í kodd-
ann og brestur í ofsafenginn grát.
Undirforinginn gengúr framhjá dyrum sjúkrastofunnar.
Þarna inni liggja Panetzky og Stahl. Nú er búið að vinna
flugvöllinn og þá verða þeir sjálfsagt sendir heim.
Cordelia víkur ekki úr huga hans á leið hans til þorps-
ins. Er þetta satt? Er þetta raunverulegt, eða hefur mig
dreymt það?
Það er satt! Það er satt! hrópar rödd innra með'honum.
Ég skil þetta alls ekki. Ég verð að skrifa heim eins fljótt
og ég get. Mamma á að fá að vita það fyrst af öllum. Ó,
henni mun geðjast að Cordeliu ég er viss um það. Og hún
stríðir mér ábyggilega, af því ég er svo ungur.
IJjólið hossast. Hann verður að fara svolítið hægar. Það
| er ekki mjög auðvelt að aka ljóslaus. Hann heyrir flugvéla-
dyn. Líklega eru það þýzkar vélar, þó maður geti aldrei
verið viss. Nú getur ekki verið langt eftir til þorpsins. Von-
andi hefur enginn tekið eftir að hann hefur verið fjarver-
andi.
Stendur ekki einhver þarna? Það er bezt að fara gætilega.
Nú sér hann greinilega að það er maður — hermaður.
„Lykilorðið!11 hrópar undirforinginn.
„Ekki skjóta! Ég er undir stjórn Gerickes“.
Hef aldrei heyrt hans getið, hugsar Karsten þegar hann
nálgast manninn ..,
Hann var sá eini, sem komst lífs af. Hann hafði reynt,
séð, heyrt og liðið meira en hægt var að leggja á nokkra
manneskju. Þeir höfðu lagt af stað um morguninn frá flug-
velli við Aþenu. Þetta var fallhlífaliðið, sem fór beina leið
til helvítis. Þeir voru strádrepnir.
Þeim var sagt að förinni væri heitið til Krítar og að
Þjóðverjarnir væru langt komnir með að vinna Krít. Það
hafði enginn sagt þeim að það væri nærri sama að vinna
og deyja. En hundruð fallhlífahermanna vissu það, eink-:
um þeir sem héngu í olíuviðartrjánum.
Að morgni annars orustudagsins stigu fallhlífahermenn-
irnir upp í svifflugurnar. Þetta voru undarleg farartæki
gerð úr tré og þverböndum. Tíu men nvoru í hverri. Júnk-
er-vélarnar drógu þær í langri taug og orustuvélar fylgdu
í kjölfarið.
Þeir sátu þétt saman á löngum bekkjum. Brátt urðu
þeir dofnir í fótunum af þrengslunum, en taugaspennan
var mikil. Enginn sagði orð, þeir gláptu bara á hnakka
mannsins fyrir framan.
Junker-vélin lækkaði flugið og merki var gefið um að
losa taugina. Orustuvélarnar renndu sér enn einu sinni
yfir loftvarnastöð óvinanna. Síðan sneru þær við og hurfu
úr augsýn.
• Svifflugurnar voru einar eftir. Þær nálguðust jörðina
hljóðlaust. Bretarnir skutu eins og brjálaðir. Það var ekki
annað að gera fyrir svifflugurnar en að reyna að lenda.
Flugmaðurinn á svifflugu númer 16 stakk flugunni beint
niður og fór inn í miðja vélbyssukúlnahríð. Hann dó sam-
stundis og skýldi hinum fyrir skotunum með líkama sínum.
Án stjórnanda fór flugan niður á fljúgandi ferð, rétti
sig af, sveif til hliðar og steyptist svo aftur. Tíu metrar
eftir . .. fimm . .. þrír .. . Svo féll hún niður í mýri í miðja
kúlnahríð frá tveim brezkum vélbyssum.
f fyrstu var ekki gott að átta sig á hverjir höfðu komizt
lífs af. Sumir æptu, aðrir kveinuðu. Nokkrir gáfu ekkert
hljóð frá sér.
Félagarnir hefðu sjálfsagt komið þeim til hjálpar hefðu
þeir getað. En þeir voru sjálfir á leið til helvítis. Helming- i|
ur sviffluganna var enn á lofti. Hinar höfðu annað hvort
skollið niður eða verið skotnar niður af Bretunum. Svif- ;•
flugurnar höfðu séð sér út lendingarstað við Malemes, en
þar var ennþá fullt af Bretum. Fallhlífamennirnir sem
höfðu lent áður, höfðu farið í allt aði’a átt.
„Komið ykkur út!“ hrópaði einn af mönnunum í svif-
flugu nr. 16. i
HÁLFTÍHVQRU

□ Ég hafði ekki séð Litla Klá-
us og Stóra Kl'áus, síðan ég var
fjögurra ára gamall, en ég
mundi vel eftir leikritinu. Það
var fyrsta leikritið, sem ég sá
og mér er sagt, að um leið og
é gsteig inn í húsi'ð-fliaifi ég sipurt
eftir Rósinkranz. Þetta er ein
■■aí þessum 's'ög' lm, sem eiga að
sanna bráðþroska. Hitt man ég,
að það var ofilr hátt undir loft
og mi'g lamgaði til þess að æpa
og sjó hvað mundi gerast.
Loftið í Þjóðleikhúsinu vek-
ur ennþá áhuga hjá ungum gest
um, sem bezt sést á því, að telp-
an, sem sat, ekki í næsta sæti
við mig, heldur þarnæsta, nú
um daginn, spurði einmitt um
stallana í loftinu og hún var
svona þriggja eða fjögurra ára.
Hún var ein af krökkunu'm,
sem hliðholl voru Stóra Kláusi,
þegar öll hin voru vond við
hann að öllu teyti. Kannske hqf
ur henni fundist Bessi svona
sjarmerandi, a.m.'k. kallaði hún
■mikií-iá hawn. þegar Litli Kláus
komst úr pökanum, sem Stóri
Kláus hafði sett hann í, en
þannifi stóð á, að Stóri Kláus
rfoiiTÓJ-. • t'-av.-:. ■ ’•
hafði brugðið sér frá og farið
í kirkju. Skynsöm móðir telp-
unnar reyndi nú að þagga niður
í henni, því að eðli málsins
samkvæmt áttum við að hjálpa
Litla Kláusi og litla mannleskj-
an var ekki beinlínis mórölsk,
en aldrei er nóg af islenzkum
kvenmönnum, sfem hrópa ekki í
kór við alla hina.
Börn eru beztu leikhúsgest-
irnir og öll geta þau lléikið. Það
er þ'ess vegna gleðite'fni og tefs-
vert framtak, þegar ungt tfólk fér
í barnaskólana og leikur fyrir
börnin eðd, það sem meira er
um vert, fær börnin til þéss
iað leika sjálf. Það væri mjög
gaman, ef þykkjustan kæmist
einhvern tíma á námss'krá
gi’unnskóla.
111 a er séð fyrlr leikhúsþörf-
um fólks á aldrinum..tíu til
fimmtán ára. Þau eiga að sjá
sömu leikrit og fullorðna fólk-
- ið; segja menn. Alveg rétt, en
við hvaðá' aðstæður? Fólk á
þessum aldri fer sjaldan í létk-
hús með foreldrum sínum,
kann'ke fara forsldrarnir atdrei
í leikhús. Þau fara á svokallað-
,ar skólasýningar, sem eru
stundum miður skemmtileg fyr
irbæri. Skólasýning er sýning
á Cleikriti, som iitil almiemin að-
sókn er orðin að, leikendur
eru orðnir þreyttir á, en talið
ier „við hæfi unglinga“. Þannig
var það a.m.k. þegar ég var í
gagnfræðaskóla. Sums staðar í
útlöndum er komið upp sýning-
um með þessa aldursflokka sér-
staklega í huga. Það er ekfcert
því til fyrirstöðu, að þrettán
ára krakki geti notið góðra sýii
inga á „Beðið eftir Godot“ eftir
Beckett 'eða „Kennslustund-
inni“ eftir Ionesco. —
□ Dag einn fyrir stuttu
skr'app ég út í kjötbúð eftir
stómi'm skaimmti af hixímiat. —
Heí'ta matnum hafði seinkað,
svo að ég þurfti að hinikra við í
nokkrar mínútur. Fyrir framan
mig stófi„ung og snotur kona,
í biðröðihni sem viritist vera
fullkomlega hieilbriigð, bæði á
sál og líkama. Þegar kom að
. henni, vildi hún fisk, steiktan.
Afgiieiðslumiaðurinn spui’ði
Hún svaraði: „Ætli ég taki ekki
svolltla feifidru'lliu. Fiiskurinn
er víst ekki það góður“ Af-
greiðslumaðurinn bliknaði
hvorki né blónaði, en ef ég
hefði verið í hans sporum, þá
hefði ég sett dömuna í poka,
bundið fyrir, keyrt pokann nið-
ur í miðbæ á hjólbörum og
steypt pokanum í tjörnina, þar
sem heita vatnið er.
H. K.
SELDIST (6)
á fyrra ári og varð bókin
mjög Viinsæl meðal ahnenn-
ings. Hún var sölulhæst afUra
ljóðabóka í Bretlandi árið
1970. Mary hefur nú skrifað
undir samning um hæggenga
hljómplötu, en á henni mun
hún' lesa beztu ljóð sin, Si-
gild tónlist- hljómar í fjarska
en- ljóðin fjalla um London,
Scillj'eyjar, 'þar sem fjöl-
skyldan á sér sumarbústað' og
enska nátíúru. — '•-! «•
hana, hvort húh vildi feiti með.
MIDVIKUDAGUR 24. FEBRÚAR 1971 11